.
Εάν καταρρεύσει ξανά το δολάριο όπως τη δεκαετία του 1970, τότε τα αποτελέσματα θα είναι κατά πολύ χειρότερα από τότε – αφού η παγκοσμιοποίηση, η τρομακτική άνοδος των παραγώγων και η αύξηση του παγκοσμίου χρέους, παράλληλα με τις φούσκες στα χρηματιστήρια και με τις κεντρικές τράπεζες αποδυναμωμένες από τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008, έχουν δημιουργήσει ένα εκρηκτικό μείγμα τεραστίων διαστάσεων.
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
Ανάλυση
Στις 15 Αυγούστου του 1971, μία Κυριακή βράδυ, ο πρόεδρος Νίξον εμφανίσθηκε σε ένα από τα πλέον αγαπητά κανάλια της αμερικανικής τηλεόρασης, για να παρουσιάσει τη νέα οικονομική του πολιτική. Η κυβέρνηση του επέβαλε ελέγχους μισθών και τιμών σε ολόκληρη τη χώρα, τοποθέτησε όρια στις εισαγωγές και κατάργησε μονομερώς τη σύνδεση του δολαρίου με το χρυσό – υπενθυμίζοντας πως έως τότε όλα τα νομίσματα του πλανήτη είχαν αντίκρισμα σε δολάρια και τα δολάρια σε χρυσό.
Η αιτία ήταν ο νομισματικός πόλεμος που είχε ξεσπάσει και ο οποίος είχε κλονίσει σημαντικά την εμπιστοσύνη στο δολάριο – γεγονός που είχε βυθίσει τις Η.Π.Α. σε μία μεγάλη κρίση, με αποτέλεσμα να αποφασίσει ο πρόεδρος την επιβολή εξτρεμιστικών μέτρων. Η συνέχεια ήταν οδυνηρή για την ισοτιμία του δολαρίου (έχασε έως και το 50% της αξίας του), η οποία αποκαταστάθηκε μόνο όταν δρομολογήθηκε το πετροδολάριο με τη βοήθεια της Σαουδικής Αραβίας – οι συναλλαγές δηλαδή της ενέργειας παγκοσμίως μόνο με δολάρια, όπου ως αντάλλαγμα οι Η.Π.Α. παρείχαν στρατιωτική προστασία στη χώρα.
Τότε οι Η.Π.Α. κέρδισαν το χρηματοπιστωτικό πόλεμο και ανάγκασαν τη Σοβιετική Ένωση να καταρρεύσει, μεταξύ άλλων μη έχοντας τη δυνατότητα να τις ανταγωνιστεί στον εξοπλιστικό αγώνα που διεξαγόταν μεταξύ τους – με αποτέλεσμα να εξαθλιωθούν οι Πολίτες των χωρών του συμφώνου της Βαρσοβίας και να διαλυθεί.
Σήμερα, μετά τον εμπορικό πόλεμο που έχουν κηρύξει οι Η.Π.Α. σε ολόκληρο τον πλανήτη, ειδικά στην Κίνα, καθώς επίσης αφού προηγήθηκαν οι χρηματοπιστωτικές τους επιθέσεις στη Ρωσία, έχει ξεσπάσει επίσης ένας νομισματικός πόλεμος – πρώτα θύματα του οποίου είναι οι αδύναμες αναπτυσσόμενες οικονομίες (Αργεντινή, Τουρκία, Βραζιλία, Ινδία, Ν. Αφρική κλπ.).
Το δολάριο βέβαια είναι ακόμη ισχυρό, αφού έχουν αντιστραφεί οι ροές των χρημάτων μετά το τέλος της πολιτικής ποσοτικής χαλάρωσης (QE) και την αύξηση των επιτοκίων μόνο εκ μέρους της Fed – καθώς επίσης επειδή επιστρέφουν δολάρια μετά τη φορολογική μεταρρύθμιση του κ. Trump. Εν τούτοις, το πιθανότερο είναι να υποστούν ξανά τις ίδιες σοβαρές συνέπειες οι Η.Π.Α. όταν σταματήσουν κάποια στιγμή οι εισροές από το εξωτερικό – ενώ την ίδια στιγμή πάρα πολλές χώρες προσπαθούν να ανεξαρτητοποιηθούν από το δολάριο, με την Κίνα να έχει υιοθετήσει το πετρογουάν και με τη Σαουδική Αραβία να προβληματίζεται όσον αφορά το πετροδολάριο (ανάλυση).
