.
Η παγκόσμια κεντρική τράπεζα, με το παγκόσμιο νόμισμα
Τα «Ειδικά Τραβηχτικά Δικαιώματα» (SDR), είναι παγκόσμια χρήματα, τα οποία μπορούν να εκτυπώνονται «κατά το δοκούν» – αφού πρόκειται για μία νομισματική μονάδα του ΔΝΤ, χωρίς αντίκρισμα σε χρυσό ή σε κάποια άλλη πραγματική αξία. Το ΔΝΤ εισήγαγε τα SDR το 1969 – σε μία εποχή δηλαδή μεγάλων προβλημάτων στην παγκόσμια συναλλαγματική πολιτική. Τα SDR είχαν αρχικά αντίκρισμα σε χρυσό – έως το 1973, όπου καταργήθηκε η σύνδεση του δολαρίου με το χρυσό.
Ειδικότερα, λόγω των συνεχών νομισματικών κρίσεων, των πληθωριστικών πιέσεων και της υποτίμησης του δολαρίου τη δεκαετία του ’70, είχε προκληθεί μία στενότητα ρευστότητας σε παγκόσμια κλίμακα – με αποτέλεσμα τα συναλλαγματικά αποθέματα πολλών χωρών-μελών του ΔΝΤ να εξαντλούνται επικίνδυνα. Για την αντιμετώπιση του προβλήματος, μεταξύ των ετών 1969 και 1981, προσφέρθηκαν πολλές φορές SDR – αν και το συνολικό ποσόν ήταν σχετικά χαμηλό, φτάνοντας στα 33,8 δις $ (με ισοτιμία του 2011 – Rickard).
Μετά το 1981 και για 28 ολόκληρα χρόνια δεν χρησιμοποιήθηκαν καθόλου τα SDR – έως το 2009 όπου, λόγω του πανικού που συνόδευσε την κατάρρευση του 2008, καθώς επίσης των προσπαθειών μείωσης του χρέους εκ μέρους των τραπεζών και των καταναλωτών, προκλήθηκε ξανά μία στενότητα ρευστότητας σε παγκόσμιο επίπεδο.
Αυτή τη φορά όμως, η πρωτοβουλία προήλθε από τους G20, οι οποίοι χρησιμοποίησαν το ΔΝΤ και τα SDR ως εργαλείο, για την εφαρμογή της παγκόσμιας συναλλαγματικής πολιτικής που αποφάσισαν – τα ποσά δε που «εκδόθηκαν» σε SDR ήταν τεράστια, φτάνοντας στα 289 δις $. Τα ειδικά αυτά «μέτρα ανάγκης», με τα οποία αυξήθηκε η ποσότητα χρήματος διεθνώς, δεν έγιναν ευρέως αντιληπτά – επειδή η χρηματοπιστωτική κρίση, με την κατάρρευση των χρηματιστηρίων και των τιμών των ακινήτων, ήταν στο επίκεντρο της δημοσιότητας.
Εν τούτοις, επρόκειτο για το ξεκίνημα της αναζήτησης μίας εναλλακτικής λύσης για το δολάριο, ως παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα, «υπό την αιγίδα» των G20 και του ΔΝΤ – ενώ, επί πλέον στην έκδοση SDR, το ΔΝΤ υπερδιπλασίασε τις δυνατότητες του για παροχή πιστώσεων στα 580 δις $ (2011), από 250 δις $ προηγουμένως. Η διεύρυνση αυτή προήλθε από πιστώσεις των χωρών-μελών του, έναντι των οποίων το ΔΝΤ εξέδωσε SDR.
Στα πλαίσια αυτά, το ΔΝΤ μπόρεσε να εκπληρώσει τις δύο βασικότερες λειτουργίες μίας πραγματικής κεντρικής τράπεζας: τη δημιουργία χρημάτων από το πουθενά, καθώς επίσης αυτήν του «ύστατου δανειστή» – με τη χρήση ενός νομίσματος και με διοικητικό συμβούλιο τους G20. Επομένως, «οριοθέτησε» τη νέα εποχή – αυτήν της ύπαρξης μίας παγκόσμιας κεντρικής τράπεζας, με ένα παγκόσμιο νόμισμα και με μία παγκόσμια ηγεσία.
