Η διάλυση της ζώνης του ευρώ και της ΕΕ από τις Η.Π.Α., παράλληλα με την παραδειγματική τιμωρία της πρωσικής κυβέρνησης, φαίνονται πολύ πιθανά ενδεχόμενα – αφού η υπερδύναμη δεν θα διακινδυνεύσει τον ανταγωνισμό του δολαρίου από το ευρώ και του συστήματος συναλλαγών της από την Ευρώπη ή/και τη συμμαχία της Γερμανίας με την Κίνα.
.
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
Ανάλυση
Εισαγωγικά, έχουμε την άποψη πως μία χώρα δεν διαπραγματεύεται ποτέ με μία άλλη, όταν είναι σε τόσο δύσκολη οικονομική κατάσταση όπως η Ελλάδα – χρεοκοπημένη, με μεγάλα τραπεζικά προβλήματα, με χαμένη την εθνική της κυριαρχία, με μνημόνια στο διηνεκές που εμποδίζουν κάθε προσπάθεια ανάπτυξης της και υπό την αυστηρή επιτήρηση των δανειστών της, όπου ακόμη και η συλλογή φόρων ελέγχεται από μία εταιρεία με έδρα το Λουξεμβούργο. Στα πλαίσια αυτά, η χώρα μας δεν έπρεπε να ξεκινήσει καν τις διαπραγματεύσεις με τα Σκόπια, αφού ήταν φύσει αδύνατον να πετύχει αυτά που θέλει – πόσο μάλλον όταν τα στηρίζει ο μεγαλύτερος πιστωτής της, η Γερμανία, για λόγους που έχουμε αναφέρει στο παρελθόν (ανάλυση), ενώ υπάρχουν αρκετοί άλλοι που τους τεκμηριώνουν (άρθρο).
Η πρόθεση πάντως της Γερμανίας να δημιουργήσει έναν άξονα με την Τουρκία (ανάλυση), αναιρεί τους ισχυρισμούς περί της δήθεν ωφέλιμης συμφωνίας με τα Σκόπια – ως προστασία απέναντι στις προθέσεις περικύκλωσης της Ελλάδας από το εχθρικό γειτονικό της κράτος. Όσον αφορά το δημοψήφισμα που δεν διεξήχθη στην πατρίδα μας (αν και δεν έχει νόημα να ερωτηθούν οι Πολίτες για το αυτονόητο, όπως είναι η ελληνικότητα της Μακεδονίας), απλά τεκμηριώνει πως ήταν αυτονόητη στην κυβέρνηση, καθώς επίσης σε αυτούς που την ελέγχουν, η έκβαση του – οπότε προτίμησαν να το αποφύγουν. Η δε αποχή του 65% περίπου των Σκοπιανών αποδεικνύει πως έχουν πιστέψει στο μύθο της δήθεν Μακεδονικής τους προέλευσης, με τον οποίο έχουν χειραγωγηθεί για πάρα πολλές δεκαετίες – προτιμώντας να είναι «Μακεδόνες» παρά Ευρωπαίοι, ως μέλη της ΕΕ.
Επίσης εισαγωγικά, πρέπει να σταματήσουν οι αναφορές στις ιδιωτικοποιήσεις που δήθεν διενεργούνται στην Ελλάδα, με στόχο την αναδιάρθρωση της οικονομίας της, όποιες απόψεις και αν έχει κανείς για το θέμα – όπου εμείς είμαστε ξεκάθαρα εναντίον αυτών που αφορούν τις κοινωφελείς επιχειρήσεις (ανάλυση). Με απλά λόγια, οφείλουμε να καταλάβουμε πως όταν μία τράπεζα βγάζει σε πλειστηριασμό ένα σπίτι λόγω των χρεών του ιδιοκτήτη του απέναντι της, δεν ισχυρίζεται κανείς πως το πουλάει εκούσια για να καλυτερεύσει τα οικονομικά του.
Το ίδιο ακριβώς ισχύει για ένα κράτος, όταν οι πιστωτές του το υποχρεώνουν να πουλήσει τα περιουσιακά του στοιχεία καταναγκαστικά, όσο-όσο, όπως στους πλειστηριασμούς, για να εξυπηρετήσει τα χρέη του απέναντι τους – ενώ όλοι γνωρίζουμε πως παρά τα σκανδαλώδη ξεπουλήματα των επιχειρήσεων του δημοσίου (ΟΠΑΠ, αεροδρόμια, ΟΛΠ κλπ.), καθώς επίσης τα δήθεν πλεονάσματα που ισχυρίζεται πως έχουμε η κυβέρνηση, το δημόσιο χρέος συνεχίζει παραδόξως την ανοδική του πορεία, έχοντας φτάσει ήδη στα 360 δις € ή στο 202% του ΑΕΠ (μαζί με το «μαξιλάρι»). Άλλο λοιπόν ιδιωτικοποιήσεις και άλλο καταναγκαστικές εκποιήσεις σε εξευτελιστικές τιμές, αφού προηγουμένως απαξιώθηκαν τα περιουσιακά στοιχεία της Ελλάδας, σκόπιμα ή από την κρίση – όπως στο παράδειγμα της ΔΕΗ που η χρηματιστηριακή της αξία είναι σήμερα 323 εκ. €, όταν της πορτογαλικής 11,38 δις € (35 φορές υψηλότερη!).
