“Καθοδηγούμενο από την Ουάσιγκτον, το ΔΝΤ έχει επανειλημμένα υποχρεώσει χώρες, ο οποίες ευρίσκονταν σε οικονομική κρίση, να προβούν σε επώδυνα μέτρα αναπροσαρμογής – ένα «πικρό φάρμακο», το οποίο δύσκολα θα επιβάλλαμε στον εαυτό μας.
Η Παγκόσμια Τράπεζα (ο εντολοδόχος του ΔΝΤ), φημίζεται για τη χρηματοδότηση εξαιρετικά δαπανηρών προγραμμάτων, τα οποία ωφελούν τους υψηλόμισθους συμβούλους, καθώς επίσης τις δικτυωμένες τοπικές ελίτ, χωρίς να προσφέρουν τίποτα στους απλούς πολίτες – αν και οι τελευταίοι καλούνται να πληρώσουν τη νύφη, όταν έλθει η ώρα της εξόφλησης” (B.Obama)
.
Ανάλυση
Οι Η.Π.Α., λίγα χρόνια πριν, αρνήθηκαν παραδόξως να βοηθήσουν τη Lehman Brothers, παρά το ότι η διάσωση της θα κόστιζε «μόλις» 10 δις $. Πιθανότατα (τίποτα δεν είναι σίγουρο, αφού η Ιστορία είναι γεμάτη από προδότες), η Ευρώπη πίστεψε τελικά στις καλές προθέσεις του τότε προέδρου Bush – ενώ η καγκελάριος αποδέχθηκε τη μεγαλύτερη, «νόμιμη ληστεία» στην ιστορία της Γερμανίας, χωρίς να διαμαρτυρηθεί ιδιαίτερα.
Η νέα Ελληνική κυβέρνηση, πριν από δύο έτη, ανασκεύασε τις προβλέψεις της σε σχέση με το έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού, ενώ έκανε ότι της ήταν δυνατόν για να το διογκώσει περαιτέρω, με τη «συνενοχή» της Eurostat – ακολουθώντας ενδεχομένως πιστά τις «συμβουλές» των συνδίκων του διαβόλου, του ΔΝΤ δηλαδή, με το οποίο ευρισκόταν σε επαφή πολύ πριν από την επίσημη «πρόσκληση» του. Ταυτόχρονα, προκάλεσε το μεγαλύτερο δυνατό θόρυβο γύρω από τα οικονομικά της προβλήματα, αναγκάζοντας η ίδια τις αμερικανικές εταιρείες αξιολόγησης να «καταδικάσουν» την Ελλάδα.
Μερικούς μόνο μήνες αργότερα, η Γερμανία αρνήθηκε πεισματικά να βοηθήσει την Ελλάδα, παρά το ότι η «διάσωση» της θα κόστιζε ελάχιστα. Παράλληλα, η ανατολικογερμανίδα καγκελάριος επέτρεψε αδικαιολόγητα στο ΔΝΤ να εισβάλλει στην Ευρωζώνη – μαζί με το πλήθος των κερδοσκόπων, οι οποίοι το συνόδευαν, δια μέσου της Ελληνικής κερκόπορτας. Έτσι λοιπόν,το ΔΝΤ βρήκε την ευκαιρία να «βγάλει στο φως» όλα τα κρυμμένα προβλήματα των διαφόρων χωρών της Ευρωζώνης (η αποστολή του συνεχίζεται ακόμη), ενισχύοντας το δολάριο και δίνοντας την ευκαιρία στους κερδοσκόπους να κερδίσουν τεράστια ποσά, εις βάρος όλων μας – από τα στοιχήματα, από τα αυξημένα επιτόκια δανεισμού κλπ.
Πρόσφατα δυστυχώς η Γαλλία, σε συνεργασία με τη Γερμανία (σύσκεψη κορυφής της Deauville), απαίτησε ακατανόητα στη συμμετοχή των ιδιωτών πιστωτών – όσον αφορά τη διαγραφή μέρους των δημοσίων χρεών της Ελλάδας, καθώς επίσης το διακανονισμό των υπολοίπων. Καμία από τις δύο χώρες δεν συνειδητοποίησε ότι, η συγκεκριμένη απαίτηση θα είχε σαν αποτέλεσμα, τα «πάλαι ποτέ» σίγουρα ευρωπαϊκά ομόλογα, να αντιμετωπίζονται πλέον σαν επενδύσεις αυξημένου ρίσκου – με ανάλογα υψηλά επιτόκια και ασφάλιστρα κινδύνου (CDS).
