Κατηγορία: ΜΑΚΡΟ-ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ

Η Ελλάδα δεν μπορεί να παράγει ούτε νέες, ούτε σωστά αμειβόμενες, ούτε αξιοπρεπείς θέσεις εργασίας – ενώ οι όποιες διαθέτει μειώνονται συνεχώς, το εξειδικευμένο επιστημονικό της δυναμικό την εγκαταλείπει και η κατάσταση της οδηγείται από το κακό στο χειρότερο. Έχει όμως τις προϋποθέσεις να τα καταφέρει, εάν εφαρμοσθεί μία σωστή οικονομική πολιτική – προφανώς με τον απαραίτητο κεντρικό σχεδιασμό και με την επικέντρωση της στους τομείς που η χώρα διαθέτει ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα, όπως είναι η πρωτογενής παραγωγή με τη μεταποίηση της, ο τουρισμός και η ναυτιλία, όπου όμως πρέπει να παράγει ποιοτικά υψηλά προϊόντα και υπηρεσίες, με το χαμηλότερο δυνατό κόστος επένδυσης.

Από τη μετανάστευση ωφελούνται κυρίως οι ίδιοι οι μετανάστες – ενώ, αντίθετα, ζημιώνονται οι χώρες προέλευσης τους, επειδή χάνουν πολύτιμες γνώσεις και ακριβά εκπαιδευμένο εργατικό δυναμικό, τα οποία δεν εξισορροπούνται με τα μεταναστευτικά εμβάσματα προς τα κράτη τους. Παράδειγμα εδώ η Ελλάδα, η οποία έχασε μετά την εισβολή και κατοχή της από τη Γερμανία (μέσω του PSI και του τρίτου μνημονίου που επέβαλλε η καγκελάριος με τη βοήθεια της εγχώριας πέμπτης φάλαγγας), πάνω από 500.000 νέους – κόστους εκπαίδευσης άνω των 100 δις € και ΑΕΠ περί τα 25 δις € ετησίως.

Πρέπει να διακρίνουμε μεταξύ της πραγματικής και ονομαστικής αξίας του χρήματος, καθώς επίσης να γνωρίζουμε τις αξίες, με τις οποίες είναι συνδεδεμένο – ειδικά σε χώρες όπως η Ελλάδα που ορισμένοι έχουν πεισθεί λόγω άγνοιας πως το εθνικό νόμισμα, η δραχμή ή κάτι άλλο, είναι ο «από μηχανής θεός» που θα τους έλυνε ως δια μαγείας το πρόβλημα. Πως δεν είναι ένα απλό «εργαλείο» που εξαρτάται από την οικονομία, κυρίως από τα εμπορικά πλεονάσματα, αλλά ότι η οικονομία εξαρτάται από αυτό – ενώ ένα κράτος μπορεί να αντιμετωπίσει τα πάντα, αλλά όχι την κατάρρευση του νομίσματος του, η οποία προκαλεί επί πλέον το τέλος της Δημοκρατίας του, μέσα από μεγάλες κοινωνικές αναταραχές και αιματηρές εξεγέρσεις.

Η τελική έκβαση του πειράματος είναι ανοιχτή, επειδή δεν είναι σαφές εάν θα μπορέσουν να συμφωνήσουν διακυβερνητικά όλα τα κράτη μεταξύ τους, ακόμη μία φορά. Εάν όχι, τότε οι επιλογές τους παραμένουν οι ίδιες: η έξοδος από το ευρώ ή η πολιτική ένωση της Ευρωζώνης. Η Ελλάδα πάντως είναι η μοναδική χώρα που έχει εγκλωβιστεί στο ευρώ, στο χρέος και στα μνημόνια, ενώ συμμετέχει μόνο τυπικά στην Ευρωζώνη, όπως περίπου το Πουέρτο Ρίκο στις Η.Π.Α. – μετά την προδοσία του PSI και τη δολοφονία της τελευταίας ελπίδας των Πολιτών της από τη σημερινή κυβέρνηση. Επομένως θα πρέπει να βιαστεί να βρει δικές της λύσεις, προτού ξεσπάσει η επόμενη κρίση – η οποία δεν θα αργήσει για πολύ ακόμη.

