Η επίσημη χρεοκοπία της Ελλάδας είναι προτιμότερη από τη στυγνή λεηλασία της, καθώς επίσης από την επιταχυνόμενη κατάρρευση της μεσαίας τάξης – ενώ δεν θα αποφασιστεί, εάν συνεχίσουν οι Πολίτες να σιωπούν όπως τα πρόβατα
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
Όποιος πολιτικός δηλώνει πως οι αποκρατικοποιήσεις είναι αυτές που θα επαναφέρουν το ρυθμό ανάπτυξης σε μία υπερχρεωμένη χώρα, όπως η Ελλάδα, είτε είναι ανόητος, είτε θεωρεί τους Έλληνες ηλιθίους και θέλει να τους εξαπατήσει – εξυπηρετώντας ξένα συμφέροντα και προδίδοντας την πατρίδα του.
Η πεποίθηση μας αυτή στηρίζεται στο γεγονός ότι, είναι αδύνατον να μην γνωρίζει πως ένα κράτος, με υπερχρεωμένο δημόσιο και ιδιωτικό πλέον τομέα (δεν συνέβαινε το 2010), ως αποτέλεσμα της πολιτικής των μνημονίων, δεν μπορεί να αναπτυχθεί με βιώσιμο τόπο, ωφέλιμο για όλους τους Πολίτες του.
Η βασική αιτία είναι η αδυναμία δανεισμού όλων των τομέων του – του δημοσίου, των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων. Η αδυναμία των δύο τελευταίων δεν οφείλεται μόνο στο ότι οι τράπεζες είναι επίσης χρεοκοπημένες αλλά, κυρίως, στο ότι δεν υπάρχουν πια φερέγγυοι, αξιόχρεοι δανειολήπτες – ούτε πρόθυμοι να δανειστούν, αφού δεν διαπιστώνονται κερδοφόρες προοπτικές, βαθαίνει η ύφεση, οι τιμές πέφτουν, τα εισοδήματα μειώνονται, ενώ παράλληλα όλοι προσπαθούν να αποπληρώσουν τα χρέη τους (deleverage).
Όσον αφορά δε τις εξαγωγές, όταν όλες οι χώρες προσπαθούν με αυτόν τον τρόπο να λύσουν τα προβλήματα τους, ενώ ο παραγωγικός ιστός της Ελλάδας έχει πια καταστραφεί, δεν επιτρέπουν καμία απολύτως αισιοδοξία – ακόμη και αν υποθέσουμε πως ανακτούσαμε τη χαμένη ανταγωνιστικότητα μας, έχοντας επί πλέον τη δυνατότητα χρηματοδότησης τους
Χωρίς δανεισμό τώρα δεν διενεργούνται παραγωγικές επενδύσεις και χωρίς επενδύσεις δεν δημιουργούνται ποτέ συνθήκες βιώσιμης, μακροπρόθεσμης ανάπτυξης – οπότε, εάν δεν προηγηθούν μαζικές διαγραφές μέρους των χρεών, το κράτος είναι καταδικασμένο στη φτώχεια, στη μιζέρια και στην εξαθλίωση.
Όσον αφορά την «αναδιάρθρωση» των χρεών του δημοσίου, η επιμήκυνση της εξυπηρέτησης τους, η μεταφορά τους δηλαδή στις επόμενες γενιές, δεν λύνει σε καμία περίπτωση το πρόβλημα – απλά συνεχίζεται το μαρτύριο της σταγόνας, ο αργός θάνατος, ο οποίος είναι πολύ πιο επώδυνος από τον ακαριαίο.
Τέλος, σε σχέση με τις ιδιωτικοποιήσεις, είναι μεν σωστές όταν δεν αφορούν κοινωφελείς, στρατηγικές και μονοπωλιακές κερδοφόρες επιχειρήσεις, αφού το κράτος δεν είναι καλός επιχειρηματίας, αλλά όχι σε εποχές όπως η σημερινή – όπου οι τιμές έχουν καταρρεύσει, οπότε πρόκειται ουσιαστικά για εκποιήσεις. Το αναμφισβήτητο αυτό γεγονός έχει ήδη τεκμηριωθεί στην περίπτωση των αεροδρομίων (άρθρο) – ενώ αποδεικνύεται επίσης όσον αφορά τον ΟΛΠ και τον ΟΠΑΠ, όπως θα αναλύσουμε στη συνέχεια.
.
Ανάλυση
Ουσιαστικά το ρολόι της Ελλάδας σταμάτησε το 2010, όταν οδηγήθηκε στο ΔΝΤ για να σωθούν οι γερμανικές και οι γαλλικές τράπεζες, καθώς επίσης το ευρώ – αντί να προσπαθήσει μόνη της να τα καταφέρει, με ένα δικό της εθνικό πρόγραμμα (ανάλυση) ή να δηλώσει επίσημα στάση πληρωμών, για να προστατευθεί από τους δανειστές της, διαπραγματευόμενη τη διαγραφή μέρους του χρέους της.
Έκτοτε το ρολόι γυρίζει συνεχώς προς τα πίσω, υπερχρεώθηκε πλέον και ο υγιής τότε ιδιωτικός της τομέας, ενώ άλλαξε διαδοχικά κυβερνήσεις από όλα τα πολιτικά κόμματα – με τελευταία μία ταλαντούχα, όσον αφορά τις δημαγωγικές της επιδόσεις, η οποία έχει το πλεονέκτημα του προτέρου εντίμου βίου.
