Κατηγορία: ΜΑΚΡΟ-ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ

Η Ευρωζώνη ασφαλώς δεν δημιουργήθηκε τυχαία, αλλά ήταν το προϊόν ενός μακροπρόθεσμου, προσεκτικού, καθώς επίσης εξαιρετικά επιτυχημένου σχεδιασμού εκ μέρους της Γερμανίας – με τη βοήθεια των ναζιστικών ερευνών της δεκαετίας του 1920 και 1930.  Σε κάθε περίπτωση δεν ήταν καθόλου σύμπτωση το γεγονός ότι, η πολιτική του μισθολογικού dumping, καθώς επίσης του μερκαντιλισμού, ξεκίνησε από τη Γερμανία το 2000 – ούτε τα τεράστια κέρδη που καταγράφει η χώρα μετά το ξέσπασμα της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους του 2010, από τους τόκους δανεισμού της, από τα πλεονάσματα του ισοζυγίου της, από το υποτιμημένο ευρώ, από την πάμφθηνη εξαγορά δημοσίων επιχειρήσεων στις χώρες της κρίσης, από την επέκταση των δικών της εταιρειών στις ίδιες χώρες κοκ.

Αυτό που συνέβη τα τελευταία δέκα χρόνια ήταν μία συνεχιζόμενη οικονομική απόκλιση μεταξύ πολλών χωρών της Ευρωζώνης – η οποία ουσιαστικά ξεκίνησε πριν από την κρίση του 2008, επιδεινώθηκε με την αντιστροφή των ροών κεφαλαίων και εργαζομένων από το νότο πλέον προς το βορά, ενώ επιταχύνθηκε με την ευρωπαϊκή κρίση χρέους που δεν αντιμετωπίσθηκε έγκαιρα από την ΕΚΤ.

Τα χρέη είχαν φτάσει στο ζενίθ το 1944 – στα τέλη του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου. Εύλογα συμπεραίνεται λοιπόν πως το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, όταν δεν έχει κάποια «άγκυρα» όπως η σύνδεση των χρημάτων με τα ευγενή μέταλλα, οδηγείται στον κύκλο του διαβόλου.

Σε σχέση με την ανταγωνιστικότητα και τις επενδύσεις, όσο και αν χαμηλώσει ο μισθός ενός αγρότη που καλλιεργεί με τα χέρια του τα χωράφια, είναι αδύνατον να ανταγωνιστεί ένα τρακτέρ (=επένδυση) – ενώ φυσικά δεν μπορεί κανείς να του αυξήσει το μισθό του, λόγω του υψηλότερου κόστους διαβίωσης του, όσο και αν είναι ασφαλώς δίκαιο, αφού τότε αυτά που παράγει δεν πρόκειται ποτέ να πουληθούν.

Η Ελλάδα έχει καταντήσει να είναι μία οικονομία Potemkin όπως στην εικόνα που οι κυβερνήσεις της δεν κάνουν τίποτα άλλο, από το να φαντασιώνονται μία ανάπτυξη χωρίς την απαιτούμενη λήψη δραστικών μέτρων και να παραπλανούν η μία μετά την άλλη τους εξαθλιωμένους Πολίτες της – ισχυριζόμενες πως μετά από πολλά αποτυχημένα πειράματα, με τον ίδιο τρόπο (μνημόνια) και με τα ίδια σαθρά υλικά (διεφθαρμένα κόμματα του παρελθόντος), θα έχουν ένα διαφορετικό αποτέλεσμα, παρά το ότι αποτελεί τον ορισμό της ανοησίας κατά τον Αϊνστάιν.

Με στόχο να εμποδιστεί η ανάπτυξη που βασίζεται σε ξένα δάνεια, όπως στην Τουρκία ή στην Ελλάδα προηγουμένως, οπότε να μην ακολουθήσει ο «ξαφνικός θάνατος» (Sudden Stop), η πλέον σωστή μέθοδος είναι η γρήγορη αντίδραση όταν μία κυβέρνηση διαπιστώνει δείγματα υπερθέρμανσης της Οικονομίας – κάτι που δυστυχώς δεν έκαναν οι κυβερνήσεις του κ. Σημίτη και του κ. Καραμανλή στην Ελλάδα, με οδυνηρά επακόλουθα.

