.
Όσοι αντέδρασαν στην εισβολή του ΔΝΤ και στην υπογραφή του εγκληματικού PSI από την κυβέρνηση των πατριδοκτόνων, αντιλαμβανόμενοι πως παραδιδόταν η εθνική μας κυριαρχία στους Γερμανούς και υποθηκευόταν ολόκληρη η χώρα χωρίς κανέναν απολύτως λόγο, αφού υπήρχαν πολλές λύσεις στα προβλήματα της, κατηγορήθηκαν ως λαϊκιστές – μεταξύ άλλων από θλιβερά πολιτικά υποκείμενα που είχαν το θράσος να δηλώνουν πως εάν δεν υπήρχαν τα μνημόνια, θα έπρεπε να τα εφεύρουν! Στη συνέχεια, εκείνοι που εναντιώθηκαν στην παράδοση του ονόματος της Μακεδονίας, κατηγορήθηκαν ξανά ως λαϊκιστές – από τις ελίτ και τα αδιάντροπα πολιτικά τους υποχείρια που αδιαφορούν εντελώς για την Ελλάδα, ενδιαφερόμενοι μόνο για τα στενά ιδιοτελή τους συμφέροντα. Αμέσως μετά κατηγορήθηκαν ως λαϊκιστές αυτοί που τάθηκαν εναντίον της προδοσίας του δημοψηφίσματος και της επιτάχυνσης του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας, παράλληλα με τη δήμευση και με τον πλειστηριασμό της ιδιωτικής – ενώ σήμερα κατηγορούνται ως λαϊκιστές οι Έλληνες που προειδοποιούν για την απειλή του βίαιου μεταναστευτικού εποικισμού της Ελλάδας. Συμπερασματικά λοιπόν πρόκειται για έναν ξεκάθαρο λαϊκισμό της εξουσίας – σε μία χώρα που δυστυχώς βιώνει μία απίστευτη παρακμή.
.
“Τρίτο, παμμέγιστο σκάνδαλο συλλογικής παθητικότητας, σύμπτωμα επιθανάτιας νάρκης: η αφελέστατη ανοχή ή η εμφανέστατα εξαγορασμένη συνέργεια στην προγραμματική αλλοίωση των δημογραφικών δεδομένων του ελλαδικού πληθυσμού. Όλοι οι Ελληνώνυμοι, κάποια χρόνια τώρα, κάθε μέρα, βλέπουμε και ακούμε στα Δελτία Ειδήσεων το σταθερό θέαμα και δράμα χιλιάδων, πολλών εκατοντάδων χιλιάδων, αρχικά κατατρεγμένων και τώρα πια κυρίως βουλιμικών ανθρώπων, λιμασμένων για τον ηδονικό «πολιτισμό» της «ελευθερίας των Αγορών» να φτάνουν παράνομα στις ακτές μας.
Ευαίσθητος ο Έλληνας συγκινήθηκε με τους πρώτους πρόσφυγες, τους φυγάδες από τον αγοραίων σκοπιμοτήτων πόλεμο, το ρήμαγμα της ζωής και τη σφαγή. Έμπειροι της προσφυγιάς και του διωγμού, βγήκαμε στους δρόμους να μοιραστούμε την μπουκιά μας με αλλόγλωσσους και αλλόπιστους φυγάδες από τη συμφορά. Σύντομα όμως στους φυγάδες προστέθηκαν τα σμήνη των λαθραίων, που η Τουρκία τους κρατάει ενέχυρο εκβιασμών, ντοπαρισμένους από τη λιγούρα για το πέρασμα στον «παράδεισο» του Βίζεγκραντ.
Ωσάν να μη βλέπουμε πια οι Έλληνες, να μην αντιλαμβανόμαστε το παιχνίδι που παίζεται. Ποιοι τώρα καταφθάνουν, κατά χιλιάδες, με τη μεσολάβηση χρυσοπληρωμένων δουλεμπόρων, στις ακτές των ελληνικών νησιών. Τους υποδέχονται έμμισθοι υπάλληλοι του ελλαδικού κράτους και μισθοφόροι ατζέντηδες «μη κυβερνητικών οργανώσεων», δηλαδή ιδιώτες που επίσημα, δίχως προσχήματα, πρακτορεύουν συμφέροντα: τουρκικών υπηρεσιών ή του οργανωμένου δουλεμπορίου.
