.
Η φορολόγηση δεν επιτρέπει τη γέννηση παιδιών στην Ελλάδα, ενώ οι χαμηλοί μισθοί διώχνουν τους Έλληνες στο εξωτερικό – με αποτέλεσμα τη μείωση του γηγενούς πληθυσμού και την ερήμωση της χώρας. Την ίδια στιγμή συνεχίζεται η παράνομη μετανάστευση, χωρίς κανένας να την εμποδίζει. Λογικά λοιπόν το τελικό αποτέλεσμα θα είναι η αλλοίωση του πληθυσμού, αφού οι Έλληνες μειώνονται και οι παράνομοι περισσεύουν – εποικίζοντας βίαια τα νησιά μας με τη βοήθεια της Τουρκίας και με τη στήριξη των ΜΚΟ, ενώ η κυβέρνηση τους μεταφέρει στην ενδοχώρα δημιουργώντας οικιστικές δομές και αφήνοντας παράλληλα κενό στα νησιά για την εισροή νέων. Ταυτόχρονα τα σπίτια μας πλειστηριάζονται από εκείνες τις τράπεζες που σώσαμε με τα χρήματα μας και οι επιχειρήσεις μας ξεπουλιούνται κυρίως στους Γερμανούς – οι οποίοι θα προσλάβουν ως εργαζομένους τους φθηνούς παράνομους, για να απομυζούν καλύτερα την αποικία τους. Εάν θεωρήσουμε λοιπόν πως δεν υπάρχει εναλλακτική λύση στα μνημόνια, αποδεχόμαστε ταυτόχρονα πως αυτή είναι η μοναδική μας λύση – είτε μας αρέσει, είτε όχι. Καλύτερα αδυνατούμε δυστυχώς να περιγράψουμε το έγκλημα που συντελείται στην Ελλάδα – ενώ πολλοί από εμάς, εκτός του ότι ψηφίζουν τους θύτες τους, παραμένουν άπρακτοι, για να μη λερώσουν τα χέρια τους και να μην πάρουν κανένα ρίσκο. Είναι αλήθεια επιστήμονες, άνθρωποι του πνεύματος, η πνευματική ηγεσία της χώρας; Ρητορικό το ερώτημα.
.
Άποψη
Στην αρχή τα πολιτικά κόμματα που κυβέρνησαν την Ελλάδα την υπερχρέωσαν – ενώ αμέσως μετά τη χρεοκόπησαν, αποδεχόμενα όλα τα μειονεκτήματα της χρεοκοπίας χωρίς κανένα από τα πλεονεκτήματα της, όπως θα ήταν η επαρκής διαγραφή χρεών. Ανίκανα; Διεφθαρμένα; Αδιάφορα; Ένοχα; Όχι, τίποτα ιδιαίτερο από όλα αυτά. Όλα μαζί.
Το χειρότερο όμως ήταν το ότι, δεν αποδέχθηκαν ποτέ τα «λάθη» τους. Αντίθετα, προσπάθησαν επανειλημμένα να ενοχοποιήσουν τους Πολίτες, καθιστώντας τους αυτούς υπευθύνους – όπως στο παράδειγμα του πρωθυπουργού της συμφοράς το 2009 που, ενώ «υπεξαίρεσε» την εξουσία, κατηγορούσε διεθνώς τους Έλληνες, εκείνους που τον ψήφισαν δηλαδή, ως διεφθαρμένους. Προτίμησαν λοιπόν να παραδώσουν τα κλειδιά της χώρας στους ξένους και να μας εξευτελίζουν έκτοτε όλους μας – κάτι που συνεχίζεται ακόμη και σήμερα, εάν δεν εθελοτυφλεί κανείς.
Για να μην πληρώσουν λοιπόν για τα «λάθη» τους, για να μην τιμωρηθούν και για να συνεχίσουν να νέμονται την εξουσία οι εθνοκτόνοι, επιτρέπουν τη λεηλασία της πατρίδας μας – ενώ δεν φέρνουν καμία αντίρρηση στην εξαθλίωση των Ελλήνων. Την ίδια στιγμή, δυστυχώς, δεκάδες ικανοί Έλληνες που βλέπουν ολοκάθαρα τι συμβαίνει, παραμένουν στις διαπιστώσεις – στα επαναστατικά κείμενα, στις κριτικές, στις επί μέρους θεωρητικές αναφορές για το τι θα έπρεπε να γίνει, στις κατηγορίες εναντίον των κυβερνήσεων κοκ.
