.
Στον τρίτο άξονα της σχεδιαζόμενης πολιτικής της γερμανικής προεδρίας ΕΕ, στη δίκαιη Ευρώπη, μόνο δικαιοσύνη δεν βλέπουμε να υπάρχει ή έστω να προωθείται, όπως αναλύσαμε παραπάνω – σημειώνοντας πως η συμπεριφορά της ΕΕ στο θέμα της τουρκικής επιθετικότητας απέναντι στην Ελλάδα μοιάζει μεταφορικά σαν να επιτίθεται το Μεξικό εναντίον της Καλιφόρνια και να αδιαφορούν οι ΗΠΑ, αναγκάζοντας επί πλέον την Καλιφόρνια να αγοράζει όπλα από τη Νέα Υόρκη με το δικό της προϋπολογισμό. Η δικαιοσύνη θα έπρεπε βέβαια να συμπεριλαμβάνει τις οφειλόμενες πολεμικές επανορθώσεις της Γερμανίας στην Ελλάδα – άνω των 300 δις €. Συνεχίζοντας στον τέταρτο άξονα, στη βιώσιμη Ευρώπη που αφορά την κλιματική αλλαγή και τη βιώσιμη ανάπτυξη, πώς να μιλήσουμε για βιώσιμη ανάπτυξη όταν δεν υπάρχει καν ανάπτυξη στην Ελλάδα; Σε σχέση δε με το κλίμα, σταματάει αλήθεια στα σύνορα μίας χώρας; Με την έννοια πως εμείς επιβαρυνόμαστε με πρόστιμα ρύπων, ενώ η Τουρκία που παράγει ενέργεια και εξάγει αδασμολόγητα στην ΕΕ, δεν πληρώνει πρόστιμα ρύπων, χρησιμοποιώντας πολύ πιο ρυπογόνα θερμικά εργοστάσια;
.
Κοινοβουλευτική Εργασία
Νόμιζα πως δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο, πιο επικίνδυνο καλύτερα από την ακροδεξιά, ρατσιστική ρητορεία της ΧΑ – η οποία έχει ασφαλώς φασιστικό υπόβαθρο, πολύ συχνά καλυμμένο αρχικά για λόγους τακτικής. Προφανώς δε η ανοχή σε μία τέτοια κοσμοθεωρία, είναι συνώνυμη με την ενοχή – κάτι που συχνά υποτιμάει κανείς είτε επειδή δεν το βλέπει, είτε λόγω του ότι αρνείται να το δει.
Εν τούτοις, υπάρχει κάτι ακόμη χειρότερο, το οποίο διαπίστωσα στην επιτροπή ευρωπαϊκών υποθέσεων της Βουλής – με καλεσμένο ομιλητή τον πρέσβη της Γερμανίας (ελπίζω να καλείται και ο Έλληνας πρέσβης στη γερμανική Βουλή, αν και αμφιβάλω πολύ εάν πράγματι συμβαίνει).
Το πολύ χειρότερο ήταν η τούρκο-φοβία, σε συνδυασμό με την γερμανόφιλη στάση των βουλευτών της κυβέρνησης – οι οποίοι προς μεγάλη μου έκπληξη, χειροκρότησαν το Γερμανό πρέσβη στο τέλος της δευτερολογίας του, ενώ οι ομιλίες τους ήταν παρακλητικές, όσον αφορά τη στήριξη της Γερμανίας σε σχέση με την επιθετικότητα της Τουρκίας. Τον χειροκρότησαν μέσα στη Βουλή, στα πλαίσια μίας απλής επιτροπής – κάτι που δεν συμβαίνει ποτέ!
Ο δε πρέσβης εξομοίωσε την επιθετική στάση της Τουρκίας με αυτήν της Ρωσίας, λέγοντας πως μπορεί μεν η Γερμανία να προμηθεύει με όπλα την Τουρκία, αλλά όχι με αεροπλάνα – εμπαίζοντας τους συμμετέχοντες με μία εντυπωσιακή ειρωνεία, αντάξια των προγόνων του.
Όσον αφορά τον πρόεδρο της επιτροπής, στέλεχος του κυβερνώντος κόμματος, έμεινα άφωνος όταν είπε στον πρέσβη πως οι Γερμανοί είναι υποδειγματικοί Ευρωπαίοι πολίτες (!) – έχοντας προφανώς ξεχάσει πώς έχουν συμπεριφερθεί στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, θυμίζοντας τα άρθρα στο γερμανικό τύπο και τις φωτογραφίες με την Αφροδίτη με σηκωμένο δάχτυλο.
