Πρόκειται για το μεγαλύτερο έγκλημα της κυβέρνησης, το οποίο επισφραγίσθηκε ανεύθυνα από εκείνα τα κόμματα που ψήφισαν το τρίτο μνημόνιο, καταδικάζοντας την Ελλάδα στο θάνατο – στην πλήρη απώλεια της εθνικής της κυριαρχίας
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
Αρχείο – συλλογή διαχρονικών και εκπαιδευτικών αναλύσεων
.
“Η κατοχή δεν μπορεί να είναι ανθρώπινη. Υπάρχουν επομένως δύο επιλογές: ή αποδέχεσαι την κατοχή και όλες τις μεθόδους που είναι αναγκαίες για την επιβολή της, σκύβοντας πειθήνια το κεφάλι ή, διαφορετικά, την απορρίπτεις εξ ολοκλήρου και όχι μόνο κάποια συγκεκριμένα μέρη της” (Simone de Beauvoir).
.
Ανάλυση
Εύλογα τα ερωτήματα, σχετικά με το γιατί οι Έλληνες έχουν ντροπιάσει την Ευρώπη και τη Δημοκρατία (άρθρο), συμπεριφερόμενοι τόσο παθητικά, καθώς επίσης ανεχόμενοι τόσους εξευτελισμούς – παρά το ότι στο ξεκίνημα της κρίσης, όταν είχαν ακόμη την οικονομική άνεση να αντιδράσουν, καθώς επίσης πάρα πολλές δυνατότητες στη διάθεση τους, διαδήλωναν μαζικά, εγκαινιάζοντας μεταξύ άλλων το «κίνημα της πλατείας» (το οποίο δυστυχώς «γέννησε» υπουργούς της αριστεράς που είναι ντροπή για το χώρο).
Η πρώτη αιτία είναι ασφαλώς ο φόβος τους μετά το περιστατικό στη Marfin, όπου κάηκαν άνθρωποι χωρίς να βρεθούν οι ένοχοι – αν και μάλλον δεν αναζητήθηκαν ποτέ, ενώ όλοι υποθέτουν την προέλευση τους. Η δεύτερη είναι η δύναμη της συνήθειας, η προσαρμοστικότητα της ανθρώπινης φύσης: η οποία είναι θετική από τη μία πλευρά, αφού βοηθάει στην επιβίωση, ενώ αρνητική από την άλλη, επειδή μας οδηγεί στο να ανεχόμαστε αδιαμαρτύρητα τυχόν βασανιστήρια που μας επιβάλλονται.
Εν προκειμένω το παράδειγμα του βατράχου που έχουμε ήδη αναφέρει, ο οποίος τοποθετείται σε χλιαρό νερό, στη συνέχεια αυξάνεται σταδιακά η θερμοκρασία και δεν αντιδράει αφού τη συνηθίζει, έως ότου τελικά καίγεται, ερμηνεύει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την παραπάνω συμπεριφορά των Ελλήνων – οι οποίοι οδηγούνται προς εκείνη ακριβώς την κατεύθυνση, την οποία θέλησαν να αποφύγουν από την αρχή:
Στην έξοδο από την Ευρωζώνη δηλαδή, μέσα από το παράλληλο τραπεζικό σύστημα που ανέφερε χθες ο αντιπρόεδρος, το οποίο θα ακολουθηθεί από ένα δεύτερο νόμισμα για να πληρώνονται αρχικά οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι συντάξεις – αφού με τον τρόπο που διαχειρίζεται τα οικονομικά της χώρας η κυβέρνηση, δεν θα έχει άλλη επιλογή στο εγγύς μέλλον.
Κανένας δεν κατανοεί βέβαια γιατί θα πρέπει να συμβεί κάτι τέτοιο, αφού έχουν δοθεί εμπράγματες εγγυήσεις στους δανειστές και όχι πριν – επί πλέον της υπογραφής του τρίτου μνημονίου. Δημόσια περιουσία δηλαδή, σημερινής τιμής 50 δις € και αξίας πάνω από 300 δις € – σύμφωνα με την αξιολόγηση του ΔΝΤ από το 2010 (πηγή), χωρίς να υπολογίζονται τα ενεργειακά μας αποθέματα.
Με απλά λόγια, γιατί θα έπρεπε να οδηγηθεί η Ελλάδα στην έξοδο από την Ευρωζώνη και στη χρεοκοπία, αφού προηγουμένως θα έχει λεηλατηθεί, με εξαθλιωμένο το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της – όταν δεν υπήρχε κανένας απολύτως λόγος για να συμβεί κάτι τέτοιο. Εύλογα πάντως αδιαφορούν πλέον οι δανειστές για το μέλλον της χώρας και τη δόση των 2 δις €, αφού έχουν πάρει πια τις εγγυήσεις τους – οπότε μπορούν να επιβάλλουν ότι θέλουν, όπως τη μετατροπή της Ελλάδας σε στρατόπεδο συγκέντρωσης μεταναστών, για να προστατευθεί η Ευρώπη από την εισβολή τους.