Ακόμη περισσότερο, σύμφωνα με το ΔΝΤ τα μισά περίπου από αυτά τα ομόλογα θεωρούνται πλέον από τις αγορές ως «τοξικά» – ενώ αρκετές αναπτυσσόμενες χώρες, όπως η Βραζιλία και η Κολομβία, χρηματοδοτούνται με φθηνότερα επιτόκια, από την Ιταλία και την Ισπανία. Στον Πίνακα Ι εμφανίζονται τα ληξιπρόθεσμα ομόλογα των πλέον επικίνδυνων χωρών της Ευρωζώνης, καθώς επίσης το δημόσιο χρέος τους:
.
ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Δημόσιο χρέος 2010 σε δις €, λήξη ομολόγων του δημοσίου σε δις €, με ημερομηνία καταγραφής τις 17.11.2010
Χώρα |
Χρέος |
2011 |
2012 |
2013 |
2014 |
2015 |
Ιρλανδία |
148,00 |
10,640 |
5,876 |
6,028 |
11,857 |
0,191 |
Ελλάδα |
329,00 |
38,872 |
31,735 |
27,722 |
31,535 |
51,386 |
Πορτογαλία |
161,00 |
28,156 |
9,454 |
9,768 |
15,370 |
11,922 |
Ισπανία |
639,00 |
128,312 |
73,653 |
66,192 |
46,887 |
37,926 |
Ιταλία |
1.843,00 |
264,601 |
144,399 |
123,745 |
90,821 |
122,241 |
Πηγή: Bloomberg
Πίνακας: Β. Βιλιάρδος
.
Αργότερα, η Γερμανία έθεσε υπό αμφισβήτηση/αναθεώρηση τη συμφωνία της 21ης Ιουλίου (άρθρο μας), παρά το ότι είχε αποφασισθεί από όλες τις χώρες της Ευρωζώνης – «πληροφορώντας» ουσιαστικά τις αγορές ότι, η μέχρι πρότινος αδιανόητη αθέτηση ειλημμένων αποφάσεων/υποχρεώσεων, θα είναι πλέον μέρος του «παιχνιδιού». Παράλληλα, απείλησε μία χώρα-εταίρο της, την Ελλάδα δηλαδή, με πτώχευση – γεγονός επίσης αδιανόητο και επομένως μη τιμολογημένο μέχρι τότε από τις αγορές.
Σήμερα, η υπερδύναμη πιέζει ασφυκτικά την Ευρώπη, να ενισχύσει τις τράπεζες της με 200 δις € νέα κεφάλαια. Η Γερμανίδα καγκελάριος υπόσχεται, σχεδόν αμέσως μετά, να συμβάλλει στην κάλυψη των αναγκών των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, τα οποία θα αντιμετώπιζαν πρόβλημα – ενώ τόσο η Γαλλία, όσο και το Βέλγιο, παρέχουν ήδη τις «πρώτες βοήθειες» στην υπερχρεωμένη Dexia Bank.
Την ίδια στιγμή όμως απειλείται ξαφνικά με αρνητική αξιολόγηση το Βέλγιο, ενώ υποτιμούνται μαζικά από τις αμερικανικές εταιρείες η Ισπανία, η Ιταλία, δώδεκα βρετανικές τράπεζες, οκτώ πορτογαλικές, καθώς επίσης η μεγαλύτερη τράπεζα της Αυστρίας – μέτοχος της οποίας είναι η ιταλική Unicredit. Ταυτόχρονα, ο δρόμος της διάσωσης των τραπεζών μέσω τουEFSF, θεωρείται από τις αγορές απολύτως ανεπαρκής (τα χρήματα του ταμείου σταθερότητας φθάνουν μόλις για 22 εβδομάδες, εάν δεν χρειασθούν βοήθεια οι γαλλικές τράπεζες – κάτι που είναι μάλλον δεδομένο).
Συνεχίζοντας οι αγορές καταλαβαίνουν ότι, τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα σχεδιάζεται να ενισχυθούν με νέα κεφάλαια, έτσι ώστε να μπορέσουν να ανταπεξέλθουν με διαγραφές δημοσίων χρεών – κατ’ αρχήν της Ελλάδας και στη συνέχεια της Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας, της Ισπανίας, του Βελγίου, της Ιταλίας κοκ. (ίσως οφείλει να σημειωθεί εδώ ότι, σε πολλές περιπτώσεις, η ενίσχυση θα σημάνει την κρατικοποίηση τραπεζών).