Το «προτέρημα» της αυτό της δίνει τη δυνατότητα να κατηγορεί όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις, παρά το ότι η ίδια έχει προκαλέσει ήδη ανυπολόγιστες καταστροφές στη χώρα, μέσα σε ελάχιστους μήνες – ενώ έχει το ελαφρυντικό να μην είναι ένοχη για την πολιτική διαφθορά του παρελθόντος, όχι επειδή δεν θα έκανε ενδεχομένως τα ίδια, αλλά λόγω του ότι δεν κυβέρνησε ποτέ.
Ακόμη χειρότερα, είναι η τελευταία στη σειρά, οπότε δεν υπάρχει κάποια άλλη επιλογή – με αποτέλεσμα να παραμένει στη θέση της, παρά το ότι υπέγραψε το χειρότερο μνημόνιο στην παγκόσμια οικονομική ιστορία. Πολύ περισσότερο αφού «εκτέλεσε» τους Έλληνες, θανατώνοντας την όποια ελπίδα τους είχε απομείνει – μία ελπίδα που η ίδια είχε εκθρέψει, χωρίς τελικά να διστάσει να κάνει ακριβώς τα αντίθετα, από αυτά που είχε υποσχεθεί.
Δυστυχώς όμως οι Έλληνες, είτε επειδή παραπλανήθηκαν, είτε επειδή δεν ήθελαν να δουν την αλήθεια, έπεσαν για τρεις συνεχόμενες φορές στην ίδια παγίδα – δίνοντας έτσι το δικαίωμα στην κυβέρνηση τους να ισχυρίζεται πως εκτελεί τις δικές τους εντολές, καθώς επίσης τις αποφάσεις της πλειοψηφίας των κομμάτων που στήριξαν τη συμφωνία της τον Αύγουστο του 2015.
.
Η ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ
Στο θέμα τώρα του ΟΛΠ, υπήρχε μόνο ένας αγοραστής – η κινεζική Cosco, η οποία πλήρωσε το αστείο ποσόν των 368,5 δις €, χωρίς κανένας να γνωρίζει πως υπολογίσθηκε, αφού η όλη διαδικασία ήταν εντελώς αδιαφανής. Η πρώτη προσφορά της δεν έγινε αποδεκτή από το ΤΑΙΠΕΔ, το οποίο έχει εκχωρηθεί από τη σημερινή κυβέρνηση στους δανειστές της χώρας, μαζί με τους υδρογονάνθρακες και τις τράπεζες – ενώ παραμένει μυστική η τελική συμφωνία, καθώς επίσης η τιμή που είχε θεωρηθεί ως έντιμη, από τις εταιρείες που αξιολόγησαν την επιχείρηση.
Αντί αυτού, το ΤΑΙΠΕΔ δήλωσε αυθαίρετα πως η συνολική αξία της συμφωνίας (Deal) είναι της τάξης του 1,5 δις € – χωρίς όμως να μπορεί να καταλάβει κανείς πως εξηγείται, από πού συνάγεται δηλαδή, με αποτέλεσμα να θεωρείται ένα κορυφαίο παράδειγμα δημιουργικής λογιστικής.
Φαίνεται πάντως πως προστέθηκαν από τη μία πλευρά οι προβλεπόμενες θεωρητικές εισφορές προς το δημόσιο, το ύψος των οποίων εξαρτάται από τα μελλοντικά κέρδη που θα εμφανίζει κατά το δοκούν η Cosco, καθώς επίσης οι επενδύσεις που θα διενεργηθούν – ύψους περί τα 350 εκ. € που όμως θα δρομολογηθούν, μόνο εάν η εταιρεία το κρίνει απαραίτητο. Ειδικότερα τα εξής:
(α) Όσον αφορά τις εισφορές, μέχρι στιγμής ο ΟΛΠ εισέπραττε από την Cosco, για τους δύο τερματικούς σταθμούς των εμπορευματοκιβωτίων που διατηρούσε, ένα ετήσιο ποσόν της τάξης των 35 εκ. € πρόσφατα – το οποίο ήταν σε σχέση με το τζίρο της. Από αυτά τα χρήματα, το 67% θα εισπράττεται μελλοντικά από τον πλειοψηφικό ιδιοκτήτη του ΟΛΠ – θα πηγαίνουν δηλαδή από τη μία τσέπη της Cosco στην άλλη. Με τον τρόπο αυτό, οι απώλειες του ελληνικού δημοσίου έως το τέλος της σύμβασης, υπολογίζονται τουλάχιστον στα 700 εκ. € – τα οποία θα πρέπει φυσικά να αφαιρεθούν από την τιμή πώλησης του ΟΛΠ.
Αφού λοιπόν η τιμή ήταν 368,5 εκ. €, τότε η ζημία για το δημόσιο θα διαμορφωθεί στα 331,5 εκ. € – ενώ θα μειωνόταν από τις θεωρητικές εισφορές προς το κράτος, εάν η Cosco θελήσει να εμφανίσει ανάλογα κέρδη. Φυσικά θα μπορούσε να το αποφύγει, εάν χρεωνόταν από κάποια άλλη εταιρεία του ομίλου της, με εικονικούς αλλά νομιμοφανείς λογαριασμούς – οπότε το ελληνικό δημόσιο δεν θα εισέπραττε απολύτως τίποτα.