Η δουλοπρέπεια δηλαδή, ο ραγιαδισμός κατά άλλους, στο ζενίθ του – κάτι που μου έγινε ξεκάθαρα κατανοητό για πρώτη φορά, νοιώθοντας παράλληλα πως δεν έχω κανένα λόγο να είμαι στη Βουλή. Η ομιλία μου τώρα που δεν μου επετράπη να ολοκληρώσω ήταν η παρακάτω.
Ομιλία
Όσον αφορά τώρα τις προτεραιότητες της γερμανικής προεδρίας της ΕΕ, επίσημα το εξάμηνο που διανύουμε και ανεπίσημα συνεχώς, σύμφωνα με το φυλλάδιο που μας παρασχέθηκε και το συνοδευτικό με τις δηλώσεις της καγκελαρίου, έχουμε τις εξής παρατηρήσεις για τους επί μέρους άξονες δράσης:
Ι. Αντιμετώπιση της πανδημίας: Από οικονομικής πλευράς απειλεί πολύ περισσότερο την Ελλάδα, επειδή προέρχεται από μία απώλεια του ΑΕΠ της, της τάξης του 25% λόγω των αποτυχημένων μνημονίων που της επιβλήθηκαν, όταν οι άλλες χώρες της ΕΕ αναπτύχθηκαν πάνω από 10%, ενώ έχει ένα μη βιώσιμο δημόσιο και κόκκινο ιδιωτικό χρέος.
Επομένως δεν μπορεί να συγκρίνονται τα μέτρα αντιμετώπισης της με άλλες χώρες – πόσο μάλλον με αυτές του πλεονασματικού Βορά και ειδικά της Γερμανίας, η οποία παράγει πλεονάσματα με την πολιτική της φτωχοποίησης του γείτονα που υιοθέτησε από το 2000 εις βάρος όλων μας. Εννοούμε τη διατήρηση των μισθών κάτω από την παραγωγικότητα των εργαζομένων και από τον πληθωρισμό που είχε συμφωνηθεί στο 2% – κάτι που τήρησε μόνο η Γαλλία. Εδώ θέλουμε να επισημάνουμε τις ακόλουθες αδυναμίες:
(α) Η Ελλάδα έχει μεγάλες ελλείψεις στο σύστημα υγείας, λόγω των περικοπών των μνημονίων – κάτι που έχει αποδεχθεί το ΔΝΤ, όπου το 2016 ο κ. Thomsen έγραψε τα εξής:
«Η αποσύνθεση των υποδομών εμποδίζει την ανάπτυξη, διακυβεύοντας την παροχή βασικών δημόσιων υπηρεσιών, όπως οι μεταφορές και η υγειονομική περίθαλψη» (πηγή).
Ειδικότερα, η χώρα μας είχε ήδη από το 2012 μόλις 6 ΜΕΘ ανά 100.000 κατοίκους, όταν η Γερμανία 29. Ακόμη δε και με την προσθήκη των νέων σύμφωνα με τις δηλώσεις του υπουργού υγείας που δεν γνωρίζουμε εάν ισχύουν, διαθέτουμε σήμερα μόλις 900 – κάτι που αντιστοιχεί σε 9 ανά 100.000 κατοίκους. Πολύ λιγότερες δηλαδή από το μέσον όρο της ΕΕ και της Γερμανίας – όταν η Ελλάδα επιβαρύνεται από την είσοδο παράνομων μεταναστών, επί πλέον του μεγάλου αριθμού των ήδη υφισταμένων, καθώς επίσης από την ανεξέλεγκτη εισροή τουριστών.
Με τις περικοπές δε των μνημονίων έμπνευσης του κ. Σόιμπλε, έκλεισαν μόνο το 2013 πέντε νοσοκομεία, αφαιρώντας 619 κλίνες από το σύστημα, 150 ήταν κλειστές, ενώ υπάρχει μεγάλη έλλειψη προσωπικού – αφού στα χρόνια των μνημονίων 18.000 γιατροί έφυγαν από την Ελλάδα. Στο θέμα έχει αναφερθεί ακόμη και η Διεθνής Αμνηστία (πηγή).
