Τον Μάρτιο λίγο πριν «κλειδώσει» την οικονομία για τον κορονοΐό η κυβέρνηση «κλείδωσε» ίσως για πρώτη φορά και τα σύνορα στις αθρόες εισόδους αλλοδαπών. Παραδόξως συμφώνησε και η αντιπολίτευση δηλ. ο ευμετάβλητος έτσι ή αλλιώς αρχηγός της, Αλέξης Τσίπρας.
Το άρθρο αποτελείται από 2 σελίδες
Ανάλυση
του Παναγιώτη Χατζηπλή
Μέχρι εκείνη την στιγμή με διάφορες παραλλαγές το πολιτικό κατεστημένο συμφωνούσε περι ανεφικτότητας του φράκτη στα σύνορα, περι απεριόριστων δικαιωμάτων όποιου θέλει να μπει στην χώρα, περί διεθνούς δικαίου και υπέρτατης αρμοδιότητας των διαφόρων ΜΚΟ και διεθνών επιτροπών (εκ φύσεως μη δημοκρατικών ως προς την εκλογή πχ ΟΗΕ) που απέκλειε κάθε δράση από ένα συντεταγμένο κράτος. Επικαλούνταν ότι ήταν θέμα «Ευρωπαϊκό» κάτι αόριστο στην πράξη, μιλούσαν για πολυπολιτισμικό, μπολιάσμα, ενσωμάτωση και εκφόβιζαν με δολοφονία χαρακτήρων ώστε να επιβληθεί αυτολογοκρισίας αποδίδοντας ξενοφοβία, εξτρεμισμό, γραφικότητα σε όποιον είχε αντίθετη άποψη.
Μετά τα γεγονότα στον Εβρο μπήκε στην καθομιλουμένη του πολιτικού λόγου η έννοια του «υβριδικού πολέμου» κάτι που εξοβελιζόταν στον πυρ το εξώτερο της συνωμοσιολογίας αν και σε επίπεδο πολιτικών επιστημόνων είναι πλήρως καταγεγραμμένη από το προηγούμενο επεισόδιο αθρόας εισροής αλλοδαπών του 2015 (βλέπε ενδεικτικά «Coercive Engineered Syrian Mass Migration in the EU‐Turkey Relations: A Case Analysis for Future Reference, Nefise Ela Gokalp Aras, 01 March 2019, International Migration Vol. 57 (2) 2019» αλλά κι αλλού βλέπε).
Όμως πόσο τυχαίο ήταν το επεισόδιο στον Εβρο; ‘Όταν τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια διαρκής αθρόα μετανάστευση στην περιοχή μας; Και δεν μιλάμε βέβαια για την συνεχή διακίνηση οικονομικών μεταναστών που συμβαίνει σε χώρες με υψηλότερο εργατικό κόστος και συνέβαινε και στην Ελλάδα. Αυτό είναι διαφορετικό και δεν αφορά ανάγκες των οικονομιών-δεκτών που πλέον επιβαρύνονται. Κυκλοφορούν χιλιάδες εργαζόμενοι των ΜΚΟ και πλοία τους στην Μεσόγειο. Δίνονται χωρίς δεύτερη σκέψη χρήματα σε επιδόματα, ενσωμάτωση, στέγαση και μοιράζονται προσλήψεις για τους ντόπιους όταν τέτοιες παροχές για τους πολίτες των χωρών αποδεκτών κατακρίνεται ως λαϊκισμός. Που βρίσκονται αυτά τα λεφτά;
Δεν συμβαίνει έτσι απλά. Υπάρχει ένα ευρύτερο κύκλωμα οργανισμών που το υποστηρίζουν. Πολιτικοί και η ΕΕ που λέγαν ότι ο φράχτης δεν είναι η λύση αλλά η ενσωμάτωση! Βλέπε Σεσίλια Μαλμστρομ για δημογραφική ανάγκη εισαγωγής «νέων Ευρωπαίων» («Europe’s immigration challenge») και οι χρήσιμοι αντίλαλοι. Όπως κάποιοι διορισμένοι διανοούμενοι, επαγγελματίες πολιτικοί, αλληλέγγυοι των ΜΚΟ (που απασχολούν μεγάλο αριθμό προσωπικού και διαχειρίζονται πολλά εκατομμύρια) και κάποιοι σπιτονοικοκύρηδες «επενδυτές της προσφυγική κρίσης» με το αζημίωτο και ανθρωπιστές με ξένες τσέπες, αυτών δηλαδή που θα πρέπει να πληρώσουν.
