.
Ένα έθνος είναι κάτι περισσότερο από μία γεωγραφική θέση – ενώ, όπως πολύ σωστά λέγεται, ένα έθνος υπάρχει, όπου υπάρχει μία εθνική ή φυλετική βάση για ενότητα, παρά τις ταξικές διαφορές. Εν τούτοις, αυτή η ιδέα έχει εξαφανισθεί από ορισμένες αμερικανικές Πολιτείες και όχι μόνο – όπως στο παράδειγμα της Καλιφόρνια, στην οποία έχει ψηφισθεί νόμος που επιτρέπει σε μη υπηκόους μετανάστες να υπηρετούν ως αστυνομικοί, με τελικό αποτέλεσμα οι μη υπήκοοι να συλλαμβάνουν Αμερικανούς Πολίτες. Με δεδομένο δε το ότι, η κυβέρνηση Biden υιοθέτησε την πρακτική να εκδίδει άδειες εργασίας σε παράνομους μετανάστες (όπως άλλωστε πρόσφατα και η ελληνική που μιμείται απόλυτα την αμερικανική, επίσης στο γάμο των ομοφυλοφίλων), οι συγκεκριμένοι παράνομοι αποκτούν το δικαίωμα να είναι αστυνομικοί στην Καλιφόρνια, οπότε να συλλαμβάνουν και να απελαύνουν τους παράνομα εισερχόμενους.
.
Επικαιρότητα
Σύμφωνα με τον P.C. Roberts η εθνικότητα (nationality) είναι η βάση των χωρών. Ειδικότερα, η Γερμανία αποτελούταν από Γερμανούς, από τη γερμανική γλώσσα και από τον γερμανικό πολιτισμό – ενώ το ίδιο ισχύει για την Ελλάδα, τη Γαλλία, την Αγγλία, την Ολλανδία, την Ισπανία κοκ.
Εν προκειμένω, οι ΗΠΑ ήταν η εξαίρεση – αφού ο αρχικός αγγλικός πληθυσμός τους έγινε πανευρωπαϊκός. Υπήρχε όμως μία διαδικασία αφομοίωσης – οπότε οι Ευρωπαίοι μέτοικοι έγιναν Αμερικανοί. Εν τούτοις, αυτή η δοκιμασμένη και αληθινή διαδικασία, εγκαταλείφθηκε το 1965 – όταν άνοιξαν στη χώρα οι πύλες, στη μεγάλης κλίμακας μη ευρωπαϊκή μετανάστευση.
Λίγο αργότερα, οι εισροές των ξένων πληθυσμών στις ΗΠΑ ενισχύθηκαν από την πλημμύρα της παράνομης μετανάστευσης – με τελικό αποτέλεσμα να οδηγηθεί η εθνοτική βάση της Αμερικής σε παρακμή, να μετατραπεί σε μία νέα αξία η πολυπολιτισμικότητα και να πάρει τη θέση της αφομοίωσης.
Σήμερα, οι ΗΠΑ του παρελθόντος, καθώς επίσης οι πρώην εθνικές ευρωπαϊκές χώρες, θα χαρακτηρίζονταν ως κράτη του «Απαρτχάιντ» – σημειώνοντας πως ο όρος χρησιμοποιείται πλέον για να υποδηλώσει κάθε πολιτική φυλετικού διαχωρισμού, σε οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη. Το Ισραήλ πάντως είναι το μοναδικό που το Απαρτχάιντ επιτρέπεται – καμία άλλη χώρα.
Συνεχίζοντας, ο θάνατος των δυτικών εθνικοτήτων φαίνεται παντού – ενώ ένα καινούργιο χαρακτηριστικό του είναι ο θάνατος των εθνικών κρατών. Στο παράδειγμα των ΗΠΑ η κυβέρνηση Biden, έχοντας στην ουσία εκδιώξει λευκούς ετεροφυλόφιλους άνδρες από τη στρατιωτική θητεία κάνοντας διακρίσεις εις βάρος τους, τώρα θέλει να τους αντικαταστήσει με μετανάστες – με αντάλλαγμα την υπηκοότητα.
Η Γερμανία εξετάζει επίσης το ενδεχόμενο της στρατολόγησης ξένων υπηκόων, για να αντιμετωπίσει τις ελλείψεις της (πηγή) – μία κίνηση που προέρχεται από το σχέδιο της χώρας να αυξήσει το στρατό της κατά 20.000 άτομα, λόγω των αυξανομένων περιφερειακών απειλών. Για να το δρομολογήσει όμως, θα πρέπει να αλλάξει τη νομοθεσία της, σύμφωνα με την οποία μόνο οι Πολίτες της μπορούν να ενταχθούν στο στρατό – ενώ θεωρεί πως θα δεχθεί μία ρωσική επίθεση εντός των επομένων 5 έως 8 ετών.