Με δεδομένο τώρα το ότι, ο προβληματισμός της Σαουδικής Αραβίας έχει σχέση με τις δυνατότητες της να προστατευθεί στρατιωτικά από τη Ρωσία, μετά την επιτυχή παρέμβαση της στον πόλεμο της Συρίας, ερευνάει ήδη εάν μπορεί να αντικαταστήσει τις Η.Π.Α. – κάτι που βέβαια δεν θα τις συνιστούσε κανένας λογικός άνθρωπος, γνωρίζοντας πως μία χώρα με ένα ΑΕΠ της τάξης του 1,5 τρις $ όπως η Ρωσία (περί τα 20 τρις $ οι Η.Π.Α., 12,2 τρις $ η Κίνα, 3,7 τρις $ η Γερμανία κλπ.), καθώς επίσης με ένα ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών που συρρικνώνεται (γράφημα), δεν είναι σε θέση να διατηρεί για πολύ ακόμη τη στρατιωτική της ισχύ, ανταγωνιζόμενη την υπερδύναμη (οι στρατιωτικές δαπάνες των Η.Π.Α. είναι περί τα 600 δις $, ενώ της Ρωσίας μόλις 55 δις $).
Πόσο μάλλον μετά τις οικονομικές κυρώσεις των Η.Π.Α. που την έχουν φθείρει σε μεγάλο βαθμό – ενώ αρκετοί υποστηρίζουν πως τα νέα όπλα που κατασκευάζει αποτελούν περισσότερο κινηματογραφικά θεάματα από τον εξαιρετικά ταλαντούχο ηγέτη της, παρά απτή πραγματικότητα. Σε κάθε περίπτωση, το μηδαμινό της ΑΕΠ δεν της επιτρέπει εκείνα τα κρατικά έσοδα που απαιτεί η διατήρηση μίας στρατιωτικής μηχανής, όπως αυτή τον Η.Π.Α. – η οποία στηρίζεται στους πολέμους του δολαρίου (ανάλυση). Εν προκειμένω η Κίνα θα είναι μελλοντικά σε καλύτερη θέση, οπότε η Ρωσία μόνο σε συνδυασμό με την Κίνα θα μπορούσε ίσως να στηρίξει τη Σαουδική Αραβία – χωρίς όμως να μπορεί να το προεξοφλήσει κανείς.
Περαιτέρω, οι συνέπειες που θα υποστούν αργά ή γρήγορα οι Η.Π.Α. από τις μαζικές εισροές δολαρίων, θα έχουν σχέση με τον πληθωρισμό – λόγω του οποίου θα κινδυνεύσουν να χαθεί ξανά η εμπιστοσύνη στο δολάριο, όπως τη δεκαετία του 1970. Εάν πράγματι συμβεί κάτι τέτοιο, τότε τα αποτελέσματα θα είναι κατά πολύ χειρότερα από τότε – αφού η παγκοσμιοποίηση, η τρομακτική άνοδος των παραγώγων (πάνω από 600 τρις $) και η κατακόρυφη αύξηση του παγκοσμίου χρέους, παράλληλα με τις φούσκες στα χρηματιστήρια, στις αγορές ακινήτων κοκ, με τις κεντρικές τράπεζες αποδυναμωμένες από τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008, έχουν δημιουργήσει ένα εκρηκτικό μείγμα τεραστίων διαστάσεων.