Ειδικά όσον αφορά το «μαξιλάρι» που επέλεξε τελικά η κυβέρνηση αντί της πιστοληπτικής γραμμής στήριξης, για καθαρά πολιτικούς λόγους και όχι οικονομικούς, αφού κοστίζει πολύ περισσότερο (υποθετικά 240 εκ. το έτος εάν είναι 24 δις € με 1% επιτόκιο), ενώ ασφαλώς η Ελλάδα δεν βγήκε από τα μνημόνια αλλά από τις δανειακές συμβάσεις (μνημόνια δεν είναι μόνο τα μέτρα αλλά, επί πλέον, τα υποχρεωτικά πρωτογενή πλεονάσματα 3,5%, ο κόφτης που έχει ψηφιστεί το 2016, οι καταναγκαστικές ιδιωτικοποιήσεις κοκ.), πρόκειται για ένα ακόμη δικό μας λάθος – επειδή όχι μόνο κοστίζει ακριβά η πολιτική απόφαση της κυβέρνησης αλλά, εκτός αυτού, για τα εξής:
(α) δεν επέτρεψε τη συμμετοχή μας στο QE της ΕΚΤ, με αποτέλεσμα τα επιτόκια ενός ενδεχόμενου δανεισμού μας από τις αγορές να παραμένουν πάνω από το 4%, (β) δεν μπορούν οι ελληνικές τράπεζες να καταθέσουν ως εγγύηση στην ΕΚΤ τα ελληνικά ομόλογα που διαθέτουν, οπότε δανείζονται ακριβότερα, (γ) δεν μας δίνουν επενδυτικό βαθμό οι εταιρείες αξιολόγησης, εμποδίζοντας την πώληση των ομολόγων μας στις αγορές, τις επενδύσεις κοκ.
Τέλος, όσον αφορά τη χρηματοδότηση των κομμάτων, του πελατειακού κράτους από το σύστημα για να είμαστε πιο ακριβείς, έχουμε εν πρώτοις την άποψη πως θα έπρεπε να τιμωρηθούν παραδειγματικά τα χρεοκοπημένα κόμματα που δεν είναι πια σε θέση να εξυπηρετήσουν τα χρέη τους, όπως το ΠΑΣΟΚ (η ΝΔ θα μπορούσε εάν το επιδιώξει αμέσως, ενώ δεν καταλαβαίνουμε γιατί δεν το κάνει). Εκτός αυτού, θεωρούμε πως είναι υπερβολικά υψηλή, κρίνοντας από τους Ισολογισμούς των δύο μεγάλων κομμάτων (πηγή) – όπου το ΣΥΡΙΖΑ εισπράττει πάνω από 500.000 € μηνιαία, ενώ η ΝΔ άνω των 400.000 € κάθε μήνα. Εάν θέλουμε πάντως να βρούμε μία πραγματική, βιώσιμη λύση για την Ελλάδα, θα πρέπει να δρομολογήσουμε τα εξής:
(α) να καταγγείλουμε τις παράνομες δανειακές συμβάσεις στο ευρωπαϊκό δικαστήριο, μαζί με τα μνημόνια που τις συνοδεύουν (β) να καταγγείλουμε την ΕΚΤ για τους εκβιασμούς του 2015 και τους σημερινούς, αφού είναι η μοναδική μας κεντρική τράπεζα – οπότε είναι υποχρεωμένη να λειτουργεί ως δανειστής ύστατης ανάγκης για όλες τις χώρες της Ευρωζώνης αντί να μας απομονώνει ως μίασμα, (γ) να καταθέσουμε αγωγή αποζημίωσης εναντίον της Τρόικα για τις ζημίες που μας προκάλεσε η πολιτική που μας επέβαλλε, ενώ τις έχει αποδεχθεί το ΔΝΤ,
(δ) να συνταχθούμε με την Ιταλία στο θέμα του φορολογικού νομίσματος που οφείλουν να έχουν όλες οι χώρες της νομισματικής ένωσης (ανάλυση) για την περίπτωση της πιθανής διάλυσης της (ε) να συμμαχήσουμε με την Πολωνία για τη διεκδίκηση των πολεμικών επανορθώσεων (άρθρο), τις οποίες θα είχαμε τη δυνατότητα να συμψηφίσουμε με τα χρέη μας απέναντι στη Γερμανία, καθώς επίσης (στ) να λύσουμε τα εγχώρια προβλήματα μας, όπως το πελατειακό κράτος που δεν αφήνει τίποτα να ανθήσει στην Ελλάδα – όλοι μαζί, από κοινού, χωρίς εμφύλιες κομματικές αντιπαλότητες και χωρίς να φοβηθούμε την πολλή και αποτελεσματική δουλειά που χρειάζεται (ανάλυση).