(β) Λόγω του δίμηνου κλειδώματος της οικονομίας, καθώς επίσης της απώλειας του 80% των τουριστικών εσόδων μας, η ύφεση θα είναι της τάξης του 10% – με μεγάλη υστέρηση δημοσίων εσόδων και με δίδυμα ελλείμματα. Στο πακέτο τώρα των 72 δις €, το οποίο συμπεριλαμβάνει τα κανονικά ΕΣΠΑ και ΚΑΠ συνολικού ύψους 40 δις €, οι ακαθάριστες επιδοτήσεις είναι μόλις 19,5 δις € ενώ τα 12,5 δις € δάνεια – οπότε οι επιδοτήσεις θα καλύψουν μόνο το έλλειμμα του 2010.
Επομένως δεν εξασφαλίζεται η δυνατότητα επανεκκίνησης της οικονομίας μας – ενώ υπάρχει μεν δημοσιονομική ευελιξία για το 2020 και 2021, αλλά ο διοικητής του ESM έδωσε την εντύπωση πως ίσως αλλάξει για το 2022. Η πλούσια Γερμανία, με δημόσιο χρέος στο 60% του ΑΕΠ της και με υπέρογκα πλεονάσματα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της, υιοθέτησε δημοσιονομικά μέτρα σχεδόν στο 100% του προϋπολογισμού της – δηλαδή περί τα 350 δις €. Αντίθετα η Ελλάδα λιγότερα από 5 δις € έως σήμερα – οπότε η διαφορά είναι τεράστια. Πώς λοιπόν θα επιτευχθεί η υπόσχεση της ΕΕ για σύγκλιση των οικονομιών μεταξύ τους, χωρίς την οποία δεν θα είχε πραγματοποιηθεί η ένωση;
(γ) Τόσο η γερμανική FRAPORT που εξαγόρασε με μία σκανδαλώδη σύμβαση μόνο τα 14 κερδοφόρα αεροδρόμια της Ελλάδας, όσο και άλλες εταιρίες, όπως η ιταλική TRENITALIA που εξαγόρασε σε μία εξευτελιστική τομή τους ελληνικούς σιδηροδρόμους, καθώς επίσης άλλες επιχειρήσεις κατασκευής αυτοκινητοδρόμων με ΣΔΙΤ που εγκρίθηκαν από την ΕΕ και χρηματοδοτήθηκαν με τη συμμετοχή των ευρωπαϊκών τραπεζών, της EBRD και της EIB, εγείρουν αξιώσεις αποζημίωσης λόγω του κλειδώματος – γεγονός που θεωρούμε απαράδεκτο για μία πανδημία που μεταδόθηκε στη χώρα μας από άλλα κράτη. Ειδικά η Γερμανία που στηρίζει μόνο τη δική της οικονομία με 1,3 τρις € συνολικά, στρεφόμενη στον κρατικό καπιταλισμό με τη συμμετοχή του κράτους στις επιχειρήσεις που απαγορεύει η ΕΕ, δεν θα μπορούσε να στηρίξει τη FRAPORT;
(δ) Η TUI, η πρώην PREUSSAG δηλαδή που παρήγαγε όπλα τη δεκαετία του 1940 και δηλητηριώδη αέρια αργότερα για το καθεστώς του Σ. Χουσεΐν στο Ιράκ, πίεσε την Ελλάδα να δρομολογήσει την ανεξέλεγκτη είσοδο τουριστών, υπό την απειλή των ακυρώσεων – ενώ οι αεροπορικές εταιρείες απαίτησαν πληρότητα 100% για να πετάξουν. Δεν θα έπρεπε λοιπόν να φροντίσει η Γερμανία που στήριξε με 3 δις € την TUI, να αποκατασταθούν οι ζημίες που προκάλεσε στην Ελλάδα;
(ε) Ενώ η Ελλάδα χρειάζεται επειγόντως παραγωγικές επενδύσεις, δεν επιτρέπεται να απειλούνται με πρόστιμα εταιρείες όπως η ΛΑΡΚΟ (πηγή) ή τα Ναυπηγεία για τη στήριξη τους από το κράτος, με αποτέλεσμα να ωθούνται στο ξεπούλημα τους – όταν η Γερμανία κάνει σήμερα ακριβώς το ίδιο, χωρίς να απειλείται με κανένα πρόστιμο.
