.
Είναι αδιανόητο να προτείνονται κομματικά στελέχη, με γνώμονα τα στενά συμφέροντα των πολιτικών παρατάξεων που έχουν καταστρέψει τη χώρα – ενώ όλοι μας κατανοούμε πως ο βασικός σκοπός τους είναι κυρίως η συγκάλυψη των πάσης φύσεως «εγκλημάτων» τους, με την ευρεία έννοια της λέξης. Μία χώρα βέβαια που ευρίσκεται υπό την οικονομική κατοχή της Γερμανίας και τη στρατιωτική των Η.Π.Α. (η στάση του πρωθυπουργού ήταν εύγλωττη τόσο απέναντι στην καγκελάριο, όσο και στον πρόεδρο Trump), δεν έχει πολλές ελπίδες απελευθέρωσης και ανάκτησης της εθνικής της κυριαρχίας – ακόμη και αν επιλεγεί ένας ιδανικός πρόεδρος. Εν τούτοις θα έδειχνε τουλάχιστον πως τα παθήματα της έγιναν μαθήματα και μία διάθεση πραγματικής αλλαγής – παύοντας να επαναλαμβάνει τα αμέτρητα λάθη του παρελθόντος ξανά και ξανά.
.
“Στα «γαλάζια παιδιά», που πήραν εισιτήριο διορισμού σε διάφορες δημόσιες υπηρεσίες κατά την πενταετία διακυβέρνησης Καραμανλή, αποδίδουν σε μεγάλο βαθμό στελέχη του Δημοσίου τις τωρινές απαιτήσεις της τρόικας για απολύσεις και περιορισμό υπηρεσιών και προσωπικού. Κατά το διάστημα 2004-2009 και με τη βούλα του τότε υπουργού Δημόσιας Διοίκησης Προκόπη Παυλόπουλου, που ενέκρινε τις σχετικές αποφάσεις, έγιναν περισσότερες από 865.000 προσλήψεις δημοσίων υπαλλήλων. Πρόκειται για αριθμό που αντιστοιχεί στο 129% του σημερινού υπηρετούντος προσωπικού, με δεδομένο ότι σε όλο τον δημόσιο τομέα απασχολούνται τώρα περίπου 670.000 υπάλληλοι.
Στην πλειονότητά τους, μάλιστα, οι προσλήψεις που έγιναν την περίοδο εκείνη δεν πέρασαν από τις αντικειμενικές διαδικασίες του ΑΣΕΠ. Ενδεικτικό είναι πως έξι στις δέκα προσλήψεις ήταν για υπαλλήλους με σύμβαση έργου ή ορισμένου χρόνου, οι διαδικασίες για τις οποίες δεν υπάγονταν τότε στον έλεγχο της ανεξάρτητης Αρχής. Αποτέλεσμα ήταν – όπως είχε καταγγελθεί – στις προκηρύξεις να περιλαμβάνονται φωτογραφικά κριτήρια που οδηγούσαν στην επιλογή ημετέρων. Αντιθέτως, μόνο δύο στις δέκα προσλήψεις αφορούσαν μόνιμο προσωπικό, για το οποίο οι φορείς ήταν υποχρεωμένοι να τηρούν διαφανείς διαδικασίες. Ωστόσο, και σε αυτή την περίπτωση καθιερώθηκε η προφορική συνέντευξη. Η απουσία συγκεκριμένου αντικειμενικού πλαισίου για τη διενέργειά της είχε ως κατάληξη να λειτουργήσει απλώς ως μέσο πριμοδότησης των «γαλάζιων παιδιών».
Παράλληλα, με το Προεδρικό Διάταγμα Παυλόπουλου κατέστη δυνατή η μονιμοποίηση 35.240 συμβασιούχων που απασχολούνταν στο Δημόσιο. Ωστόσο, αυτό δεν εμπόδιζε τους τότε κυβερνώντες να δημιουργήσουν νέες γενιές συμβασιούχων. Είναι χαρακτηριστικό πως την πενταετία Καραμανλή προσλαμβάνονταν κατά μέσο όρο ετησίως περίπου 98.400 συμβασιούχοι, αριθμός υπερδιπλάσιος των σημερινών 45.600 απασχολουμένων ως συμβασιούχων” (πηγή: Τα Νέα, 5 Ιουλίου 2013).