Όταν στα ελληνικά (ακόμα) νησιά ο αριθμός των εισβολέων ξεπερνάει για κάποιο διάστημα τον αριθμό των μόνιμων κατοίκων, τότε ναυλώνονται πλοία «της γραμμής» (με χρήματα του λεηλατημένου από τη φορολόγηση πολίτη) για να μεταφερθούν οι εισβολείς στην «ενδοχώρα». Με ταχύτητα απίστευτη ετοιμάζονται οικισμοί, που παρόμοιους δεν γνώρισε ποτέ η εμπειρία Ελλήνων σεισμοπαθών, πυροπαθών, πλημμυροπαθών. Και η πελώρια απορία είναι, γιατί; Γιατί τόση εξευτελιστική χαμέρπεια σε αυτό το κράτος, όποια κι αν είναι η κυβέρνηση, όποιος κι αν εισπράττει τη χαμέρπεια. Ποιος λογαριάζεται αφεντικό και τον υπακούνε τυφλά τόσο η «πρώτη φορά Αριστερά» όσο και η «προοδευτική» στον μηδενισμό της Δεξιά;” (Χρήστος Γιανναράς).
.
Άποψη
Ξεκινώντας από το 2010, όπου η Ελλάδα παραδόθηκε αμαχητί στο ΔΝΤ και στη γερμανική Τρόικα λόγω του κληροδοτήματος του Κ. Καραμανλή (ανάλυση), σε συνδυασμό με την ανικανότητα ή ενδοτικότητα της τότε κυβέρνησης, όλοι όσοι είχαν τοποθετηθεί εναντίον της πολιτικής των μνημονίων προβλέποντας την καταστροφή που θα προκαλούσαν, χαρακτηρίζονταν από την εξουσία ως «λαϊκιστές» – όπου λαϊκισμός θεωρείται εκείνη η στάση και η συμπεριφορά που συναντάται στην πολιτική (επίσης στην τέχνη), η οποία χαρακτηρίζεται από υπερβολική και μη αυθεντική λαϊκότητα. Κατ’ επέκταση από δημαγωγία και προπαγάνδα, αφού ο «λαϊκισμός» με τη συγκεκριμένη χρήση της λέξης είναι η κατ’ επίφαση λαϊκότητα – δηλαδή αυτό που δείχνει λαϊκό, αλλά δεν είναι.
Από την άλλη πλευρά όμως το επίθετο «λαϊκός» αναφέρεται σε αυτόν που προέρχεται από το λαό – ενώ στο χώρο της έντιμης πολιτικής έχει σχέση με τη συμμετοχή του λαού στην άσκηση της εξουσίας και στην ανύψωση του σε καθοριστικό παράγοντα της ιστορίας. Εν προκειμένω, ο λαϊκισμός ως μία μορφή πολιτικής ιδεολογίας αντιπαραβάλει τα συμφέροντα και τις επιθυμίες του συνόλου του λαού ενάντια στις ελίτ – ενώ το λεξικό Cambridge ορίζει το λαϊκισμό ως «εκείνη η πολιτική ιδέα και δράση που στοχεύει στην αντιπροσώπευση των επιθυμιών και των αναγκών του απλού λαού».
Από τους δύο αντικρουόμενους ορισμούς τώρα συμπεραίνεται πως ο λαϊκισμός είναι τότε μόνο μία υβριστική λέξη, όταν δεν είναι αυθεντικός – όταν δηλαδή δεν αντιπροσωπεύει τις πραγματικές επιθυμίες της συντριπτικής πλειοψηφίας των Πολιτών και της Κοινωνίας, αλλά θέλει να τους χρησιμοποιήσει για την επίτευξη των δικών του ιδιοτελών στόχων. Ασφαλώς όμως όσοι τάχθηκαν εναντίον της καταστροφικής πολιτικής των μνημονίων, του εκ προμελέτης εγκλήματος (ανάλυση), δεν ήταν λαϊκιστές με την αρνητική έννοια της λέξης – αφού τεκμηριώθηκε πως είχαν δίκιο.
Περαιτέρω, όσοι αντέδρασαν στην υπογραφή του εγκληματικού PSI από την κυβέρνηση των πατριδοκτόνων, αντιλαμβανόμενοι πως παραδιδόταν η εθνική μας κυριαρχία στους Γερμανούς και υποθηκευόταν ολόκληρη η χώρα χωρίς κανέναν απολύτως λόγο, αφού υπήρχαν πολλές λύσεις στα προβλήματα της, κατηγορήθηκαν επίσης ως λαϊκιστές – μεταξύ άλλων από θλιβερά πολιτικά υποκείμενα που είχαν το θράσος να δηλώνουν πως εάν δεν υπήρχαν τα μνημόνια, θα έπρεπε να τα εφεύρουν! Οι φόβοι όμως των «λαϊκιστών» επιβεβαιώθηκαν – αν και θα ήταν καλύτερα να είχαν διαψευσθεί.
