.
Με τα άρθρα 18 και 19 δίνονται χρήματα από το ελληνικό δημόσιο για συμβάσεις εργασίας στα ΚΥΤ και για την επιτάχυνση των αιτήσεων ασύλου – όπου όμως υπάρχουν συνεχείς εισροές, θυμίζοντας πως η Ελλάδα δέχθηκε 75.000 αιτήσεις ασύλου το 2019, όταν στις Η.Π.Α. υπάρχει ανώτατο όριο 18.000. Είναι λογικό; Δεν πρέπει να αναρωτηθεί η κυβέρνηση πόσους μπορεί να φιλοξενήσει η χρεοκοπημένη χώρα μας από αυτούς τους δυστυχισμένους που μας στέλνει η Τουρκία; Πόσο μάλλον με τις επιχειρήσεις να κλείνουν μαζικά από την πανδημία, όπως επιβεβαίωσε ο πρόεδρος της ΓΕΣΕΒΕ; Με τον τουρισμό στο ναδίρ και με την ανεργία να προβλέπεται να φτάσει ξανά στα τρομακτικά επίπεδα του παρελθόντος; Η γερμανική Βουλή πάντως αποφάσισε να μην φιλοξενήσει κανέναν, όπως θα καταθέσουμε στα πρακτικά. Με την ευκαιρία αυτή, θα αναφέρουμε το θέμα των πολεμικών επανορθώσεων που μας οφείλει η Γερμανία, ύψους άνω των 300 δις € που φαίνεται πως έχει ξεχασθεί – κάτι που θα επαναλαμβάνουμε συνεχώς, αφού πρόκειται για χρήματα που μας ανήκουν και πρέπει επιτέλους να διεκδικήσουμε.
.
Κοινοβουλευτική Εργασία
Η Ελλάδα αντιμετωπίζει τουλάχιστον τέσσερα μεγάλα προβλήματα στον υπερθετικό βαθμό – μη συγκρινόμενη με καμία άλλη χώρα, όσον αφορά το μέγεθος τους. Κατά την άποψη μας, δεν θα υπήρχαν ή δεν θα είχαν εξελιχθεί τόσο άσχημα, εάν έλυνε το πρώτο ριζικά, μετά την εμφάνιση του: το οικονομικό, όπου υπήρχαν σχετικά εύκολες λύσεις, πριν την υπογραφή του καταστροφικού PSI και του τρίτου μνημονίου από την Τρόικα Εσωτερικού.
Τα προβλήματα αυτά σήμερα επικεντρώνονται στην Οικονομία, στα Εθνικά, στην Υγεία και στην Παιδεία – έχοντας συσσωρευθεί κυρίως την τελευταία δεκαετία, ως αποτέλεσμα του εγκλήματος των μνημονίων.
Όσον αφορά το πρώτο, την Οικονομία, υπάρχει ακόμη λύση για την Ελλάδα – ενώ δεν είναι άλλη από την αύξηση των δημοσίων επενδύσεων, έτσι ώστε να ακολουθήσουν οι ιδιωτικές επενδύσεις, όπως συνήθως συμβαίνει.
Με τον τρόπο αυτό θα μετατρέπαμε την κρίση της Κορώνα σε ευκαιρία – συμπεριλαμβανομένης αυτής με την Τουρκία που μας δίνει τη δυνατότητα να αναβιώσουμε την αμυντική μας βιομηχανία και να στηριχθούμε από την ΕΕ.
Φυσικά αλλάζοντας το οικονομικό μας μοντέλο και αυξάνοντας σημαντικά το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων στον τακτικό προϋπολογισμό – έτσι ώστε να εκμεταλλευθούμε επί πλέον σωστά και γρήγορα τα συγχρηματοδοτούμενα έργα του ΕΣΠΑ και της ΚΑΠ.
Όσον αφορά τα απαιτούμενα κεφάλαια, μόνο ένα οικονομικό επιτελείο με λογιστικές αντιλήψεις θα διατηρούσε ένα μαξιλάρι ύψους 37 δις € ως ρεζέρβα που δεν αποδίδει απολύτως τίποτα και με τόσες επενδυτικές ανάγκες – σε μία εποχή που τα διεθνή κεφάλαια είναι υψηλότερα από ποτέ, αναζητώντας εναγωνίως ευκαιρίες επένδυσης, ενώ τα επιτόκια θα παραμείνουν για χρόνια ακόμη αρνητικά.
