Η εγκληματική συμμορία, η οποία ακούει στο όνομα Τρόικα, ενώ είναι εντελώς απαράδεκτο να αποκαλείται Θεσμός, προκάλεσε μία ιστορικά μοναδική παγκοσμίως οικονομική καταστροφή στην πατρίδα μας – σε συνεργασία με όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
Αρχείο – συλλογή διαχρονικών και εκπαιδευτικών αναλύσεων
.
“Συμπέρασμα: Αυτό που έχει συμβεί στη χώρα μας υπερβαίνει την πιο νοσηρή ανθρώπινη φαντασία, ενώ δεν φαίνεται ακόμη σε όλη του την τρομακτική έκταση. Πρόκειται ασφαλώς για τη, με απόσταση, μεγαλύτερη οικονομική καταστροφή στην παγκόσμια ιστορία – η οποία ξεπερνάει ακόμη και αυτήν του βομβαρδισμού της Γιουγκοσλαβίας ή την επίθεση «σοκ και δέους» που δέχθηκε το Ιράκ από τη Δύση.
Επιγραμματικά, χάθηκαν πάνω από 500 δις € λόγω της κατάρρευσης των τιμών της ιδιωτικής ακίνητης περιουσίας, περισσότερα από 200 δις € στο ελληνικό χρηματιστήριο, μέχρι στιγμής τουλάχιστον 120 δις € από τις τραπεζικές επισφάλειες, πάνω από 50 δις € για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, εισοδήματα που υπερβαίνουν τα 50 δις €, ΑΕΠ 60 δις €, κρατική περιουσία άνω των 100 δις €, εκατοντάδες χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις, 1.500.000 θέσεις εργασίας, χάθηκε εντελώς η πιστοληπτική ικανότητα του δημοσίου, του ιδιωτικού τομέα επίσης κοκ.
Συνολικά δηλαδή πάνω από 1.000 δισεκατομμύρια €, με τη ζημία να αυξάνεται συνεχώς και χωρίς να υπολογίζουμε τα «άυλα» εγκλήματα – όπως την εξαθλίωση των Ελλήνων, τις αυτοκτονίες, την καταστροφή πολλών γενεών νέων ανθρώπων, τη συλλογική κατάθλιψη και τόσα πολλά άλλα.
Η Ελλάδα έχει ερειπωθεί, οικονομικά και ψυχικά, από μία σιωπηλή θύελλα τεραστίων διαστάσεων, ενώ κάηκαν κυριολεκτικά τα πακέτα βοήθειας της Ευρώπης και του ΔΝΤ, ύψους 240 δις € – καθώς επίσης τα χρήματα για την ενίσχυση του τραπεζικού συστήματος, από τον ELA έως το Target 2, χωρίς να βοηθήσουν καθόλου τη χώρα μας, η οικονομική κατάσταση της οποίας είναι απείρως χειρότερη, συγκριτικά με το 2010.
Η αποκατάσταση της Δικαιοσύνης απαιτεί τον εγκλεισμό των υπευθύνων στη φυλακή, με την ισόβια καταδίκη τους – της Τρόικας, του αλαζονικού γερμανού υπουργού οικονομικών, της ψυχρής καγκελαρίου του, καθώς επίσης όλων των μέχρι σήμερα ελληνικών κυβερνήσεων“.
.
Ανάλυση
“Τίποτα δεν είναι πιο επικίνδυνο από μία Ιδέα, όταν κάποιος έχει μία και μοναδική Ιδέα”, έγραψε κάποτε ο Γάλλος φιλόσοφος Alain. Ως εκ τούτου, κατά πολλούς, η πολιτική λιτότητας είναι μία εξαιρετικά επικίνδυνη Ιδέα, αφού συνιστά το μοναδικό πολιτικό εγχείρημα, στο οποίο έχει «στρατολογηθεί», έχει εκβιαστεί καλύτερα η Ευρώπη από τη Γερμανία που την απομυζεί αχόρταγα – έχοντας πλέον τα χαρακτηριστικά μίας Θρησκείας και όχι μίας απλής οικονομικής θεωρίας.
