(γ) Ιδιωτικοποιήσεις: Η κυβέρνηση θα δυσκολευθεί επίσης να τηρήσει την τρίτη επιθυμία των Ελλήνων – τη μη ιδιωτικοποίηση δηλαδή των κοινωφελών, των μονοπωλιακών κερδοφόρων, καθώς επίσης των στρατηγικών επιχειρήσεων του δημοσίου. Η αιτία είναι οι εκβιασμοί που θα ασκηθούν – με απειλές που θα αφορούν το σταμάτημα της παροχής ρευστότητας στις τράπεζες, τη χρεοκοπία της χώρας λόγω της μη έγκρισης των δανείων που έχει υποσχεθεί η Τρόικα, τη στέρηση των δημοσίων εσόδων κοκ.
Ενδεχομένως δε θα υποχρεωθεί να αποκρατικοποιήσει τις υπόλοιπες επιχειρήσεις, όπως και την ακίνητη περιουσία του κράτους, στις σημερινές τιμές εκποίησης – ως αποτέλεσμα της κρίσης, στην οποία βυθίστηκε η Ελλάδα (μεταξύ άλλων σκόπιμα, με στόχο ακριβώς την κατάρρευση των τιμών των περιουσιακών της στοιχείων, έτσι ώστε να αγορασθούν πάμφθηνα από τους εντολείς του ΔΝΤ και από τη Γερμανία).
(δ) Το ιδιωτικό χρέος: Κατ’ αρχήν θεωρούμε αδύνατη τη διαγραφή των ιδιωτικών χρεών (σεισάχθεια), την οποία έχει υποσχεθεί καλοπροαίρετα η κυβέρνηση – επειδή οι τράπεζες θα χρειαζόταν κεφάλαια, τα οποία δεν διαθέτουν, για να μην χρεοκοπήσουν. Ακριβώς για το λόγο αυτό, προτείναμε τη μεγάλη επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής με πολύ χαμηλά επιτόκια – έτσι ώστε να είναι δυνατή η εξόφληση των «κόκκινων δανείων», σε μακροπρόθεσμο διάστημα.
Περαιτέρω, δεν είναι απίθανο να τοποθετηθεί εδώ μία παγίδα, με την έννοια πως η Τρόικα θα μπορούσε να προτείνει την απ’ ευθείας μετοχική ιδιοκτησία των ελληνικών τραπεζών, από το ευρωπαϊκό ταμείο χρηματοπιστωτικής σταθερότητας – με το «δόλωμα» της μη επιβάρυνσης του ελληνικού δημοσίου χρέους, όπως συμβαίνει με τη μεσολάβηση του ΤΧΣ.
Εάν η κυβέρνηση πέσει στην παγίδα, τότε όλες οι υποθήκες που έχουν οι τράπεζες, για την εγγύηση των δανείων που παρέχουν στα νοικοκυριά και στις επιχειρήσεις, καθώς επίσης τα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου, θα μεταφερθούν αμέσως στην Ευρώπη – η οποία τότε, έχοντας στην ιδιοκτησία της τις ελληνικές τράπεζες, θα μπορεί να κάνει ότι θέλει, χωρίς να ρωτάει κανέναν.
(ε) Οι ισοσκελισμένοι δημοσιονομικοί προϋπολογισμοί: Εάν η Τρόικα αποδεχθεί την πρόταση της κυβέρνησης, τότε θα είναι σαν η τελευταία να «σκάβει τον τάφο της» – αφού δεν πρόκειται να τα καταφέρει γρήγορα, λόγω των υψηλών προσδοκιών που έχει δημιουργήσει στους Έλληνες όσον αφορά τις αυξήσεις των μισθών, τη χαμηλότερη φορολόγηση, την κλιμάκωση των κοινωνικών δαπανών κοκ.
Εκτός αυτού, η μείωση των εσόδων, η οποία υπερέβη το 1 δις € μόνο τον Ιανουάριο, θα δημιουργήσει ένα μεγάλο κενό στον προϋπολογισμό – κάτι που είναι γνωστό στους δανειστές, οι οποίοι θα το χρησιμοποιήσουν ασφαλώς εναντίον μας. Στα πλαίσια αυτά, η διαπραγμάτευση για τη μείωση της απαίτησης πρωτογενούς πλεονάσματος ύψους 4,5% από τους δανειστές στο 1,5% δεν έχει κανένα νόημα – αφού δεν πρόκειται να επιτευχθεί.
Με δεδομένη δε την αδυναμία της Ελλάδας να δανειστεί από τις αγορές, καθώς επίσης την απροθυμία της Ευρώπης να της παρέχει νέα δανεικά, παράλληλα με τις ανάγκες εσόδων για την εξυπηρέτηση του χρέους και την επιβάρυνση του ELA, η χώρα μας θα χρεοκοπούσε εσωτερικά (ανάλυση). Σε μία τέτοια περίπτωση θα ακολουθούσαν κοινωνικές αναταραχές και εξεγέρσεις, η κυβέρνηση θα ανατρεπόταν και θα επιβαλλόταν το προηγούμενο καθεστώς – πολύ πιο αυστηρό όμως, με αποτέλεσμα να λεηλατηθεί κυριολεκτικά η Ελλάδα.