.
Ανάλυση
Είναι γνωστό πως η Ισλανδία κατάφερε να ξεφύγει από την κρίση και την κυλιόμενη χρεοκοπία που βιώνει η Ελλάδα από το 2010 και μετά (ενδεχομένως στο διηνεκές μετά από το εγκληματικό PSI που υπέγραψαν οι πατριδοκτόνοι, το οποίο ολοκλήρωσε ο ΣΥΡΙΖΑ με τον αφελληνισμό των τραπεζών και με την εκχώρηση στους δανειστές του ΥΠΕΡΤΑΜΕΙΟΥ και της ΑΑΔΕ), επειδή ο πρόεδρος της στήριξε τη βούληση των Πολιτών, ενάντια στις αποφάσεις της κυβέρνησης – με αποτέλεσμα να κλειστούν στη φυλακή οι τραπεζίτες που οδήγησαν τη χώρα στα πρόθυρα της χρεοκοπίας (άρθρο).
Δεν υπέγραψε δηλαδή την απόφαση της Βουλής, του πρωθυπουργού και της κυβέρνησης, όσον αφορά την ανάληψη των τραπεζικών χρεών – παρά τις πιέσεις της Μ. Βρετανίας και της Ολλανδίας, με τη στήριξη της ΕΕ. Αντίθετα ο κ. Παυλόπουλος, εν πρώτοις ως βασικό στέλεχος της κυβέρνησης Σαμαρά, υπέγραψε τα πάντα – με αποτέλεσμα να αμειφθεί στις 13 Μαρτίου του 2015 με τη θέση του προέδρου της Δημοκρατίας, στηριζόμενος και από το ΣΥΡΙΖΑ.
Υπέγραψε επί πλέον το τρίτο μνημόνιο, με το οποίο παραδόθηκε εξ ολοκλήρου ότι είχε απομείνει από την εθνική κυριαρχία της χώρας – ενώ εάν υπάρχει κάτι που θα καταλογίζαμε υπέρ του σημερινού πρωθυπουργού, θα ήταν η αρνητική του στάση απέναντι στην εκλογή του κ. Παυλόπουλου, παρά το ότι ήταν τότε κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΝΔ. Όπως είχε δηλώσει ο κ. Μητσοτάκης, «Δεν αντιστάθηκε στις σειρήνες του πελατειακού κράτους. Χειρίσθηκε με ανεπάρκεια μία από τις μεγαλύτερες κρίσεις της ιστορίας μας το Δεκέμβριο του 2008».
Εύλογη δήλωση, αφού ο κ. Παυλόπουλος ήταν ένας από τους βασικότερους δημιουργούς του σάπιου κληροδοτήματος του κ. Καραμανλή (ανάλυση) – της υπερχρέωσης δηλαδή της χώρας, μεταξύ άλλων με εκατοντάδες χιλιάδες πελατειακές προσλήψεις στο δημόσιο (γράφημα), με το σκάνδαλο των Ολυμπιακών Αγώνων που κινδυνεύουμε με επανάληψη του το 2021 ξανά από την κυρία Αγγελοπούλου, με τις εγγυήσεις δεκάδων δις € προς τις τράπεζες κοκ.
