.
Η περίπτωση της Ελλάδας
Όπως έχω αναφέρει στο κείμενο «Η μεγάλη πρόκληση του 2018», έχουμε κάνει ήδη πάρα πολλά λάθη και μετά το 2010 – ενώ διασπασθήκαμε σε αντίπαλα στρατόπεδα, επιτρέποντας το «διαίρει και βασίλευε» σε αυτούς που έχουν μετατρέψει την πατρίδα μας σε δικό τους προτεκτοράτο. Εκτός αυτού, δεν διαθέτουμε ικανό πολιτικό προσωπικό – με βασικότερο κριτήριο το ότι, ενώ τα κυριότερα κόμματα τάσσονται υπέρ των μνημονίων, την ίδια στιγμή λειτουργούν ως άσπονδοι εχθροί μεταξύ τους.
Θέλουν δε να κερδίσουν τις εκλογές, ανταγωνιζόμενα σχετικά με το ποιό θα είναι ο καλύτερος διαχειριστής των ξένων μνημονίων – χωρίς να έχουν κανένα ορθολογικό σχέδιο εξόδου από την κρίση, άρα από τα μνημόνια, το οποίο θα έπρεπε να στηρίζεται σε δύο κύριους πυλώνες: (α) στη βιώσιμη χρηματοδότηση της χώρας και (β) στην παραγωγή πλούτου.
Ειδικά όσον αφορά την παραμονή μας στην Ευρωζώνη και στην ΕΕ, την οποία όλοι επιθυμούμε, χωρίς την ονομαστική διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους, εναλλακτικά την πληρωμή των πολεμικών επανορθώσεων που οι ίδιοι οι Γερμανοί υπολογίζουν στα 180 δις € (ανάλυση), είναι ρεαλιστικά ανέφικτη – ενώ η δική μου πρόταση έχει διατυπωθεί στο άρθρο «Εθνική ανεξαρτησία», στην έκταση που επιτρέπει ο περιορισμένος χώρος μίας διαδικτυακής σελίδας.
Περαιτέρω, χωρίς μία νομισματική πολιτική προσαρμοσμένη επακριβώς στη σημερινή καταστροφική κατάσταση της χώρας μας, καθώς επίσης δίχως την προστασία που χρειάζεται η αναβίωση της βιομηχανίας και του πρωτογενή μας τομέα κατά τα πρότυπα της Ρωσίας (άρθρο), πλούτος δεν μπορεί να δημιουργηθεί – ενώ όσο καλά και αν μοιράζεται η φτώχεια, όσο παράγουμε φτώχεια το μέλλον μας δεν θα αλλάξει. Το γεγονός αυτό διαπιστώνεται από το ότι, παρά το ξεπούλημα των δημοσίων επιχειρήσεων, το PSI, καθώς επίσης την υπερβολική φορολόγηση σε βαθμό δήμευσης του ιδιωτικού τομέα, το δημόσιο χρέος μας αυξάνεται – όχι μόνο ως ποσοστό του συνεχώς χαμηλότερου ΑΕΠ αλλά, επίσης, σε απόλυτο μέγεθος (από τα 299 δις € το 2009 στα 326 δις € πρόσφατα).
Ακόμη χειρότερα, το κόκκινο ιδιωτικό έχει εκτοξευθεί στα ύψη – ενώ όλοι γνωρίζουν πως το ιδιωτικό χρέος είναι πολύ πιο δύσκολο στην αντιμετώπιση του, σε σχέση με το δημόσιο (κάτι που τεκμηριώνει τα λάθη που έγιναν το 2010, όπου μόνο η Ελλάδα είχε πρόβλημα δημοσίου χρέους σχετικά με τις υπόλοιπες χώρες, με εξαίρεση την Ιταλία). Λογικά λοιπόν αναφέρεται πως ανταλλάχθηκαν χρήματα έναντι ψυχών – όπως φαίνεται από την εικόνα.
Σε κάθε περίπτωση, αυτό που προβλέπεται είναι η απώλεια του δημοσίου και ιδιωτικού πλούτου της χώρας, μέσω της πολιτικής των μνημονίων και των πρωτογενών πλεονασμάτων εν απουσία ανάπτυξης, χωρίς να εξυγιανθεί η οικονομία μας – ενώ αμφιβάλω εάν ένα κατεστραμμένο κράτος, έστω ως αποικία και υπό ξένη ιδιοκτησία, μπορεί να παραμείνει μέλος της Ευρωζώνης και της ΕΕ, από ένα χρονικό σημείο και μετά. Υποθέτω πάντως πως κανένας δεν θέλει ένα καθεστώς ανάλογο με του Πουέρτο Ρίκο, όσον αφορά τις Η.Π.Α. – ούτε να παραμείνει η Ελλάδα αναξιοπρεπής ζητιάνος στο διηνεκές.