Υπάρχει ένα πολιτικό μπλοκ των φιλελεύθερων της λεγόμενης δεξιάς και της διεθνούς του δικαιωματισμού της λεγόμενης αριστεράς των συστημικών κομμάτων του δίπολου διακυβέρνηση που εξυπηρετούν την ίδια λογική της παγκοσμιοποίησης αν και από διαφορετικές αφετηρίες. Προφανώς αποτελούν μειοψηφία στις κοινωνικές ομάδες που αντιπροσωπεύουν αλλά και την κοινωνία που στην πλειοψηφία ανησυχεί για το μεταναστευτικό όπως αντιτίθεντο και στα μνημόνια. Λίγο σημασία έχει τι πιστεύουν αφού ένα συμπαγές ισχυρό Ευρωμνημονιακό τόξο ανεξαρτήτως των μπλε, κόκκινων, κίτρινων, πράσινων εκφάνσεων του, ελέγχει τις εξελίξεις και το αφήγημα περί της ενδεδειγμένης σωτηρίας της Ελλάδας (“οι επαγγελματίες της εξουσίας και ιδιώτες μαστόροι του ευκαιριακού πλουτισμού” όπως λέει και ο Γιανναρας).
Το αντικείμενο εδώ είναι να εξετάσουμε αν εντάσσεται σε ένα φάσμα εθνικών απειλών και διεκδικήσεων με παράλληλη διεθνοποίηση/διεθνή προβολή με εντεινόμενη πίεση. Γιατί αν υπάρχει κάτι τέτοιο απαιτεί συντεταγμένη αντιμετώπιση.
Για παράδειγμα αυτό που προβλημάτισε είναι ότι ουσιαστικά η χώρα μας δεν προστατεύεται από την ΕΕ για τις απειλές της Τουρκίας, παρά τα διάφορα ανακοινωθέντα για λαϊκή κατανάλωση, ενώ κάποιοι Ευρωβουλευτές βγαίνουν να υπερασπιστούν δικαιώματα αλλοδαπών και όχι των κρατών μελών της ΕΕ. Υποστήριξη θα ήταν να υπάρχει σαφή καταδίκη, σεβασμός των συνόρων και των νόμων ενός κράτους μέλους, πρόληψη και όχι να δίνονται κονδύλια που πηγαίνουν σε ΜΚΟ και εργολαβίες ολιγαρχών για την υποδοχή των αλλοδαπών αφότου εισέλθουν, χωρίς να υπάρχει μακροπρόθεσμη λύση. Δεν είχαμε βέβαια καμιά αμφιβολία ότι το μόρφωμα των γραφειοκρατών των Βρυξελλών έχει κάποιο σεβασμό σε εθνικά κράτη και ότι ενδιαφέρεται για τίποτα άλλο από οικονομικά συμφέροντα και τις απόψεις της ηγεμονούσας ομάδας της ΕΕ που πλέον είναι ξεκάθαρο ότι είναι η Γερμανία και οι δορυφόροι της που καλούνται συχνά να μιλούν αντ’αυτής. Στην επίθεση κατά την Ελλάδας κάλυψη δίνουν και τα συστημικά διεθνή και εγχώρια ΜΜΕ όπως το κάναν εξάλλου για να δικαιολογήσουν την επιβολή των μνημονίων και της υποθήκευσης της χώρας.