Εν τούτοις, παρά το ότι έχουν εκπληρωθεί οι δύο βασικές λειτουργίες, το SDR απέχει πολύ από το να είναι σε θέση να αντικαταστήσει το δολάριο, ως ένα παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα – αφού οι ιδιοκτήτες τότε του SDR θα χρειάζονταν ένα μεγάλο καλάθι από αξιόγραφα διαφορετικής λήξης, στα οποία θα μπορούσαν να επενδύσουν για να έχουν κέρδη, διατηρώντας την αξία τους.
Για να πραγματοποιηθεί κάτι τέτοιο, απαιτείται η δημιουργία μίας «SDR-αγοράς ομολόγων», με κρατικά και ιδιωτικά εργαλεία, – επίσης ένα μεγάλο, διεθνές δίκτυο διαπραγματευτών χρεογράφων, το οποίο να φροντίζει για την απαιτούμενη ρευστότητα και τη χρηματοδότηση της αγοράς αυτής, με ξένα κεφάλαια.
Κάτι τέτοιο απαιτεί πολλά χρόνια – με την Fed όμως να γνωρίζει πλέον πως οι δυνατότητες της να φροντίζει για την παγκόσμια ρευστότητα είναι περιορισμένες, με το γουάν να είναι πολύ μακριά από την τυχόν ανάδειξη του σε παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα, καθώς επίσης με το ευρώ σε δύσκολη θέση, λόγω της κρίσης χρέους και τραπεζών της Ευρώπης.
Σε κάθε περίπτωση, το ΔΝΤ έχει παρουσιάσει ήδη ένα λεπτομερές σχέδιο (7.1.2011) ανάδειξης του σε μία παγκόσμια κεντρική τράπεζα, με ένα παγκόσμιο νόμισμα, μέσω της δημιουργίας μίας «SDR αγοράς ομολόγων» με επαρκή ρευστότητα – η οποία θα αποτελούσε το προκαταρτικό στάδιο της αντικατάστασης του δολαρίου, ως παγκοσμίου αποθεματικού νομίσματος. Επειδή δε η ισοτιμία του βασίζεται στη μέση αξία ενός καλαθιού νομισμάτων, προτάθηκε η σταδιακή αλλαγή του καλαθιού – όπου θα δινόταν μεγαλύτερο βάρος στο γουάν και μικρότερο στο δολάριο.
Εάν λοιπόν το ΔΝΤ, εκτός από την έκδοση παγκοσμίων χρημάτων, καθώς επίσης του ύστατου δανειστή διεθνώς, κατάφερνε να αποκτήσει τη λειτουργία μίας αποθεματικής τράπεζας, θα αναδεικνυόταν σε μία Παγκόσμια Κεντρική Τράπεζα – σε κάτι σχετικά ανάλογο με την ΕΚΤ στην Ευρωζώνη, η οποία είναι η κεντρική τράπεζα των κεντρικών τραπεζών της ζώνης του ευρώ. Εάν συνέβαινε κάτι τέτοιο, τότε αυτόματα τόσο η Fed, όσο και το δολάριο, θα βρισκόταν σε μία υποδεέστερη θέση – όπως επίσης η ΕΚΤ και το Ευρώ, ή όποιοι άλλοι θα συμμετείχαν στο εγχείρημα.
Η νέα τάξη πραγμάτων
Στο σημείο αυτό κατανοούμε εύκολα ποιά είναι η απάντηση της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής ελίτ, σε σχέση με τους συναλλαγματικούς πολέμους– καθώς επίσης αναφορικά με την πιθανότητα κατάρρευσης του δολαρίου ή ολόκληρου του χρηματοπιστωτικού συστήματος του πλανήτη.