Στην πράξη όμως δεν κάνουν τίποτα, παρά το ότι γνωρίζουν πολύ καλά ότι, υπάρχουν δύο μόνο δυνατότητες: (α) η κοινωνική επανάσταση που υπό τις σημερινές συνθήκες θα ήταν αιματηρή, οπότε ανεύθυνη και (β) η δραστηριοποίηση μέσω ενός κόμματος που έχει τη διάθεση να πολεμήσει για την Ελλάδα και για τους Έλληνες. Για ποιό λόγο δεν το κάνουν; Επειδή η πολιτική είναι πράγματι βρώμικη και δεν θέλουν να λερώσουν τα χέρια τους – ούτε να πάρουν το ρίσκο της λανθασμένης επιλογής που όμως είναι πολύ καλύτερη από την απραξία, για να μην πληγεί η αξιοπρέπεια και η τιμή τους, έτσι όπως αυτοί τουλάχιστον την αντιλαμβάνονται.
Αν όμως δεν θέλει να θυσιάσει κανείς τίποτα για την πατρίδα του και για τα παιδιά του, εάν δεν παίρνει το ρίσκο, γνωρίζοντας πως δεν υπάρχει τίποτα σίγουρο στη ζωή, τότε δεν θα έπρεπε τουλάχιστον να σιωπά; Να μη μιλάει; Να μην κρίνει; Φυσικά όλοι αυτοί έχουν ο καθένας τη δική του δικαιολογία. Η αλήθεια όμως είναι πως δεν υπάρχει δικαιολογία για τέτοιου είδους συμπεριφορές.
Εύλογα τώρα θα μας ρωτούσε κανείς εάν σε μία τέτοια περίπτωση, υπάρχουν και άλλοι κίνδυνοι, εκτός από τη λανθασμένη επιλογή ενός κόμματος. Φυσικά υπάρχουν, αφού μπορεί να κατηγορηθούν ακόμη και από αυτούς που δεν θα το περίμεναν ποτέ, για χίλια-δύο πράγματα. Για το ότι τους ενδιαφέρει μόνο ο μισθός του βουλευτή (ένα αστείο ουσιαστικά ποσόν, σε σχέση με τον όγκο της εργασίας για υπεύθυνα άτομα, παρά τα όσα διακινούνται), η δόξα, η προβολή κοκ.
Εκτός αυτού θα βρεθούν αντιμέτωποι με συμπλεγματικά άτομα που θα θελήσουν να τους προσβάλουν – να τους θίξουν, να τους εκθέσουν, να δημοσιοποιήσουν ιδιωτική αλληλογραφία τους και άλλα πολλά, ενώ θα προέρχονται ακόμη και από το φιλικό περιβάλλον τους. Για ποιο λόγο; Κακεντρέχεια, ζήλια, φιλυποψία, μισαλλοδοξία, βρωμιά, σύμπλεγμα κοκ. Εν τούτοις, τίποτα δεν είναι εύκολο στη ζωή, ενώ όλα κοστίζουν – πόσο μάλλον η προθυμία να αγωνισθεί κανείς πραγματικά για την πατρίδα του και για τα παιδιά του, παύοντας να ψάχνει απλά δικαιολογίες, να προβαίνει σε διαπιστώσεις που δεν κοστίζουν και να κατηγορεί εκ του ασφαλούς τους πάντες.
Από την άλλη πλευρά, δεν πρέπει να έχει κανείς καμία απολύτως αμφιβολία, σχετικά με το πού οδηγείται η χώρα – ούτε να παριστάνει μετά από δέκα χρόνια τον αδαή. Εάν δεν έχει καταλάβει άλλωστε ακόμη, μετά από δέκα χρόνια μνημόνια τι παράγουν, ληστεία, φτώχεια, λεηλασία και εξαθλίωση δηλαδή, τότε δεν πρόκειται να το καταλάβει ποτέ – οπότε είναι απλά ανόητος και άξιος της μοίρας του. Εάν ισχυρισθεί δε πως δεν υπάρχει εναλλακτική λύση στα μνημόνια, τότε είναι ακόμη πιο ανόητος – αφού στην ουσία εθελοτυφλεί και έχει μολυνθεί από το σύνδρομο της Στοκχόλμης.