Στα πλαίσια αυτά αδυνατούμε να καταλάβουμε τις συζητήσεις περί επανεκλογής του – ειδικά από τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο οποίος δεν έχει καν μετανιώσει για τα αποτρόπαια εγκλήματα εις βάρος των Πολιτών (αντιστροφή του δημοψηφίσματος, κατάλυση της Δημοκρατίας, κλείσιμο των τραπεζών) και της Ελλάδας (τρίτο μνημόνιο, ΥΠΕΡΤΑΜΕΙΟ, ΑΑΔΕ, παράδοση του ονόματος της Μακεδονίας κλπ.). Ακόμη χειρότερα, πώς είναι δυνατόν να προτείνει ως πρόεδρο κάποιον που ανήκει σε μία νεοφιλελεύθερη παράταξη, εντελώς αντίθετη με τις (κατ’ επίφαση) αριστερές αντιλήψεις του; Δεν ντρέπεται καθόλου, έχει χάσει απλά το λογαριασμό ή μήπως ισχύει απλά το γνωστό, «μία φορά προδότης, πάντα προδότης»; Πόσο μάλλον ακόμη και φανατικοί οπαδοί της ΝΔ γράφουν μεταξύ άλλων τα εξής:
«Το πρόσωπο του απερχόμενου προέδρου δεν συμβολίζει απλά τις πρακτικές που μας οδήγησαν στην παρακμή και τις συνήθειες που κρατούν τη χώρα στη ζώνη των υπανάπτυκτων κοινωνιών, αλλά βαρύνεται με συγκεκριμένες ευθύνες ως αρμόδιος πολιτικός προϊστάμενος υπουργείων που έπαιξαν ρόλο στην κατάρρευση της χώρας το 2010 με τη μετέπειτα περιπέτειά της (πηγή).
Περαιτέρω, εμείς δεν είμαστε φυσικά σε θέση και δεν θα τολμούσαμε ποτέ να κρίνουμε τον πρόεδρο της Δημοκρατίας – όπως ο πρωθυπουργός και τα κομματικά ΜΜΕ της ΝΔ. Εν τούτοις, όλα όσα του καταλογίζονται είναι πάρα πολλά, για να προτείνει κανείς την επανεκλογή του – ενώ ασφαλώς δεν προστάτευσε την πατρίδα μας από τη θέση του, όπως ο πρόεδρος της Ισλανδίας, αν και το Σύνταγμα μας φέρει μεγάλη ευθύνη (ανάλυση).
Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν σίγουρα πάρα πολλοί Έλληνες, οι οποίοι θα άξιζαν μία τέτοια τιμητική θέση – όπου εμείς θα προτείναμε να μην είναι ούτε πολιτικός, ούτε καλλιτέχνης, ούτε διανοούμενος, αφού οι τελευταίοι έχουν εγκαταλείψει τη χώρα στη μοίρα της προ πολλού, χωρίς να δώσουν τον παραμικρό αγώνα.
Εν προκειμένω, η Ελλάδα θα έπρεπε να επιχειρήσει την υπέρβαση, στη δύσκολη θέση που ευρίσκεται – με την επιλογή ως προέδρου ενός έντιμου, επιτυχημένου, μορφωμένου και καλλιεργημένου επιχειρηματία, από τους λίγους βέβαια που υπάρχουν ή, έστω, ενός αποδεδειγμένα πατριώτη επιστήμονα διεθνούς εμβέλειας, όπου επίσης διαθέτει η Ελλάδα, κατά προτίμηση γυναίκας.
Είναι αδιανόητο να προτείνονται κομματικά στελέχη, με γνώμονα τα στενά συμφέροντα των πολιτικών παρατάξεων που έχουν καταστρέψει τη χώρα – ενώ όλοι μας κατανοούμε πως ο βασικός σκοπός τους είναι κυρίως η συγκάλυψη των πάσης φύσεως «εγκλημάτων» τους, με την ευρεία έννοια της λέξης.
Βέβαια, μία χώρα που ευρίσκεται υπό την οικονομική κατοχή της Γερμανίας και τη στρατιωτική των Η.Π.Α. (η στάση του πρωθυπουργού ήταν εύγλωττη τόσο απέναντι στην καγκελάριο, όσο και στον πρόεδρο Trump), δεν έχει πολλές ελπίδες απελευθέρωσης και ανάκτησης της εθνικής της κυριαρχίας – ακόμη και αν επιλεγεί ένας ιδανικός πρόεδρος. Εν τούτοις θα έδειχνε τουλάχιστον πως τα παθήματα της έγιναν μαθήματα και μία διάθεση πραγματικής αλλαγής – παύοντας να επαναλαμβάνει τα αμέτρητα λάθη του παρελθόντος ξανά και ξανά.
