.
Το παράδοξο του αποπληθωρισμού
Ο οικονομολόγος προειδοποίησε για τους μεγάλους κινδύνους, οι οποίοι απειλούν μία οικονομία που έχει βυθιστεί στον αποπληθωρισμό – εάν είναι ταυτόχρονα επιβαρυμένη με ένα υψηλό ιδιωτικό χρέος. Όλοι οι συμμετέχοντες στην αγορά προσπαθούν ταυτόχρονα να μειώσουν τα χρέη τους – με αποτέλεσμα να αδυνατίζει η οικονομία και να ενισχύεται συνεχώς η ύφεση (ανάλυση).
Στη χειρότερη των περιπτώσεων, ο ρυθμός του αποπληθωρισμού είναι υψηλότερος από το ρυθμό, με τον οποίο μειώνονται τα χρέη – οπότε συνεχίζει να αυξάνεται το ύψος των πραγματικών χρεών, παρά το ότι οι οφειλέτες πληρώνουν χρήματα, για να εξοφλήσουν (συμβαίνει επίσης στην Ελλάδα σήμερα). Όπως έγραψε χαρακτηριστικά ο Fisher,
“Πρόκειται ουσιαστικά για το μεγάλο παράδοξο όλων των αποπληθωρισμών – το ότι οι οφειλέτες πληρώνουν τα χρέη τους, αλλά το ύψος των οφειλών τους αυξάνεται συνεχώς”.
Συνοψίζοντας, ο αποπληθωρισμός από μόνος του δεν είναι ιδιαίτερα απειλητικός – κάτι που αλλάζει, όταν εμφανίζεται σε μία οικονομία με υπερχρεωμένο ιδιωτικό τομέα, όπως συνέβη στις Η.Π.Α. το 1837, το 1873 και το 1929. “Η ισορροπία δε αποκαθίσταται τότε μόνο, όταν μία καθολική χρεοκοπία σαρώσει ολόκληρο το οικονομικό σύστημα”, αναφέρει ο οικονομολόγος στο σύγγραμμα του – προσθέτοντας όμως πως πρόκειται για έναν μη αναγκαίο, εξαιρετικά οδυνηρό δρόμο ολοκλήρωσης μίας αποπληθωριστικής περιόδου.
Με απλά λόγια, η μοναδική σωτηρία σε τέτοιου είδους περιπτώσεις, όταν δεν ληφθούν έγκαιρα μέτρα, είναι η χρεοκοπία – η οποία είναι μεν εξαιρετικά οδυνηρή, αλλά απολύτως απαραίτητη.
Η συνταγή του Fisher
Ο τρόπος, με τον οποίο καταπολεμάται αποτελεσματικά ένα τέτοιο φαινόμενο είναι απλός, κατά τον οικονομολόγο: Η κεντρική τράπεζα θα πρέπει να υιοθετήσει πάση θυσία μία επεκτατική νομισματική πολιτική, έτσι ώστε να εμποδίσει μία υπερχρεωμένη οικονομία να βυθιστεί στον αποπληθωρισμό. Οφείλει λοιπόν να λειτουργήσει απο-αποπληθωριστικά, έτσι ώστε ο περιορισμός των χρεών να είναι ελεγχόμενος.
Με βάση το συγκεκριμένο κριτήριο, είναι προφανές πως η «συνταγή» που επέβαλλαν στην Ελλάδα οι δανειστές της, ήταν καταστροφική – παρά το ότι γνώριζαν τι ακριβώς θα ακολουθούσε. Επομένως, ο στόχος τους ήταν εντελώς διαφορετικός από αυτόν που θα ήθελαν να πιστεύουμε – απλούστατα, η λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας των Ελλήνων, η οποία απαιτούσε να τεθεί σε λειτουργία ο καθοδικός κύκλος των τιμών, έτσι ώστε να εκποιηθούν τα πάντα σε τιμές ευκαιρίας. Φαίνεται άλλωστε από την ακριβώς αντίθετη πολιτική που ακολουθεί σήμερα η Ευρώπη, λόγω της ύφεσης του Covid – ενώ οι Η.Π.Α., η κεντρική τους τράπεζα, γνωρίζει καλύτερα το «παιχνίδι» (ανάλυση).
Συνεχίζοντας στη συνταγή του Fisher, ακόμη σημαντικότερη από την «κατασταλτική» μέθοδο είναι η πρόληψη: το να μην επιτραπεί δηλαδή η υπερχρέωση του ιδιωτικού τομέα. Το κλειδί τώρα για τον έλεγχο της ευρίσκεται στο τραπεζικό σύστημα – όπου οι τράπεζες θα πρέπει να υπόκεινται στην αυστηρή επιτήρηση του κράτους, έτσι ώστε να αποφεύγεται η υπερβολική δημιουργία νέων χρημάτων από το πουθενά, μέσω της παροχής δανείων.
