Επομένως η Fed θα αναγκασθεί σύντομα να αυξήσει σημαντικά τα βασικά της επιτόκια, για να καταπολεμήσει τον πληθωρισμό, όπως το 1985 – πυροδοτώντας έτσι μία ακόμη κλιμάκωση του δολαρίου, με καταστροφικά αποτελέσματα τόσο για τις δικές της εξαγωγικές επιχειρήσεις (εμπορικό έλλειμμα κλπ.), όσο και για τον υπόλοιπο πλανήτη. Άλλωστε η «μηχανική» είναι ήδη πολύ γνωστή από το παρελθόν – ενώ φαίνεται από το επόμενο γράφημα, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
.
(*Πατήστε στο διάγραμμα για μεγέθυνση)
.
Παρατηρώντας κανείς από το γράφημα τις διαφοροποιήσεις των τιμών του δολαρίου κατά τη διάρκεια των προηγουμένων τριάντα ετών, διαπιστώνει μία σημαντική άνοδο τη δεκαετία του 1980, μία μικρότερη το 1994, καθώς επίσης μία πολύ μεγαλύτερη στα τέλη της δεκαετίας του 1990.
Και στις τρεις αυτές χρονικές περιόδους σημειώθηκαν μεγάλες κρίσεις, ειδικά στις αναπτυσσόμενες οικονομίες – η κρίση της Λατινικής Αμερικής το 1982, η κρίση του Μεξικού το 1994 (είχε προηγηθεί η τραπεζική κρίση στη Σκανδιναβία), καθώς επίσης η ασιατική κρίση του 1997/98, η οποία πυροδότησε πολλές άλλες (χρεοκοπία της Ρωσίας, καθώς επίσης της Αργεντινής, εισβολή του ΔΝΤ στη Βραζιλία κοκ.).
Σε όλες αυτές τις κρίσεις τα χρέη σε δολάρια διαδραμάτισαν έναν πολύ σημαντικό ρόλο, αφού συνοδεύθηκαν από χρεοκοπίες κρατών, τραπεζών και επιχειρήσεων που δεν μπορούσαν να εξυπηρετήσουν τις υποχρεώσεις τους. Η ιστορία βέβαια προφανώς δεν επαναλαμβάνεται, αλλά χαρακτηρίζεται από μία «ομοιοκαταληξία», όπως τα ποιήματα (Mark Twain) – ενώ η σημερινή άνοδος του δολαρίου, η οποία όμως βρίσκεται ακόμη στο ξεκίνημα της, με κριτήριο το γράφημα, δείχνει ακριβώς την κατάληξη.
.
Προβλέψεις
Τόσο η μακροοικονομία, όσο και οι αναλύσεις ή τα άρθρα που γράφονται δεν θα είχαν κανένα νόημα, εάν δεν συνοδεύονταν από προβλέψεις σχετικά με το μέλλον – ή από προτάσεις λύσεων, αναφορικά με τα προβλήματα που δημιουργούνται.
Στα πλαίσια αυτά, μία πρώτη υπόθεση είναι το ότι, δεν θα επέτρεπε ίσως κανείς σε μία χώρα όπως η Ελλάδα, να χρεοκοπήσει ή/και να εξέλθει από την Ευρωζώνη – με κίνδυνο να γίνει η αφορμή του ξεσπάσματος της χρηματοπιστωτικής καταιγίδας, η οποία φαίνεται καθαρά στον ορίζοντα. Θα έμοιαζε κυριολεκτικά με το άναμμα ενός σπίρτου σε έναν χώρο, ο οποίος είναι ασφυκτικά πλημμυρισμένος με εύφλεκτο αέριο – ως αποτέλεσμα μίας διαρροής που είναι αδύνατον να την σταματήσει κανείς.
Περαιτέρω, η μεγάλη διαφορά της σημερινής εποχής, σε σχέση με το παρελθόν, είναι τα προγράμματα ποσοτικής διευκόλυνσης – τα οποία, μαζί με το μηδενισμό των βασικών επιτοκίων, δεν έχουν αφήσει καμία άλλη δυνατότητα χειρισμού της κρίσης στις κεντρικές τράπεζες.