Εάν διενεργηθούν με τα χρήματα αυτά δημόσιες επενδύσεις στους κλάδους που πρέπει, το ΑΕΠ μας θα αυξηθεί – οπότε θα μειωθεί η σχέση χρέους/ΑΕΠ προς όφελος της πιστοληπτικής μας ικανότητας. Σε κάθε περίπτωση, μεταφορικά, δεν έχει λογική μία χώρα που χάνει τον πόλεμο να διατηρεί στρατιωτικές δυνάμεις ως ρεζέρβα – πρόκειται για το άκρον άωτο της ανοησίας!
Από την άλλη πλευρά, η υγιής ανάπτυξη που θα προκαλούταν από τις δημόσιες επενδύσεις, καθώς επίσης από τις ιδιωτικές που τις ακολουθούν νομοτελειακά, θα αύξανε αφενός μεν τους μισθούς χωρίς να πληγεί η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας μας, αφετέρου τις τιμές των ιδιωτικών περιουσιακών μας στοιχείων όπως είναι τα ακίνητα, οι μετοχές κλπ. – από τα οποία έχουν χαθεί πάνω από 1 τρις € τα τελευταία δέκα χρόνια, σχεδόν 600 δις € μόνο από τις χαμηλές τιμές των ακινήτων.
Έτσι αφενός μεν θα μειωνόταν το ιδιωτικό μας χρέος ως ποσοστό επί των περιουσιακών μας στοιχείων, αφετέρου θα εξυγιαινόταν οι τράπεζες επειδή θα αυξανόταν οι αξίες των εγγυήσεων τους – καθώς επίσης η κερδοφορία τους, αφού θα μπορούσαν ξανά να δανείζουν τις επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά που θα είχαν ανακτήσει την πιστοληπτική τους ικανότητα. Με το θέμα πάντως των τραπεζών θα βρεθούμε σύντομα σε δύσκολη θέση – αφού τα strees test διενεργήθηκαν με μία πολύ χαμηλότερη ύφεση, ως σενάριο.
Στο νομοσχέδιο τώρα, όπως αναφέραμε στην πρώτη επιτροπή περιλαμβάνει τα εξής:
(α) Την ΠΝΠ από τις 10.8.20, με 20 άρθρα που αφορούν την επέκταση της επιδότησης των εργαζομένων κυρίως του τουριστικού κλάδου με το πρόγραμμα ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ, τις δαπάνες και τις προμήθειες του υπουργείου υγείας για την αντιμετώπιση της πανδημίας, καθώς επίσης επιμέρους σχετικές ρυθμίσεις για αντισηπτικά, για την εξ αποστάσεως εκπαίδευση και για τα ΚΥΤ.
(β) Την ΠΝΠ από τις 22.8.20, με 13 άρθρα που αφορούν τις πολύ σημαντικές και αρκετά καθυστερημένες κινήσεις για τη βελτίωση των αστικών συγκοινωνιών, θέματα προστασίας στα σχολεία έναντι της πανδημίας, ξανά διευκολύνσεις για τον τουριστικό κλάδο, καθώς επίσης θέματα πολιτικής προστασίας.
(γ) Επιπλέον λοιπές διατάξεις, με 54 άρθρα, τα οποία καλύπτουν την επέκταση του μέτρου μείωσης των ενοικίων, συμπληρωματικά μέτρα στον Προϋπολογισμό του 2020, θέματα της ΕΑΒ, επιπλέον επέκταση των ενισχύσεων του COVID 19, το πρόγραμμα ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ, το δώρο Χριστουγέννων, την ενίσχυση καλλιτεχνών, τη στελέχωση του υπουργείου παιδείας, την ενίσχυση του νοσηλευτικού συστήματος, συγκοινωνιακά θέματα, την επανακατάταξη εφέδρων, τις διευκολύνσεις δημοσίων υπάλληλων όσο αφορά την πανδημία, την ενίσχυση ναυτικών και τις καταβολές για κοινωνικό τουρισμό.
