Όπως είχε αναλύσει ο Marx, το χρηματοοικονομικό κεφάλαιο θα ενθάρρυνε αναπόφευκτα την πλεονάζουσα παραγωγική ικανότητα – αφαιρώντας με τον τρόπο αυτό την τιμολογιακή ισχύ και τα κέρδη του βιομηχανικού κεφαλαίου. Όταν τώρα θα υπήρχαν περισσότερα αγαθά, από αυτά που θα μπορούσε να αγοράσει η εργασία με την αμοιβή της, θα δινόταν πίστωση στην εργασία για την αγορά της πλεονασματικής παραγωγής του βιομηχανικού κεφαλαίου – με αποτέλεσμα την αύξηση των χρηματοοικονομικών κερδών, με μοχλό κερδοσκοπίας το χρέος και τις φούσκες των περιουσιακών στοιχείων (μετοχές, ακίνητα κλπ.). Η εποχή αυτή έχει ήδη φτάσει, ενώ οδηγείται στο τέλος της – αφού τα κέρδη της εργασίας ήδη μειώνονται και η χρηματοδότηση έχει σταματήσει, επειδή τα χρέη έχουν υπερβεί τα ανώτατα όρια τους. Με απλά λόγια, το κεφάλαιο δεν μπορεί πια να παράγει κέρδος – με εξαίρεση τη στήριξη του από τις κεντρικές τράπεζες που συμφωνούν να αγοράσουν παράλογα υπερτιμημένα περιουσιακά στοιχεία, με τα πακέτα ποσοτικής διευκόλυνσης τους (QE). Φυσικά οι κεντρικές τράπεζες ισχυρίζονται πως οι μη συμβατικές αυτές ενέργειες τους είναι προσωρινές. Εν τούτοις, η δυναμική που περιγράφει ο Marx είναι θεμελιώδης και αμείλικτη – με την έννοια πως η παραφροσύνη των κεντρικών τραπεζών να δημιουργούν χρήματα από το πουθενά, για να αγοράζουν παράλογα υπερτιμημένα περιουσιακά στοιχεία, δεν πρόκειται να σταματήσει. Προέβλεψε λοιπόν πως αυτό θα είναι το τελευταίο στάδιο του καπιταλισμού – επειδή δεν υπάρχει άλλη διέξοδος από την κατάρρευση. Εν τούτοις, εμφανίσθηκε την τελευταία στιγμή η πανδημία, ως σωσίβιο στη μεγάλη τρικυμία – σε μία εποχή που οι προβλέψεις του Marx συγκλίνουν με τις απόψεις του Kafka και με τις αναφορές τόσο του Orwell, όσο και του Huxley.
.
Ανάλυση
Δεν πιστεύουμε σε θεωρίες συνομωσίας – είναι όμως ξεκάθαρο πως εάν δεν είχε προκύψει η πανδημία, δεν θα είχε αποφευχθεί η οικονομική κατάρρευση, όπως διαπιστώνεται από πολλούς παράγοντες (ανάλυση). Επομένως, η πανδημία λειτούργησε χωρίς καμία αμφιβολία ως ο από μηχανής θεός (πηγή) – όταν την ίδια στιγμή ο πλανήτης ευρίσκεται στο τέλος ενός κύματος Kondratieff, όπως έχουμε περιγράψει σε μία προηγούμενη ανάλυση μας (πηγή).
Δεν θα επαναλάβουμε τις αναλύσεις, αφού παραθέτουμε τους συνδέσμους τους (links) και αρκεί να τις μελετήσει κανείς – επί πλέον αυτήν που αναφέρεται στην παραβίαση του λογισμικού της ζωής που δρομολογείται σήμερα με το νέο τεχνολογικό εμβόλιο (πηγή), χωρίς να το κρίνουμε καθόλου αφού δεν ανήκει στο δικό μας γνωστικό πεδίο.
Είμαστε δε εναντίον της άμεσης ή έμμεσης υποχρεωτικότητας του εμβολίου, αλλά σε καμία περίπτωση εναντίον των εμβολίων – αφού αναμφίβολα έχουν βοηθήσει σε πολύ μεγάλο βαθμό την ανθρωπότητα. Εύλογα πάντως έχουμε επιφυλάξεις, για κάτι που είναι εντελώς καινούργιο – για πρώτη φορά προϊόν μίας τεχνολογικής εξέλιξης, ενώ δεν έχει δοκιμασθεί ποτέ μέχρι σήμερα.