Μία απάντηση ανάλογη με αυτήν της διεθνούς γεωπολιτικής στρατηγικής, όπου οι Η.Π.Α., γνωρίζοντας πως έχουν φτάσει στα ανώτατα όρια των δυνατοτήτων τους, θα επιθυμούσαν την ανάληψη της παγκόσμιας ηγεμονίας από μία ομάδα κρατών –τα οποία όμως θα συνεργάζονταν στενά με την υπερδύναμη και μεταξύ τους.
Συνεχίζοντας, εάν επετύγχανε το παραπάνω σχέδιο του ΔΝΤ, τότε θα είχε επιλυθεί ταυτόχρονα και το «Δίλημμα-Triffin» – το οποίο αναφέρεται σε ένα λάθος, στην κατασκευή του συστήματος του «Bretton-Woods».
Σύμφωνα με το δίλημμα, τα περιορισμένα αποθέματα χρυσού καθιστούσαν εφικτή την παροχή της απαραίτητης ρευστότητας για τις ανάγκες του παγκοσμίου εμπορίου, μόνο μέσω της εκτύπωσης νέων δολαρίων – όπου όμως θα δημιουργούνταν νομοτελειακά ελλείμματα στο εμπορικό ισοζύγιο των Η.Π.Α. (γεγονός που παρατηρήθηκε και μετά την αποδέσμευση του δολαρίου από το χρυσό).
Η «άπαξ και δια παντός» επίλυση του διλήμματος θα οφειλόταν στο ότι, δεν θα υπήρχε πλέον η ανάγκη εξασφάλισης της παγκόσμιας ρευστότητας από ένα νόμισμα – ενώ θα μπορούσε να αυξηθεί η ποσότητα χρήματος σε παγκόσμια βάση, ανεξάρτητα από το εμπορικό ισοζύγιο της χώρας, η οποία εκδίδει το παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα.
Από την άλλη πλευρά, σε μία τέτοια περίπτωση δεν θα υπήρχε προφανώς κανένας δημοκρατικός έλεγχος, όσον αφορά τη δημιουργία χρημάτων από το πουθενά – ενώ το ΔΝΤ δεν θα ήταν υπόλογο ουσιαστικά σε κανέναν, με εξαίρεση την παγκόσμια χρηματοπιστωτική ελίτ. Θα συνέβαινε δηλαδή κάτι σχετικά ανάλογο με την ίδρυση της Fed, η οποία εκδίδει το δολάριο, από τους επτά ισχυρότερους άνδρες του πλανήτη – με τη διαφορά πως οι ιδιόκτητες της «ΔΝΤ-Τράπεζας» θα ήταν οι χώρες-μέλη του ΔΝΤ.
Εν τούτοις, επειδή οι «χώρες-μέλη» κυβερνώνται από πολιτικούς οι οποίοι, σχεδόν στο σύνολο τους, είναι έμμισθοι υπηρέτες της διεθνούς ελίτ (διαφορετικά δεν εκλέγονται ενώ, εφόσον εκλεγούν χωρίς την έγκριση της ελίτ, «καθαιρούνται» ή δολοφονούνται), η ανώτατη εξουσία θα παρέμενε στα χέρια της ελίτ – όπως ακριβώς συμβαίνει με τη Fed.