Πρόκειται δηλαδή για συνολικά 87 άρθρα μαζί με αυτά των ΠΝΠ που ήδη εφαρμόζονται – χωρίς να έχει ερωτηθεί κανένας. Επί των άρθρων τώρα τα εξής:
(1) Με το πρώτο άρθρο της ΠΝΠ από 10.08.20, επεκτείνεται η κάλυψη των συμβάσεων σε αναστολή, δηλαδή τα επιδόματα μη εργασίας, για 2 ακόμα μήνες – για τον Αύγουστο και Σεπτέμβριο, επειδή φαίνεται πως διαψεύστηκαν οι εκτιμήσεις κατά τον πανηγυρικό άνοιγμα του τουρισμού, με τη φιέστα της Σαντορίνης.
Σε κάθε περίπτωση, η αποτυχία τεκμηριώνει τα προβλήματα του τουρισμού και την εξάρτηση του από το μαζικό μοντέλο – ενώ ήταν η αιτία που πιέσθηκε η κυβέρνηση για το ανεξέλεγκτο άνοιγμα των συνόρων, εις βάρος της υγείας των Ελλήνων.
Ήταν φυσικά αδύνατον να λειτουργήσει ο τουρισμός, όταν οι πάντες είναι τρομοκρατημένοι – ενώ δεν ενισχύθηκε έγκαιρα, ούτε αρκετά ο εσωτερικός τουρισμός, παρά το ότι εμείς το είχαμε προτείνει από την αρχή.
(2) Με το δεύτερο άρθρο της ίδιας ΠΝΠ
παρατείνεται το πρόγραμμα ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ για δύο ακόμη μήνες, για τον Αύγουστο και το Σεπτέμβριο, ενώ αυξάνεται ο αριθμός των εργαζομένων που μπορούν να υπαχθούν – λόγω της αποτυχίας στον τουρισμό. Εν προκειμένω δεν παρέχεται κοστολόγηση από το ΓΛΚ – ενώ με μία επόμενη ρύθμιση στο άρθρο 13, το πρόγραμμα ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ επεκτείνεται μέχρι το τέλος του έτους.
Σε κάθε περίπτωση, όσον αφορά και τα δύο παραπάνω άρθρα, εμείς υποστηρίζαμε ανέκαθεν την αλλαγή του οικονομικού και τουριστικού μας μοντέλου – οπότε θα όφειλε να υπολογισθεί πόσοι εργαζόμενοι θα πρέπει να παραμείνουν στον τουρισμό, ενδεχομένως με επιδόματα και να δοθούν κίνητρα στους άλλους τομείς, όπως στον πρωτογενή, στη μεταποίηση, στην αμυντική βιομηχανία και στην υψηλή τεχνολογία, για να αυξήσουν τις θέσεις εργασίας τους και να τους προσλάβουν.
Συνεχίζοντας στη δεύτερη ΠΝΠ από τις 22.08.20, με το άρθρο 7 επεκτείνεται η περίοδος χάριτος για επιταγές – υπενθυμίζοντας πως μόλις είχε κατατεθεί για πρώτη φορά το συγκεκριμένο μέτρο, είχαμε τονίσει πως πρόκειται για ημίμετρο, επειδή κάποια στιγμή οι επιταγές πρέπει να πληρωθούν. Πώς θα συμβεί όμως κάτι τέτοιο, όταν οι επιχειρήσεις δεν έχουν τζίρο; Η πρόταση μας που δυστυχώς δεν εισακούσθηκε, ήταν ενδιάμεση η χρηματοδότηση τους.
Όσον αφορά τώρα το άρθρο 8 της ίδιας ΠΝΠ, είναι λογική η μεγάλη άνοδος της εξ αποστάσεως εργασίας. Δεν πρέπει όμως να ληφθούν μέτρα για τις συνδέσεις με το διαδίκτυο, οι οποίες είναι οι ακριβότερες στην Ευρώπη, όπως καταθέσαμε στα πρακτικά στην επιτροπή;
Συνεχίζοντας στις λοιπές διατάξεις, με το άρθρο 3 διευρύνεται η κοινωνική πολιτική με τα χρήματα των άλλων – με τη μείωση των επαγγελματικών και οικιακών ενοικίων για αυτούς που πλήττονται, κατά 40% έως το Σεπτέμβρη, γεγονός που σημαίνει πως συνεχίζεται ο διωγμός των ιδιοκτητών.
