.
Σε ολόκληρη την ιστορία της χώρας, καμία κυβέρνηση της δεν ήταν αντιμέτωπη με την εχθρική απόρριψη ολόκληρου του κατεστημένου – των οικονομικά ισχυρών, των ΜΜΕ, της Ολιγαρχίας των Βρυξελών και των αγορών που της κήρυξαν τον πόλεμο. Τα πάντα όμως θα κριθούν από την ενδοκυβερνητική σύγκρουση με την πέμπτη φάλαγγα που συνδιοικεί τη χώρα.
.
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
“Το παρακάτω κείμενο βασίζεται σε μία αναφορά του Ιταλού L. Mazzei που δημοσιεύθηκε μία εβδομάδα πριν από την κατάθεση του προϋπολογισμού της χώρας – με τον οποίο οι δύο εκπρόσωποι της νέας κυβέρνησης της, ο Di Maio και ο Salvini, αντίθετα με την άποψη του υπουργού οικονομικών και του προέδρου της Ιταλίας (της πέμπτης ενδοκυβερνητικής φάλαγγας), υιοθέτησαν ένα έλλειμμα ύψους 2,4% αντί του 1,6% που επιθυμούσε το σύνολο του ευρωπαϊκού κατεστημένου.
Ο κεντρικός στόχος του είναι η χρηματοδότηση του βασικού εισοδήματος, της κύριας προεκλογικής δέσμευσης δηλαδή του κινήματος των «πέντε αστέρων» – καθώς επίσης η αλλαγή του νεοφιλελεύθερου συνταξιοδοτικού συστήματος προς όφελος των εργαζομένων. Σε κάθε περίπτωση βιώνουμε μία επανάληψη της ιστορίας του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, με οικονομικά όπλα αυτή τη φορά – καθώς επίσης με την Ελλάδα (που καθυστέρησε ξανά την οικονομική επέλαση της Γερμανίας στην ΕΕ, όπως κάποτε στη Ρωσία) και την Ιταλία που αποσχίσθηκε από τη συμμαχία τότε, στους κύριους ρόλους”.
.
Ανάλυση
Η ερμηνεία αυτών που συμβαίνουν είναι πάρα πολύ απλή. Ειδικότερα, οι μάχες και οι πόλεμοι που διεξάγονται σε παγκόσμιο επίπεδο, είναι στο ευρύτερο πεδίο της Οικονομίας – με όπλα τα νομίσματα, τις πιστοληπτικές αξιολογήσεις, τα επιτόκια των ομολόγων δανεισμού των κρατών από τα οποία εξαρτάται η κεφαλαιακή επάρκεια των τραπεζών (όσο ανεβαίνουν, τόσο μειώνονται τα κεφάλαια τους), καθώς επίσης η βιωσιμότητα του δημοσίου/ιδιωτικού χρέους τους, τα χρηματιστήρια κοκ.
Εντός της Ευρωζώνης η επιτιθέμενη χώρα είναι ξανά η Γερμανία, με σύμμαχο της τη γαλλική κυβέρνηση που αυτή τη φορά βρίσκεται στο πλευρό της γειτονικής της χώρας, έχοντας ενδεχομένως φοβηθεί από τις ήττες του παρελθόντος – νομισματικές πρόσφατα, πριν την υιοθέτηση του ευρώ, από το μάρκο και στρατιωτικές τα προηγούμενα χρόνια.
Η Ελλάδα έχει ηττηθεί κατά κράτος, ευρισκόμενη υπό την οικονομική κατοχή των δανειστών της, η Ισπανία συνθηκολόγησε/υποτάχθηκε μυστικά προσχωρώντας στη γερμανική πλευρά, ενώ το βασικό μέτωπο του πολέμου έχει σήμερα μεταφερθεί στην Ιταλία – στην οποία τα επιτόκια των δεκαετών ομολόγων έχουν εκτοξευθεί στο 3,52% (πηγή) με τη «βοήθεια» της ΕΚΤ προφανώς, έναντι 1,58% της Ισπανίας, ενώ ο δείκτης των τραπεζών της υποχωρεί ασταμάτητα.
Όπως γράφει τώρα ο Ιταλός, το προσχέδιο του προϋπολογισμού που φαίνεται πως απέρριψε η ΕΕ, δεν μπορεί να θεωρηθεί επαναστατικό, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα – όσο το εάν η νέα κυβέρνηση θα υποταχθεί στις πιέσεις που της ασκούνται από τις Βρυξέλλες ή όχι. Σημαντική είναι επίσης η συμβολική πλευρά του – όπως η ανακοινωθείσα κατάργηση του νεοφιλελεύθερου συνταξιοδοτικού συστήματος, καθώς επίσης της λιτότητας στο διηνεκές. Για την κυβέρνηση πάντως, η διατήρηση του ελλείμματος στο 2,4% είναι μία προσπάθεια συμβιβασμού με την ΕΕ – ενώ δεν περίμενε πως για τη μηδαμινή αυτή διαφορά, από το 1,6% στο 2,4%, μόλις για 0,8% του ΑΕΠ, θα αντιμετώπιζε αυτές τις επιθέσεις.
