Συντάκτης: Βασίλης Βιλιάρδος

Ο μόνος τρόπος για να αναπτυχθεί η Ελλάδα και για να αυξήσει την ανταγωνιστικότητα της που υποχωρεί ξανά, αφού η πτώση των μισθών έχει πάψει να αποδίδει (κριτήριο η εκτόξευση του εμπορικού ελλείμματος κατά -25% το πρώτο πεντάμηνο του 2019) είναι οι επενδύσεις – όπου όμως, λόγω της υπερχρέωσης της, η κυβέρνηση θεωρεί πως το κλειδί είναι οι άμεσες ξένες επενδύσεις. Η αιτία δεν μπορεί να είναι το ότι δεν έχουν χρήματα οι Έλληνες, αφού έχουν διαφύγει καταθέσεις άνω των 130 δις €, αλλά η έλλειψη εμπιστοσύνης τους στο κράτος – κάτι που όμως δημιουργεί το ερώτημα γιατί να εμπιστευθούν οι ξένοι το κράτος, όταν δεν το εμπιστεύονται οι ίδιοι οι Πολίτες του. Θεωρούμε δε αδύνατον να μη γνωρίζει η κυβέρνηση τους κινδύνους που εμπερικλείουν οι ξένες επενδύσεις – στα πλαίσια της νέας αποικιοκρατίας που ευρίσκεται σε εξέλιξη.

Αυτό που συνέβη τα τελευταία δέκα χρόνια ήταν μία συνεχιζόμενη οικονομική απόκλιση μεταξύ πολλών χωρών της Ευρωζώνης – η οποία ουσιαστικά ξεκίνησε πριν από την κρίση του 2008, επιδεινώθηκε με την αντιστροφή των ροών κεφαλαίων και εργαζομένων από το νότο πλέον προς το βορά, ενώ επιταχύνθηκε με την ευρωπαϊκή κρίση χρέους που δεν αντιμετωπίσθηκε έγκαιρα από την ΕΚΤ.

Όταν όλοι γνωρίζουν πως είναι αδύνατον να ανταγωνιστούν οι επιχειρήσεις μικρών χωρών αυτές των μεγαλυτέρων, πόσο μάλλον τους κρατικούς πολυεθνικούς γίγαντες σε μία σειρά κλάδων, ιδίως στον ενεργειακό, είναι ανόητο να θεωρεί κανείς πως τα κράτη μπορούν να επιβιώσουν σε συνθήκες ασύδοτης παγκοσμιοποίησης και άκρατου ανταγωνισμού χωρίς μεγάλες δημόσιες εταιρείες που να είναι σε θέση να επενδύσουν – οπότε είναι έγκλημα να ξεπουλάει η Ελλάδα εταιρείες όπως η ΔΕΗ, τα ΕΛΠΕ κλπ., ειδικά όταν θα διαθέτει μελλοντικά δικά της ενεργειακά αποθέματα.

Τα χρέη είχαν φτάσει στο ζενίθ το 1944 – στα τέλη του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου. Εύλογα συμπεραίνεται λοιπόν πως το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, όταν δεν έχει κάποια «άγκυρα» όπως η σύνδεση των χρημάτων με τα ευγενή μέταλλα, οδηγείται στον κύκλο του διαβόλου.

Η γερμανική τράπεζα ανέφερε πως αναμένει καθαρές ζημίες ύψους 2,8 δις € μόνο για το δεύτερο τρίμηνο του 2019, ότι θα απολύσει 18.000 άτομα κόστους 7,4 δις € και πως θα αποχωρήσει από την επενδυτική τραπεζική – ενώ είναι στο κόκκινο τα τέσσερα από τα τελευταία πέντε χρόνια.

Σε σχέση με την ανταγωνιστικότητα και τις επενδύσεις, όσο και αν χαμηλώσει ο μισθός ενός αγρότη που καλλιεργεί με τα χέρια του τα χωράφια, είναι αδύνατον να ανταγωνιστεί ένα τρακτέρ (=επένδυση) – ενώ φυσικά δεν μπορεί κανείς να του αυξήσει το μισθό του, λόγω του υψηλότερου κόστους διαβίωσης του, όσο και αν είναι ασφαλώς δίκαιο, αφού τότε αυτά που παράγει δεν πρόκειται ποτέ να πουληθούν.

Τονίζοντας ξανά πως η Ελλάδα δεν έχει μέλλον εντός της πολιτικής των μνημονίων που έχει στόχο την υφαρπαγή τω ιδιωτικών και δημοσίων περιουσιακών της στοιχείων, με τη μετατροπή των Ελλήνων σε φθηνούς, εξαθλιωμένους σκλάβους χρέους των ξένων νέων ιδιοκτητών της, εύχομαι και ελπίζω να ξημερώσει μία καινούργια ημέρα – η οποία θα βρει τους Έλληνες ενωμένους και όχι διχασμένους, αφού μόνο έτσι θα μπορούν να ατενίζουν με αισιοδοξία το μέλλον τους, ιδιαίτερα το μέλλον των παιδιών τους, καθώς επίσης θα είναι σε θέση να μετατρέψουν την πάμπλουτη, πολλαπλά προικισμένη χώρα τους παρά τις αντιξοότητες σε ένα επιτυχημένο Έθνος, ανακτώντας την εθνική της κυριαρχία και κατακτώντας αυτά που πραγματικά της αξίζουν.

Η Ελλάδα έχει καταντήσει να είναι μία οικονομία Potemkin όπως στην εικόνα που οι κυβερνήσεις της δεν κάνουν τίποτα άλλο, από το να φαντασιώνονται μία ανάπτυξη χωρίς την απαιτούμενη λήψη δραστικών μέτρων και να παραπλανούν η μία μετά την άλλη τους εξαθλιωμένους Πολίτες της – ισχυριζόμενες πως μετά από πολλά αποτυχημένα πειράματα, με τον ίδιο τρόπο (μνημόνια) και με τα ίδια σαθρά υλικά (διεφθαρμένα κόμματα του παρελθόντος), θα έχουν ένα διαφορετικό αποτέλεσμα, παρά το ότι αποτελεί τον ορισμό της ανοησίας κατά τον Αϊνστάιν.