Αρθογράφος - Ευάγγελος Σεϊμενάκης

Κρίσιμες οι διαπραγματεύσεις, με τον επικεφαλής του οικονομικού σχεδιασμού να διαμηνύσει από το 2010 και εντεύθεν πως η χώρα δεν υπάρχει πιθανότητα να αποφύγει την χρεοκοπία.

Μια πορεία που μοιάζει σαν να βγήκε από τις μύχιες σκέψεις ενός Ευριπίδη. Από φέρελπις διάδοχος του Μητσοτάκη, στην απομόνωση, εν συνεχεία στην απόλυτη αποκατάσταση και εν τέλει ηττημένος.

Οι πολιτικοί ελιγμοί της νέας κυβέρνησης μοιάζουν να είναι συγκεκριμένοι. Θα τηρήσει τις προεκλογικές της δεσμεύσεις και θα οδηγηθεί σε σύγκρουση με την Ευρωπαϊκή πραγματικότητα του 2015 ή θα ακολουθήσει μια πορεία συμβιβασμού για την αποφυγή ενός ατυχήματος;

Από τη μια διαπραγμάτευση με τους έξω, από την άλλη ανάγκη κοινωνικής πολιτικής για το εσωτερικό και μέσα σε όλα η επιλογή για το ποιος θα κάνει την «δουλειά» - δεδομένη η ανάγκη εθνικής συνεννόησης, αφού η Ελλάδα ανήκει στην Ευρώπη.

Οι κινήσεις της πολιτικής ηγεσίας, οφείλουν να είναι πιο μελετημένες παρά ποτέ, εδραιωμένες σε ρεαλιστικές βάσεις και κυρίως να έχουν ως τελικό αποδέκτη τον πολίτη και εν προκειμένω τον ευρωπαίο πολίτη.

Με τα δύο κυρίαρχα κόμματα να πασχίζουν να δείξουν ψύχραιμα για τις επιλογές, η χώρα μοιάζει εγκλωβισμένη σε δύο αντίρροπες έννοιες - το καθήκον από τη μία και τη ρήξη από την άλλη.

Βιώνουμε μια πολιτική όξυνση εξ’ αιτίας της διαδικασίας της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας. Ο θεσμός που υπάρχει για να ενώνει και να διασφαλίζει την ομαλότητα στη χώρα, καταντά παιχνίδι στα χέρια μικρού παιδιού.