Επίλογος
Η Ελλάδα σήμερα, αν και σε τρισχειρότερη κατάσταση συγκριτικά με το 2010, δεν έχει μόνο αρνητικά στοιχεία – αφού ο προϋπολογισμός της έχει πολύ μικρά δημοσιονομικά ελλείμματα όταν της Ισπανίας είναι στο -4,5% (γράφημα), ενώ το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της είναι σχεδόν ισοσκελισμένο, σε σχέση με το -15,1% του 2009.
Επεξήγηση γραφήματος: Εξέλιξη του ελλείμματος του προϋπολογισμού της Ελλάδας (μπλε στήλες, αριστερή κάθετος), σε σχέση με την Ισπανία (διακεκομμένη γραμμή, δεξιά κάθετος).
.
Εν τούτοις, τα δύο αυτά θετικά μεγέθη επιτεύχθηκαν (α) με τους υπερβολικούς φόρους και (β) με τη φτωχοποίηση των Ελλήνων μέσω της κατακόρυφης πτώσης των εισοδημάτων τους – οπότε όχι με υγιείς διαδικασίες, όπως θα ήταν η άνοδος του ΑΕΠ και η αύξηση των εξαγωγών. Εκτός αυτού, έχουν καταστρέψει όλες τις μελλοντικές προοπτικές της ελληνικής οικονομίας, σε συνδυασμό με άλλους παράγοντες – όπως η μείωση των επενδύσεων παγίου εξοπλισμού εις βάρος της παραγωγής, της ανάπτυξης κλπ. (άρθρο).
Όλα αυτά είναι γνωστά στις αγορές, όπως επίσης τα προβλήματα των τραπεζών, ειδικά όσον αφορά τις εναπομένουσες κρατικές εγγυήσεις λόγω ELA (26 δις €) – τονίζοντας πως όλες οι προηγούμενες εγγυήσεις έχουν πληρωθεί, με εξαίρεση τα 380 εκ. € μίας μόνο τράπεζας, χωρίς φυσικά να επιβαρύνουν το δημόσιο χρέος όπως ισχυρίζονται ανεύθυνα ορισμένοι.
Η κυβέρνηση βέβαια φαντάζεται πως με το «μαξιλάρι» που σχηματίζει από τα χρήματα της τρίτης δανειακής σύμβασης θα καταφέρει να δανειστεί με βιώσιμα επιτόκια τουλάχιστον στην αρχή – κάτι που όμως δεν θα βοηθούσε καθόλου τη χώρα μας, η οποία σήμερα είναι τόσο χρεοκοπημένη, όσο καμία άλλη στην παγκόσμια ιστορία (γράφημα, χρέος της Βενεζουέλας ως προς το ΑΕΠ της), ενώ είναι η μοναδική που δεν διασώθηκε μετά από οκτώ χρόνια, καθώς επίσης που της εγκρίθηκαν τρεις θηριώδεις δανειακές συμβάσεις. Όπως θα λέγαμε δηλαδή, ο βασιλιάς είναι γυμνός και μόνο οι τυφλοί δεν το βλέπουν.
Στα πλαίσια αυτά θεωρώ πως όσο πιο γρήγορα συνειδητοποιήσουμε τη χρεοκοπία μας, τόσο εμείς, όσο και τα πολιτικά κόμματα, τόσο καλύτερα για όλους μας – αφού τότε, έχοντας ορίσει το πρόβλημα σωστά, θα αναζητήσουμε τις πραγματικές λύσεις του που ασφαλώς υπάρχουν. Τους πιστωτές μας βέβαια δεν τους ενοχλεί τόσο πολύ, αφού θα υφαρπάξουν πολλαπλάσια περιουσιακά στοιχεία έχοντας υποθηκεύσει ολόκληρη τη χώρα (α) με το PSI και (β) με την εξαγορά των τραπεζών – αν και δεν θα επωφεληθούν τόσο, εάν τυχόν η Ελλάδα βυθιστεί στο χάος, μετατρεπόμενη σε μία αποτυχημένη χώρα.
Ολοκληρώνοντας, εύχομαι Καλή Χρονιά, με υγεία και ευτυχία σε όλες τις φίλες και τους φίλους – έχοντας την εντύπωση πως το 2018 θα είναι ένα πολύ κρίσιμο έτος για την Ελλάδα, καθοριστικό για το μέλλον της. Η σελίδα μας θα περιορίσει βέβαια τις αναλύσεις της, όπως έχω ήδη αναφέρει, αλλά θα προσπαθήσει να μην τις σταματήσει – αφού όλοι μας το θεωρούμε ως μία βασική κοινωνική μας υποχρέωση.
