Η σημερινή γεωπολιτική αντιπαράθεση των τριών ισχυρών του πλανήτη, είναι η καλύτερη αφετηρία για να βρεθεί μία λύση συνεργασίας τους – η οποία επιδιώκεται από τις ΗΠΑ, επειδή γνωρίζουν πως η μονοκρατορία τους αποτελεί παρελθόν
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
“Μια μεξικάνικη αντιπαράθεση ή μονομαχία είναι μια σύγκρουση ανάμεσα σε δύο ή περισσότερα μέρη, στην οποία το κάθε ένα ξεχωριστά δεν μπορεί να επιτεθεί ή να υποχωρήσει, χωρίς να εκτεθεί σε κίνδυνο. Ως αποτέλεσμα του γεγονότος αυτού, όλοι οι συμμετέχοντες πρέπει να διατηρήσουν τη στρατηγική της έντασης – η οποία παραμένει άλυτη, έως ότου κάποια εξωτερική εκδήλωση καταστήσει δυνατή την επίλυση της σύγκρουσης” (Mexican Standoff).
.
Ανάλυση
Είναι δεδομένο πλέον το ότι, η Ελλάδα έχει χάσει εντελώς την εθνική της κυριαρχία, μετατρεπόμενη σε μία αποικία της Δύσης – την οποία διεκδικούν ως τέτοια τόσο οι Η.Π.Α. μέσω του ΔΝΤ, όσο και η Γερμανία, μέσω της ευρωπαϊκής Τρόικας. Προφανώς με τη βοήθεια των δεσμών του ευρώ και του χρέους, για το οποίο (χρέος) είναι μεν συνυπεύθυνες οι ελληνικές κυβερνήσεις έως το 2010, αλλά όχι για την επόμενη περίοδο – αφού έκτοτε εκτελούν τις εντολές της σκιώδους εξουσίας.
Ο σημερινός πρωθυπουργός δε είναι εκείνος που, αφού δολοφόνησε την ύστατη ελπίδα των Ελλήνων, κατάφερε τελικά να τους πείσει πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος – αν και μάλλον δεν θα τον βαδίσει ο ίδιος, αλλά ο διάδοχος του που προετοιμάζεται από την εγχώρια ελίτ, σε συνεργασία με τους κατακτητές.
Ένα δεύτερο δεδομένο είναι το ότι, δεν θα επιτραπεί στην Ελλάδα η ανάκτηση της εθνικής της κυριαρχίας από τις δύο παραπάνω δυνάμεις. Από τις Η.Π.Α. λόγω των φόβων αλλαγής των γεωπολιτικών συμμαχιών της χώρας μας, ενώ από τη Γερμανία επειδή θέλει να υφαρπάξει τα περιουσιακά της στοιχεία – μετατρέποντας την σε μία περιοχή φθηνού εργατικού δυναμικού για τη βιομηχανία της, όπως την Πορτογαλία, μέσω κυρίως της χρήσης του ευρώ ως το νόμισμα των σκλάβων της.
Επόμενο δεδομένο είναι ο πολιτισμός της Ελλάδας, ο οποίος υιοθετήθηκε μεν από την Ευρώπη, άρα και από τις μεγάλες πρώην αποικίες της, όπως οι Η.Π.Α., ο Καναδάς και η Αυστραλία, αλλά συγκρίνεται μόνο με αυτόν της Κίνας – ενώ η ορθόδοξη θρησκεία της υιοθετήθηκε από τη Ρωσία, καθώς επίσης από άλλες χώρες της ανατολικής Ευρώπης. Η Ρωσία δε προσπαθεί να ανεξαρτητοποιηθεί από την ηγεμονία της Δύσης –κυρίως σε συνεργασία με την Κίνα, με την Ινδία και με το Ιράν, δημιουργώντας έναν εναλλακτικό δεύτερο πόλο στην περιοχή της Ευρασίας και αλλού.
Με βάση τα παραπάνω δεδομένα, φαίνεται πως η μοναδική εναλλακτική δυνατότητα της Ελλάδας, είναι η συνεργασία της με το δεύτερο αυτό πόλο (BRICS) που δημιουργείται σταδιακά στον πλανήτη. Κάτι τέτοιο δεν είναι βέβαια καθόλου απλό, αφενός μεν εξαιτίας της υπερχρέωσης της, αφετέρου λόγω της πολύ σημαντικής γεωπολιτικής της θέσης για το ΝΑΤΟ – το οποίο όμως αντί να την προστατεύει, της δημιουργεί συνεχώς προβλήματα τόσο στα ανατολικά σύνορα της (Τουρκία), όσο και στα βόρεια (Σκόπια κλπ.), επί πλέον σήμερα μέσα στο Αιγαίο.