Στο άρθρο 4 τώρα, δίνεται η δυνατότητα προαιρετικής μείωσης του 30% των μισθωμάτων, έως το τέλος του έτους. Αναφέραμε πως είναι περίεργη η ιδέα της προαιρετικής έμμεσης φορολόγησης – ενώ φαίνεται πως δεν γίνεται κατανοητό το ότι, προκαλείται σύγκρουση μεταξύ των ενοικιαστών και των ιδιοκτητών ακινήτων.
Μία τέτοια μείωση πάντως ισοδυναμεί με φόρο 48% – άρα πρόκειται ουσιαστικά για δήμευση. Ποιος ιδιοκτήτης θα το κάνει, χωρίς μία αντίστοιχη αποζημίωση από το κράτος; Η Ιταλία επιδοτεί επίσης τα ενοίκια, αλλά με κρατικά χρήματα – όχι με αυτά των ιδιοκτητών.
Περαιτέρω με το άρθρο 5 δίνονται κάποιες ελαφρύνσεις για τα χαμένα ενοίκια. Οι ελαφρύνσεις όμως αυτές ασφαλώς δεν καλύπτουν τις απώλειες των ιδιοκτητών.
Όσον αφορά το άρθρο 6 με το συμπλήρωμα του προϋπολογισμού του 2020, εγγράφονται δαπάνες 6,1 δις €, εκ των οποίων τα 4,7 δις € είναι μέτρα στήριξης λόγω της πανδημίας – ενώ τα 1,4 δις € τα αναδρομικά των συντάξεων. Το Σάββατο όμως ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε μέτρα 6,8 δις € – οπότε έχουν ήδη αυξηθεί.
Επειδή τώρα φαίνεται πως η κυβέρνηση έχει χάσει το λογαριασμό με τα μέτρα που ανακοινώνει, θα καταθέσουμε στα (πρακτικά) ένα άρθρο με τις τεράστιες διαφορές που έχει η μία αναγγελία της από την άλλη. Δυστυχώς τα υπουργεία οικονομικών και ανάπτυξης εκθέτουν τον πρωθυπουργό με τα λάθη τους.
Όσον αφορά το άρθρο 10, πρόκειται για 96 ώρες καραντίνας που θα διαρκέσει πολύ χρόνο για να αποπληρωθούν – οπότε θεωρούμε σωστό να χειρισθούν όπως οι ημέρες ασθένειας.
Συνεχίζοντας με το άρθρο 13, τι θα συμβεί μετά την επέκταση του ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ έως το τέλος του έτους; Θα πληρώνονται από το δημόσιο επιχειρήσεις ζόμπι, έως ότου επιστρέψει ο τουρισμός στα επίπεδα του 2019; Δεν πρέπει να προσέξουμε να μη χρεοκοπήσει η χώρα, στην προσπάθεια μας να μη χρεοκοπήσει ο τουρισμός;
Με το άρθρο 17 τώρα παρέχεται η δυνατότητα να δοθεί το δώρο των Χριστουγέννων σε εργαζομένους που έχουν τεθεί σε αναστολή. Το κόστος που δίνεται από το ΓΛΚ είναι 611,45 εκ. € – ενώ όπως καταλάβαμε από τις δηλώσεις του πρωθυπουργού που θα καταθέσουμε στα (πρακτικά), συμπεριλαμβάνονται τα 460 εκ. € που θα δοθούν επί πλέον στους συνταξιούχους, λόγω του νέου υπολογισμού των συντάξεων. Ισχύει αλήθεια;
Στο άρθρο 21, δεν είναι δίκαιο να παραιτείται ο ιδιώτης από τις απαιτήσεις του έναντι του δημοσίου – οπότε μας βρίσκει αρνητικούς. Επίσης το άρθρο 22, αφού παραβιάζονται οι όροι της ισότητας και αξιοκρατίας – ενώ για το 23, αναρωτιόμαστε πόσες άλλες επιτροπές θέλουν τα ΚΥΤ και με τι κόστος.
