Ο πρόεδρος Ρούσβελτ χρησιμοποίησε έναν νόμο το 1933, για να κλείσει τράπεζες και να κατάσχει το χρυσό – επομένως, ένας καινούργιος πρόεδρος που θα ερχόταν αντιμέτωπος με μία κρίση, θα μπορούσε να επιβάλλει ανάλογα εξτρεμιστικά μέτρα
(To άρθρο αποτελείται από 3 Σελίδες)
.
“Το δολάριο δεν είναι πλέον ένα ικανό, βιώσιμο και επαρκές νόμισμα για το μέλλον – αφού η χώρα που το εκδίδει έχει υπερχρεωθεί, ενώ ευρίσκεται σε καθοδική πορεία σε όλους τους τομείς, μη εξαιρουμένου του γεωπολιτικού.
Σταδιακά, το δολάριο θα εξελιχθεί είτε σε ένα από τα πολλά παγκόσμια αποθεματικά νομίσματα που θα το διαδεχθούν, ή θα υπαχθεί στα «ειδικά τραβηχτικά δικαιώματα» του ΔΝΤ (ανάλυση), είτε θα υιοθετήσει ξανά τον κανόνα του χρυσού ή θα βυθιστεί στο χάος – όπου το χάος εμπερικλείει τόσο τη δυνατότητα του να διασωθεί, όσο και την κατάρρευση του.
Από τις τέσσερις αυτές πιθανές εξελίξεις, παρά το ότι η διεθνής ελίτ επιδιώκει τη δεύτερη (το ΔΝΤ ως εκδότη ενός παγκόσμιου νομίσματος και διαχειριστή μίας παγκόσμιας κεντρικής τράπεζας), η πρώτη δεν είναι βιώσιμη (διαδοχή από πολλά), ενώ η σύνδεση με το χρυσό απορρίπτεται σχεδόν από ολόκληρη την επιστημονική κοινότητα, τις μεγαλύτερες πιθανότητες συγκεντρώνει η τέταρτη: το (σκόπιμο ή μη) χάος.
Η κατάρρευση του δολαρίου θα μπορούσε να συμβεί είτε από μόνη της, είτε ως μέρος μίας ευρύτερης κατάρρευσης του Πολιτισμού μας. Φυσικά, τίποτα από όλα αυτά δεν είναι υποχρεωτικό να συμβεί – όλα είναι όμως πιθανά.
Ακόμη δεν είναι πολύ αργά, για να αποφευχθεί η καταστροφή. Εάν κατανοήσουμε έγκαιρα τους κινδύνους που απορρέουν από την πολυπλοκότητα και το μέγεθος του συστήματος μας, ως προϊόν της εποχής της δεύτερης παγκοσμιοποίησης (η πρώτη, περί το 1900, μας οδήγησε σε δύο παγκοσμίους πολέμους, καθώς επίσης στη Μεγάλη Ύφεση του 1929), μπορούμε να την αποφύγουμε – περιορίζοντας τα μέρη που το συναποτελούν: μειώνοντας τα μεγέθη των τραπεζών, καθώς επίσης την αλληλεξάρτηση τους, επιχειρώντας μία μερική αποπαγκοσμιοποίηση κοκ.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ένα πλοίο, η άτρακτος του οποίου, τα αμπάρια του καλύτερα είναι χωρισμένα σε επί μέρους στεγανά, δεν βυθίζεται τόσο εύκολα όσο ένα άλλο, το οποίο δεν διαθέτει ανάλογα χωρίσματα. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με ένα χρηματοπιστωτικό σύστημα – το οποίο είναι ασφαλέστερο, όταν υπάρχουν περισσότερα από ένα ισχυρά νομίσματα, τράπεζες ανεξάρτητες μεταξύ τους, επί μέρους οικονομίες και μικρότερα μεγέθη“. (Rickard με πολλές παρεμβάσεις).
.
Εισαγωγή
Η ελίτ της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κοινότητας γνωρίζει ότι, ο πρόεδρος των Η.Π.Α. (ή όποιος τον ελέγχει, υποχρεώνοντας τον να ακολουθεί τις εντολές που του δίνονται), έχει στη διάθεση του μία πυρηνική δυνατότητα με τεράστια ισχύ – γεγονός που φυσικά δεν είναι γνωστό στην πλειοψηφία των ανθρώπων.