Δεν υπάρχει άλλωστε κανένας επιστήμονας που να μπορεί να μας διαβεβαιώσει πως οι εντολές του νέου γονιδιακού εμβολίου στον ανθρώπινο οργανισμό, θα είναι ασφαλείς και χωρίς παρενέργειες – οπότε σίγουρα υπάρχει το ρίσκο του καινούργιου. Ας μην ξεχνάμε πως ακόμη και στα νέα ηλεκτροκίνητα αυτοκίνητα παρουσιάστηκαν προβλήματα – όπως στην Tesla με την έκρηξη μπαταριών της.
Η κρίση των κρίσεων
Συνεχίζοντας, εάν μελετήσει κανείς με προσοχή την παγκόσμια κρίση που ξεκίνησε το 2008 και συνεχίζεται, θα διαπιστώσει πως εκτυλίσσεται ως μία σύγκλιση των δυναμικών που περιγράφονται από τους Kafka, Orwell, Huxley και Marx – όπως πολύ σωστά παρατήρησε συνάδελφος.
Ειδικότερα, πρώτος ο Kafka περιέγραψε με έναν πολύ εύγλωττο τρόπο τις συστημικές αδικίες όλων των πανίσχυρων γραφειοκρατικών θεσμών – όπως είναι οι αποξένωση και η αδυναμία που βιώνει ο κάθε Πολίτης που έχει την ατυχία να εγκλωβιστεί στο γραφειοκρατικό ιστό.
Τεκμηρίωσε δε τον εγγενή παραλογισμό του συγκεντρωτικού Κράτους – τον εφιάλτη μίας ακραίας διαστροφής της Δικαιοσύνης που δεν έχει στόχο την απονομή δικαίου, αλλά την εδραίωση του συστήματος, ακόμη και όταν καταδικάζει αθώους. Όπως λοιπόν στον εφιάλτη του Kafka, το Κράτος είναι υπεράνω του νόμου όταν χρειάζεται μία δικαιολογία για να κλέψει τους Πολίτες – οι οποίοι δεν είναι σε θέση να αμυνθούν, ενώ το Κράτος τους πείθει πως πρέπει να είναι ευτυχισμένοι που δεν τους παίρνει ότι έχουν και δεν έχουν. Πρόκειται στην ουσία για μία νομιμοποιημένη λεηλασία – ενώ την ίδια στιγμή η κομματική διαφθορά όχι μόνο δεν καταπολεμάται, αλλά αυξάνεται ευθέως ανάλογα.
Στο σημείο αυτό υπεισέρχεται ο Orwell, λέγοντας πως το Κράτος κρύβεται πίσω από αποπροσανατολιστικές εκφράσεις – όπως «Λαϊκό κόμμα», «Δημοκρατικός σοσιαλισμός», «Προοδευτική παράταξη» κοκ. Ο συγγραφέας κατάλαβε πως η «οντολογική επιταγή» του Κράτους είναι η διόγκωση του, με στόχο να ελέγχει τα πάντα – ενώ όταν καταφέρει να ξεφύγει από το δημοκρατικό έλεγχο του Πολίτη, είναι ελεύθερο πλέον να τον εκμεταλλευθεί με μία παρασιτική αρπαγή άνευ προηγουμένου.
Ο Orwell χαρακτηρίζει το Κράτος ως ένα μονοπώλιο βίας, εξαναγκασμού, χειραγώγησης δεδομένων και ρύθμισης των ιδιωτικών μονοπωλίων – συγκλίνοντας με τον Kafka στο ότι, θα ήταν αδύνατον να λεηλατηθεί όλος αυτός ο πλούτος, εάν το Κράτος δεν υπήρχε για να επιβάλλει τους «κανόνες» της παρασιτικής αρπαγής. Εδώ εύλογα σκέφτεται κανείς πως η γραφειοκρατία των Βρυξελών είναι ότι πιο τέλειο υπάρχει, όσον αφορά ένα «απάτριδο» Κράτος – το οποίο απελευθερωμένο από το δημοκρατικό έλεγχο των Πολιτών, μπορεί να κάνει ότι θέλει. Ο Orwell πάντως έγραψε τα εξής:
“Το ολοκληρωτικό καθεστώς του Μεγάλου Αδελφού. παρακολουθώντας συνεχώς τους πάντες και τα πάντα μέσα από αμέτρητες διαδραστικές οθόνες, ασκεί τον απόλυτο έλεγχο στις πράξεις και στις συνειδήσεις…..Το έγκλημα της σκέψης είναι το θανάσιμο αμάρτημα. Για αυτό πρέπει να εξαλειφθεί οτιδήποτε οδηγεί στη διάπραξη του: η ελευθερία, η γλώσσα, η εθνικότητα (πολυπολιτισμικές κοινωνίες μέσω των παράνομων μεταναστευτικών ροών), η θρησκεία και τα ανθρώπινα συναισθήματα» (πηγή).