Εν τούτοις, η «φάλαγγα των Βρυξελλών», το Βερολίνο και οι «αγορές», έχουν πάρει ήδη θέσεις μάχης, για μία σύγκρουση με την Ιταλία που αφήνει ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα – όπου οφείλει να σημειωθεί πως μπορεί μεν οι 100 ημέρες να μην είναι τίποτα στην ιστορία μίας χώρας, αλλά για τις κυβερνήσεις η πρώτη αυτή περίοδος είναι πολύ σημαντική, αφού τοποθετεί τις βάσεις της μελλοντικής τους πολιτικής. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα στις σημερινές κοινωνίες του θεάματος, στις οποίες η εμφάνιση μετράει πολύ περισσότερο από το περιεχόμενο – ενώ εάν μία κυβέρνηση δεν είναι τίποτα άλλο, από τη συνέχιση της προηγούμενης, τότε είναι κανείς σίγουρος πως θα προσπαθήσει αμέσως, χρησιμοποιώντας όλα τα είδη της προβολής που έχει στη διάθεση της, να διαφημίσει τα περιττά αγαθά της με στόχο την χειραγώγηση του πλήθους (όπως δυστυχώς η αξιωματική αντιπολίτευση στην Ελλάδα που ενώ «ο κόσμος καίγεται» και το κόμμα της είναι χρεοκοπημένο, αυτή ασχολείται με το καινούργιο σήμα της).
Εάν όμως μία κυβέρνηση υιοθετήσει μία εντελώς διαφορετική πολιτική «ρήξης με το παρελθόν», σε σχέση με την προκάτοχο της, τότε αλλάζουν ριζικά τα πράγματα – με την έννοια πως η εμφάνιση διαδραματίζει έναν πολύ μικρότερο ρόλο, ενώ όλοι οι προβολείς της δημοσιότητας στρέφονται στο περιεχόμενο. Σε μία τέτοια περίπτωση, το σύνηθες «θέατρο σκιών» των δήθεν αντιπαραθέσεων μεταξύ της πλειοψηφίας της Βουλής και της αντιπολίτευσης, μετατρέπεται σε μία πραγματική, σκληρή σύγκρουση – με νικητές και ηττημένους.
Η πέμπτη φάλαγγα
Περαιτέρω, στη μακραίωνη ιστορία της χώρας, καμία κυβέρνηση της δεν ήταν ποτέ αντιμέτωπη με την εχθρική απόρριψη της, εκ μέρους ολόκληρου του κατεστημένου – των οικονομικά ισχυρών, των ΜΜΕ, της Ολιγαρχίας των Βρυξελών, της ΕΚΤ και των χρηματαγορών που της κήρυξαν τον πόλεμο. Οι υπουργοί της κατηγορούνται ως ανίκανοι και ανεύθυνοι λαϊκιστές, καθώς επίσης ως επικίνδυνοι «φορείς» μίας εντελώς απαράδεκτης αντιφιλελεύθερης στάσης – ακόμη χειρότερα, ενός ρατσιστικού εθνικιστικού οράματος! Τα ΜΜΕ γράφουν τα πάντα και ταυτόχρονα τα ακριβώς αντίθετα τους: πως θα προδώσει το πρόγραμμα και τους εκλογείς της, αλλά εάν το εφαρμόσει πραγματικά τιμώντας τις προεκλογικές της δεσμεύσεις, τότε θα ήταν πολύ χειρότερα – κυριολεκτικά η καταστροφή της χώρας!
Οι ίδιοι δημοσιογράφοι καταφέρνουν αφενός μεν να χαρακτηρίζουν την κυβέρνηση ως οπαδό του κρατισμού, αφετέρου, ταυτόχρονα, ως ακραία νεοφιλελεύθερη – λόγω του ενιαίου φορολογικού συντελεστή (flat tax). Ότι πρόκειται για ένα αληθινό τέρας με πολλά πρόσωπα και με αμέτρητες πτυχές, που όμως καμία από αυτές δεν είναι ούτε στο ελάχιστο καλή – αντίθετα, ότι αποτελεί την προσωποποίηση του λαϊκισμού, του ρατσισμού και της ανεύθυνης δημαγωγίας.