Ευρίσκονται λοιπόν κυριολεκτικά άοπλες απέναντι σε έναν πανίσχυρο εχθρό που πλησιάζει, με πολλά κράτη να απειλούνται ταυτόχρονα τόσο με αποπληθωρισμό, όσο και με υπερπληθωρισμό – με την παραδοξότητα αυτή να οφείλεται στις μη συμβατικές επεμβάσεις των κεντρικών τραπεζών, οι οποίες έχουν διαστρεβλώσει εντελώς την παγκόσμια οικονομία.
Κατά κάποιον τρόπο, έχουν μετατρέψει την ελεύθερη οικονομία, η οποία αποτελεί τη βάση της ομαλής λειτουργίας του καπιταλισμού, σε μία κεντρικά κατευθυνόμενη οικονομία της ελίτ «σοβιετικού τύπου»– με κέντρο βάρους ένα εξαιρετικά νοσηρό και αρρωστημένο, εάν όχι ετοιμοθάνατο χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Η μοναδική λύση λοιπόν που φαίνεται πως υιοθετούν είναι «η φυγή προς τα εμπρός» – με ακόμη μεγαλύτερα προγράμματα ποσοτικής διευκόλυνσης, τα οποία θα συνεχίσουν να τροφοδοτούν τις φούσκες των διεθνών χρηματιστηρίων, χωρίς να κατευθύνονται στην πραγματική οικονομία κοκ. Φυσικά έως εκείνη τη στιγμή που, νομοτελειακά, μία μικρή σπίθα εκεί που δεν την περιμένει κανείς, θα προκαλέσει μία πυρκαγιά τεραστίων διαστάσεων – χωρίς κανένα προηγούμενο στην ιστορία.
Μέχρι τότε, το δολάριο πιθανότατα θα συνεχίσει να ανατιμάται, απέναντι στα περισσότερα νομίσματα του πλανήτη, λόγω των εισροών κεφαλαίων στις Η.Π.Α., καθώς επίσης ένεκα της ενδεχόμενης αύξησης των βασικών επιτοκίων – ενώ όλα τα υπόλοιπα θα ανταγωνίζονται μεταξύ τους με συνεχείς υποτιμήσεις, μέσω νέων πακέτων ποσοτικής διευκόλυνσης, αρνητικών βασικών επιτοκίων κοκ.
Σε κάθε περίπτωση θεωρείται σχεδόν δεδομένη η αθέτηση πληρωμών ορισμένων αναπτυσσομένων χωρών, ενδεχομένως ακόμη και αναπτυγμένων για πρώτη φορά μετά από πολλές δεκαετίες, εκ μέρους του δημοσίου και ιδιωτικού τομέα τους – η οποία θα μπορούσε να πάρει μαζικές διαστάσεις. Όταν συμβεί, θα προκληθούν αλυσιδωτές χρηματοπιστωτικές κρίσεις – οι οποίες, λόγω της μεγάλης δικτύωσης του πλανήτη, δεν θα αφορούν ορισμένες μόνο περιοχές του, όπως στο παρελθόν, αλλά το σύνολο του.
Ολοκληρώνοντας, εάν θα ήθελε κανείς να αποφύγει όλη αυτή την «περιπέτεια», η οποία δεν θα ήταν καθόλου απίθανο να εξελιχθεί σε εσωτερικές αναταραχές, καθώς επίσης σε μικρές και μεγάλες «στρατιωτικές συρράξεις», θα έπρεπε να δρομολογήσει μία παγκόσμια σύσκεψη, με θέμα τη διαγραφή χρεών – παράλληλα με την υιοθέτηση ενός καινούργιου ρυθμιστικού πλαισίου για το χρηματοπιστωτικό σύστημα κοκ., στα πλαίσια του Bretton Woods που ακολούθησε μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.
.