Ως εκ τούτου, ο βασικός ένοχος της κατανάλωσης επί πιστώσει στην Ελλάδα πριν το 2008 ήταν αφενός μεν οι εμπορικές τράπεζες, αφετέρου η Τράπεζα της Ελλάδας που όφειλε να τις ελέγχει – κατ’ επέκταση η ΕΚΤ ως ο κεντρικός ελεγκτικός μηχανισμός της Ευρωζώνης, καθώς επίσης η νομισματική πολιτική της που, προσαρμοσμένη στις ανάγκες της Γερμανίας, αδιαφορούσε εντελώς για όλες τις υπόλοιπες χώρες (ανάλυση).
Θα μπορούσε βέβαια να ισχυρισθεί κανείς ότι δεν έφταιγαν οι τράπεζες, η ΤτΕ και η ΕΚΤ, αλλά οι Έλληνες – οι οποίοι όφειλαν να γνωρίζουν πως δεν πρέπει κανείς να δανείζεται για καταναλωτικούς σκοπούς, αλλά μόνο για επενδυτικούς. Εν τούτοις το γεγονός ότι δεν ήταν οι μοναδικοί το 2008, αφού το ίδιο και χειρότερο συνέβαινε στις Η.Π.Α., στην Ισπανία, στην Ιρλανδία, στην Κύπρο κοκ., τεκμηριώνει πως ο ισχυρισμός αυτός είναι λάθος – επειδή δυστυχώς όλοι οι άνθρωποι συμπεριφέρονται έτσι, όταν δεν ελέγχονται από τη μακροοικονομική πολιτική.
Παράδειγμα οι σκανδιναβικές χώρες, όσον αφορά τη φούσκα ακινήτων που έχει δημιουργηθεί λόγω του υπερβολικού και φθηνού δανεισμού των νοικοκυριών – ιδίως η Σουηδία, στην οποία οι τιμές ακινήτων σε σχέση με τα ενοίκια είχαν αυξηθεί το 2016 κατά 92% από το 2001, καθώς επίσης η Νορβηγία (+67%). Στην Ελβετία είχαν αυξηθεί κατά 30% και στη Γερμανία κατά 23%, πάντοτε σε σχέση με τα ενοίκια – ενώ στη Γαλλία, Ολλανδία, Ισπανία και Ιταλία οι τιμές μειώνονται συνεχώς μετά την κρίση του 2007.
Επεξήγηση γραφήματος: Σχέση των τιμών των ακινήτων ως προς τα ενοίκια, με κριτήριο το 2010=100. Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Ολλανδία, Νορβηγία, Ισπανία, Σουηδία, Ελβετία, Η.Π.Α. Για τα έτη 2001 (γαλάζια στήλη), 2007 (κόκκινη), 2010 (καφέ), 2015 (μπλε) και 2016 (ανοιχτό καφέ).
Περαιτέρω, ήδη το 1935 εξέδωσε ο Fisher το βιβλίο «Πλήρες Χρήμα», με το οποίο απαιτούσε την πλήρη κάλυψη των δανείων των τραπεζών, με δικά τους χρήματα. Εν τούτοις, κανένας δεν του έδωσε σημασία, με αποτέλεσμα να συσσωρευτούν στις Η.Π.Α. και αλλού, με αφετηρία το 1980, τα μεγαλύτερα χρέη όλων των εποχών – υψηλότερα ακόμη και από τη δεκαετία του 1930.
Όπως και τότε, έτσι και μέχρι πρόσφατα, κανένας δεν θεώρησε απειλητική την υπερχρέωση – έως ότου ξέσπασε η κρίση του 2008, όπου ο κεντρικός τραπεζίτης των Η.Π.Α. (Bernanke) εφάρμοσε κατά γράμμα τη συνταγή του Fisher, αγωνιζόμενος εναντίον του αποπληθωρισμού.
Δυστυχώς βέβαια δεν πρόβλεψε ότι, η μέθοδος αυτή θα οδηγούσε σε έναν πληθωρισμό των χρηματιστηριακών αξιών (μετοχές κλπ.), οπότε σε μία άλλου είδους ανεξέλεγκτη φούσκα – η οποία θα μας οδηγήσει πιθανότατα σε έναν καταστροφικό υπερπληθωρισμό, όταν η δημιουργία χρημάτων από τις κεντρικές τράπεζες (επεκτατική νομισματική πολιτική) συνοδευτεί ξαφνικά από την αντίστοιχη των εμπορικών τραπεζών, χωρίς να προλάβουν οι κεντρικές τράπεζες να απορροφήσουν την υπερβάλλουσα ρευστότητα.