Για πρώτη φορά όμως αυτή η ειδησεογραφία των διεθνών συστημικών ΜΜΕ αποκρούστηκε από την κυβέρνηση στην Ελλάδα και από προσκείμενους κύκλους ως fake news. Κάτι αρκετά ενδιαφέρον αφού η ηγεμονούσα ελίτ της Ελλάδας έχει συστρατευθεί και αγιοποιήσει τα διεθνή συστημικά μέσα, τις διεθνείς επιτροπές και την ΕΕ. Μια τέτοια αντίδραση δεν υπήρξε όταν αποκαλούσαν την Ελλάδα διεφθαρμένη χώρα πριν από τα μνημόνια.
Το θέμα αυτής της μελέτης είναι να αναλύσει αυτή τη κίνηση στην ΕΕ σε σχέση με τα γεωστρατηγικές εξελίξεις προκειμένου να εκτιμηθεί στα πλαίσια ευρύτερων σκοπιμοτήτων. Γιατί έτσι νομίζουμε ότι πρέπει να το δει κανείς κάτι που επίσης αποκαλύπτεται τώρα με τις κινήσεις της Τουρκίας και την Γερμανίας στην περιοχή και τις αλλαγές στις ισορροπίες διεθνώς.
Εμείς απλά παραθέτουμε κάποια γεγονότα. Δεν γνωμοδοτούμε για το τι συμβαίνει. Εξάλλου τα γεγονότα εξελίσσονται. Ίσως δεν είναι και πλήρης η λίστα των γεγονότων ακόμα. Ο καθένας όμως μπορεί να κάνει και την δική του έρευνα να τα συμπληρώσει, να τα σκεφτεί και να βγάλει τα συμπεράσματά του και αναλόγως να πορευτεί και να μην μένει παθητικός αποδέκτης και να τα ρίχνει στους άλλους….
Γεωστρατηγική Παράμετρος του Δικαιωματισμού
Το κίνημα του δικαιωματισμού από το οποίο εκπορεύεται και η φρασεολογία που νομιμοποιεί τον υβριδικό αυτό πόλεμο, δεν εμφανίστηκε σε μια μέρα. Σχετίζεται με διεκδικήσεις στην πρώην Σοβιετική Ένωση, Ανατολική Ευρώπη, «ανοίξεις» στην Μέση Ανατολή σε επαναστάσεις χρωμάτων ακόμα και σε ΗΠΑ, ίσως και στην Ελλάδα. Δεν θα μπούμε στο αν υποκινούνται. Αλλά σίγουρα κάτι εξυπηρετούν έστω και κατά τύχη.
Σε αυτά τα κινήματα διεθνώς σημαντική συμμετοχή έχουν τα ιδρύματα της φιλελεύθερης δημοκρατίας του Σόρος όπως και κάποια άλλα ΜΚΟ. Εξάλλου αυτό λέει ότι είναι ο σκοπός τους: η φιλελεύθερη δημοκρατία η οποία μεταφράζεται ως μια χωρίς έλεγχο λειτουργία εντός των ορίων που θέτει πάντα κάποια ανώτερα αρχή που ίσως να είναι κάποιος Νόμος που διαμορφώνεται από επιτροπές. Τα κινήματα αυτά είχαν δραστηριοποιηθεί κατά τον ψυχρό πόλεμο στην Ευρώπη πριν πέσει το τοίχος ή αμέσως μετά κατά τον μετασχηματισμό της σε οργανώνεις όπως το Chapter 77 (Τσεχοσλοβακία), το OTPOR (Σερβία), το Solidarity (Πολωνία), κλπ.
Ο Σόρος επίσης κέρδισε πολλά λεφτά αποσταθεροποιώντας το ECU (τον πρόδρομο του ευρώ) και ουσιαστικά οδηγώντας έξω από αυτό το ΗΒ. Άρα οι όποιες αξίες συνδυάζονται και με τα κέρδη ή αλληλοτροφοδοτούνται. Γενικά πάντως οι χρηματιστές κερδίζουν από την αποσταθεροποίηση. Βλέπε και την έννοια του reflexivity που προωθεί, δηλ. ο κόσμος αντιδρά με βάση την εντύπωση που έχει για το περιβάλλον του, δηλαδή για το τι πιστεύει ότι είναι και όχι όπως είναι. Έτσι μπορεί να δει κανείς και το παιχνίδι με τις εντυπώσεις και τις δηλώσεις τους.