Όλες αυτές οι φωνές, υποκινούμενες και χρηματοδοτούμενες από εκείνες τις ελίτ που θεωρούν ορθολογικό το τερατώδες μίγμα του ακραίου νεοφιλελευθερισμού και της λιτότητας που θέλουν να επιβάλλουν στις κοινωνίες, βυθίζοντας τες στη φτώχεια και στην εξαθλίωση για να τις απομυζούν και να τις ελέγχουν, όπως συμβαίνει σήμερα στην Ιταλία (αλλοιώνοντας επί πλέον τους πληθυσμούς τους με τη βοήθεια των μεταναστευτικών ροών), επιτίθενται τώρα μαζικά εναντίον της νέας κυβέρνησης – υποστηριζόμενες από τις Βρυξέλες, τη Γερμανία και την ΕΚΤ που οδηγεί τα επιτόκια των δεκαετών ομολόγων στα ύψη, για να συντρίψει «εν τη γενέσει» της την ιταλική εξέγερση. Το ίδιο το «σύστημα» δε, έχει καταφέρει να εγκαταστήσει εντός της κυβέρνησης της χώρας μία αληθινή «πέμπτη φάλαγγα» – της οποίας ηγείται ο υπουργός οικονομικών που τοποθετήθηκε από τον πρόεδρο, θυμίζοντας μας τις ελληνικές εμπειρίες του 2015.
Εν προκειμένω η ελληνική προδοσία, η μνημειώδης κυβίστηση της ελληνικής κυβέρνησης και η δολοφονία της τελευταίας ελπίδας των Ελλήνων, λειτουργεί αρνητικά για τη νέα ιταλική κυβέρνηση – η οποία πολύ λογικά σιχαίνεται τη χώρα μας που έχει υποταχθεί αμαχητί και δεν θέλει καμία απολύτως σύγκριση μαζί της. Κατανοεί ασφαλώς πως ο στόχος της Γερμανίας είναι να οδηγηθεί η Ιταλία σε ένα αντίστοιχα εγκληματικό PSI, από μία ανάλογα ενδοτική κυβέρνηση που δεν δίστασε να παίξει το γνωστό μας βρώμικο παιχνίδι (ανάλυση) – όπου στην περίπτωση της Ιταλίας γίνεται προσπάθεια επιτάχυνσης των εξελίξεων, αφού το μέγεθος των χρεών της δεν επιτρέπει μία ανάλογη «διάσωση».
Σε κάθε περίπτωση, στην κυβέρνηση της Ιταλίας έχουμε τη συνύπαρξη τριών δυνάμεων – όπου η τρίτη είναι η κρυφή «πέμπτη φάλαγγα» στο εσωτερικό της. Το γεγονός αυτό ξεχνιέται σκόπιμα από τα καθιερωμένα ΜΜΕ και από την ανόητη «αριστερή» αντιπολίτευση – αφού ο πραγματικός στόχος τους είναι να αποδείξουν πως τα δύο κόμματα της συγκυβέρνησης δεν θα καταφέρουν να εφαρμόσουν το πρόγραμμα τους, αποκρύπτοντας το διαβρωτικό ρόλο της πέμπτης φάλαγγας που είναι ο βασικός σύμμαχος τους.
Η μάχη της Οικονομίας
Συνεχίζοντας το σημαντικότερο πεδίο μάχης της σύγκρουσης εντός και εκτός της κυβέρνησης είναι χωρίς καμία αμφιβολία η Οικονομία – όχι το μεταναστευτικό, όπως θέλουν να προβάλλουν τα ΜΜΕ, χωρίς φυσικά να το υποτιμούμε. Στο θέμα αυτό, τα κεντρικά σημεία είναι τα εξής: (α) οι κρατικοποιήσεις, (β) ο ενιαίος φορολογικός συντελεστής και (γ) τα μέτρα που ελήφθησαν για την επανεθνικοποίηση του δημοσίου χρέους.
(α) Κρατικοποιήσεις: Πρόκειται για ένα ζήτημα πολύ μεγάλης σημασίας – για μία μεταστροφή της τάσης, η οποία είναι αποφασιστικής σπουδαιότητας τόσο για την Ιταλία, όσο και για ολόκληρη την Ευρώπη. Ειδικότερα, για πάρα πολλά χρόνια η δεξιά ή/και η αριστερή «λύση» των οικονομικών προβλημάτων των κρατών, ήταν οι ιδιωτικοποιήσεις – κάτι που όμως φαίνεται να αλλάζει σήμερα ριζικά. Φυσικά ευρισκόμαστε ακόμη στην εποχή των ανακοινώσεων και όχι της πρακτικής εφαρμογής τους, αλλά στην πολιτική αυτού του είδους οι ανακοινώσεις έχουν ένα σημαντικό ειδικό βάρος.