Όσο αυξάνονται στην Ελλάδα οι φόροι και μειώνονται τα εισοδήματα, ως αποτέλεσμα της πολιτικής των μνημονίων (λιτότητα), δεν πρόκειται να επενδύσουν ούτε οι Έλληνες, ούτε οι ξένοι – με εξαίρεση την κερδοσκοπία. Ταυτόχρονα, όταν το δημόσιο είναι υπερχρεωμένο, αδυνατώντας να επενδύσει για να δημιουργήσει ζήτηση, ενώ το κόκκινο ιδιωτικό χρέος έχει φτάσει στη στρατόσφαιρα, είναι αδύνατη η ανάπτυξη – γεγονός που σημαίνει ότι, η ελληνική τραγωδία θα συνεχίζεται στο διηνεκές, εκτός εάν σταματήσει να εφαρμόζεται η συγκεκριμένη πολιτική.

Εάν δεν ερευνηθούν τα προβλήματα της ΕΕ, της Ευρωζώνης, της Γερμανίας και των υπολοίπων κρατών, καθώς επίσης εάν δεν αναζητηθούν από όλα τα κράτη μαζί βιώσιμες λύσεις, αργά ή γρήγορα τα μαύρα σύννεφα του φασισμού θα καλύψουν ξανά τον ουρανό της Ευρώπης – ως συνήθως με ευθύνη κυρίως της γερμανικής ελίτ, η οποία αρνείται πεισματικά να μάθει από το παρελθόν της που δυστυχώς μοιάζει περισσότερο με ποινικό μητρώο, παρά με ιστορία.

Εάν καταφέρει να αναλάβει την ηγεσία της ΕΚΤ ένας Γερμανός, όπως ο κ. Weidmann, θα ήταν ότι χειρότερο θα μπορούσε να συμβεί στην Ευρωζώνη – πολύ πιο καταστροφικό, από ότι η προεδρία της ΕΕ. Εν τούτοις αυτό ακριβώς επιδιώκει η Γερμανία, ενδεχομένως «τα δύο στα δύο», η οποία ποτέ δεν μαθαίνει από τα λάθη της – έχοντας την άποψη πως δεν πρέπει να της επιτραπεί ποτέ ούτε η ηγεσία της ΕΚΤ, ούτε της Κομισιόν, εάν θέλουμε να διατηρηθεί η ειρήνη στην Ευρώπη και στον πλανήτη.

Το μεγαλύτερο μειονέκτημα της Ελλάδας είναι η ελίτ της, ιδίως οι εφοπλιστές – αφού είναι η μοναδική ελίτ στον πλανήτη που δεν έχει κανένα ενδιαφέρον για τη χώρα της, που δεν τη στηρίζει καθόλου, που την απομυζεί, που την προδίδει συνεχώς και που είναι κυριολεκτικά άπατρις. Το γεγονός αυτό φαίνεται από τις απογοητευτικές δηλώσεις του Έλληνα πρωθυπουργού – σύμφωνα με τις οποίες πατρίδα μας θα μπορούσε να είναι η Γερμανία ή όποια άλλη ευημερούσα χώρα.

Τα χρέη άρχισαν να αυξάνονται όταν τα επιτόκια μετά το 1980 έγιναν για πρώτη φορά μεγαλύτερα από το ρυθμό ανάπτυξης. Τι ακριβώς συνέβη; Απλά κυριάρχησε στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα ο αχαλίνωτος νεοφιλελευθερισμός με την περιοριστική νομισματική πολιτική, κάτω από το πέπλο, το προπέτασμα καπνού καλύτερα του μονεταρισμού – της πλέον παράλογης και αιρετικής θεωρίας που έχει υπάρξει ποτέ, η οποία εκδίωξε βίαια το σύστημα της ελεύθερης αγοράς προς όφελος των «σοβιετικών ελίτ» και κατέστρεψε τη δυναμική που είχε αποκτήσει την εποχή που επικρατούσαν οι κανόνες του Keynes.

Οι κεντρικές τράπεζες ανέλαβαν κυβερνητικές λειτουργίες, χωρίς όμως να ελέγχονται από τις εκλεγμένες κυβερνήσεις και τα κοινοβούλια, οπότε δεν υπόκεινται στους περιορισμούς του εκάστοτε Συντάγματος. Ουσιαστικά πρόκειται για την ανεξαρτησία του Κεφαλαίου από την «τυραννία της τυχαίας πλειοψηφίας», η οποία κατά τις ελίτ χαρακτηρίζει τη Δημοκρατία – ενώ έχει προ πολλού ολοκληρωθεί ο διαχωρισμός της εκλογικής και της χρηματοπιστωτικής τάξης.