Δεν τον δαιμονοποιούμε προφανώς ούτε του αποδίδουμε μεγαλύτερο ρόλο από αυτόν που έχει. Τραβά την προσοχή εκούσια ή ακούσια όμως μαζί δραστηριοποιούνται και άλλα ΜΚΟ τα οποία δεν απασχολούν συνήθως τα ΜΜΕ και έχουν συγκεκριμένους σκοπούς.
Κάποιοι έχουν γράψει ότι ο Σόρος είναι αποσταθεροποιητικός και για την ΕΕ Είναι υπέρ της χρηματοδότησης των χωρών με χρέη όπως η Ελλάδα κάτι που για μερικούς θεωρείται σπατάλη και κινδυνολογεί για το Ευρώ ζητώντας περισσότερη υποστήριξη από την Γερμανία (κάτι που εδώ που τα λέμε είναι σωστό).
Αυτά όμως αποτελεί μια ενόχληση για την Γερμανία η οποία επωφελείται από την ΕΕ τόσα χρόνια και φαίνεται ότι ίσως είναι σε πορεία ανεξαρτητοποίησης από το Ευρωατλαντικό δόγμα. Αυτό ξεκίνησε με την οικονομική της ανάπτυξη μετά τον Β’ΠΠ με αρκετή υποστήριξη από τους συμμάχους μεταπολεμικά, προχώρησε μέσω μισθολογικού dumping, ισχυροποίησή της με την ενοποίηση τα πλεονάσματα και την αποδυνάμωση του ελλειμματικού νότου με τα χρέη… Το θέμα είναι αν θα ηγεμονεύσει συμπληρωματικά του δολαρίου με το ευρώ στα πλαίσια του ευρωατλαντισμού/ΝΑΤΟ ή θα ακολουθήσει άλλες συμμαχίες και κατευθύνσεις στην Ευρασία ή θα πορευτεί ανεξάρτητα.
Ο Σόρος είναι επίσης φίλα προκείμενος στου φιλελεύθερους και δημοκρατικούς και Κλίντον – Ομπάμα, το νομαδικό παγκοσμιοποιημένο κεφάλαιο και το αμυντικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα όπως φαίνεται από τις συμφωνίες ελευθέρου εμπορίου και από γεωστρατηγικές κινήσεις που υποστηρίζουν.
Τα λέμε γιατί παράλληλα με το θέμα των μεταναστών της φιλελεύθερης θεωρίας, της αποδόμησης των εθνικών κρατών, του χρέους και του ευρώ παίζεται ένα μεγάλο γεωπολιτικό παιχνίδι γύρω από την θέση της Ρωσίας και την τροφοδοσία της Ευρώπης με ενέργεια όπου εμπλέκεται Γερμανίας, Τουρκία, Ουκρανία αλλά και Λιβύη. Συνδέεται και με τον έλεγχο της Μέσης ανατολής, το Ιράκ, το Ιράν, το Ισραήλ, την Αίγυπτο και άλλες χώρες της περιοχής μέχρι τις πετρελαϊκές χώρες του Κόλπου η Σαουδική Αραβία, το Κατάρ, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Διαφορετικά συμφέροντα θρησκείες, επιχειρηματικά συμφέροντα, πολιτισμοί εμπλέκονται σε ένα εκρηκτικό μίγμα που γεννά συγκρούσεις.
Όλη αυτή η περιοχή όπως και η Ευρώπη είναι πολύ σημαντικά για την διεθνή οικονομία, για τις ΗΠΑ, την Ρωσία, την Κίνα. Μέσα σε αυτό εμπλέκεται και η θέση της Ελλάδας στην περιοχή μιας που δεσπόζει στην Ανατολική Μεσόγειο, στην τροφοδοσία της Ευρώπης εξ ανατολών και τις θαλάσσιες οδούς προς την Μαύρη Θάλασσα.
Συνεχίστε στη δεύτερη σελίδα……