Με απλά λόγια, έως ότου αποδώσουν όλα τα παραπάνω, κάτι που δεν μπορεί κανένας να προεξοφλήσει, πρέπει να βρούμε μόνοι μας τις λύσεις μας, οι οποίες ασφαλώς υπάρχουν – χωρίς να χρεοκοπήσουμε, εντός του ευρώ αφού είμαστε εγκλωβισμένοι, κυρίως όμως εκμεταλλευόμενοι τα τεράστια ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα της Ελλάδας, καθώς επίσης τους βασικούς πυλώνες της οικονομίας της (πρωτογενής τομέας, τουρισμός, ναυτιλία). Όλα αυτά, σε συνδυασμό με μία χρηστή διαχείριση της οικονομίας μας, είναι σε θέση να μας οδηγήσουν στην έξοδο από την κρίση – αρκεί να ανακτήσουμε την εθνική μας υπερηφάνεια και την εμπιστοσύνη στον εαυτό μας που έχουμε χάσει.
Οι διεθνείς εξελίξεις
Περαιτέρω, ενώ η Αργεντινή εξετάζει ξανά τη σύνδεση του νομίσματος της με το δολάριο (πηγή), αδυνατώντας να ανταπεξέλθει με την κλιμάκωση της νομισματικής κρίσης παρά την τεράστια στήριξη της από το ΔΝΤ (με 60 δις $ σχεδόν μετά την τελευταία επί πλέον έγκριση), όταν η ιταλική κυβέρνηση φαίνεται να επιμένει στην τήρηση των προεκλογικών της δεσμεύσεων με αποτέλεσμα να πιέζονται από τις αγορές τα ομόλογα και οι τράπεζες της (προφανώς με το συνήθη δάκτυλο της ΕΚΤ), το σημαντικότερο όλων είναι ίσως ο εμπορικός πόλεμος που έχουν κηρύξει οι Η.Π.Α. στην Κίνα – όπου οι κυρώσεις που θα επιβληθούν το Νοέμβριο στο Ιράν, τις οποίες σχεδιάζει να μη σεβαστεί η Ευρώπη, είναι στενά συνδεδεμένες με την Κίνα.
Εν προκειμένω, σύμφωνα με τον J. Rickard, η Κίνα έχει το μεγαλύτερο όγκο χρεογράφων σε δολάρια (επιχειρήσεις και κράτος), ύψους περί τα 100 δις $, τα οποία λήγουν εντός των επομένων 15 μηνών (γράφημα) – χωρίς τα ποσά που αφορούν τα χρηματοπιστωτικά της ιδρύματα και τις ενδοεταιρικές οφειλές, μαζί με τα οποία υπερβαίνει τα 200 δις $. Το ποσόν αυτό θα μπορούσε να είναι ασήμαντο για τη χώρα, λόγω των μεγάλων συναλλαγματικών της αποθεμάτων, εάν είχε εύκολη πρόσβαση στις αγορές και εάν η οικονομία της αναπτυσσόταν με υγιή τρόπο.
Το γεγονός όμως της εισόδου της στον εμπορικό πόλεμο με τις Η.Π.Α. μειώνει σημαντικά τις δυνατότητες πολλών κινεζικών επιχειρήσεων να αναχρηματοδοτήσουν τα χρέη τους σε δολάρια – ενώ την ίδια χρονική περίοδο η Κίνα προσπαθεί να ελέγξει το χρέος της που έχει αυξηθεί γεωμετρικά μετά το 2008, περιορίζοντας τα πιστωτικά όρια και επιβάλλοντας αυστηρότερους όρους (γράφημα, αριστερή πλευρά). Εύλογα λοιπόν η νομισματική της «σύσφιξη» έχει αρνητικές συνέπειες στην ανάπτυξη της οικονομίας της – ενώ έχουν ήδη διαπιστωθεί επιλεκτικές αθετήσεις πληρωμών μεγάλων επιχειρήσεων της και περιφερειακών κυβερνήσεων.
Συνεχίστε στη 2η σελίδα (…)