Στην Ιταλία η πρώτη εθνικοποίηση θα είναι πιθανότατα αυτή της Alitalia – όπου από τη «πολιτική γραμμή» του ξεπουλήματος της αεροπορικής εταιρείας, συζητείται η εξυγίανση μέσω της κρατικοποίησης της. Επόμενος υποψήφιος είναι η διαχείριση των εθνικών οδών, μετά το σκάνδαλο των πλεονεκτικών παραχωρήσεων προς όφελος κερδοσκόπων, όπως η Benetton – αν και το συντηρητικό κόμμα της συγκυβέρνησης, η Λίγκα του Βορά, έχει εν πρώτοις σταματήσει τις συζητήσεις. Ο τρίτος είναι τα χαλυβουργεία LIVA, όπου υπήρξε μεν μία θετική εξέλιξη σε επίπεδο συνδικαλιστών, όσον αφορά τους μισθούς, τις θέσεις εργασίας και τα δικαιώματα των εργαζομένων, αλλά υπάρχουν αντίθετες απόψεις – σχετικά με την εξαγορά τους από τη μεγαλύτερη πολυεθνική του κλάδου την «Arcelor Mittal».
(β) Ενιαίος φορολογικός συντελεστής: Εδώ διαπιστώνονται πολλές διαφορετικές απόψεις, ενώ για πολλούς θεωρείται απαράδεκτος και άδικος ο συντελεστής ύψους 15%, κοινός για όλους – οπότε είναι ένα θέμα που δεν έχει ακόμη επιλυθεί/αποφασιστεί.
(γ) Η επανεθνικοποίηση του δημοσίου χρέους: Αφορά ένα σημείο που δεν έχει δει αρκετά το φως της δημοσιότητας – ενώ το έχουμε επισημάνει στο θέμα της Ελλάδας πριν ακόμη οδηγηθεί στην παγίδα της Τρόικα, με την ανάλυση μας «Εθνικά Ομόλογα» στις 30.10.2009 (πηγή). Εν προκειμένω, οι Ιταλοί έχουν καταλάβει πως το ισχυρότερο όπλο της Ευρώπης εναντίον τους είναι τα επιτόκια των δεκαετών ομολόγων, με τη «συνδρομή» της ΕΚΤ – ένα όπλο που μπορεί να εξουδετερωθεί εντελώς μόνο με την υιοθέτηση του εθνικού τους νομίσματος, η οποία όμως δεν είναι εύκολη διαδικασία (παρά το ότι οι Ιταλοί είναι σε θέση να μετατρέψουν το μεγαλύτερο μέρος του εξωτερικού χρέος τους σε λιρέτες, όπως η Ελλάδα πριν το εγκληματικό PSI – οπότε να επιβαρυνθούν με την υποτίμηση του νομίσματος, λόγω της εκτύπωσης νέων χρημάτων για την εξυπηρέτηση των χρεών τους και οι δανειστές τους).
Η χώρα όμως διαθέτει ένα ακόμη σημαντικό πλεονέκτημα που δεν είχε ποτέ η Ελλάδα: το ότι, σύμφωνα με τον κ. L. Mazzei, μόλις το 28% των δημοσίων χρεών της βρίσκεται στα χέρια των ξένων επενδυτών (731 δις €). Στα πλαίσια αυτά, η νέα κυβέρνηση έχει ήδη προετοιμάσει ένα νόμο, μέσω του οποίου οι αποταμιεύσεις των Πολιτών της θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για την αγορά ομολόγων του δημοσίου (CIR – Conti individuali di risparmio, πηγή) – έτσι ώστε να ανεξαρτητοποιηθεί η Ιταλία από τις αγορές.
Θα ήταν βέβαια ένα βραχυπρόθεσμο μέτρο, ενδεχομένως σε συνδυασμό με το παράλληλο φορολογικό νόμισμα που θέλει να υιοθετήσει Ιταλία στο δρόμο της εξόδου της από την Ευρωζώνη – υπενθυμίζοντας πως τα υπόλοιπα στοιχεία της οικονομικής πολιτικής της νέας κυβέρνησης της είναι το φορολογικό νόμισμα, καθώς επίσης η απαίτηση να παγώσει η ΕΚΤ τα 250 δις € του χρέους της που κατέχει (ομόλογα), αφού κάτι τέτοιο δεν κοστίζει ούτε στην ΕΚΤ, ούτε στην Ευρωζώνη (απλά θα αυξανόταν η ρευστότητα στη νομισματική ένωση κατά το ποσόν αυτό, το οποίο δεν είναι τόσο μεγάλο ώστε να προκληθεί πληθωρισμός).
Συνεχίστε στη 2η σελίδα (…)
