.
Κατά την πάγια άποψη μας, όπως τεκμηριώθηκε μεταξύ άλλων από την υπόθεση της Κιβωτού, οι κοινωφελείς κλάδοι δεν υπηρετούνται σωστά από τους ιδιώτες – οπότε θα πρέπει να παραμένουν στο δημόσιο. Όσον αφορά δε τους υγειονομικούς και την απόφαση του ΣΤΕ που τους δικαιώνει, στηριζόμενη στο γνωστό λάθος του υπουργού, είναι απαράδεκτο να χαρακτηρίζεται επικίνδυνη από τον ίδιο – ενώ η αναφορά στο ότι θα επιστρέψουν από την 1.1.23 και όχι άμεσα, είναι ανάρμοστα εκδικητική και τιμωρητική.
.
Κοινοβουλευτική Εργασία
Επιγραμματικά στο νομοσχέδιο για το ΣΔΙΤ ΕΣΥ, εφαρμόζει στην ουσία τις βασικές κατευθύνσεις της μελέτης της ΔΙΑΝΕΟΣΙΣ από το 2016, με τον τίτλο «Η υγεία των Ελλήνων στην κρίση» – καθώς επίσης των δύο πρόσφατων μελετών από το 2020 και 2021, με τους τίτλους «Η ανασυγκρότηση του εθνικού συστήματος υγείας» και «Το νέο ΕΣΥ, η ανασυγκρότηση του εθνικού συστήματος υγείας στην εποχή της πανδημίας».
Οι εργασίες δε αυτές, υιοθετούν τις κατευθύνσεις της μελέτης Πισσαρίδη για την πρωτοβάθμια υγεία, καθώς επίσης για τα ΣΔΙΤ – για τις συμπράξεις δηλαδή του ιδιωτικού με το δημόσιο τομέα.
Αυτός είναι προφανώς ο λόγος, για τον οποίο η κυβέρνηση δεν στελέχωσε το ΕΣΥ την εποχή της πανδημίας – επειδή δηλαδή είχε σκοπό να δρομολογήσει ΣΔΙΤ που δυστυχώς θα οδηγήσουν στην περαιτέρω υποβάθμιση της δημόσιας υγείας.
Κατά την πάγια άποψη μας πάντως, όπως τεκμηριώθηκε μεταξύ άλλων από την υπόθεση της Κιβωτού, οι κοινωφελείς κλάδοι δεν υπηρετούνται σωστά από τους ιδιώτες – οπότε θα πρέπει να παραμένουν στο δημόσιο.
Όσον αφορά δε τους υγειονομικούς και την απόφαση του ΣΤΕ που τους δικαιώνει, στηριζόμενη στο γνωστό λάθος του υπουργού, είναι απαράδεκτο να χαρακτηρίζεται επικίνδυνη από τον ίδιο – ενώ η αναφορά στο ότι θα επιστρέψουν από την 1.1.23 και όχι άμεσα, είναι ανάρμοστα εκδικητική και τιμωρητική.
Σε κάθε περίπτωση, το σημερινό σχέδιο νόμου είναι προσχηματικό, με την έννοια πως ο απώτερος στόχος του είναι η μείωση της δαπάνης για την υγεία, ως ποσοστό του ΑΕΠ, αφού δεν αυξάνει τη στελέχωση και τις αποδοχές – έτσι ώστε να εξυπηρετείται το μη βιώσιμο χρέος μας που σύντομα θα υπερβεί τα 400 δις €.
Το χειρότερο όλων είναι όμως το ότι, δεν υπάρχει σωστός σχεδιασμός, ούτε κοστολόγηση, οπότε δεν θα λειτουργήσει το νομοσχέδιο προς όφελος της κοινωνίας και της δημόσιας υγείας – ούτε βέβαια του ΕΣΥ και του προσωπικού του.
Σε ορισμένα άρθρα τώρα, με το 7 έχουμε ουσιαστικά μία ομολογία της αποτυχίας του συστήματος υγείας και γενικότερα του οικονομικού μοντέλου της κυβέρνησης – αφού όπου δεν υπάρχει πλήρωση θέσεων, θα προκηρύσσονται ως άγονες.
Το πρόβλημα εδώ δεν είναι η μη ύπαρξη εντατικολόγων ή ενδιαφερομένων για την επαρχία, όπως είχε ισχυρισθεί ο ΠΘ, αλλά οι εξευτελιστικές αμοιβές. Πώς να υπάρχουν στις δύο αυτές περιπτώσεις, όταν σε αρκετά νησιά δεν μπορούν να βρουν κατοικία με το μισθό τους;
Κάτι ανάλογο δε ισχύει και για τους στρατιωτικούς – όπου ο πρόεδρος του ΔΣ της ΠΟΜΕΝΣ κατηγόρησε χθες την κυβέρνηση πως δεν σέβεται τις ένοπλες δυνάμεις και τις εμπαίζει.