Το μήνυμα λοιπόν προς τις αγορές είναι ουσιαστικά το εξής: «Όταν ασφαλίσουμε τις τράπεζες, τότε θα επιτρέψουμε τη χρεοκοπία κρατών», γεγονός το οποίο, αφενός μεν θα εκδιώξει όλους τους σοβαρούς επενδυτές, αφετέρου θα οδηγήσει τα επιτόκια δανεισμού των χωρών της Ευρωζώνης στα ύψη – επιταχύνοντας τη χρεοκοπία τους, καθώς επίσης διευρύνοντας τον αριθμό τους.
Για παράδειγμα η επενδυτική Nomura, η οποία έχει αντιληφθεί επακριβώς το ακατανόητο μήνυμα της Γερμανίας προς τις αγορές, υπολόγισε ότι, η διαγραφή χρεών ποσοστού 21% της Ελλάδας, της Ιταλίας, της Πορτογαλίας, της Ισπανίας και της Ιρλανδίας θα κοστίσει στις ευρωπαϊκές τράπεζες νέα κεφάλαια ύψους 400 δις € – ένα ποσόν το οποίο θα μπορούσε πολύ γρήγορα να αυξηθεί, εάν τυχόν αυξανόταν το ποσοστό διαγραφής ή εάν χρεοκοπούσαν περισσότερα κράτη, αφού τα συνολικά χρέη της Ευρωζώνης είναι της τάξης των 6.500 δις €.
Οι απορίες τώρα που διατυπώνουν εύλογα οι ειδικοί, είναι σε γενικές γραμμές οι παρακάτω: Πως θα μπορούσε η Ευρωζώνη να ανακεφαλαιοποιήσει τις τράπεζες της, όταν θα πρέπει ταυτόχρονα να διασώσει τόσα πολλά κράτη; Από πού αλήθεια θα δανείζονται στο μέλλον οι τράπεζες, όταν η άγρια αγέλη των αγορών «καταληφθεί» ολοκληρωτικά από τον πανικό ευρύτερων χρεοκοπιών; Εάν από την ΕΚΤ, όπως συμβαίνει σήμερα, πόσο θα αντέξει η κεντρική τράπεζα, χωρίς την έκδοση Ευρωομολόγων, για τα οποία θα εγγυώνται όλοι οι Ευρωπαίοι πολίτες με την ιδιωτική περιουσία τους;
Πως είναι δυνατόν να επιβιώσουν οι πολίτες (νοικοκυριά), καθώς επίσης οι επιχειρήσεις της πραγματικής οικονομίας όταν τα κράτη, στα οποία εδρεύουν, χρεοκοπήσουν; Κατά πόσον θα είναι διατεθειμένες οι αγορές να δανείσουν αυτές τις επιχειρήσεις; (ήδη για τις εισαγωγές προϊόντων στην Ελλάδα απαιτούνται πληρωμές μετρητοίς). Πως θα επιζήσουν οι ανακεφαλαιοποιημένες τράπεζες, όταν χρεοκοπήσουν οι επιχειρήσεις, οπότε θα αυξηθούν οι επισφάλειες τους;
Πως θα αντιδράσουν οι πολίτες, όταν αρχίσουν να λεηλατούνται τα εισοδήματα και οι περιουσίες τους από τα χρεοκοπημένα κράτη και τις τράπεζες, έτσι ώστε να εξοφλούνται τα δάνεια των αγορών; Τέλος, πόσο ακόμη θα καθυστερήσει η μαζική επίθεση (Bank run) των πολιτών στις τράπεζες, όταν πολλαπλασιάζονται καθημερινά τα «κίνητρα» τους;
Πρόκειται λοιπόν, συμπεραίνουν οι «αγορές», για «μοιραία» (crucial) λάθη, για ακατανόητες καταστάσεις και για αποφάσεις πολιτικών, οι οποίοι έχουν χάσει πλέον την επαφή τους με την πραγματικότητα, λίγο πριν ξεκινήσει το 2012 – ένα «δίσεκτο» έτος, το οποίο μάλλον θα κρίνει το μέλλον του πλανήτη μας. Έχοντας την άποψη ότι, εντός του 2012 θα έλθουν στην επιφάνεια πολλά άλλα προβλήματα, θα αναφερθούμε σε μερικά από αυτά στη συνέχεια του κειμένου μας.
To άρθρο αποτελείται από 3 Σελίδες (…)