Η άρχουσα τάξη πιστεύει πως είναι λάθος αυτό που θέλουν οι Πολίτες – αφού τα μέλη της είναι απολύτως πεπεισμένα πως γνωρίζουν καλύτερα από τους «κοινούς θνητούς» τι είναι κακό και τι είναι καλό για την πλειοψηφία του πληθυσμού
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
“Σύμφωνα με το σύνταγμα, οι Πολίτες είναι αυτοί που έχουν την εξουσία σε μία χώρα – ενώ ο Brecht είχε πει πως “Μόνο τα πιο ηλίθια μοσχάρια επιλέγουν μόνα τους αυτόν που θα τα σφάξει“.
Με δεδομένο όμως το ότι οι Πολίτες, σε ένα δημοκρατικό ουσιαστικά σύστημα όπως το δικό μας, ψηφίζουν ανέκαθεν εναντίον των συμφερόντων τους, με την έννοια πως αυτοί που επιλέγονται για την εξουσία δεν τηρούν ποτέ τις προεκλογικές τους δεσμεύσεις, αποφασίζοντας ερήμην των εκλογέων τους, δεν θα έπρεπε να τους χαρακτηρίσει κανείς «εκ προοιμίου» ως ηλιθίους;
Ειδικά εκείνη τη μεσαία τάξη, η οποία θεωρεί τον εαυτό της μέρος της ανώτερης, ευχόμενη ως εκ τούτου μία πολιτική που ωφελεί κυρίως την ελίτ; Δεν είναι άξια της μοίρας της; Δεν είναι δηλαδή εντελώς ανόητη, αφού στην πραγματικότητα προετοιμάζει μόνη της το θάνατο της;” (Hartmann με παρεμβάσεις)
.
Άποψη
Ξεκινώντας από το ποιά ακριβώς είναι η ελίτ μίας χώρας. θα λέγαμε πως στον «κύκλο» αυτό ανήκουν κυρίως οι ιδιοκτήτες των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων ενός κράτους, οι κορυφαίοι πολιτικοί (πρωθυπουργοί, κυβέρνηση, πρόεδροι της Βουλής, αρχηγοί των κομμάτων κλπ.), οι γενικοί διευθυντές των είκοσι μεγαλύτερων εταιρειών, οι ανώτατοι δημόσιοι υπάλληλοι, οι γενικοί γραμματείς των υπουργείων, τα κορυφαία πνεύματα, οι ανώτατοι δικαστικοί, οι ανώτατοι στρατιωτικοί, οι διευθυντές των κυριοτέρων τηλεοπτικών καναλιών και εφημερίδων, τα διευθυντικά μέλη των πολύ μεγάλων οικονομικών οργανισμών, καθώς επίσης οι ηγέτες της εκκλησίας, των ησυχότερων εργατικών συνδικάτων και των σοβαρών συνδέσμων.
Συνεχίζοντας θα ορίζαμε τη Δημοκρατία, έτσι όπως στην πραγματικότητα λειτουργεί, ως εκείνο το πολίτευμα, το οποίο συμφωνεί με αυτά που πιστεύει ή φαντάζεται η εκάστοτε ελίτ. Στην περίπτωση της Ελλάδας σήμερα, η οποία έχει παραδώσει την εθνική της κυριαρχία ως αντάλλαγμα για τα δάνεια και τις διευκολύνσεις που έλαβε, καθώς επίσης για τη διασφάλιση της παραμονής της στην Ευρωζώνη, η συντριπτική πλειοψηφία της ελίτ, έτσι όπως την περιγράψαμε, συμφωνεί σε γενικές γραμμές με την παραπάνω απόφαση – σε πλήρη αντίθεση με το μεγαλύτερο μέρος των Πολιτών.
Περαιτέρω, ένα πολύ σημαντικό μέρος της μεσαίας τάξης, όπως οι καθηγητές και οι απόφοιτοι πανεπιστημίων, οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, οι ελεύθεροι επαγγελματίες (δικηγόροι, γιατροί, μηχανικοί, οικονομολόγοι κοκ.), οι διευθυντές εταιρειών, οι ανώτεροι δημόσιοι υπάλληλοι, οι εισοδηματίες, οι ιδιοκτήτες ακινήτων, οι δικαστές, οι γνωστοί δημοσιογράφοι, οι κεντρικοί παρουσιαστές της τηλεόρασης κλπ., πιστεύει ουτοπικά πως ανήκει στην ελίτ της χώρας του – οπότε συμπεριφέρεται ανάλογα.
Για παράδειγμα, δεν αντιτίθεται στην άδικη αναδιανομή των εισοδημάτων, μέσω της οποίας οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι (ανάλυση), θεωρώντας πως ακόμη και αν «αδικείται» προσωρινά, θα έλθει και η σειρά του – θα αυξηθούν δηλαδή ανάλογα τα εισοδήματα του, αφού συμμετέχει ενεργά στις κοινωνικές διεργασίες, αρκεί να υπάρξουν ορισμένες αλλαγές (καταπολέμηση της γραφειοκρατίας, αξιοκρατία, διευκόλυνση της επιχειρηματικότητας κλπ.).