Ακόμη χειρότερα, ο αφελληνισμός της Ελλάδας κλιμακώνεται, μεταξύ άλλων λόγω των υπερβολικών φόρων ακόμη και για τις οικογένειες με δύο παιδιά – όπου η Ελλάδα, σύμφωνα με την πρόσφατη έκθεση της Tax Foundation, ευρίσκεται στη δεύτερη χειρότερη θέση στις χώρες του ΟΟΣΑ (γράφημα). Ποιά είναι στην πρώτη θέση; Η Ιταλία που εφαρμόζει επίσης την ίδια πολιτική, ακολουθώντας πιστά και ανόητα τα ίχνη της Ελλάδας – ενώ θα είχε προ πολλού χρεοκοπήσει, εάν δεν διατηρούταν τεχνητά στη ζωή λόγω του κινδύνου για το ευρώ, εξαιτίας του μεγέθους της.
Από τη έκθεση της Tax Foundation τώρα τα εξής: «Η σημαντική οικογενειακή φορολογική επιβάρυνση της εργασίας στην Ελλάδα και στην Ιταλία, επιδεινώνει τα προβλήματα υπογεννητικότητας που αντιμετωπίζουν οι δύο χώρες. Η υψηλή φορολογική επιβάρυνση της εργασίας, συμβάλλει σε σημαντικό βαθμό στη φυγή από τη χώρα εξειδικευμένου επιστημονικού προσωπικού και διευθυντικών στελεχών» (πηγή).
Με απλά λόγια, η φορολόγηση δεν επιτρέπει τη γέννηση παιδιών στην Ελλάδα, ενώ οι χαμηλοί μισθοί διώχνουν τους Έλληνες στο εξωτερικό – με αποτέλεσμα τη μείωση του γηγενούς πληθυσμού και την ερήμωση της χώρας. Την ίδια στιγμή συνεχίζεται η παράνομη μετανάστευση, χωρίς κανένας να την εμποδίζει.
Λογικά λοιπόν το τελικό αποτέλεσμα θα είναι η αλλοίωση του πληθυσμού, αφού οι Έλληνες μειώνονται και οι παράνομοι περισσεύουν – εποικίζοντας βίαια τα νησιά μας με τη βοήθεια της Τουρκίας και με τη στήριξη των ΜΚΟ, ενώ η κυβέρνηση τους μεταφέρει στην ενδοχώρα δημιουργώντας οικιστικές δομές και αφήνοντας παράλληλα κενό στα νησιά για την εισροή νέων. Ταυτόχρονα τα σπίτια μας πλειστηριάζονται από εκείνες τις τράπεζες που σώσαμε με τα χρήματα μας και οι επιχειρήσεις μας ξεπουλιούνται κυρίως στους Γερμανούς – οι οποίοι θα προσλάβουν ως εργαζομένους τους φθηνούς παράνομους, για να απομυζούν καλύτερα την αποικία τους.
Η απόλυτη καταστροφή. Εάν θεωρήσουμε λοιπόν πως δεν υπάρχει εναλλακτική λύση, αποδεχόμαστε ταυτόχρονα πως αυτή είναι η μοναδική μας λύση – είτε μας αρέσει, είτε όχι. Καλύτερα αδυνατούμε δυστυχώς να περιγράψουμε το έγκλημα που συντελείται στην Ελλάδα – ενώ πολλοί από εμάς, εκτός του ότι ψηφίζουν τους θύτες τους, παραμένουν άπρακτοι, για να μη λερώσουν τα χέρια τους και να μην πάρουν κανένα ρίσκο. Είναι αλήθεια επιστήμονες, άνθρωποι του πνεύματος, η πνευματική ηγεσία της χώρας; Ρητορικό το ερώτημα.