Εάν τώρα το δολάριο καταρρεύσει, τότε θα καταρρεύσουν όλες οι αγορές που στηρίζονται σε αυτό – οπότε ο πανικός θα εξαπλωθεί σε χρόνο μηδέν σε ολόκληρο τον πλανήτη. Ως εκ τούτου, θα αναγκασθεί ξανά ένας αμερικανός πρόεδρος να εμφανισθεί στην τηλεόραση, ανακοινώνοντας μία νέα οικονομική πολιτική για να διασωθεί το δολάριο – έτσι ώστε να μην καταστραφεί το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Στα πλαίσια αυτά θεωρούμε σκόπιμο να υπενθυμίσουμε τον τρόπο της λειτουργίας του, με σημερινά στοιχεία, από τη ρωσική οπτική γωνία – αφού οι Ρώσοι, μαζί με τους συμμάχους τους (BRICS) ήδη εργάζονται για να ανεξαρτητοποιηθούν, με πολύ λίγες ελπίδες όμως να τα καταφέρουν.
Το δυτικό χρηματοπιστωτικό σύστημα
Στα δυτικά πανεπιστήμια σπάνια διδάσκονται μαθήματα μακροοικονομίας που έχουν άμεση σχέση με το χρήμα – ευρύτερα με τη δημιουργία του από το πουθενά, εκ μέρους των κεντρικών τραπεζών σε ποσοστό της τάξης του 10% με το πάτημα ενός κουμπιού, κυρίως όμως από τις εμπορικές τράπεζες, σε ποσοστό 90%, μέσω της παροχής δανείων(ανάλυση).
Με τον μαγικό αυτό τρόπο πάντως οι άνθρωποι μετατρέπονται σε σκλάβους χρέους, ενώ το δυτικό χρηματοπιστωτικό σύστημα, το οποίο στηρίζεται κυρίως στο δολάριο, έχει αναδειχθεί στον απόλυτο κυρίαρχο του σύμπαντος – επίσης, στο βασικότερο στήριγμα της αμερικανικής ηγεμονίας στον πλανήτη.
Στα πλαίσια αυτά, δεν είναι μόνο η Ρωσία ή/και η Κίνα, οι οποίες προσπαθούν να κόψουν τον ομφάλιο λώρο που τις υποχρεώνει να υπακούουν στις εντολές της υπερδύναμης – για να μην γίνουν στόχος των χρηματοπιστωτικών της επιθέσεων. Κάτι ανάλογο προσπαθεί επίσης η Ελβετία, με την υιοθέτηση του πλήρους χρήματος που τελικά δεν επιτεύχθηκε (άρθρο) – ενώ όλο και περισσότερα κράτη επιθυμούν να ανακτήσουν το προνόμιο της έκδοσης χρημάτων, το οποίο έχουν παραδώσει στις κεντρικές τράπεζες που ελέγχονται από το σύστημα της BIS.
Στα πλαίσια αυτά έχει ενδιαφέρον ο ιδιαίτερος τρόπος, με τον οποίο διδάσκονται τα μακροοικονομικά στη Ρωσία – σε μία χώρα που προετοιμάζεται να διεξάγει τη μάχη των μαχών εναντίον του δυτικού χρηματοπιστωτικού συστήματος και του δολαρίου, στην προσπάθεια της να δημιουργήσει έναν δεύτερο, εναλλακτικό πόλο στον πλανήτη. Αναλυτικότερα (πηγή) τα εξής:
Το σύστημα της δημιουργίας χρεών
Το «μάθημα» ξεκινάει με τη διαπίστωση ότι, τα βασικότερα εξαγωγικά προϊόντα της Ρωσίας είναι το πετρέλαιο, καθώς επίσης το φυσικό αέριο – οι υδρογονάνθρακες. Στη συνέχεια αναφέρει πως στη διαδικασία της μετατροπής των φυσικών πόρων της σε χρήμα, συμμετέχουν οι κεντρικές τράπεζες των δύο χωρών: η Fed, καθώς επίσης η Τράπεζα της Ρωσίας, οι οποίες φαίνονται μεν όμοιες μεταξύ τους, αλλά στην πραγματικότητα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.