ΙΙ. Σχετικά με το 2ο άξονα της δράσης τώρα, με την πιο δυνατή και καινοτόμα Ευρώπη, η άποψη μας είναι πως όσον αφορά την Ελλάδα θα έπρεπε να αλλάξει το αποτυχημένο οικονομικό και τουριστικό της μοντέλο – με τη βοήθεια των επενδύσεων από την ΕΕ, αντί να γίνονται στην Τουρκία και να παράγονται εκεί προϊόντα που εισάγονται αδασμολόγητα.
Με την ανεργία δε στην Ελλάδα επίσημα στο 18,3% ή στους 827.000 ανέργους που μαζί με τους μακροχρόνιους φτάνουν στο 1.100.000, όταν στη Γερμανία είναι μόλις 4%, οι επενδύσεις θα έπρεπε να αποτελούν την πρώτη προτεραιότητα – όχι η εισαγωγή των νέων εκπαιδευμένων Ελλήνων από την ΕΕ, χωρίς τους οποίους δεν πρόκειται να αναπτυχθεί ποτέ η οικονομία μας. Δεν φτάνει που ληστεύονται οι φυσικοί πόροι της Ελλάδας;
Όσον αφορά την έρευνα και καινοτομία, όταν δαπανάται στην Ελλάδα μόλις το 1%, έναντι 2% του μέσου όρου της ΕΕ, ενώ δεν υπάρχει πρόσβαση των Ελλήνων ερευνητών σε ευρωπαϊκά funds και χρηματιστήρια, πώς να αναπτυχθεί; Σε σχέση δε με τις λοιπές προτεραιότητες της ΕΕ και ειδικά με αυτήν που αναφέρει η καγκελάριος, με την ψηφιοποίηση, πώς θα επιτευχθεί όταν το κόστος του διαδικτύου στην Ελλάδα είναι το υψηλότερο της ΕΕ, με μεγαλύτερη εταιρεία εδώ το γερμανικό ΟΤΕ;
Κάτι ανάλογο ισχύει για τις προμήθειες των τραπεζών και για τα επιτόκια δανεισμού που στραγγαλίζουν την ελληνική οικονομία – ενώ είναι επί πλέον απρόθυμες να δανείσουν τις επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά, προβλέποντας μαζικές χρεοκοπίες, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει καθόλου ρευστότητα στη χώρα. Για τον ψηφιακό φόρο των υπερεθνικών μονοπωλίων που λειτουργούν με καθεστώς φορολογικών παραδείσων, είναι αυτονόητο πως πρέπει να ληφθούν μέτρα.
ΙΙΙ. Στον τρίτο άξονα, στη δίκαιη Ευρώπη, μόνο δικαιοσύνη δεν βλέπουμε να υπάρχει ή έστω να προωθείται, όπως αναλύσαμε παραπάνω – σημειώνοντας πως η συμπεριφορά της ΕΕ στο θέμα της τουρκικής επιθετικότητας απέναντι στην Ελλάδα μοιάζει μεταφορικά σαν να επιτίθεται το Μεξικό εναντίον της Καλιφόρνια και να αδιαφορούν οι ΗΠΑ, αναγκάζοντας επί πλέον την Καλιφόρνια να αγοράζει όπλα από τη Νέα Υόρκη με το δικό της προϋπολογισμό. Η δικαιοσύνη θα έπρεπε βέβαια να συμπεριλαμβάνει τις οφειλόμενες πολεμικές επανορθώσεις της Γερμανίας στην Ελλάδα – άνω των 300 δις €.