Κλείνοντας, η αναφορά του Fisher στο «πλήρες χρήμα» οφείλει να μας απασχολήσει πολύ περισσότερο, συγκριτικά με όλα τα υπόλοιπα – αφού πρόκειται για ένα από τα καλύτερα μέτρα αναστολής οικονομικών κρίσεων. Σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες, μεταξύ των οποίων στη Γερμανία, στη Μ. Βρετανία, στην Αυστρία και στην Ελβετία, έχουν δημιουργηθεί κινήσεις Πολιτών, οι οποίοι τάσσονται υπέρ της συγκεκριμένης υποχρέωσης των τραπεζών, με στόχο την αποδυνάμωση της ισχύος τους – με σημαντικότερη ίσως αυτήν στην Ελβετία.
Με τον τρόπο αυτό θα μπορούσε να σταματήσει η ανεξέλεγκτη επέκταση της ποσότητας χρήματος, καθώς επίσης να μειωθεί το ρίσκο των μελλοντικών υπερβολών (φούσκες) – οπότε να γίνει πολύ πιο ανθρώπινη η Οικονομία. Πόσο μάλλον όταν η ανάπτυξη έχει πάψει προ πολλού να είναι αειφόρος, ενώ χωρίς αυτήν δεν μπορεί να επιβιώσει το σημερινό καπιταλιστικό σύστημα – επειδή εάν δεν αυξάνεται το ΑΕΠ, ο δείκτης Χρέος/ΑΕΠ επιδεινώνεται ραγδαία, οπότε προκαλούνται μαζικές χρεοκοπίες.
Επίλογος
Ολοκληρώνοντας, η εποχή του αποπληθωρισμού που ξεκίνησε με την παγκοσμιοποίηση, καθώς επίσης με την άνοδο του ακραίου νεοφιλελευθερισμού στη Δύση, θα φτάσει κάποια στιγμή στο τέλος της – κρίνοντας από τη στροφή των Η.Π.Α. και της Μ. Βρετανίας προς τον οικονομικό εθνικισμό (εάν δεν αλλάξει κατεύθυνση ο Biden), καθώς επίσης από τα βουνά του χρέους που έχουν συσσωρευτεί και τα οποία μπορούν να μειωθούν μόνο πληθωριστικά (εναλλακτικά με τη χρηματοπιστωτική καταστολή ή/και με τις μαζικές διαγραφές, κάτι που όμως είναι πολύ δύσκολα εφικτό).
Αυτό σημαίνει πως θα αρχίσουν να αυξάνονται τα επιτόκια και ο πληθωρισμός, ενώ τα ομόλογα θα πάψουν να ακολουθούν την ίδια πορεία με τις μετοχές – οι τιμές των οποίων, μετά τις πρώτες συνεχείς αυξήσεις των βασικών επιτοκίων, θα αρχίσουν να μειώνονται, ελπίζοντας να μην καταρρεύσουν απότομα. Παράλληλα θα περιοριστεί σημαντικά η παγκοσμιοποίηση – μία διαδικασία που ευρίσκεται ήδη σε εξέλιξη, με οδηγό τις Η.Π.Α., καθώς επίσης την πανδημία. Ας ελπίσουμε πάντως πως η δεύτερη αυτή εποχή της παγκοσμιοποίησης δεν θα τελειώσει όπως η πρώτη – υπενθυμίζοντας πως το τέλος τότε σηματοδοτήθηκε από τον 1ο παγκόσμιο πόλεμο.
Για την Ελλάδα τώρα, τη μοναδική χώρα στον πλανήτη που έχει βυθιστεί ποτέ στην ύφεση για 10η συνεχή σχεδόν χρονιά, ο αποπληθωρισμός που μαίνεται σήμερα είναι ο μεγάλος της εφιάλτης – το νούμερο ένα πρόβλημα της, όπου δυστυχώς δεν είναι σε θέση να γνωρίζουν οι Πολίτες τις τρομακτικές του συνέπειες. Πόσο μάλλον όταν στα πλαίσια μίας ακόμη διάσωσης των τραπεζών (ανάλυση) θα πάψει να προστατεύεται η πρώτη κατοικία από την 1η Ιουνίου – σε πλήρη αντίθεση με τη σκανδαλώδη στήριξη των τραπεζών, της Aegean κλπ. (ανάλυση).
(Ακολουθείστε μας στο Twitter πατώντας εδώ για να ενημερώνεστε αμέσως για τις αναλύσεις μας)