Όλα τα παραπάνω, καθώς επίσης πολλά άλλα, τα οποία δεν είναι της παρούσης, καθιστούν απαραίτητη την ονομαστική διαγραφή του χρέους – η οποία είναι μεν πολύ δύσκολο να επιτευχθεί, προϋποθέτοντας ενδεχομένως τη σύγκρουση με τους δανειστές μας (ανάλυση), αλλά απολύτως απαραίτητη για να αποφευχθούν τα χειρότερα. Αυτός ακριβώς είναι ο λόγος, για τον οποίο την υποστηρίζουμε πλέον – σε καμία περίπτωση η «στείρα κριτική» μίας κυβέρνησης, η οποία μόλις ανέλαβε την εξουσία, στην πιο δύσκολη χρονική στιγμή για τη χώρα μας.
Στα πλαίσια αυτά, επειδή η κυβέρνηση χρειάζεται επιχειρήματα για να το προσπαθήσει, ενώ οι δανειστές έχουν σίγουρα τα δικά τους για να το αρνηθούν, θεωρούμε σκόπιμο να αναφέρουμε τα υπέρ και τα κατά της επιμήκυνσης του χρόνου αποπληρωμής – ο οποίος θεωρούμε ότι θα μας προσφερθεί, για να αποφευχθεί η διαγραφή.
.
Τα υπέρ της επιμήκυνσης (κατά της διαγραφής)
Εισαγωγικά, τυχόν χρεοκοπία της Ελλάδας θα είχε καταστροφικά επακόλουθα τόσο για την Ευρώπη, όσο και για το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα – αφού θα προκαλούσε μία τεράστια κρίση εμπιστοσύνης στους διεθνείς επενδυτές, με δυσμενείς συνέπειες κυρίως για τα κρατικά ομόλογα.
Το ίδιο θα συνέβαινε και με το ευρώ, εάν υποχρεωνόταν η Ελλάδα να εγκαταλείψει την Ευρωζώνη, μεταξύ άλλων επειδή είναι συνδεδεμένα μαζί του 26,45 τρις $ σε παράγωγα (άρθρο) – ενώ καμία νομισματική ζώνη μέχρι σήμερα δεν έχει επιβιώσει, όταν μία χώρα επέλεγε την έξοδο της ή υποχρεωνόταν να το κάνει. Εκτός αυτού, θεωρείται πως η Ευρωζώνη είναι πολύ δύσκολο να διαλυθεί, επειδή το κόστος ενός τέτοιου ενδεχομένου είναι ανυπολόγιστο – ειδικά για τις χώρες που την αποτελούν.
Περαιτέρω, το δημόσιο χρέος της Ελλάδας, παρά το ότι αυξήθηκε ξανά στο 185% του ΑΕΠ, θεωρείται από ορισμένους βιώσιμο, επειδή αυτό που προέχει είναι η εξυπηρέτηση του και όχι το απόλυτο ύψος του – επομένως οι δόσεις αποπληρωμής και τα επιτόκια, με τα οποία επιβαρύνεται η Ελλάδα.
Χρησιμοποιείται δε το παράδειγμα, σύμφωνα με το οποίο εάν χρωστάει κανείς 50.000 € και πρέπει να πληρώνει κάθε μήνα τόκους 1.000 €, τότε είναι αδύνατον να τα καταφέρει, οπότε είναι μη βιώσιμο – ενώ όταν πληρώνει τόκους 100 € το χρέος του, ακόμη και αν είναι διπλάσιο (100.000 €), είναι βιώσιμο (κάτι ανάλογο ισχύει και με τις δόσεις).
Στα πλαίσια αυτά, επειδή τα επιτόκια της Ελλάδας με το PSI μειώθηκαν στο 2% περίπου κατά μέσον όρο, ενώ οι δόσεις αποπληρωμής επιμηκύνθηκαν, φτάνοντας έως το 2057, η εξυπηρέτηση του χρέους της θεωρείται εφικτή – ενώ η επιβάρυνση των δαπανών του προϋπολογισμού της με τόκους, έχει περιορισθεί σημαντικά (στα 5 δις € περίπου ή στο 2,5% του ΑΕΠ).
Ουσιαστικά λοιπόν η Ελλάδα πληρώνει λιγότερα για την εξυπηρέτηση του χρέους της σε όρους ΑΕΠ, από την Πορτογαλία, την Ιταλία, την Ιρλανδία και την Ισπανία (γράφημα), οι οποίες δεν απαιτούν διαγραφή του χρέους – οπότε δεν έχει δίκιο, όταν ισχυρίζεται πως το χρέος της δεν είναι βιώσιμο (πηγή).
.
.
Από οικονομικής πλευράς λοιπόν η Ελλάδα δεν χρειάζεται διαγραφή του χρέους της – ενώ από πολιτικής, δεν είναι καθόλου έξυπνο να το απαιτεί, ερχόμενη σε αντιπαράθεση με όλους τους εταίρους της. Επομένως, η ιδανικότερη λύση θα ήταν μία ακόμη επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής, εκ μέρους των κρατών της Ευρωζώνης – ενώ στον τομέα των επιτοκίων τα περιθώρια είναι ελάχιστα, αφού τα διακρατικά είναι ήδη της τάξης του 0,85%.
Ολοκληρώνοντας, από την παραπάνω (λανθασμένη) οπτική γωνία, το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι η ονομαστική μείωση του χρέους, αλλά η αυστηρή πολιτική λιτότητας που της επιβάλλεται από την Τρόικα.
Μία ελάφρυνση της συγκεκριμένης πολιτικής, σε συνδυασμό με μία ακόμη επιμήκυνση του χρέους, θα επέτρεπε στην ελληνική κυβέρνηση να αυξήσει τις κοινωνικές δαπάνες της, αντιμετωπίζοντας αποτελεσματικά την ανθρωπιστική κρίση – ενώ τα επί πλέον αυτά χρήματα θα αναθέρμαιναν την οικονομία της, η οποία χρειάζεται επειγόντως ενίσχυση.