Παρά το ότι λοιπόν η πλειοψηφία των Πολιτών συνηγορεί υπέρ της αύξησης των βασικών αμοιβών ή της μεγαλύτερης φορολόγησης των πολύ υψηλών εισοδημάτων και περιουσιακών στοιχείων, έτσι ώστε να αμβλύνονται οι εισοδηματικές διαφορές, τίποτα από αυτά δεν εφαρμόζεται – επειδή η ελίτ τα απορρίπτει, συνεπικουρούμενη όμως από την «κατά φαντασία ελίτ», η οποία έχει την απαιτούμενη ισχύ για να το επιτύχει.
.
Οι ιδιαιτερότητες της ελίτ
Συνεχίζοντας, αυτά που πιστεύει η ελίτ, τα οποία διαφέρουν πολλές φορές μεταξύ τους, είναι σε άμεση σχέση με την κοινωνική καταγωγή του εκάστοτε μέλους της.
Στα πλαίσια αυτά, τα ελάχιστα εκείνα άτομα, οι γονείς των οποίων ανήκαν στην εργατική τάξη, ενώ τα ίδια έχουν καταφέρει να φτάσουν στην κορυφή, συμμερίζονται σε σχετικά μεγάλο βαθμό τις απόψεις της πλειοψηφίας – αφού, σύμφωνα με τις στατιστικές, σε ποσοστό που υπερβαίνει το 60%, είναι συνήθως υπέρ της καταπολέμησης των εισοδηματικών ανισορροπιών. Φυσικά υπάρχουν πάντοτε και οι «γενίτσαροι» – ενώ τα άτομα των εργατικών οικογενειών που ανέβηκαν στην ιεραρχία, αποτελούν το βασικό στόχο πολλών, λόγω των συναισθημάτων μισαλλοδοξίας που προκαλούν.
Τα μέλη όμως της ελίτ, τα οποία προέρχονται από τα ανώτερα ή ανώτατα αστικά στρώματα μίας κοινωνίας, σκέφτονται και ενεργούν εντελώς διαφορετικά – τασσόμενα με μεγάλη πλειοψηφία υπέρ των εισοδηματικών ανισορροπιών. Το γεγονός αυτό είναι εύλογο, αφού θεωρούν αυτονόητα τα προνόμια, φυσικό το υψηλό βιοτικό τους επίπεδο και δίκαιο τον πλούτο ή την πολιτική ισχύ τους – έχοντας μεγαλώσει σε ανάλογες πολιτικές ή επιχειρηματικές οικογένειες.
Το πόσο σημαντικό είναι το περιβάλλον, οι γονείς καλύτερα, από τους οποίους προέρχεται κανείς, φαίνεται καθαρά από τα πολιτικά μέτρα που προτείνονται ή επιλέγονται, όσον αφορά την αντιμετώπιση της παρούσας κρίσης.
Τα μέλη της κατώτερης εισοδηματικής τάξης, καθώς επίσης η ελίτ που προέρχεται από εργατικές οικογένειες, είναι πλειοψηφικά υπέρ της αύξησης των φόρων για τα υψηλά εισοδήματα, τα μεγάλα περιουσιακά στοιχεία και τις κληρονομιές – ενώ η «κληρονομική ελίτ» τους απορρίπτει, σχεδόν κατά 90%.
Τέλος ισχύει ο κανόνας, σύμφωνα με τον οποίο όσο χαμηλότερη είναι η κοινωνική προέλευση των μελών της ελίτ, τόσο πιο πολύ συμφωνούν με τις απόψεις της πλειοψηφίας του πληθυσμού – οπότε τόσο πιο αντιπροσωπευτική του συνόλου είναι η συμπεριφορά τους.
Περαιτέρω, εδώ εμφανίζεται το πρόβλημα της «κατά φαντασία ελίτ», όσον αφορά ορισμένους γόνους της εργατικής τάξης οι οποίοι, εάν αναρριχηθούν στην κοινωνική ιεραρχία, εξελίσσονται κυριολεκτικά σε γενίτσαρους – υπερασπιζόμενοι τα συμφέροντα της ελίτ «βασιλικότερα του Βασιλιά». Κάτι τέτοιο διαπιστώνεται σήμερα στην Ελλάδα, κυρίως σε κάποιους υπουργούς της κυβέρνησης – η καταγωγή των οποίων είναι «χαμηλή», όπως επίσης (κατ’ ανάγκη) περιορισμένες οι σπουδές τους.
Σε κάθε περίπτωση βέβαια η ελίτ, αυτοί δηλαδή που έχουν τη δύναμη και την εξουσία στα χέρια τους, πιστεύουν πως είναι λάθος αυτό που θέλει ο λαός – αφού είναι απολύτως πεπεισμένοι πως γνωρίζουν καλύτερα από τους «κοινούς θνητούς» τι είναι κακό και τι είναι καλό για την πλειοψηφία του πληθυσμού. Αυτό συμβαίνει παρά το ότι πολύ συχνά γνωρίζουν ελάχιστα ή δεν γνωρίζουν ίσως καθόλου την πραγματική ζωή των φυσιολογικών ανθρώπων.
