Οι έμμεσες απειλές και κατηγορίες των Η.Π.Α.
Περαιτέρω, οι Η.Π.Α. αναφέρονται στις πρόσφατες εξεγέρσεις των πληθυσμών του μη δυτικού πλανήτη, θεωρώντας πως πρέπει να τους δοθεί ιδιαίτερη σημασία. Κατά το γεωπολιτικό αναλυτή της υπερδύναμης (πηγή), πρόκειται σε μεγάλο βαθμό για καταπιεσμένες από καιρό πολιτικές αναμνήσεις – οι οποίες πυροδότησαν το ξαφνικό και εξαιρετικά εκρηκτικό κίνημα των ισλαμιστών εξτρεμιστών (ISIS). Ότι συμβαίνει λοιπόν σήμερα στη Μέση Ανατολή, θα μπορούσε να είναι μόνο το ξεκίνημα ενός ευρύτερου φαινομένου – το οποίο ίσως βιωθεί μελλοντικά στην Αφρική, στην Ασία, καθώς επίσης σε όλες τις πρώην αποικίες του δυτικού ημισφαιρίου.
Ειδικότερα, στις χώρες αυτές επιστρέφουν οι αναμνήσεις από τις σφαγές που υπέστησαν οι πρόγονοι τους, εκ μέρους των Ευρωπαίων κυρίως αποικιοκρατών – από λαούς δηλαδή που σήμερα θέλουν να μην θεωρούνται ρατσιστές αλλά φιλικοί προς τους «ξένους», παρά το ότι τα εγκλήματα τους στο πρόσφατο παρελθόν είναι συγκρίσιμα μόνο με τα αντίστοιχα των ναζί.
Πρόκειται για πολλά εκατομμύρια θύματα των Ευρωπαίων οπότε, η τάση των λαών αυτών για πολιτική ανεξαρτησία, ενδυναμωμένη από τα καταπιεσμένα για πολύ καιρό συναισθήματα οργής και απογοήτευσης, αποτελούν μία πολύ ισχυρή και άκρως επικίνδυνη κινητήρια δύναμη – η οποία εμφανίζεται πλέον στην επιφάνεια, όχι μόνο στο μουσουλμανικό κόσμο, απαιτώντας εκδίκηση.
Ορισμένα παραδείγματα των εγκλημάτων της Ευρώπης αρκούν για να γίνει κατανοητό το μέγεθος τους – όπως η μείωση του πληθυσμού της αυτοκρατορίας των Αζτέκων το 16ο αιώνα, στην περιοχή του σημερινού Μεξικού, από τα 25 εκ. στο 1 εκ. σε χρόνο μηδέν. Κατά ανάλογο τρόπο πέθαναν στη βόρεια Αμερική το 90% των αυτοχθόνων κατοίκων της μέσα στα πρώτα πέντε έτη της επαφής τους με τους Ευρωπαίους κατακτητές και αποίκους – κυρίως λόγω των ασθενειών που μετέφεραν.
Οι Βρετανοί σκότωσαν στην Ινδία μεταξύ των ετών 1857 και 1867 περί το 1 εκ. αμάχους, για αντίποινα. Σε άλλες περιπτώσεις (καλλιέργεια οπίου από τη βρετανική εταιρεία των ανατολικών Ινδιών) οδηγήθηκαν πολλά εκατομμύρια Κινέζοι στον πρόωρο θάνατο τους – χωρίς να υπολογίζει κανείς τα επί πλέον εκατομμύρια που σκοτώθηκαν στον πρώτο και δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.
Στο Κονγκό, το οποίο ανήκε τότε στην προσωπική ιδιοκτησία του Βέλγου βασιλιά Λεοπόλδου ΙΙ, σκοτώθηκαν μεταξύ των ετών 1890 και 1910 σχεδόν 15 εκ. άνθρωποι – όταν στον αιματηρό πόλεμο του Βιετνάμ (1955 – 1975) σκοτώθηκαν «μόλις» ένα έως τρία εκατομμύρια άμαχοι. Η Γερμανία διεξήγαγε πολλές γενοκτονίες στην Αφρική (άρθρο), πολύ πριν το Ολοκαύτωμα των Εβραίων – ενώ, εάν εξετάσει κανείς τι συνέβη με το μουσουλμανικό πληθυσμό στο ρωσικό Καύκασο, θα ανακαλύψει ανάλογες θηριωδίες.
Στην Ινδονησία οι Ολλανδοί κατακτητές σκότωσαν μεταξύ των ετών 1835 και 1840 περί τους 300.000 αμάχους – ενώ στην Αλγερία έχασαν τη ζωή τους από τις θηριωδίες των Γάλλων, κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου (1830 – 1845), σχεδόν το 50% των κατοίκων της. Στη γειτονική Λιβύη οι Ιταλοί φυλάκισαν σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης τους κατοίκους μίας ολόκληρης επαρχίας – με αποτέλεσμα να ακολουθήσουν μαζικοί θάνατοι των εγκλεισμένων (1927 – 1934), οι οποίοι πλησίασαν τα 500.000 άτομα.
Οι Αμερικανοί στο Αφγανιστάν σκότωσαν περί τους 26.000 αμάχους, ενώ η δυτική συμμαχία δολοφόνησε περίπου 165.000 στο Ιράκ, χωρίς να υπολογίζουμε τους στρατιώτες – αν και θα πρέπει να υπολογίζονται επί πλέον τα εκατομμύρια θύματα των επιδρομών του ΔΝΤ και τις Παγκόσμιας Τράπεζας στις αναδυόμενες και αναπτυσσόμενες οικονομίες (στη Ρωσία επίσης), οι οποίες κυριολεκτικά λεηλατήθηκαν από τους εντολείς τους (πολυεθνικές, τοκογλυφικό κεφάλαιο).