Η τρίτη αιτία τώρα, για την οποία θεωρούμε πως δεν θα συγχωρήσουν ποτέ τη σημερινή κυβέρνηση οι Έλληνες, είναι η δολοφονία εκείνης της ελπίδας που η ίδια έκανε «λάβαρο» της προεκλογικής της εκστρατείας – της ελπίδας πως υπάρχει ένας άλλος δρόμος για την έξοδο από την κρίση, μέσω του οποίου θα ανακτούσε την αξιοπρέπεια και την υπηρηφάνεια της η χώρα, μετά τους συνεχείς εξευτελισμούς, καθώς επίσης τις επιθέσεις που υπέστη επί έξι ολόκληρα χρόνια.
Η ελπίδα αυτή δολοφονήθηκε τη 13η Ιουλίου (άρθρο), όταν η κυβέρνηση υποτάχθηκε στις απαιτήσεις της Γερμανίας – ενός κράτους που δεν έχει ιστορία, αλλά ένα εγκληματικό ποινικό μητρώο. Συμβιβάσθηκε δε χωρίς να σεβαστεί καθόλου το δημοψήφισμα που η ίδια δρομολόγησε – ενώ η δολοφονία της ελπίδας επισφραγίσθηκε ένα μήνα μετά, από τα πέντε μεγάλα κόμματα που τάθηκαν υπέρ του τρίτου μνημονίου, γνωρίζοντας πολύ καλά πως επρόκειτο για τη θανατική καταδίκη της χώρας (με την έννοια πως η ολοκληρωτική απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, είναι συνώνυμη με το θάνατο).
Η τελευταία αιτία είναι η απίστευτη χειραγώγηση των Ελλήνων από ορισμένα διατεταγμένα ΜΜΕ, καθώς επίσης από δημοσιογράφους που εκπαιδεύτηκαν στην έδρα του ΔΝΤ – με στόχο να πείσουν όλους τους Πολίτες πως ο μοναδικός δρόμος για τον παράδεισο, είναι αυτός που περνάει μέσα από την κόλαση των μνημονίων.
Όλες οι παραπάνω αιτιολογίες δεν σημαίνουν βέβαια πως οι Έλληνες δεν είναι οι ίδιοι ένοχοι για το αδιέξοδο, στο οποίο οδηγήθηκε η πατρίδα τους – ειδικά επειδή υπάρχει το παράδειγμα της Ισλανδίας, η οποία κατάφερε να ξεφύγει από την κρίση, κλείνοντας στη φυλακή τους ενόχους, ενώ σήμερα πουλάει μία από τις μεγαλύτερες τράπεζες της, σχεδιάζοντας να μοιράσει τα έσοδα στους Πολίτες της (πηγή).
.
Η δύναμη της Δημοκρατίας
Περαιτέρω, ενώ η Ελλάδα υπέκυψε τελικά στη δικτατορία των αγορών, απογοητεύοντας όλους τους Ευρωπαίους με την ήττα της Δημοκρατίας στη χώρα που γεννήθηκε, η Ισλανδία αντιστάθηκε με επιτυχία, παρά τα πολύ μεγαλύτερα προβλήματα της – αρνούμενη να αναλάβει τα χρέη των τραπεζών της, τα οποία ήταν δεκαπλάσια του ΑΕΠ, αν και είχε απέναντι της πανίσχυρα κράτη (Βρετανία, Ολλανδία, Ευρωζώνη), κυρίως όμως το χρηματοπιστωτικό καρτέλ, το οποίο ήθελε να κοινωνικοποιήσει τις ζημίες του (άρθρο).
Προφανώς οι πιστωτές της Ισλανδίας δεν περίμεναν πως ολόκληρος ο λαός της χώρας, συλλογικά, μαζικά, ενωμένος, με καμία απολύτως διάθεση υποχώρησης θα πλημμύριζε τους δρόμους, χωρίς καμία καθυστέρηση – σταματώντας με συνεχή δημοψηφίσματα όλες τις προσπάθειες της κυβέρνησης και της Βουλής να μεταφέρουν τα χρέη των τραπεζών στο δημόσιο.
Σε πλήρη αντίθεση, οι Έλληνες δεν διανοήθηκαν καθόλου να κατακλύσουν τους δρόμους έξω από τη Βουλή, όταν ψηφιζόταν το τρίτο μνημόνιο ή/και οι νόμοι που το συνοδεύουν – γεγονός που σημαίνει ότι, πράγματι αποτελούν τη ντροπή της Ευρώπης.