Η δυνατότητα του αυτή ονομάζεται «Νόμος εξουσιοδότησης, για την περίπτωση μίας διεθνούς οικονομικής κατάστασης εκτάκτου ανάγκης» (International Emergency Economic Powers Act of 1977 – IEEPA) – ένας νόμος ο οποίος αναμορφώθηκε από την κυβέρνηση Κάρτερ, ενώ υιοθετήθηκε για πρώτη φορά το 1917.
Ο πρόεδρος Ρούσβελτ χρησιμοποίησε το νόμο αυτό το 1933, για να κλείσει τράπεζες και να κατάσχει το χρυσό – οπότε, ένας καινούργιος πρόεδρος, ο οποίος θα ερχόταν αντιμέτωπος με μία πολύ μεγάλη κρίση, θα μπορούσε να επιβάλλει ανάλογα «εξτρεμιστικά» μέτρα.
Περαιτέρω, η χρησιμοποίηση του IEEPA είναι δυνατή μόνο κάτω από δύο προϋποθέσεις: να απειλείται η Εθνική Ασφάλεια ή η Οικονομία των Η.Π.Α., ενώ η απειλή αυτή να προέρχεται από το εξωτερικό. Ο πρόεδρος έχει ένα είδος καθήκοντος βέβαια – να πληροφορεί το Κογκρέσο, τουλάχιστον εκ των υστέρων. Εν τούτοις, ο πρόεδρος διαθέτει σχεδόν απόλυτα «δικτατορικές δικαιοδοσίες», για να μπορεί να ενεργεί μόνος του – όταν διαπιστώνεται «κατάσταση εθνικής ανάγκης» στη χώρα του.
Από την άλλη πλευρά, η αμερικανική υπηρεσία επίβλεψης του χρηματιστηρίου (SEC), αποφάσισε απρόοπτα την Τετάρτη (πηγή), την επιβολή νέων κανόνων για τα επενδυτικά κεφάλαια (Investments Funds) – γεγονός που ενισχύει σημαντικά τις υποψίες περί προετοιμασίας των Η.Π.Α., για την περίπτωση ενός, σκόπιμου ή μη, παγκόσμιου κραχ.
Σύμφωνα με τους νέους κανόνες τα επενδυτικά κεφάλαια, σε εποχές χρηματιστηριακού πανικού, θα έχουν τη δυνατότητα να επιβάλλουν «κυρώσεις» (τέλη), εάν οι επενδυτές που τοποθετούνται σε αυτά θελήσουν να αποσύρουν ξαφνικά τα χρήματα τους – επίσης να αρνούνται την «εκταμίευση», οπότε να μην επιτρέπουν την ελεύθερη πρόσβαση των επενδυτών στα κεφάλαια τους.
Στόχος της απαγόρευσης είναι η παρεμπόδιση «επιθέσεων» ανάλογων με τις τραπεζικές (Bank run), εναντίον των επενδυτικών κεφαλαίων, σε περιπτώσεις κραχ – όπου οι επενδυτές, αφού οδηγήθηκαν στις χρηματαγορές με τα πακέτα της Fed, τους απαγορεύεται πλέον η έξοδος προς άλλες μορφές επενδύσεων.
Στην προκειμένη περίπτωση, η Fed τοποθέτησε έντεχνα το τυρί στη φάκα, προσέλκυσε τους ποντικούς και στη συνέχεια τους εγκλώβισε – με τη δικαιολογία πως προσπαθεί να αποφύγει τυχόν κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, ανάλογη με αυτήν του 2008 (έτσι όπως αυτή ανακοινώθηκε από τη SEC).
Τότε, διαπιστώθηκε μία τρομακτική επίθεση στο «Reserve Primary Fund», μεγέθους 62,5 δις $, η οποία οδήγησε στην κατάρρευση του – με αποτέλεσμα να επεκταθεί ο πανικός σε όλα τα άλλα επενδυτικά κεφάλαια.
Σε κάθε περίπτωση, τα μηδενικά επιτόκια, καθώς επίσης οι μεγάλες ποσότητες νέου χρήματος, υποχρέωσαν τους επενδυτές στο πρόσφατο παρελθόν να τοποθετηθούν σε μετοχές – ενώ με το νέο νόμο κλείνουν πίσω τους, σιωπηλά και μυστικά, οι πόρτες της εξόδου.
Στο σημείο αυτό ακολουθεί το σενάριο – το οποίο δεν είναι «επιστημονικής φαντασίας», αφού βασίζεται στις λεπτομερείς, ρεαλιστικές έρευνες της ομάδας του παραπάνω αμερικανού οικονομολόγου.