Οι άμεσες ξένες επενδύσεις στην Ελλάδα δεν διεξήχθηκαν σε νέες παραγωγικές ή άλλες μονάδες, αλλά σχεδόν στο σύνολο τους στις ήδη υφιστάμενες – οι οποίες στην κυριολεξία ξεπουλήθηκαν σε τιμές εκποίησης, χωρίς να προσφέρουν κάτι θετικό στην ελληνική οικονομία. Μόνο μία ανόητη χώρα πάντως που θέλει να αυτοκτονήσει, ξεπουλάει τους βασικούς πόρους και τις στρατηγικές επιχειρήσεις της σε ξένους – όπως είναι η ενέργεια (ΔΕΗ, ΔΕΣΦΑ, ΔΕΠΑ, ΕΛΠΕ κλπ.), το νερό (ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ), τα καλλιεργούμενα εδάφη, τα αεροδρόμια, οι τηλεπικοινωνίες (ΟΤΕ) και τα λιμάνια.

Είναι εύλογο πως δεν επιτρέπεται να επαφίενται όλες οι εξελίξεις στο αόρατο χέρι της ελεύθερης αγοράς του Adam Smith, όπως πιστεύουν οι οπαδοί του ακραίου νεοφιλελευθερισμού – μεταξύ άλλων επειδή δεν ζούμε πλέον στην εποχή του οικονομολόγου, όπου τα χρηματιστήρια δεν λειτουργούσαν με το συγκεκριμένο τρόπο, ούτε οι κερδοσκόποι είχαν τόσα πολλά οικονομικά όπλα μαζικής καταστροφής στη διάθεση τους. Δεν συμβαίνει άλλωστε ούτε αυτό που είχε προβλέψει ο A. Smith, σύμφωνα με το οποίο ο παραγόμενος πλούτος θα διαχέεται υποχρεωτικά προς τα κάτω, μεταξύ άλλων μέσω των επενδύσεων των πλουσίων (trickledown effect) – πόσο μάλλον όταν έχουν περιορισθεί πλέον σε μεγάλο βαθμό οι επενδύσεις στην πραγματική οικονομία, κατευθυνόμενες στα χρηματιστήρια που λειτουργούν με τους κανόνες ενός καζίνο.

Με τη βοήθεια της σύγχρονης τεχνολογίας, είναι πια δυνατόν να εγκατασταθεί ένα σύστημα αυτοελέγχου, σύμφωνα με αυτό που θεωρούν αποτελεσματικότερο οι οπαδοί της κεντρικά κατευθυνόμενης οικονομίας «σοβιετικού τύπου» – οπότε προβλέπεται ένας καινούργιος ανταγωνισμός συστημάτων, η έκβαση του οποίου είναι μεν αβέβαιη, αλλά θα αναβίωνε την κομμουνιστική οικονομία που θεωρείται μετά το 1990 νεκρή, με αφετηρία την Κίνα. Αυτό σημαίνει πως θα μπορούσε να δημιουργηθεί με τη βοήθεια των νέων δυνατοτήτων που προσφέρει η τεχνολογία, ένα σύστημα που θα ανταγωνιζόταν επιτυχημένα τις δημοκρατικές, καπιταλιστικές κοινωνίες – ιδίως σε μία εποχή που ο καπιταλισμός, με τη μορφή του ακραίου νεοφιλελευθερισμού, έχει δημιουργήσει μεγάλα προβλήματα, με την κυριαρχία των ελίτ του 1% στο 99%, με την υποχώρηση της Δημοκρατίας που «άγεται και φέρεται» πλέον από τις αγορές κοκ.

Παρά τα τεράστια λάθη των κυβερνήσεων μας, οι ευρωπαϊκές και οι διεθνείς συνθήκες που επικρατούν μας προσφέρουν μία ακόμη ευκαιρία που ίσως δεν την αξίζαμε. Εάν όμως δεν την εκμεταλλευθούμε, επιτρέποντας να συνεχιστεί η διχόνοια και να παραμείνει κυρίαρχο το ανίκανο και βρώμικο κομματικό πελατειακό κράτος που κατασκευάσαμε και που είναι το μοναδικό που μπόρεσε να επιβιώσει από τα μνημόνια συνεργαζόμενο με τους ξένους, τότε θα χάσουμε τα πάντα και δεν θα μας συγχωρήσουν ποτέ τα παιδιά μας για το αποτρόπαιο έγκλημα – για το ότι μία και μόνο γενιά κατάφερε να καταστρέψει και να υποδουλώσει στους Γερμανούς μία από τις πιο πλούσιες χώρες του πλανήτη, στη νούμερο ένα γεωπολιτική του θέση.