Είναι η σειρά του Huxley τώρα να διευρύνει τη σύγκλιση, υπενθυμίζοντας πως προέβλεψε ένα Κεντρικό Κράτος που είχε πείσει τους Πολίτες του να αγαπούν τη δουλεία τους – όχι με τη βία, αφού κοστίζει ακριβά, αλλά μέσω της προπαγάνδας, της χειραγώγησης, των ναρκωτικών, της ψυχαγωγίας και της υπερφόρτωσης τους με πληροφορίες.
Σε επιστολή του προς τον Orwell το 1949, ανέφερε πως ο εφιάλτης του βιβλίου «1984» θα είχε μεγαλύτερη ομοιότητα με τον κόσμο που φαντάσθηκε στο δικό του βιβλίο «Θαυμαστός καινούργιος κόσμος» – στον οποίο οι άνθρωποι θα μάθαιναν να αγαπούν τη δουλεία τους και να υπακούουν στις εντολές του Κράτους, χωρίς τη χρήση βίας (πηγή). Φυσικά ούτε αυτός μπορούσε να προβλέψει τη δύναμη της κινητής τηλεφωνίας με τα σύγχρονα τηλέφωνα που παρακολουθούνται πανεύκολα, των ηλεκτρονικών παιχνιδιών, του διαδικτύου και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης – την ύπαρξη «ναρκωτικών» δηλαδή πολύ πιο ισχυρών και αποτελεσματικών, όσον αφορά τη μετατροπή των ανθρώπων σε δούλους της εξουσίας, καθώς επίσης μέσων παρακολούθησης τους.
Η ώρα του Marx
Τελευταίος στη σύγκλιση, αλλά όχι λιγότερο σημαντικός, είναι ο Marx – ο οποίος είχε προβλέψει πως η δυναμική του χρηματοπιστωτικού μονοπωλιακού καπιταλισμού θα οδηγήσει στην πλήρη κυριαρχία του κεφαλαίου επί της εργασίας. Τόσο στις χρηματοπιστωτικές, όσο και στις πολιτικές «αγορές», αφού ο πλούτος αγοράζει πολιτική επιρροή – η οποία στη συνέχεια προστατεύει και επιβάλλει την απόλυτη κυριαρχία του κεφαλαίου.
Όπως είχε αναλύσει, το χρηματοοικονομικό κεφάλαιο θα ενθάρρυνε αναπόφευκτα την πλεονάζουσα παραγωγική ικανότητα – αφαιρώντας με τον τρόπο αυτό την τιμολογιακή ισχύ και τα κέρδη του βιομηχανικού κεφαλαίου. Όταν δε θα υπήρχαν περισσότερα αγαθά, από αυτά που θα μπορούσε να αγοράσει η εργασία με την αμοιβή της, θα δινόταν πίστωση στην εργασία για την αγορά της πλεονασματικής παραγωγής του βιομηχανικού κεφαλαίου – με αποτέλεσμα την αύξηση των χρηματοοικονομικών κερδών, με μοχλό κερδοσκοπίας το χρέος και τις φούσκες των περιουσιακών στοιχείων (κάτι που ξεκίνησε τη δεκαετία του 1980, με την επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού).
Η εποχή αυτή δεν έχει μόνο φτάσει, αλλά οδηγείται στο τέλος της – αφού τα κέρδη της εργασίας ήδη μειώνονται και η χρηματοδότηση έχει σταματήσει, επειδή τα χρέη έχουν υπερβεί τα ανώτατα όρια τους. Με απλά λόγια, το κεφάλαιο δεν μπορεί πια να παράγει κέρδος – με εξαίρεση τη στήριξη του από τις κεντρικές τράπεζες που δεν υπόκεινται στον έλεγχο των Πολιτών και που συμφωνούν να αγοράσουν παράλογα υπερτιμημένα περιουσιακά στοιχεία, με τα πακέτα ποσοτικής διευκόλυνσης τους (QE).
Φυσικά οι κεντρικές τράπεζες ισχυρίζονται πως οι μη συμβατικές αυτές ενέργειες τους είναι προσωρινές. Εν τούτοις, η δυναμική που περιγράφει ο Marx είναι θεμελιώδης και αμείλικτη – με την έννοια πως η παραφροσύνη των κεντρικών τραπεζών να δημιουργούν χρήματα από το πουθενά για να αγοράζουν παράλογα υπερτιμημένα περιουσιακά στοιχεία δεν πρόκειται να σταματήσει. Προέβλεψε λοιπόν πως αυτό θα είναι το τελευταίο στάδιο του καπιταλισμού – επειδή δεν υπάρχει άλλη διέξοδος από την κατάρρευση.