Στη συνέχεια, εκείνοι που εναντιώθηκαν στην παράδοση του ονόματος της Μακεδονίας, γνωρίζοντας πως τα Σκόπια ήταν ο γερμανικός Δούρειος Ίππος, κατηγορήθηκαν ξανά ως λαϊκιστές – από τις ελίτ και τα αδιάντροπα πολιτικά τους υποχείρια που αδιαφορούν εντελώς για την Ελλάδα, ενδιαφερόμενοι μόνο για τα στενά ιδιοτελή τους συμφέροντα.
Αμέσως μετά κατηγορήθηκαν ως λαϊκιστές αυτοί που τέθηκαν εναντίον της προδοσίας του δημοψηφίσματος και της επιτάχυνσης του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας, παράλληλα με τη δήμευση και με τον πλειστηριασμό της ιδιωτικής – αναφερόμενοι στην υφαρπαγή της Ελλάδας. Κατηγορήθηκαν δε από εκείνους που θέλουν να πείσουν τους Έλληνες πως δεν υπάρχει άλλη λύση – ή, καλύτερα, πως ο διεθνής εξευτελισμός και η εξαφάνιση, από την οποία απειλείται το Έθνος μας, είναι η μοναδική μας λύση! Όταν δε υπεδείκνυαν πως είναι επικίνδυνος ο εκκαθαριστής και εκτελεστής της Ελλάδας, αντιμετώπιζαν σφοδρές επιθέσεις – από αυτούς που πιστεύουν πως το ξεπούλημα των πάντων είναι θετικό για το μέλλον της χώρας!
Σήμερα, κατηγορούνται ως λαϊκιστές οι Έλληνες που προειδοποιούν για την απειλή του βίαιου εποικισμού της Ελλάδας, μεταξύ άλλων εκ μέρους της Τουρκίας, με στόχο την συνεκμετάλλευση του Αιγαίου και τη φινλανδοποίηση της – ενώ υποδεικνύουν λύσεις για να αποφευχθεί κάτι τέτοιο, εντός των πλαισίων της διεθνούς νομιμότητας (ανάλυση). Εν προκειμένω συμπεριλαμβάνεται ο φιλόσοφος στην εισαγωγή του κειμένου μας, ο οποίος αναφέρεται ξεκάθαρα σε λαθραίους εποίκους και εισβολείς – καθώς επίσης στη σημερινή εθνοκτόνο ελληνική κυβέρνηση που συμμετέχει έμπρακτα στο έγκλημα, με τα χρήματα του λεηλατημένου από τη φορολογία Πολίτη.
Κατηγορούνται επίσης ως λαϊκιστές αυτοί που θεωρούν αυτονόητες τις ενέργειες μίας κυβέρνησης, στην περίπτωση που ένα εχθρικό πολεμικό πλοίο εισβάλλει στα χωρικά της ύδατα – οι οποίες δεν είναι άλλες από αυτό που θα έκανε κάποιος, όταν εισέβαλε ένας εγκληματίας στο σπίτι του. Εκτός αυτού, εκείνοι που προειδοποιούν για να νέα δίδυμα ελλείμματα και χρέη εκ μέρους ενός απίστευτα σπάταλου και ανεύθυνου οικονομικού επιτελείου – ζημίες και χρέη για τα οποία θα ζητηθούν ανταλλάγματα εθνικής κυριαρχίας, όπως η παράδοση του ονόματος της Μακεδονίας έναντι της μεταφοράς του χρέους των 96 δις € για μετά το 2032.
Με βάση τα παραπάνω, λαϊκιστές με την πρώτη έννοια της λέξης, δημαγωγοί και άθλιοι προπαγανδιστές των ξένων δηλαδή, δεν είναι άλλοι από αυτούς που όταν κυβερνούν τη χώρα υπηρετούν τις ελίτ και τους ξένους – ενώ λαϊκιστές με τη δεύτερη έννοια, όλοι όσοι συμπεριφέρονται με τον εντελώς αντίθετο τρόπο. Όταν λοιπόν η σημερινή λαϊκίστικη κυβέρνηση κατηγορεί το λαϊκισμό, ισχυριζόμενη πως είναι ο μεγάλος εχθρός της, έχει απόλυτο δίκιο – επειδή αυτή καθορίζεται από την πρώτη έννοια του όρου, ενώ εκείνοι που αγαπούν την πατρίδα τους και δεν θέλουν να χαθεί ως Έθνος, από τη δεύτερη. Συμπερασματικά λοιπόν πρόκειται για έναν ξεκάθαρο λαϊκισμό της εξουσίας – σε μία χώρα που δυστυχώς βιώνει μία απίστευτη παρακμή.
(το άρθρο δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά το 2019 και επικαιροποιήθηκε σήμερα)
