.
Τα ταμειακά διαθέσιμα, τα repos και το γεγονός ότι, για την εκταμίευση των επιδοτήσεων που θα δοθούν σε τρεις ετήσιες δόσεις από τα μέσα του 2021 και μετά, θα πρέπει να υπάρχει συμφωνία όλων των μελών της ΕΕ – όπου εάν ένα από αυτά διαφωνήσει, θα καθυστερεί έως ότου εκπληρωθούν οι προϋποθέσεις που απαιτούνται. Ακριβώς το ίδιο συνέβαινε με τις εκάστοτε δόσεις των μνημονίων, με τα γνωστά προαπαιτούμενα – τα οποία συνήθως δεν ήταν τίποτα άλλο, από μέτρα λιτότητας, λεηλασίας των περιουσιακών μας στοιχείων και φτωχοποίησης του πληθυσμού. Με τις ετήσιες επενδύσεις τώρα να έχουν μειωθεί στα 22 δις € από το 2012 και μετά, όταν το 2008 ήταν της τάξης των 60 δις €, καταλαβαίνει κανείς πόσο μεγάλες ανάγκες έχει η Ελλάδα – η μοναδική δυνατότητα ανάπτυξης της οποίας είναι ένα μεγάλο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων που θα διατίθετο πράγματι για παραγωγικές επενδύσεις. Ασφαλώς όχι για την κάλυψη άλλου είδους αναγκών, όπως για την πληρωμή μισθών 200 εκ. € του υπουργείου παιδείας – από μία κυβέρνηση που οδηγεί ξανά την Ελλάδα στο γκρεμό.
.
Άποψη
Όπως αναφέραμε, ο υπουργός οικονομικών ισχυρίσθηκε πως τα ταμειακά διαθέσιμα του δημοσίου αυξήθηκαν στα 38,5 δις € (πηγή) – ενώ είναι γνωστό πως από το ποσόν αυτό τα 15,7 δις € είναι δεσμευμένα από τον ESM, το γερμανικό ΔΝΤ δηλαδή, ως εγγύηση προς τις αγορές και δεν μπορούν να διατεθούν χωρίς την έγκριση του. Απομένουν λοιπόν ελεύθερα 22,8 δις € για να χρησιμοποιηθούν – όπου όμως δεν γνωρίζουμε πόσα από αυτά είναι αποθεματικά κεφάλαια οργανισμών του δημοσίου, όπως είναι οι δήμοι που σήμερα αντιμετωπίζουν μεγάλο πρόβλημα μείωσης των εσόδων τους, τα νοσοκομεία, τα ασφαλιστικά ταμεία, τα πανεπιστήμια κλπ.
Επομένως θα έπρεπε να μας ενημερώσει ο υπουργός πόσα από αυτά τα χρήματα μπορούν να διατεθούν, χωρίς να δημιουργηθεί πρόβλημα στους οργανισμούς που ανήκουν και στις καταθέσεις των τραπεζών – σημειώνοντας πως η πρόσβαση του δημοσίου στα διαθέσιμα (μαξιλάρι) επιτυγχάνεται μέσω του εσωτερικού βραχυπρόθεσμου δανεισμού για την κάλυψη ταμειακών αναγκών. Με τα repos δηλαδή, τα οποία από μηδενικά έως το 2013, έχουν φτάσει στα 950 δις € το 2019 (γράφημα, πηγή).
Παρεμπιπτόντως, η Lehman Brothers είχε χρησιμοποιήσει repos με το όνομα «repo 105» και «repo 108» πριν τη χρεοκοπία της, στα πλαίσια της δημιουργικής λογιστικής με στόχο την πλασματική ενίσχυση της κερδοφορίας της – με την έννοια πως για λίγες ημέρες κατά τη διάρκεια της περιόδου αναφοράς των οικονομικών μεγεθών της, ενέγραφε τα repos ως πραγματικές πωλήσεις. Σύμφωνα με το γενικό εισαγγελέα της Νέας Υόρκης, η συγκεκριμένη πρακτική που συνέβαινε υπό την εποπτεία της Ernst & Young ήταν δόλια – με αποτέλεσμα την κατάθεση αγωγών εναντίον της ελεγκτικής εταιρείας.
Στην περίπτωση λοιπόν της Lehman Brothers, τα repos χρησιμοποιήθηκαν ως «σχέδια Tobashi» – μία φράση που περιγράφει την οικονομική απάτη με τη βοήθεια της δημιουργικής λογιστικής, μέσω της οποίας οι ζημίες ενός πελάτη κρύβονται από μία εταιρία επενδύσεων, φυσικά όχι επ’ αόριστον, με τη μεταφορά τους μεταξύ των χαρτοφυλακίων άλλων πελατών, γνήσιων ή μη.