Σύντομα δηλαδή, αφού ο καπιταλισμός δεν θα είναι πλέον ελκυστικός για τους καπιταλιστές επειδή δεν θα υπάρχει κέρδος, θα αυτοκαταστραφεί – ενώ μπορεί μεν να αναζητάει με αγωνία άλλες πηγές κερδοφορίας του, όπως την πράσινη ενέργεια, αλλά δεν πρόκειται να τα καταφέρει. Το γεγονός αυτό συμπεραίνεται από το ότι, η πράσινη ενέργεια παραμένει εξαρτημένη από τις κρατικές επιδοτήσεις, με τη μία ή με την άλλη μορφή – ενώ εάν αφαιρεθεί η υδροηλεκτρική ενέργεια από τις άλλες ανανεώσιμες πηγές, παρά τις τεράστιες επενδύσεις παράγει μόνο το 4% της παγκόσμιας κατανάλωσης (πηγή).
Η ανάλυση του Marx τεκμηριώνεται απόλυτα από τη στασιμότητα της Ιαπωνίας, για τριάντα περίπου χρόνια – παρά το ότι η κεντρική της τράπεζα τύπωσε πολλά τρις γεν, χρησιμοποιώντας αυτό το φανταστικό κεφάλαιο για να αγοράσει τα υπερτιμημένα περιουσιακά στοιχεία της πολιτικά κυρίαρχης καπιταλιστικής τάξης της χώρας. Στην ουσία, εάν δεν είχε υπάρξει η άνοδος της Κίνας, η Ιαπωνία θα είχε καταρρεύσει πριν από πολλά χρόνια – ενώ είναι σίγουρο πως οι επενδύσεις του κεφαλαίου σε μετοχές της FAANG, σε παιχνίδια τύπου Tik-Tok και σε πλατφόρμες εικονικής πραγματικότητας, όταν η πραγματική οικονομία καταρρέει, δεν πρόκειται να σώσουν το σύστημα.
Επίλογος
Ολοκληρώνοντας, εμφανίσθηκε την τελευταία στιγμή η πανδημία, ως σωσίβιο στη μεγάλη τρικυμία που ξέσπασε πολλά χρόνια πριν – στην καταιγίδα των καταιγίδων που δεν κατέστρεψε τα πάντα με την εμφάνιση της, επειδή οι κεντρικές τράπεζες την καθυστέρησαν με τις τεράστιες ποσότητες χρημάτων που τύπωσαν. Η συγκεκριμένη πανδημία δεν έδωσε μόνο μία νέα δικαιολογία εκτύπωσης στις κεντρικές τράπεζες αλλά, επί πλέον, εμπόδισε τη δημιουργία υπερπληθωρισμού – αφού περιορίσθηκε η ταχύτητα κυκλοφορίας του χρήματος, μέσω του κλειδώματος των οικονομιών.
Εκτός αυτού, δεν διέσωσε μόνο το χρηματοπιστωτικό σύστημα, αλλά δημιούργησε επί πλέον κέρδη στις εταιρίες της FAANG (Facebook, Amazon, Apple, Netflix, Google), στα μεγάλα Super market, στις φαρμακευτικές με τα εμβόλια κλπ. – εις βάρος όμως της υπόλοιπης αγοράς και για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα (γράφημα, 1 τρις $ κέρδη των δισεκατομμυριούχων, από την αρχή της πανδημίας!). Εν τούτοις, η πανδημία έχει απρόβλεπτες παρενέργειες – όχι στην υγεία, αλλά στην οικονομία, αφού αποτελεί την αφετηρία του σταματήματος της παγκοσμιοποίησης που αποτελεί βασική προϋπόθεση της επιβίωσης του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου.
Αυτό που απομένει είναι η πολεμική βιομηχανία που όμως δεν έχει μεγάλες δυνατότητες στην πυρηνική εποχή – ενώ οι κοινωνικές εξεγέρσεις είναι θέμα χρόνου, εκτός εάν βρεθούν άλλες δυνατότητες που θα επαληθεύσουν περαιτέρω τις προβλέψεις του Orwell ή/και του Huxley. Θεωρία συνομωσίας; Σε καμία περίπτωση, αφού η πραγματικότητα είναι αδιαμφισβήτητη και ανελέητη – αποζητώντας πειστικές απαντήσεις. Ήδη πάντως σχεδιάζεται η Μεγάλη Επαναφορά (the Great Reset) από τις ελίτ – στην οποία θα αναφερθούμε στο μέλλον.