Περαιτέρω, η αντίθεση στην πολιτική λιτότητας, ειδικά σε συνθήκες ύφεσης, δεν συνιστά προφανώς μία αριστερή αντίληψη – αφού η επεκτατική δημοσιονομική πολιτική υιοθετήθηκε για πρώτη φορά από τον Keynes, έναν από τους βασικούς υποστηρικτές της φιλελεύθερης οικονομίας, η οποία φυσικά δεν έχει απολύτως καμία σχέση με το νεοφιλελευθερισμό (ανάλυση).
Εκτός αυτού η θέση, σύμφωνα με την οποία το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο, οπότε απαιτείται η διαγραφή ενός μέρους του δεν αποτελεί, επίσης, μία αριστερή αντίληψη – αφού η διαγραφή, όταν μία επιχείρηση χρεοκοπεί, είναι ένα από τα βασικά εργαλεία του καπιταλισμού (άρθρο).
Είναι δε απολύτως απαραίτητη σε μία υπερχρεωμένη χώρα, επειδή αφενός μεν τα κράτη δεν χρεοκοπούν, αφετέρου είναι αδύνατον να αναπτυχθούν, όταν τα χρέη τους υπερβαίνουν το 100% του ΑΕΠ τους – με εξαίρεση τα πολύ μεγάλα, όπως οι Η.Π.Α. και η Ιαπωνία, τα οποία διαθέτουν τα δικά τους, παγκόσμια αποθεματικά νομίσματα, έχοντας τη δυνατότητα να μειώνουν πληθωριστικά τα χρέη τους. Τη δυνατότητα αυτή δεν την έχει προφανώς η Ελλάδα, πόσο μάλλον αφού έχει μεταβιβάσει τη νομισματική της κυριαρχία στην ΕΚΤ – η οποία ασφαλώς λειτούργησε έκνομα, διακόπτοντας την παροχή ρευστότητας στο τραπεζικό μας σύστημα, απειλώντας επαίσχυντα να το χρεοκοπήσει.
Εύλογα λοιπόν θεωρήσαμε, από ένα χρονικό σημείο και μετά ότι, η Ελλάδα θα έπρεπε να επιδιώξει τη ριζική λύση των προβλημάτων της – μία διαγραφή του χρέους της δηλαδή, με εναλλακτική δυνατότητα τη χρεοκοπία εντός της Ευρωζώνης, επειδή διαφορετικά δεν θα μπορούσε να αποφύγει τον αργό, βασανιστικό θάνατο (ανάλυση).
Περαιτέρω, η κυβέρνηση ισχυρίσθηκε πως θα μπορούσε να το επιτύχει, ενώ λίγο αργότερα, αφού είχε προηγουμένως εκλεγεί, το αναίρεσε – υπογράφοντας τη συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου. Αντί λοιπόν να απαιτήσει το αυτονόητο, την ονομαστική διαγραφή του χρέους, αναλαμβάνοντας ταυτόχρονα την υποχρέωση να καλύπτει τις δημόσιες δαπάνες με τα έσοδα της, καθώς επίσης να δημιουργήσει σταδιακά τις προϋποθέσεις εξυπηρέτησης του υπολοίπου χρέους, απαίτησε τη δανειοδότηση νέων ελλειμμάτων του κράτους από τους πιστωτές του – για να δρομολογήσει μία κοινωνική πολιτική, κυρίως όμως για να προσλάβει ξανά τους δικούς της δημοσίους υπαλλήλους και συνδικαλιστές, με τα χρήματα των Ευρωπαίων!
Αιτιολόγησε δε την παράλογη θέση της, ως μία αντίθεση της στην πολιτική λιτότητας που επιβάλλεται στην Ευρώπη – η οποία όμως δεν έχει άμεση σχέση με την αποδεδειγμένα καταστροφική πολιτική των μνημονίων, την οποία είχε απαιτήσει η Τρόικα από την Ελλάδα (ανάλυση).