Ειδικότερα, μια θεωρητικά μικρή διαφορά μεταξύ τους, αλλάζει εντελώς την εικόνα – όπου εν πρώτοις οφείλει να γνωρίζει κανείς πως το δημόσιο χρέος των Η.Π.Α. είναι τεράστιο (106% του ΑΕΠ), υπερβαίνοντας σήμερα τα 21 τρις $, ενώ της Ρωσίας είναι ελάχιστο (12,6% του ΑΕΠ της – γράφημα). Ένα επόμενο χαρακτηριστικό τώρα των δημοσίων χρεών των Η.Π.Α. είναι η ραγδαία αύξηση τους, αφού στις αρχές του 2014 ήταν «μόλις» 15 τρις $ – οπότε εύλογα αναρωτιέται κανείς από πού προέρχονται αυτά τα χρέη.
Για να το ερμηνεύσουμε οφείλουμε να γνωρίζουμε πως οι Η.Π.Α. εκδίδουν κρατικά ομόλογα, όπως όλες οι άλλες χώρες – μέσω των οποίων δανείζονται χρήματα. Εν τούτοις, δεν μπορούν να δημιουργήσουν χρήματα από το πουθενά, αφού αυτό δεν αποτελεί προνόμιο του αμερικανικού δημοσίου, αλλά της Fed – κάτι που συμβαίνει και στις υπόλοιπες χώρες. Παραδόξως λοιπόν τα σύγχρονα κράτη μπορούν να κάνουν τα πάντα, εκτός από ένα: να τυπώνουν μόνα τους χρήματα, όπως συνέβαινε στο απώτερο παρελθόν.
Περαιτέρω, όταν οι Η.Π.Α. έχουν έλλειμμα στον κρατικό προϋπολογισμό τους, το οποίο υπολογίζεται στα 3,5% του ΑΕΠ τους, το υπουργείο οικονομικών εκδίδει ομόλογα – τα «πουλάει» δε στη Fed η οποία, με το πάτημα ενός κουμπιού, εμβάζει δολάρια στο κράτος, ίσα με την αξία των ομολόγων που εκδίδει για να καλυφθεί το έλλειμμα. Τα χρήματα αυτά τα δημιουργεί η Fed από το πουθενά, χωρίς κανένα αντίκρισμα, όπως ένας μάγος – φυσικά όχι σε φυσική μορφή, αλλά ηλεκτρονικά στον υπολογιστή, με έναν αριθμό που συνοδεύεται από τα αντίστοιχα μηδενικά.
Με τον απλό αυτό τρόπο τώρα το κράτος αποκτά τα χρήματα που χρειάζεται, για να χρηματοδοτήσει όλες του τις κοινωνικές δραστηριότητες – τα αμυντικά του προγράμματα, καθώς επίσης όλες τις υπόλοιπες δημόσιες δαπάνες του. Επειδή όμως στο καπιταλιστικό σύστημα δεν υπάρχει τίποτα δωρεάν, οι Η.Π.Α. δίνουν έναντι αυτών των χρημάτων στη Fed, όπως ήδη αναφέραμε, ομόλογα – υποσχετικές πληρωμής δηλαδή του δανείου που εισέπραξαν, συν τους τόκους που χρεώνει η κεντρική τράπεζα.
Στην προκειμένη περίπτωση προκύπτει αμέσως η εξής απορία: αφού το κράτος δεν μπορεί να δημιουργήσει χρήματα από το πουθενά, από πού βρίσκει αυτά, με τα οποία πληρώνει τους τόκους; Η απάντηση είναι φυσικά απλή: από τον ίδιο οργανισμό, από την κεντρική τράπεζα, γεγονός που όμως σημαίνει ότι, για να πληρώνει τα παλαιά χρέη του δημιουργεί συνεχώς καινούργια.
Πρόκειται επομένως για ένα σύστημα, το οποίο καθιστά αδύνατη την εξόφληση των χρεών – επιτρέποντας μόνο την εξυπηρέτηση τους, έως εκείνη τη χρονική στιγμή που δεν είναι πλέον δυνατή και χρεοκοπούν τα κράτη. Για τις Η.Π.Α. βέβαια που πληρώνουν τα εξωτερικά χρέη τους με δολάρια που η κεντρική τους τράπεζα δημιουργεί από το πουθενά, δεν υπάρχει κανένα τέτοιο ενδεχόμενο – εκτός εάν χάσουν το συγκεκριμένο τους προνόμιο, το οποίο είναι μεν επίσης προνόμιο του ευρώ, αλλά όχι των επί μέρους χωρών της Ευρωζώνης.