IV: Συνεχίζοντας στον 4ο άξονα, στη βιώσιμη Ευρώπη που αφορά την κλιματική αλλαγή και τη βιώσιμη ανάπτυξη, πώς να μιλήσουμε για βιώσιμη ανάπτυξη όταν δεν υπάρχει καν ανάπτυξη στην Ελλάδα; Σε σχέση δε με το κλίμα, σταματάει αλήθεια στα σύνορα μίας χώρας; Με την έννοια πως εμείς επιβαρυνόμαστε με πρόστιμα ρύπων, ενώ η Τουρκία που παράγει ενέργεια και εξάγει αδασμολόγητα στην ΕΕ, δεν πληρώνει πρόστιμα ρύπων, χρησιμοποιώντας πολύ πιο ρυπογόνα θερμικά εργοστάσια;
Από την άλλη πλευρά, γιατί στην Ελλάδα προωθήθηκε η πώληση του δικτύου υψηλής και μέσης τάσης, του ΑΔΜΗΕ δηλαδή στους Κινέζους, όταν η γερμανική κυβέρνηση εμποδίζει κάτι ανάλογο στη χώρα της; Γιατί στην Ελλάδα δρομολογείται άμεσα το σταμάτημα της χρήσης του λιγνίτη, όταν στη Γερμανία το 2038; Είναι δυνατόν να μιλάμε για δίκαιη μετάβαση στη μετά λιγνίτη εποχή, με επιδοτήσεις ύψους 3 δις € για θεματικά Πάρκα, ΑΠΕ και έξυπνες μονάδες αγροτικής παραγωγής που αφενός μεν είναι πιο επισφαλείς, αφετέρου δεν προσφέρουν τις ίδιες θέσεις εργασίας;
Θα θέλαμε να ρωτήσουμε εδώ τι ακριβώς ισχύει για το σκάνδαλο του Diesel Gate, όπου ο υπουργός ισχυρίζεται πως δεν υπάρχει νομικό πλαίσιο για να διεκδικηθούν – παρά το ότι το απαιτεί η ΕΕ από την Ελλάδα. Θα πρέπει πάντως να επιβληθούν φόροι ρύπων στα αεροπλάνα, εάν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι – όπως επέβαλλε η Γαλλία, με το γνωστό eco-tax.
V: Στον 5ο τώρα άξονα, στην Ευρώπη της ασφάλειας και των αξιών, το θέμα της ασφάλειας είναι σημαντικό για την Ελλάδα – αφού είναι η κύρια πηγή εισόδου των παράνομων μεταναστών, ενώ απειλείται από την Τουρκία. Ποιος όμως αποφασίζει πως επιτυγχάνεται η ασφάλεια και ποιες αξίες προστατεύονται; Όταν επικρατεί πλήρης ανασφάλεια στα νησιά μας, με γερμανικές ΜΚΟ να κάνουν ότι θέλουν σαν να είναι δική τους η χώρα, σύμφωνα με μαρτυρίες Γερμανών (πηγή) και άλλων;
Όταν η Τουρκία διεξάγει έναν υβριδικό-μεταναστευτικό πόλεμο εναντίον μας, ενώ η ΕΕ δεν της επιβάλλει καν κυρώσεις; Γιατί δεν παίρνουν οι άλλες χώρες τους μετανάστες που τους αναλογούν, μειώνοντας κάπως τις δικές μας επιβαρύνσεις; Τέλος, γιατί χώρες όπως η Γερμανία δεν συνδράμουν στην κατάσβεση πυρκαγιών στα άλλα κράτη, όπως στη χώρα μας;
VI: Τέλος στον 6ο άξονα, σε μία αποτελεσματική ΕΕ με κανόνες διεθνούς τάξης και εταιρικής σχέσης, αφορά την κοινή εξωτερική ασφάλεια της ΕΕ και την προώθηση του ευρωπαϊκού στρατού – κάτι που θεωρούμε προβληματικό με κριτήριο την εμπειρία μας με την Τουρκία. Εκτός αυτού είναι μη ρεαλιστικό να δρομολογηθεί πριν υπάρξουν συμφωνία και κοινές επιδιώξεις στα σύνορα – καθώς επίσης αύξηση του στρατού κάποιων χωρών.
Όσον αφορά την Αλβανία, είναι βασικό αίτημα μας να μην γίνει απολύτως τίποτα, εάν δεν υπάρξει προηγουμένως εξασφάλιση της ομογένειας και των περιουσιών της, καθώς επίσης επίλυση του θέματος της ΑΟΖ με την Ελλάδα – πόσο μάλλον όταν υπάρχει συνεννόηση με την Τουρκία και στρατιωτική βάση της. Σε σχέση με τα Σκόπια, είμαστε επίσης αντίθετοι – αφενός μεν επειδή καταπατείται ολοσχερώς η συμφωνία των Πρεσπών, αφετέρου επειδή δεν δεχόμαστε τη συμφωνία και πρέπει να αναθεωρηθεί.
Τέλος, όσον αφορά το BREXIT, πιθανολογούμε πως η Μ. Βρετανία θέλει να αποχωρήσει χωρίς συμφωνία, επιλέγοντας τη μη συμφωνία από μία κακή συμφωνία. Δυστυχώς έγιναν πολλά λάθη, ενώ θα είναι μάλλον η αρχή του τέλους της ΕΕ – με την Ιταλία να είναι η επόμενη χώρα, εάν η Ευρωζώνη δεν αλλάξει εντελώς.