Στο σημείο αυτό οφείλουμε ίσως να θυμηθούμε τα λόγια του Keynes, σύμφωνα με τα οποία «Δεν υπάρχει κανένα πιο εκλεπτυσμένο και πιο ασφαλές μέσον, για να «γκρεμίσει» κανείς τις υφιστάμενες βασικές δομές μίας κοινωνίας, από την καταστροφή του νομίσματος της. Η διαδικασία αυτή συγκεντρώνει όλες τις μυστικές δυνάμεις των οικονομικών νόμων, θέτοντας τες στην υπηρεσία της καταστροφής – με έναν τέτοιον τρόπο δε, ο οποίος δεν μπορεί να κατανοηθεί ούτε από έναν άνθρωπο, μεταξύ πολλών εκατομμυρίων«.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει προφανώς και με τους εσωτερικούς μηχανισμούς, καθώς επίσης με τις διαδικασίες του ΔΝΤ – τις οποίες δεν κατανοεί ούτε ένας άνθρωπος, στα 100 εκ. ίσως. Για εκείνο το χρονικό διάστημα λοιπόν που οι μηχανισμοί αυτοί και οι διαδικασίες που τους συνοδεύουν δεν είναι κατανοητές, θα ήταν ασφαλώς καλύτερα να μην πραγματοποιηθεί το σχέδιο του ΔΝΤ.
Επίλογος
Το σχέδιο της αντικατάστασης του δολαρίου και της Fed, από το SDR και το ΔΝΤ, λόγω των προβλέψεων κατάρρευσης του χρηματοπιστωτικού συστήματος, αφορά ουσιαστικά την αντικατάσταση ενός συστήματος βασισμένου σε χάρτινα χρήματα δίχως αντίκρισμα (Fiat Money), με ένα άλλο, ανάλογο σύστημα – με αποτέλεσμα να μεταβιβαστούν στο νέο σύστημα τα προβλήματα του παλαιότερου.
Για την ελίτ βέβαια θα αποτελούσε την ιδανική ίσως λύση – αφού θα επέκτεινε την κυριαρχία της σε ολόκληρο τον πλανήτη, συμπεριλαμβανομένων των «κλειστών» χωρών όπως η Κίνα και η Ρωσία, «απομυζώντας» το σύνολο σχεδόν της ανθρωπότητας.
Στα πλαίσια αυτά, αφενός μεν δεν αποτελεί μία σοβαρή, μακροπρόθεσμη λύση στο τεράστιο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε, αφετέρου δεν εξασφαλίζει το δημοκρατικό έλεγχο του συστήματος – έτσι ώστε να μην λειτουργεί εις βάρος της πλειοψηφίας των ανθρώπων (κάτι που χαρακτηρίζει και την Ευρωζώνη).
Επομένως, δεν είναι σε καμία περίπτωση η επιθυμητή λύση – γεγονός που σίγουρα κατανόησαν πρώτες οι αναπτυσσόμενες οικονομίες των BRICS, οι οποίες δημιούργησαν τη δική τους Παγκόσμια Τράπεζα και το δικό τους ΔΝΤ. Η «τιμωρία» βέβαια του Ρώσου προέδρου που προηγήθηκε (κυρώσεις), αλλά και ακολούθησε αμέσως μετά (άρθρο), τεκμηριώνει πως οι Η.Π.Α. δεν είναι πρόθυμες να αποδεχθούν διαφορετικές λύσεις – ενώ θα ακολουθήσουν πιθανότατα ανάλογες τιμωρίες άλλων χωρών.
Ολοκληρώνοντας, αυτό δεν σημαίνει πως υποτιμάει κανείς την τεράστια συμβολή των Η.Π.Α. στην παγκόσμια σταθερότητα και στην ειρήνη – αφού χωρίς τον έλεγχο και την «αστυνόμευση» της υπερδύναμης, ο πλανήτης θα ήταν κατά πολύ πιο επικίνδυνος.
Εν τούτοις, οι Η.Π.Α. οφείλουν να συνεργασθούν πλέον με όλα τα άλλα ισχυρά κράτη, κυρίως όσον αφορά τα θέματα της παγκόσμιας συμβατικής και οικονομικής ασφάλειας – πριν από κάθε τι άλλο δε, να επιλύσουν τα δικά τους προβλήματα, τα οποία οφείλονται κυρίως στην αχόρταγη χρηματοπιστωτική ελίτ που, μέσω του «συστήματος Fed» «απομυζεί» τους Αμερικανούς μέχρι θανάτου.