Η εσφαλμένη αυτή χρήση των repos είναι παρόμοια με την ανταλλαγή (swap) από την Goldman Sachs, στο γνωστό ως «Greek Debt Mask» – όπου χρησιμοποιήθηκαν από την κυβέρνηση Σημίτη ως «σχέδιο Tobashi».Για να παρακαμφθούν δηλαδή νομότυπα οι κανόνες ελλείμματος της συνθήκης του Μάαστριχτ έτσι ώστε να εισέλθει η Ελλάδα στην Ευρωζώνη – με την απόκρυψη δημοσίου χρέους άνω των 2,3 δις €. Πρόκειται πάντως για μία ακριβή διαδικασία, οπότε πρέπει να υπάρχει ισχυρό κίνητρο για την εταιρία επενδύσεων – εν προκειμένω, πολύ μεγάλο κέρδος που πλήρωσαν οι ανόητοι φορολογούμενοι.
Φυσικά δεν ισχυριζόμαστε πως κάτι ανάλογο συμβαίνει με τα ταμειακά διαθέσιμα του δημοσίου, αλλά το ύψος των repos ετησίως, με την «ανακύκλωση» του μαξιλαριού, είναι τεράστιο – οπότε σίγουρα θα έπρεπε να δοθούν εξηγήσεις από τον υπουργό οικονομικών και όχι να μεταθέτει την ευθύνη της απάντησης ανάλογων ερωτήσεων στον «παντός καιρού» υπουργό ανάπτυξης.
Στον κ. Γεωργιάδη, οι αρμοδιότητες του οποίου έχουν περιορισθεί σε μεγάλο βαθμό από τον πρωθυπουργό – με την ανάθεση καθηκόντων αναπληρωτή υπουργού στο συνεργάτη του που είναι πλέον μέλος της κυβέρνησης και όχι υφιστάμενος του. Εύλογα μάλλον, αφού απέτυχε εντελώς να φέρει κάποιες επενδύσεις – εμμένοντας στις τουριστικές, όπως στο Ελληνικό και αλλού, οι οποίες αφορούν το μοντέλο που κατέστρεψε τη χώρα μας το 2009 και σήμερα.
Κάτι ανάλογο έχει συμβεί πάντως και στον επίσης αποτυχημένο υπουργό οικονομικών, με την ανάθεση καθηκόντων αναπληρωτή υπουργού στον κ. Σκυλακάκη – σημειώνοντας πως στη συνάντηση των δύο με το Γερμανό επικεφαλής του ESM, με τον κ. Regling, αναφέρθηκε η ανάγκη αξιοποίησης του αναπτυξιακού πακέτου της ΕΕ των 32 δις €, όπου όμως τα 12,5 δις € περίπου είναι δάνεια και όχι επιδοτήσεις. Εν προκειμένω, οι επιδοτήσεις των 19,5 δις € που θα δοθούν στα επόμενα τρία χρόνια με δόσεις, θα καλύψουν απλά το έλλειμμα του προϋπολογισμού του 2020 που υπολογίζεται στο 10% του ΑΕΠ – οπότε δεν καταλαβαίνουμε τι ακριβώς εννοούν με την αξιοποίηση τους.
Εκτός αυτού, σύμφωνα με τους όρους εκταμίευσης των δόσεων που θυμίζουν μνημόνιο, τα εξής: «Η Κομισιόν ζητάει τη γνώμη της Οικονομικής και Δημοσιονομικής Επιτροπής, σχετικά με την ικανοποιητική εκπλήρωση των σχετικών οροσήμων και στόχων. Η Οικονομική και Δημοσιονομική Επιτροπή επιδιώκει να επιτύχει συναίνεση. Εάν, κατ’ εξαίρεση, ένα ή περισσότερα κράτη μέλη θεωρούν ότι υπάρχουν σοβαρές παρεκκλίσεις από την ικανοποιητική εκπλήρωση των σχετικών οροσήμων και στόχων, μπορούν να ζητήσουν από τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου να παραπέμψει το θέμα στο επόμενο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο».