Οι συμβιβασμοί τώρα που πρότειναν οι δανειστές της Ισλανδίας και είχε αποδεχθεί το Κοινοβούλιο, ψηφίζοντας τους, δεν έγιναν ούτε στο ελάχιστο αποδεκτοί από τους Πολίτες – μέσω ενός δημοψηφίσματος που το ΟΧΙ έφτασε στο απίστευτο 94%.
Όταν δε η Βρετανία πάγωσε τα περιουσιακά στοιχεία της Ισλανδίας, χρησιμοποιώντας το νόμο περί τρομοκρατίας, ο οποίος την εξομοίωνε με την Al Qaida, οι Πολίτες της χώρας όχι μόνο δεν πτοήθηκαν, αλλά κλιμάκωσαν τις αντιδράσεις τους – χωρίς να δίνουν καμία σημασία στις «προφητείες», σύμφωνα με τις οποίες «θα κατέληγαν» στην Κούβα ή στην βόρεια Κορέα του Βορά. Ρισκάρισαν επίσης τις αγωγές εναντίον τους, οι οποίες κατατέθηκαν στα διεθνή δικαστήρια – ενώ αντιστάθηκαν αποφασιστικά σε όλους τους εκβιασμούς του κοινού μετώπου των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Όλα αυτά δεν σημαίνουν βέβαια πως οι Ισλανδοί δεν πλήρωσαν πανάκριβα τους αγώνες που έδωσαν για τη διατήρηση της εθνικής τους ανεξαρτησίας – η οποία κινδύνευε από το απίστευτο ύψος του δημοσίου χρέους τους, λόγω της χρεοκοπίας των τραπεζών τους. Αντίθετα, η ισοτιμία του νομίσματος τους κατέρρευσε, ο πληθωρισμός εκτοξεύθηκε στα ύψη, οι πραγματικοί μισθοί βυθίστηκαν στο ναδίρ, ενώ η πτώση των τιμών στην αγορά ακινήτων έλαβε πρωτοφανείς διαστάσεις.
Από την άλλη πλευρά όμως, υιοθετήθηκαν άμεσα ειδικά προγράμματα ρύθμισης των χρεών των επιχειρήσεων, έτσι ώστε να μην χρεοκοπήσουν, ενώ λίγο αργότερα δρομολογήθηκαν διαγραφές μέρους των οφειλών που αφορούσαν τα ακίνητα – όπου οι τράπεζες υποχρεώθηκαν να «αποσβέσουν» όλα εκείνα τα ποσά των δανείων, τα οποία υπερέβαιναν το 110% της εμπορικής αξίας των ακινήτων.
Για παράδειγμα, εάν κάποιος είχε πάρει δάνειο 200.000 € για την αγορά ενός ακινήτου ίσης αξίας, η εμπορική τιμή του οποίου μειώθηκε στις 100.000 € λόγω της πτώσης των μισθών και εισοδημάτων, στην Ισλανδία διαγραφόταν οι 90.000 € – ενώ τα 110.000 € που απέμεναν διακανονίζονταν, έτσι ώστε να μπορεί ο οφειλέτης να εξυπηρετεί τις δόσεις του.
Δυστυχώς στην Ελλάδα το ακίνητο των 200.000 € μάλλον θα κατασχεθεί, ο ιδιοκτήτης του θα μείνει στο δρόμο, θα πλειστηριαστεί για 50.000 € και ο δύστυχος δανειολήπτης θα παραμείνει με χρέη 150.000 € – χωρίς καμία δυνατότητα εξόφλησης τους, ενώ στο μέλλον θα δημεύονται τυχόν άλλα εισοδήματα του.
Την ίδια στιγμή οι ανόητοι πανηγυρίζουν για τη νέα διάσωση των τραπεζών με δικά τους χρήματα (αφού θα προστεθούν στο δημόσιο χρέος), επειδή διαμορφώθηκε χαμηλότερα από τα 25 δις € που προϋπολογιζόταν – ενώ η συμμετοχή του δημοσίου θα περιορισθεί, λόγω των αυξήσεων κεφαλαίου εκ μέρους των μετόχων των τραπεζών, με τις διοικήσεις τους να παραμένουν σταθερά στη θέση τους, παρά την άθλια κερδοσκοπία που προηγήθηκε (όσον αφορά την αγοραπωλησία μετοχών από τραπεζικούς που προφανώς είχαν εσωτερική πληροφόρηση).
Αντί λοιπόν να συνειδητοποιήσουν πως η προηγούμενη ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, ύψους 25 δις € χάθηκε εντελώς, ενώ οι ίδιοι την πλήρωσαν, χαίρονται ανόητα για την επόμενη – μέσω της οποίας διατηρούν την ουτοπία του μη κουρέματος των καταθέσεων τους.