Συνεχίζοντας, το παραπάνω σύστημα παράγει διαρκώς νέα χρέη, τα οποία δεν μειώνονται ποτέ. Αντίθετα, τα χρέη αυξάνονται συνεχώς, ενώ αποκρύπτονται έμμεσα με τη βοήθεια της μεθόδου μέτρησης τους – ως ποσοστό επί του εκάστοτε ΑΕΠ και όχι ως απόλυτο μέγεθος. Για να παραμείνει βέβαια κρυφή η συγκεκριμένη διαδικασία, απαιτείται η συνεχής αύξηση του ΑΕΠ – οπότε η ανάπτυξη, χωρίς την οποία το καπιταλιστικό σύστημα θα καταρρεύσει.
Η επόμενη ερώτηση, γνωρίζοντας πως οι Η.Π.Α. χρωστούν σχεδόν 21 τρις $, η Ιαπωνία πάνω από 12 τρις $, η Κίνα περί τα 6 τρις $, η Ιταλία πάνω από 2,3 τρις $, η Γερμανία επίσης κοκ., είναι σε ποιόν τα χρωστούν όλα αυτά τα κράτη – όπου η απάντηση είναι προφανής:
σε αυτούς που τα παράγουν, άρα στις κεντρικές τους τράπεζες, οπότε κατ’ επέκταση στους άγνωστους ιδιώτες τραπεζίτες που στέκονται πίσω από το συγκεκριμένο σύστημα. Οφείλουμε βέβαια να γνωρίζουμε πως γενικότερα στον πλανήτη, τα χρέη των οφειλετών είναι ίσα με τα χρηματικά περιουσιακά στοιχεία των δανειστών – αφού το σύνολο τους είναι πάντοτε μηδέν (άρθρο).
Η Ρωσία
Συνεχίζοντας, όπως αναλύσαμε παραπάνω, οι Η.Π.Α. μπορούν να δανείζονται χρήματα από την κεντρική τους τράπεζα – η Ρωσία όμως όχι. Εάν τώρα κανείς διαβάσει τους νόμους που ισχύουν για την κεντρική τράπεζα της Ρωσίας, θα βρει πολύ ενδιαφέροντα πράγματα. Ειδικότερα, υπάρχει ένας κατάλογος πολλών κρατών, από τα οποία η κεντρική τράπεζα μπορεί να αγοράσει ομόλογα – όπου όμως δεν συναντάει κανείς το όνομα της Ρωσίας. Εκτός αυτού υπάρχει μία παράγραφος, η οποία απαγορεύει στην κεντρική τράπεζα να δανείζει το κράτος – όπως άλλωστε συμβαίνει επίσης στην Ευρωζώνη με την ΕΚΤ.
Με απλά λόγια, η κεντρική τράπεζα της Ρωσίας μπορεί να χρηματοδοτήσει τις Η.Π.Α., την Ιαπωνία, τη Βρετανία κοκ. αγοράζοντας ομόλογα του δημοσίου τους, αλλά όχι την ίδια της τη χώρα – οπότε εύλογα δημιουργείται το ερώτημα, ποιά συμφέροντα εξυπηρετεί η λειτουργία της. Η λογική απάντηση είναι προφανώς το ότι, εξυπηρετεί τα συμφέροντα εκείνων των χωρών, τα ομόλογα των οποίων αγοράζει: άρα των Η.Π.Α., της Βρετανίας, της Ιαπωνίας κλπ., αλλά όχι της Ρωσίας.
Τέλος, η κεντρική τράπεζα της Ρωσίας δεν μπορεί να δημιουργήσει χρήματα από το πουθενά – όπως ακριβώς συμβαίνει με τις επί μέρους κεντρικές τράπεζες των χωρών της Ευρωζώνης. Ουσιαστικά λοιπόν, πάντοτε σύμφωνα με το Ρώσο, λειτουργεί σαν ένα απλό ανταλλακτήριο νομισμάτων – για παράδειγμα ως εξής:
Συνεχίστε στη 2η σελίδα (…)