Εμείς πάντως διαπιστώσαμε πως απλά εκμεταλλεύεται τον πατριωτισμό και την υψηλή αίσθηση καθήκοντος που διακρίνει τους στρατιωτικούς μας – κάτι που ισχύει επίσης για πολλούς γιατρούς του ΕΣΥ.
Με το άρθρο 10 τώρα, έχουμε μία αλλαγή του καθεστώτος που κατέκρινε την ιδιωτική εργασία των γιατρών του ΕΣΥ – με την αποδοχή της λειτουργίας ιδιωτικών ιατρείων, εντός των νοσοκομείων.
Θα έχουν όμως έτσι οι γιατροί κίνητρο για να συμπληρώσουν τα έσοδα τους, εξυπηρετώντας με αυτόν τον τρόπο ασθενείς, ή μήπως αντικίνητρο να εργάζονται στα πλαίσια της δημόσιας υπηρεσίας το πρωί;
Αυτό τουλάχιστον μας έχουν ενημερώσει γραπτά πως θα συμβεί οι γιατροί – ενώ δεν έχουμε κανένα λόγο να τους αμφισβητήσουμε.
Πόσο μάλλον όταν τα προβλήματα στο χώρο της δημόσιας υγείας, συνεχίζουν να τροφοδοτούν τη φυγή των γιατρών μας στο εξωτερικό, το brain drain – γεγονός που έχει ως αποτέλεσμα την ακόμη μεγαλύτερη υποβάθμιση του ΕΣΥ.
Στα άρθρα 11 και 13, η διαδικασία αξιολόγησης και αυτοαξιολόγησης, έτσι όπως περιγράφεται, δεν εξασφαλίζει πως θα είναι αδιάβλητη και αντικειμενική – αφού δεν συνδέεται με κάποιους συγκεκριμένους δείκτες.
Ακόμη χειρότερα, οι παράμετροι της μπορούν να καθορισθούν με υπουργικές αποφάσεις, σύμφωνα με το άρθρο 5, παρ. 8.10 – ή από διοικητικά όργανα, στο άρθρο 13 παρ. 2, στα οποία τοποθετούνται κατά κόρον κομματικά στελέχη.
Στα άρθρα 38 και 39, είναι ασφαλώς θετική είναι η προαγωγή του φυσικού τοκετού, αφού στη χώρα μας έχουμε υψηλό ποσοστό καισαρικών – μάλλον από μια άσχημη παράδοση που είναι κοστοβόρα, ενδεχομένως επίσης επιβαρυντική για τις μητέρες.
Εν τούτοις, δεν παρέχονται πολλές λεπτομέρειες ως προς την εφαρμογή του, όπως όσον αφορά την κοστολόγηση – ενώ δεν υπάρχει μεγάλος αριθμός μαιών και ο Υπουργός Υγείας θα αποφασίζει για το ποια κέντρα φυσικού τοκετού πληρούν τις προϋποθέσεις για την πιστοποίηση, με την παρ. 4 του άρθρου 38.
Ένα άλλο άρθρο δε που υποδηλώνει την ελλιπή οργάνωση, καθώς επίσης ενδεχομένως τη μη επαρκή χρηματοδότηση του ΕΣΥ, είναι η δυνατότητα διακομιδών από ιδιώτες – χωρίς να υπάρχει καμία κοστολόγηση. Δεν πρέπει να είναι σαφείς οι όροι, με τους οποίους θα παρασχεθεί αυτή η υπηρεσία;
Τέλος, στο άρθρο 62, τα μισθολογικά κίνητρα για τους εργαζόμενους σε hotspot είναι σημαντικά – 30% επί του μισθού, επίδομα επικίνδυνης εργασίας και επίδομα απομακρυσμένων περιοχών.
Αυτά τα καλύπτει η Ελλάδα προφανώς – ενώ θα έπρεπε να τα καλύπτει η ΕΕ, με την επίβλεψη του κράτους. Ποιο θα είναι αλήθεια το ετήσιο κόστος;
Κλείνοντας κ. υπουργέ, θα ήθελα να αναφερθώ σε ένα θέμα που βασανίζει την ελληνική κοινωνία – ενώ θα μπορούσε να επιλυθεί σχετικά εύκολα από την κυβέρνηση.
Στην απουσία πρόβλεψης, για τη σύσταση και λειτουργία δημοσίων δομών διαχείρισης των αυτιστικών ανηλίκων, παιδιών και εφήβων, με ροπή στη βία – η οποία αποτελεί μία τραγική παράλειψη και του φετινού προϋπολογισμού.
Ειδικότερα, το σύστημα δημοσίων δομών υποστήριξης και διαχείρισης αυτής της υπερβολικά διαδεδομένης αναπηρίας στον πληθυσμό της χώρας, όπου η βία κατά την εφηβεία, κυρίως σε πολλά αγόρια αποτελεί συχνά έναν απρόσκλητο επισκέπτη, είναι ουσιαστικά ανύπαρκτο.