Το γεγονός αυτό σημαίνει πως για την εκταμίευση των επιδοτήσεων που θα δοθούν σε τρεις ετήσιες δόσεις από τα μέσα του 2021 και μετά, θα πρέπει να υπάρχει συμφωνία όλων των μελών της ΕΕ – όπου εάν ένα από αυτά διαφωνήσει, θα καθυστερεί έως ότου εκπληρωθούν οι προϋποθέσεις που απαιτούνται. Ακριβώς το ίδιο συνέβαινε με τις εκάστοτε δόσεις των μνημονίων, με τα γνωστά προαπαιτούμενα – τα οποία συνήθως δεν ήταν τίποτα άλλο, από μέτρα λιτότητας, λεηλασίας των περιουσιακών μας στοιχείων και φτωχοποίησης του πληθυσμού.
Με τις ετήσιες επενδύσεις τώρα να έχουν μειωθεί στα 22 δις € από το 2012 και μετά, όταν το 2008 ήταν της τάξης των 60 δις €, καταλαβαίνει κανείς πόσο μεγάλες ανάγκες έχει η Ελλάδα – η μοναδική δυνατότητα ανάπτυξης της οποίας είναι ένα ισχυρό πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων (ΠΔΕ) που θα διατίθετο πράγματι για παραγωγικές επενδύσεις και όχι για την κάλυψη άλλου είδους αναγκών, όπως για την πληρωμή μισθών 200 εκ. € του υπουργείου παιδείας (πηγή).
Εν τούτοις, στον προϋπολογισμό του 2020 το ΠΔΕ ήταν μειωμένο – ενώ, εκτός αυτού, το 2019 δεν πέτυχε η υλοποίηση του κατά 1,1 δις €, με αποτέλεσμα οι εισροές από τα κοινοτικά ταμεία να ήταν λιγότερες κατά 883 εκ. €! Εάν λοιπόν συνεχιστούν αυτού του είδους οι οικονομικές αποτυχίες, τότε δεν θα αξιοποιηθούν ούτε καν τα 20 δις € του ΕΣΠΑ 2021-2027.
Όσον αφορά τώρα το πρόγραμμα SURE, με το οποίο επιδοτείται η (μη) απασχόληση κυρίως στον τουρισμό ύψους 2,7 δις €, πρόκειται επίσης για δανεικά χρήματα – τα οποία δανείζεται η Ελλάδα όχι για τη διενέργεια επενδύσεων, αλλά για την πληρωμή δαπανών. Πρόκειται λοιπόν για μία ανεύθυνη σπατάλη πόρων – με την έννοια πως δεν εξασφαλίζεται η αποπληρωμή των δανείων από κερδοφόρες επενδύσεις, όπως θα ήταν σωστό.
Επίλογος
Ολοκληρώνοντας, τα παραπάνω δεν τεκμηριώνουν σε καμία περίπτωση μία χρηστή οικονομική διαχείριση, αλλά το ακριβώς αντίθετο – ενώ δίνεται γενικότερα η εντύπωση πως μία ανεπαρκής κυβέρνηση ενδιαφέρεται μόνο για την παραμονή της στην εξουσία.
Ότι αδιαφορεί εντελώς για τους Πολίτες και την ευημερία της χώρας, αφού δεν κάνει απολύτως τίποτα για να αποφευχθεί η χρεοκοπία των υπολοίπων μικρομεσαίων επιχειρήσεων που κατάφεραν να επιβιώσουν τα προηγούμενα δέκα χρόνια – καθώς επίσης των νοικοκυριών, για τα οποία δρομολογεί μία νέα πτωχευτική διαδικασία, σε αντικατάσταση της παλαιότερης που πολύ σωστά δεν επέτρεπε τη χρεοκοπία ιδιωτών, αλλά μόνο εμπόρων και εταιριών.
Σε κάθε περίπτωση, όσον αφορά την Οικονομία, οι επιδόσεις της κυβέρνησης είναι ο ορισμός της αποτυχίας – ενώ υπηρετεί τη δική της Ολιγαρχία πιστά, τις 5-10 οικογένειες που απομυζούν χρόνια τώρα τους Έλληνες, όσο καμία άλλη στο παρελθόν. Είναι δε εξοργιστικός ο τρόπος που υποκλίνεται απέναντι στα ΜΜΕ – όπως πρόσφατα του υπουργού ανάπτυξης που είχε το θράσος να ζητήσει δημόσια συγνώμη από εκδότη για μία απόφαση της Βουλής, δηλώνοντας επί πλέον σε ανάρτηση του στο face book (πηγή) πως δεν εκφράζει τον εαυτό του, αλλά το κόμμα του! Ντροπή!
