Κατά την άποψη μας όμως και με κριτήριο τον «Κοινωνικό καπιταλισμό», ο οποίος φαίνεται να είναι αποδεκτός από τις περισσότερες χώρες της Ε.Ε., η «κοινωνική δικαιοσύνη» δεν εξασφαλίζεται σε καμία περίπτωση από τα παραπάνω. Αντίθετα, η «προοδευτική φορολόγηση», ανάλογα με το ύψος των εισοδημάτων (ΑΕΠ), ενδεχομένως και των πλεονασμάτων στο εξωτερικό εμπόριο της κάθε χώρας, είναι μέγεθος πλησιέστερο προς αυτό, με βάση το οποίο φορολογούνται δίκαια τόσο οι πολίτες, όσο και οι επιχειρήσεις μίας χώρας.
Εάν εφαρμοζόταν λοιπόν ένας «διακρατικός φορολογικός μηχανισμός αναδιανομής εισοδημάτων», η αντιμετώπιση των χωρών-μελών θα ήταν πιο δίκαιη. Εκτός αυτού, η επίτευξη της ισορροπίας εντός της Ευρωζώνης θα ήταν περισσότερο εφικτή (η ισότητα επίσης), ενώ η ορθολογική αξιοποίηση (επίσης «προοδευτικά» υπέρ των ελλειμματικών χωρών) των διακρατικών φορολογικών εσόδων από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, θα μπορούσε να επιταχύνει σημαντικά την συνολική πρόοδο.
Ενδεχομένως δε, ο συνδυασμός ενός μέτριου πληθωρισμού (της τάξης του 4-6%) με τις «διακρατικές εισοδηματικές κλίμακες», ενδυναμωμένος από τις προοπτικές των νέων χωρών της Ανατολικής Ευρώπης (χαμηλό κόστος παραγωγής, υψηλά περιθώρια δανεισμού, μεγάλη ανάγκη επενδύσεων σε υποδομές κλπ), θα μπορούσε να μας οδηγήσει σε μία επιτυχημένη, κερδοφόρα και κοινή έξοδο από την παρούσα οικονομική κρίση – αρκεί βέβαια να εξυγιανθεί παράλληλα το χρηματοπιστωτικό μας σύστημα, να οχυρωθεί απέναντι στους οικονομικούς «εισβολείς» και να δημιουργηθεί ένας άριστος ευρωπαϊκός νομισματικός χώρος.
Ειδικά όσον αφορά το τελευταίο (άριστος ευρωπαϊκός νομισματικός χώρος), η ελεύθερη διακίνηση τόσο των κεφαλαίων, όσο και του ανθρώπινου δυναμικού, οφείλει να είναι τουλάχιστον αμφίδρομη. Πρέπει δηλαδή η «ροή» να κατευθύνεται κυρίως από τις ανεπτυγμένες Οικονομίες της Ε.Ε. προς τις αναπτυσσόμενες (σε παγκόσμια κλίμακα συμβαίνει δυστυχώς το αντίθετο, συνιστώντας μία ακόμη σοβαρή αιτία της κρίσης), έτσι ώστε να είναι ρεαλιστικά εφικτή η κοινή ανάπτυξη και η εξ αυτής μακροπρόθεσμη ισορροπία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
.
Επίλογος
Οι Γερμανοί χαρακτηρίζονται από τα δικά τους ΜΜΕ ως «οι ηλίθιοι της Ευρώπης» (άρθρο) – κυρίως επειδή συμβιβάζονται και δεν απαιτούν να αμείβονται ανάλογα τουλάχιστον με την παραγωγικότητα τους. Το κράτος τους δε τους φορολογεί όλο και περισσότερο, λέγοντας πως έτσι απαιτεί η κοινωνική δικαιοσύνη – ενώ από την άλλη πλευρά αμείβει πλουσιοπάροχα τις τράπεζες, διασώζοντας τες παρά τα εγκλήματα τους (άρθρο).
Το μισθολογικό κόστος παραγωγής ανά μονάδα στη Γερμανία, συγκριτικά με τη Γαλλία και τη Νότια Ευρώπη, παρέμεινε σε εξαιρετικά χαμηλά επίπεδα – όπως φαίνεται από το γράφημα που ακολουθεί.
.
Το μισθολογικό κόστος παραγωγής ανά μονάδα
.
Την ίδια στιγμή η Γερμανία αρνείται ουσιαστικά την τραπεζική, δημοσιονομική και πολιτική ένωση της Ευρωζώνης, επειδή δεν θέλει να συμμετέχει στο «κοινό ταμείο» – όπου οι διάφορες χώρες, όπως συμβαίνει στο εσωτερικό τους, θα υιοθετούσαν μία αντίστοιχα δίκαιη διακρατική φορολογική κλίμακα.
Κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις όλοι γνωρίζουν πως είναι αδύνατον να διατηρηθεί το κοινό νόμισμα – αφού οι «φυγόκεντρες δυνάμεις» που αναπτύσσονται είναι εξαιρετικά μεγάλες, ενώ πολύ δύσκολα θα ανεχθούν οι ευρωπαϊκές χώρες τη γερμανική απολυταρχική ηγεμονία. Στα πλαίσια αυτά υπάρχουν δύο μόνο λύσεις:
.
(α) Η επιστροφή όλων των χωρών μαζί στην αφετηρία (ανάλυση), στην προ ευρώ εποχή δηλαδή, ή
(β) Η εκδίωξη της Γερμανίας, έτσι ώστε όλα τα υπόλοιπα κράτη να ενωθούν πολιτικά μεταξύ τους, δημιουργώντας τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης.
.
Οτιδήποτε άλλο φαίνεται μάλλον ουτοπικό και μη διατηρήσιμο – ενώ, όπως αποδεικνύεται από την κατάσταση στην Ουκρανία (άρθρο), οι κίνδυνοι πολεμικών συγκρούσεων εντός της Ευρώπης δεν έχουν εκλείψει, ούτε πρόκειται να πάψουν ποτέ να υπάρχουν.
.