Ειδικά όσον αφορά τώρα τις διατάξεις αρμοδιότητας του Υπουργείου Ανάπτυξης και το άρθρο 3 του 2ου μέρους, σχετικά με την εισαγωγή μετουσιωμένης αλκοόλης, φυσικά χρειάζεται να επεκταθεί η ισχύς – ενώ είμαστε οι πρώτοι που το ζήτησαν.
Στο τελευταίο νομοσχέδιο πριν κλείσει η Bουλή για τον ΟΔΙΠΥ, στο άρθρο 18 είχε δοθεί παράταση για την παραγωγή αντισηπτικών έως την 31.12.20 – οπότε είναι λογικό πως θα έπρεπε να εισαχθεί αιθυλική αλκοόλη. Απλά δεν είχε προνοήσει ο υπουργός ως όφειλε.
Μήπως έχει σκεφθεί αλήθεια την παραγωγή στην Ελλάδα, όπως από τη ζάχαρη, όπου η ΕΒΖ είναι σε ένα περίεργο καθεστώς, με αποτέλεσμα να εισάγουμε ζάχαρη από τη Γερμανία; Όσον αφορά τη διάρκεια της παράτασης έως τις 31.12.20, είναι περιορισμένη επειδή υποθέτει πως θα τελειώσει η πανδημία; Ή μήπως ότι θα υπάρχει επάρκεια στην εγχώρια αγορά;
Σε σχέση τώρα με το υπουργείο υγείας,
με το άρθρο 32 δίνεται η δυνατότητα αποκλειστικά στον υπουργό να καθορίζει τις επιστροφές, τα rebates, για ιδιωτικούς παρόχους υπηρεσιών υγείας – οι οποίες μπορεί να είναι σημαντικές. Πιστεύει αλήθεια κανείς πως είναι σωστό;
Όσον αφορά τα άρθρα του υπουργείου υποδομών, τα έκτακτα μέτρα δηλαδή για την ενίσχυση των αστικών συγκοινωνιών, στο πρώτο για τον ΟΑΣΑ, έχουμε γενικότερα την άποψη πως οι αστικές συγκοινωνίες που έχουν παραχωρηθεί στο ΥΠΕΡΤΑΜΕΙΟ, ο ΟΑΣΑ και ο ΣΤΑΣΥ, έχουν πρόβλημα. Επίσης ο ΟΑΣΘ που δεν έχει μεν παραχωρηθεί στους ξένους, αλλά υπήρξε αναστάτωση με το θέμα της μετατροπής του σε οργανισμό του δημοσίου.
Τα προβλήματα δεν είναι βέβαια σημερινά, αλλά το ΥΠΕΡΤΑΜΕΙΟ που διοικεί τους οργανισμούς αδιαφορεί – ενώ η δικαιολογία της παρούσης ρύθμισης είναι μεν η πανδημία, αλλά στην ουσία απλά επιδείνωσε μία ήδη άσχημη κατάσταση.
Δηλαδή, ανέκαθεν τα λεωφορεία ήταν ασφυκτικά γεμάτα σε ώρες αιχμής – οπότε είναι αδύνατον να φτάσουν σήμερα για να κρατηθούν οι απαραίτητες αποστάσεις, πόσο μάλλον όταν δεν έχουν πυκνώσει σημαντικά ούτε τα δρομολόγια του μετρό.
Ποια είναι τώρα η απάντηση του υπουργείου; Πως το δημόσιο θα πληρώσει για συγκοινωνίες ΣΔΙΤ, με την ενοικίαση λεωφορείων από τα ΚΤΕΛ. Φυσικά εμείς δεν συμφωνούμε με αυτή τη λύση – αφού θεωρούμε πως τα έξοδα αυτά θα έπρεπε να καλύπτονται από το ΥΠΕΡΤΑΜΕΙΟ, όσον αφορά βέβαια τις συγκοινωνιακές εταιρείες που του ανήκουν και διαχειρίζεται.