Η Γαλλία πάντως, η Δανία και η Σλοβακία ήδη επιτρέπουν σε αλλοδαπούς που δεν είναι Πολίτες τους να υπηρετούν στο στρατό τους – κάτι που δεν μπορεί να θεωρηθεί ως αυτονόητο, αφού πρόκειται στην ουσία για εξάρτηση από μισθοφόρους, ενώ εγείρει ζητήματα ασφαλείας, κινήτρων και αφοσίωσης. Το βασικότερο είναι όμως το ότι, θέτει ζητήματα ταυτότητας – αφού μεταφορικά δεν μπορεί να έχει σημασία μία σημαία, σε έναν Πύργο της Βαβέλ.
Ασφαλώς ένα έθνος είναι κάτι περισσότερο από απλά μία γεωγραφική θέση – ενώ, όπως πολύ σωστά λέγεται, ένα έθνος υπάρχει, όπου υπάρχει μία εθνική ή φυλετική βάση για ενότητα, παρά τις ταξικές διαφορές. Εν τούτοις, αυτή η ιδέα έχει εξαφανισθεί από ορισμένες αμερικανικές Πολιτείες και όχι μόνο – όπως στο παράδειγμα της Καλιφόρνια, στην οποία έχει ψηφισθεί νόμος που επιτρέπει σε μη υπηκόους μετανάστες, να υπηρετούν ως αστυνομικοί, με τελικό αποτέλεσμα οι μη υπήκοοι να συλλαμβάνουν Αμερικανούς Πολίτες.
Με δεδομένο δε το ότι, η κυβέρνηση Biden υιοθέτησε την πρακτική να εκδίδει άδειες εργασίας σε παράνομους μετανάστες (όπως άλλωστε πρόσφατα και η ελληνική που μιμείται απόλυτα την αμερικανική, επίσης στο γάμο των ομοφυλοφίλων), οι συγκεκριμένοι παράνομοι αποκτούν το δικαίωμα να είναι αστυνομικοί στην Καλιφόρνια.
Στα πλαίσια αυτά, η αμφισβήτηση του Υπουργείου Δικαιοσύνης των ΗΠΑ του νόμου του Τέξας, ο οποίος επιτρέπει στους αστυνομικούς της Πολιτείας που είναι Πολίτες να συλλαμβάνουν και να απελαύνουν παράνομους μετανάστες, είναι παράδοξη – σημειώνοντας πως το Υπουργείο Δικαιοσύνης κατέθεσε μήνυση εναντίον της Πολιτείας του Τέξας, για τον συγκεκριμένο μεταναστευτικό νόμο (πηγή).
Ο νόμος αυτός, γνωστός ως «SB4» ή «Senate Bill 4» καθιστά έγκλημα το να εισέλθει κανείς παράνομα στο Τέξας από μία ξένη χώρα – ενώ δίνει την εξουσία επιβολής του στις πολιτειακές και τοπικές αρχές, έτσι ώστε να συλλαμβάνουν και να διώχνουν τους παραβάτες. Επιτρέπει επίσης στους δικαστές να διατάξουν την απέλαση ατόμων – με ποινές φυλάκισης έως και 20 ετών, για αυτούς που αρνούνται να συμμορφωθούν.
Εάν συγκρίνουμε τώρα αυτά τα δύο, θα φανεί πως η υπηκοότητα δεν έχει πια κανένα νόημα – εύλογα, αφού δεν μπορεί να υπάρξει ιθαγένεια σε μία χώρα χωρίς σύνορα, ενώ μία τέτοια χώρα ανήκει τελικά σε όποιον μπαίνει μέσα. Σωστά λοιπόν δεν αναρωτιέται κανείς τι νόημα έχει η σημαία, ο εθνικός ύμνος και η εθνική άμυνα, όταν δεν υπάρχει έθνος;
Σε κάθε περίπτωση, το μόνο σίγουρο είναι το ότι, η μετανάστευση αναδιανέμει τον πλούτο από εκείνους που ανταγωνίζονται τους μετανάστες σε εκείνους που χρησιμοποιούν μετανάστες – από τον εργαζόμενο στον εργοδότη (πηγή).