Στο σημείο αυτό είναι σκόπιμο να συμπληρώσουμε τη νέα γεωπολιτική αρχιτεκτονική που θέλουν να προωθήσουν σταδιακά οι Η.Π.Α. (άρθρο), έτσι ώστε να έχουμε μία πιο ολοκληρωμένη εικόνα του ευρύτερου σχεδιασμού τους – ο οποίος οφείλει να μας ενδιαφέρει, αφού ασφαλώς μας αφορά. Ειδικότερα τα εξής:
Σε γενικές γραμμές οι Η.Π.Α. επιθυμούν να χωρίσουν τον πλανήτη σε τρεις ζώνες επιρροής, όπου όμως θεωρούν την Ευρώπη ως αποικία τους και άρα δευτερεύουσας σημασίας – ενώ θέλουν να συμπεριλάβουν τη Ρωσία μαζί της. Έχουν ήδη ξεκινήσει δε συνομιλίες προσέγγισης της ΕΕ με τη Ρωσία (πηγή), με τις παρακάτω πέντε κατευθυντήριες αρχές:
(α) Την πλήρη εφαρμογή των συμφωνιών του Μινσκ, ως βασικό στοιχείο για τις όποιες αλλαγές στις σχέσεις μεταξύ των δύο περιοχών.
(β) Την ενίσχυση των σχέσεων με τους ανατολικούς εταίρους, καθώς επίσης με τους υπόλοιπους γείτονες των δύο περιοχών, ιδίως στην κεντρική Ασία.
(γ) Την ενίσχυση της εσωτερικής ανθεκτικότητας της ΕΕ, ιδίως όσον αφορά την ενεργειακή ασφάλεια, τις υβριδικές απειλές, τις στρατηγικές επικοινωνίες και όχι μόνο.
(δ) Την επιλεκτική «εμπλοκή» της ΕΕ με τη Ρωσία σε θέματα εξωτερικής πολιτικής, όπως αυτά που αφορούν το Ιράν, την ειρηνευτική διαδικασία στη Μέση Ανατολή ή στη Συρία, τη Βόρεια Κορέα, τη μετανάστευση, την καταπολέμηση της τρομοκρατίας και τις κλιματικές αλλαγές – επίσης σε άλλες περιοχές, όπου υπάρχει σαφές ενδιαφέρον (συμφέροντα) εκ μέρους της ΕΕ.
(ε) Την υποστήριξη της ρωσικής κοινωνίας, με ιδιαίτερες πολιτικές που σχετίζονται με αυτήν, με ειδική έμφαση στους νέους της Ρωσίας και της ΕΕ – με την έννοια πως το μέλλον και των δύο περιοχών είναι κάτι για το οποίο αξίζει και πρέπει να διενεργηθούν επενδύσεις.
Εν προκειμένω, η άποψη των Ρώσων είναι σε γενικές γραμμές ότι, η χώρα τους δεν έχει σοβαρά κίνητρα συνεργασίας με την ΕΕ, πως η Ευρώπη δεν είναι μόνο οι 28 χώρες που συναποτελούν την ΕΕ, ότι γίνεται προσπάθεια να σβηστεί η φωτιά (κυρώσεις, Ουκρανία, περικύκλωση από το ΝΑΤΟ, χρηματοπιστωτικός πόλεμος) με βενζίνη, καθώς επίσης πως δεν υπάρχει μία σύγκρουση αξιών με την Ευρώπη, αλλά μία σύγκρουση συμφερόντων (πηγή).
Προφανώς η βασική επιλογή της Ρωσίας είναι η συνεργασία της με τις BRICS, κυρίως με την Κίνα και την Ινδία – κάτι που θέλουν να αποφύγουν με κάθε θυσία οι Η.Π.Α., αφού γνωρίζουν πως η Ευρασία είναι ο μοναδικός παγκόσμιος πυλώνας που θα μπορούσε να διεκδικήσει την ηγεμονία του πλανήτη, χωρίς τη δική τους συμμετοχή. Όπως στο παράδειγμα της μεξικανικής σύγκρουσης λοιπόν στη θεωρία των παιγνίων, εάν οι δύο από τους τρεις μονομάχους ενωθούν, τότε ο τρίτος κινδυνεύει να πεθάνει.
Ανεξάρτητα όμως από την προσέγγιση της Ρωσίας με την ΕΕ, οι Η.Π.Α. επιθυμούν να περιοριστεί η επιρροή της στα δικά της εδάφη, ενδεχομένως από κοινού με τις ίδιες στην Ευρώπη, η Κίνα να παραμείνει ηγέτιδα δύναμη στις γύρω της χώρες, ενώ και οι τρεις δυνάμεις μαζί να συνεργάζονται μεταξύ τους, όσον αφορά όλες τις άλλες περιοχές του πλανήτη, εκτός της αμερικανικής ηπείρου – όπως είναι η Αφρική και η Μέση Ανατολή, αν και μάλλον αποκλείουν επίσης την Ιαπωνία και την Αυστραλία.