Στα της ρύθμισης τώρα, αφορά την μίσθωση 300 λεωφορείων, με ηλικία έως 10 ετών, με Leasing – καθώς επίσης τη σύμπραξη με τα ΚΤΕΛ, για 203 λεωφορεία και 550 οδηγούς! Εδώ μάλλον πρόκειται για μία Mini ιδιωτικοποίηση των συγκοινωνιών.
Το κόστος πάντως κατά το ΓΛΚ είναι 10 εκ. € για το 2020 και 34,8 εκ. € τα επόμενα χρόνια – ενώ το πληρώνουμε εμείς, το Δημόσιο, μέσω του προϋπολογισμού του ΟΑΣΑ ως φορέα της Γενικής Κυβέρνησης και όχι το ΥΠΕΡΤΑΜΕΙΟ που το ελέγχει. Ποιος είναι ο λόγος που το ελέγχει, αφού δεν έχει καταφέρει να μειώσει τις ζημίες, πόσο μάλλον να παράγει κέρδη και να βελτιώσει τις υπηρεσίες; Αφενός μεν έχει αποτύχει σε όλα, αφετέρου δεν υπόκειται σε έλεγχο! Είναι λογικό;
Στο άρθρο 44 τώρα του μέρους ΣΤ, είμαστε θετικοί ως προς την πιλοτική λειτουργία των ηλεκτρικών λεωφορείων για να εξακριβωθούν προβλήματα. Η πρόταση μας ήταν να ερευνηθεί η δυνατότητα συμπαραγωγής από την ΕΛΒΟ – η οποία βρίσκεται χωρίς λόγο σε αδράνεια, ενώ είναι σε θέση να παράγει πολλά πράγματα. Για παράδειγμα, η Κινεζική Yin Long εξαγόρασε την Σερβική IKARBUS και θα παράγει εκεί ηλεκτρικά λεωφορεία.
Στα υπόλοιπα άρθρα, μας έκανε εντύπωση όσον αφορά το 25 του υπουργείου παιδείας το ότι, το ΓΛΚ αναφέρεται σε κόστος 200 εκ. € για προσλήψεις – με κάλυψη από το συγχρηματοδοτούμενο ΠΔΕ του. Είναι δυνατόν να χρησιμοποιείται το ΠΔΕ, η μοναδική δυνατότητα μας για να γίνουν επενδύσεις και να αναπτυχθεί η οικονομία, για πληρωμές προσωπικού;
Κλείνοντας, στο μέρος Ε που αφορά το υπουργείο μετανάστευσης και ασύλου, με τα άρθρα 18 και 19 δίνονται χρήματα από το ελληνικό δημόσιο για συμβάσεις εργασίας στα ΚΥΤ και για την επιτάχυνση των αιτήσεων ασύλου – όπου όμως υπάρχουν συνεχείς εισροές, θυμίζοντας πως η Ελλάδα δέχθηκε 75.000 αιτήσεις ασύλου το 2019, όταν στις Η.Π.Α. υπάρχει ανώτατο όριο 18.000. Είναι λογικό;
Δεν πρέπει να αναρωτηθεί η κυβέρνηση πόσους μπορεί να φιλοξενήσει η χρεοκοπημένη χώρα μας από αυτούς τους δυστυχισμένους που μας στέλνει η Τουρκία; Πόσο μάλλον με τις επιχειρήσεις να κλείνουν μαζικά από την πανδημία, όπως επιβεβαίωσε ο πρόεδρος της ΓΕΣΕΒΕ; Με τον τουρισμό στο ναδίρ και με την ανεργία να προβλέπεται να φτάσει ξανά στα τρομακτικά επίπεδα του παρελθόντος; Η γερμανική Βουλή πάντως αποφάσισε να μην φιλοξενήσει κανέναν, όπως θα καταθέσουμε στα (πρακτικά).
Με την ευκαιρία αυτή, θα αναφέρουμε το θέμα των πολεμικών επανορθώσεων που μας οφείλει η Γερμανία, ύψους άνω των 300 δις € που φαίνεται πως έχει ξεχασθεί – κάτι που θα επαναλαμβάνουμε συνεχώς, αφού πρόκειται για χρήματα που μας ανήκουν και πρέπει επιτέλους να διεκδικήσουμε.