Με απλά λόγια, μία υπερχρεωμένη χώρα δεν μπορεί να ζητάει νέα δάνεια, επί πλέον στα προηγούμενα, για να εφαρμόσει μία επεκτατική δημοσιονομική πολιτική, όπως αυτή που έχει υιοθετηθεί από τις Η.Π.Α., πόσο μάλλον μία σπάταλη – αφού δεν διαθέτει τα απαιτούμενα χρήματα, ενώ κανένας δεν τη δανείζει.
Οφείλει λοιπόν να επιβιώσει για κάποιο διάστημα με τα έσοδα της, έως ότου διαγράψει ένα μέρος του δημοσίου χρέους της – έτσι ώστε να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις εξόδου της στις αγορές, νέου δανεισμού, επενδύσεων και βιώσιμης ανάπτυξης. Όλα τα υπόλοιπα είναι διαστρέβλωση της πραγματικότητας, η οποία είναι ανάρμοστη για μία σοβαρή, αξιόπιστη και αξιοπρεπή χώρα – η οποία είναι υποχρεωμένη να αναμορφώσει τους σαθρούς Θεσμούς της, καθώς επίσης να διαχειρισθεί χρηστά τα οικονομικά της.
Η Ελλάδα βέβαια δεν είναι το μοναδικό κράτος στην Ευρωζώνη, το οποίο χρειάζεται διαγραφή μέρους των χρεών του, έτσι ώστε να μην υποχρεώνεται να εφαρμόζει μία «υφεσιακή» δημοσιονομική πολιτική σε συνθήκες αποπληθωρισμού – αφού η «εξέλιξη» των υπολοίπων χωρών του Νότου, σε μεγάλο βαθμό λόγω του μισθολογικού dumping της Γερμανίας (ανάλυση), είναι αντίστοιχη (γράφημα).
.
.
Όπως φαίνεται από το γράφημα της σχέσης του χρέους προς το ΑΕΠ της κάθε χώρας, η κατάσταση της Ιταλίας και της Πορτογαλίας είναι εξαιρετικά κρίσιμη, ενώ η αντίστοιχη της Ισπανίας επιδεινώνεται διαρκώς – όχι τόσο όμως ως αποτέλεσμα της πολιτικής λιτότητας, η οποία απλά επιταχύνει και επιδεινώνει την κατάρρευση τους, αλλά λόγω της υπερχρέωσης τους, ως επακόλουθο της χρηματοπιστωτικής κρίσης, καθώς επίσης της αδυναμίας τους να ανταγωνισθούν τη Γερμανία (μερκαντιλισμός).
Το γεγονός αυτό είναι προφανώς γνωστό τόσο στη Γερμανία, όσο και στο ΔΝΤ – κάτι που ουσιαστικά αποκρύπτει η καγκελάριος, με τη συνενοχή του Ταμείου, προσπαθώντας να οχυρώσει τη γερμανική οικονομία προτού συμβεί το αναπότρεπτο: οι μαζικές αθετήσεις πληρωμών στην Ευρωζώνη.
Η Ελλάδα εν προκειμένω χρησιμοποιήθηκε για να θολώσει την εικόνα – με την επιβολή των μνημονίων, μετά από τη θανατηφόρα διάγνωση του ΔΝΤ (ανάλυση), τα οποία ολοκλήρωσαν την καταστροφή, ενώ υιοθετήθηκαν απλά και μόνο για να κερδηθεί ο χρόνος που απαιτούταν για την οχύρωση των υπολοίπων.
Το νέο δε μνημόνιο που υπέβαλλε μόνη της αυτή τη φορά η ελληνική κυβέρνηση (άρθρο), αυτοκτονικά, μάλλον δεν θεωρήθηκε απαραίτητο – επειδή η Γερμανία πιστεύει πλέον πως είναι επαρκώς προστατευμένη (άρθρο), οπότε αδιαφορεί εντελώς για την Ελλάδα (εάν δεν σχεδιάζει την έξοδο της από το ευρώ – ανάλυση).