Οι μοναδικοί πόροι χρηματοδότησης κάποιων σχετικών φορέων, οι οποίοι καλύπτουν ελάχιστες σε αριθμό περιπτώσεις δικαιούχων ΑμεΑ εφήβων, προέρχονται αποκλειστικά από το ΕΣΠΑ – μέσω των λιγοστών Κέντρων Ημερήσιας Φροντίδας Αυτισμού που αποτελεί τον ενδεδειγμένο πιλότο διαχείρισης για τη συγκεκριμένη αναπηρία.
Προέρχονται λοιπόν από πηγές εκτός του δημοσίου προϋπολογισμού – παρά το ότι το Σύνταγμα της χώρας μας, στην παράγραφο 6 του άρθρου 21, αναφέρεται στην υποχρέωση της Δημόσιας Διοίκησης να λαμβάνει μέτρα που εξασφαλίζουν την αυτονομία, την επαγγελματική ένταξη και τη συμμετοχή των ΑμεΑ στην κοινωνική ζωή.
Στο πρόσφατο παρελθόν δε, όταν για κάποιους λόγους εξαντλήθηκε προσωρινά η χρηματοδότηση του ΕΣΠΑ, εργαζόμενοι σε γνωστή δομή Κέντρου Ημερήσιας Φροντίδας Αυτισμού στην Περιφέρεια Αττικής, έμειναν απλήρωτοι επί μήνες – παρέχοντας βοήθεια στα παιδιά της δομής που υπηρετούσαν, εμπνεόμενοι μόνο από το προσωπικό τους φιλότιμο και από το ανθρώπινο ενδιαφέρον τους.
Εκτός αυτού, οι σχετικές με την παραπάνω αναπτυξιακή αναπηρία δομές του Υπουργείου Παιδείας, σε επίπεδο δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, είναι επίσης ανύπαρκτες.
Ειδικότερα, τα Εργαστήρια Ειδικής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης, τα ΕΕΕΕΚ, τα μόνα σχολικά περιβάλλοντα που μπορούν θεσμικά να δεχτούν ως «μαθητές», μεταξύ πολλών άλλων, εφήβους με αυτισμό, είναι εξ’ ορισμού ακατάλληλα για τη διαχείριση των παιδιών με τη συγκεκριμένη αναπηρία – χωρίς την παραμικρή εναλλακτική δυνατότητα λειτουργίας ιδιωτικών σχολικών δομών.
Θεωρείται λοιπόν πως πρόκειται για ρατσισμό και κοινωνικό αποκλεισμό – αφού, εκτός των παραπάνω, λείπουν εντελώς οι δημόσιες δομές για τη στοιχειώδη επαγγελματική κατάρτιση και κοινωνικοποίηση των αποφοίτων των ΕΕΕΕΚ.
Η προκαλούμενη αυτή κοινωνικής φύσης καταστροφή, λόγω αμέλειας της Πολιτείας, επεκτείνεται στους γονείς – οι οποίοι, επειδή δεν μπορούν να εμπιστευτούν τα συγκεκριμένα ΑμεΑ παιδιά τους σε δημόσιες δομές, ενώ οι ελάχιστες ιδιωτικές απαιτούν πολλά χρήματα για την παροχή της κατάλληλης φροντίδας, αποσύρονται από τον ενεργό οικονομικά ρόλο του εργαζόμενου ή του επαγγελματία.
Έτσι, η βλάβη για το δημόσιο συμφέρον είναι πολλαπλή – ενώ έχουν σημειωθεί πολλά οικογενειακά δράματα.
Η συγκεκριμένη τραγική έλλειψη δομών διαχείρισης βίαιων αυτιστικών εφήβων, έχει γίνει αντιληπτή από μέλος της πολιτικής ηγεσίας του Υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων – όταν επισκέφθηκε το Νοέμβριο τη σχολική δομή του ΕΕΕΕΚ Πειραιά.
Ενημερώθηκε δε για την περίπτωση βίαιου εφήβου του ανωτέρω σχολείου που κατέληξε απλά να δεθεί σε κάποιο κρεβάτι, οδηγούμενος στο Δαφνί – όχι επειδή ήταν σωστό, αλλά λόγω του ότι δεν υπήρχε άλλη δυνατότητα.
Θύμα πάντως της βίας ήταν η μητέρα του που χρειάστηκε να νοσηλευτεί – λόγω των υγειονομικών προβλημάτων που προέκυψαν εις βάρος της, από την κακοποιητική συμπεριφορά του παιδιού της.
Θερμή παράκληση λοιπόν κ. υπουργέ να ενδιαφερθείτε προσωπικά για το θέμα – η επίλυση του οποίου, μέσω της σύστασης και λειτουργίας μίας κατάλληλης δομής, απαιτεί στην ουσία ελάχιστα χρήματα.
Κατά πολύ λιγότερα πάντως από τα εκατοντάδες εκ. € που δίνονται στο υπουργείο μετανάστευσης – ενώ οι δομές αυτού του είδους αποτελούν δείγμα πολιτισμού μίας χώρας.