Επειδή δεν πρέπει λοιπόν να ξεχνάει κανείς όλα αυτά, τα οποία έχουν δημιουργήσει βαθιά συναισθήματα εκδίκησης στους καταπιεσμένους λαούς που κατηγορεί η Δύση για τις σημερινές τρομοκρατικές επιθέσεις τους, η μοναδική λύση άμυνας κατά τους Αμερικανούς είναι η συνεργασία των τριών υπερδυνάμεων – των Η.Π.Α., της Ρωσίας και της Κίνας, εν πρώτοις σε ένα περιορισμένο τοπικό επίπεδο. Πριν από όλα στη Μέση Ανατολή και στη Βόρεια Αφρική, όπου φαίνεται πως υπάρχει ήδη προσέγγιση των Η.Π.Α. με τη Ρωσία στο θέμα της Λιβύης.
Έτσι μόνο θα μπορούσαν να αποφευχθούν πόλεμοι, όπως του Ισραήλ εναντίον του Ιράν, του Ιράν εναντίον της Σαουδικής Αραβίας, της Αιγύπτου εναντίον της Λιβύης κοκ., καθώς επίσης αιματηρά τρομοκρατικά χτυπήματα – ενώ η Ευρώπη θα κινδυνεύσει να διαλυθεί, τόσο από το μεταναστευτικό, όσο και από την κρίση χρέους, με πολλές χώρες της να αναζητούν νέους «προστάτες», μέσω συμφωνιών με έναν εκ των τριών ισχυρών του πλανήτη: με τις Η.Π.Α., τη Ρωσία ή την Κίνα.
Η μοναδική εναλλακτική λύση, όσον αφορά τη συνεργασία των τριών ισχυρών δυνάμεων, είναι η αναζήτηση μίας μονομερούς στρατιωτικής νίκης – η οποία θα ήταν μεγάλο ρίσκο για τη Ρωσία, αφού θα μπορούσε να ηττηθεί, οπότε να μετατραπεί με κάποιον τρόπο σε αποικία της Κίνας.
Ρίσκο θα ήταν επίσης για την Κίνα, αφού μία στρατιωτική αντιπαράθεση της με τις Η.Π.Α. θα την έφερνε σε μία αντίστοιχη ίσως (πόλεμο) με την Ινδία και την Ιαπωνία – οπότε θα καταστρεφόταν. Το ρίσκο για τις Η.Π.Α. θα ήταν μικρότερο μεν, αλλά πολύ ακριβό για τους Πολίτες της – ενώ η Ευρώπη μάλλον θα μετατρεπόταν στο κεντρικό πεδίο της ενδεχόμενης σύγκρουσης της υπερδύναμης με τη Ρωσία.
Φυσικά θα μπορούσε μία από τις τρεις αυτές μεγάλες δυνάμεις ή κάποια άλλη να ανακαλύψει ένα πολύ ισχυρό όπλο, το οποίο θα της έδινε την εντύπωση πως είναι σε θέση να αντιπαρατεθεί με την άλλη. Ακόμη όμως και αν κέρδιζε τον πόλεμο, το αποτέλεσμα θα ήταν ένα παγκόσμιο χάος – αφού ασφαλώς δεν θα είχε τη δυνατότητα να αστυνομεύσει τον πλανήτη όπως οι Η.Π.Α., πόσο μάλλον μετά από μία σύγκρουση μαζί τους.
.
Επιμύθιο
Συμπερασματικά λοιπόν, η σημερινή μεξικανική αντιπαράθεση, σύγκρουση ή αδιέξοδο, η μονομαχία των τριών παικτών μαζί δηλαδή, είναι η καλύτερη δυνατή αφετηρία για να βρεθεί μία βιώσιμη λύση – αρκεί να μην προλάβει να πυροβολήσει κανένας.
Παραδόξως μία αντίστοιχη τριπλή μονομαχία διεξάγεται μεταξύ της Ελλάδας, του ΔΝΤ (Η.Π.Α.) και της Γερμανίας – ενώ θα μπορούσε κάλλιστα να εξελιχθεί σε μία αντίστοιχη της Κίνας, της Ρωσίας και των Η.Π.Α. με λάφυρο την Ελλάδα. Η Γερμανία μπορεί να είναι ισχυρή οικονομικά, αλλά σε γεωπολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο είναι πλέον ένα μεγάλο μηδενικό – όπως δυστυχώς ολόκληρη η Ευρώπη.
Επομένως, η Ευρώπη δεν είναι σε θέση ούτε να συγκρουσθεί, ούτε φυσικά να κερδίσει – οπότε η ΕΕ δεν αποτελεί προστάτη για κανένα μέλος της, γεγονός που δεν είναι ότι καλύτερο για τη συνοχή της. Με δεδομένο δε το ότι, οι Η.Π.Α. την τοποθετούν στη ζώνη επιρροής της Ρωσίας, εάν η τελευταία δεν επιμείνει στην ασιατική λύση, σημαίνει ότι μπορούν να αλλάξουν πολλά στο μέλλον – οπότε η Ελλάδα οφείλει να είναι σε επιφυλακή, από όλες τις πλευρές, αναζητώντας μεθοδικά την κατάλληλη ευκαιρία απελευθέρωσης της.
