Η Ελλάδα ευρίσκεται στο επίκεντρο της σύγκρουσης των Η.Π.Α. με τη Γερμανία, αντικείμενο της οποίας είναι η ηγεμονία της ηπείρου μας, ενώ καιροφυλακτούν η Ρωσία και η Κίνα – οπότε η κρίση θα διαρκέσει πολλά χρόνια ακόμη
(To άρθρο αποτελείται από 4 Σελίδες)
.
“Η Γερμανία συνηθίζει να κερδίζει όλες τις μάχες, χάνοντας τελικά τον πόλεμο. Με βάση όλα όσα συμβαίνουν λοιπόν, φαίνεται πως η ιστορία επαναλαμβάνεται – αν και με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο, επειδή οι οικονομικοί πόλεμοι, στους οποίους οι Η.Π.Α. είναι αναμφίβολα εξαιρετικά ισχυρές, ακολουθούν διαφορετικούς κανόνες” (πηγή).
.
Ανάλυση
Η χώρα που δεν επιθυμεί τη δραστηριοποίηση του ΔΝΤ στην Ευρωζώνη είναι αναμφίβολα η Γερμανία – έχοντας χρηματοδοτήσει την Πορτογαλία, έτσι ώστε να το εξοφλήσει, καθώς επίσης την Ιρλανδία. Υπενθυμίζουμε πως η ΕΚΤ επέτρεψε στην κεντρική τράπεζα της Ιρλανδίας την εκτύπωση 40 δις € περίπου, τα οποία θα αποπληρωθούν μετά το 2040 – ως αντάλλαγμα για την ανάληψη των χρεών των τραπεζών, εκ μέρους του κράτους.
Εν τούτοις, στην περίπτωση της Ελλάδας, επιμένει πως είναι απαραίτητη η συμμετοχή του ΔΝΤ – ενώ η ίδια η Ελλάδα, προηγουμένως μέσω του κ. Σαμαρά (ο οποίος ανετράπη λίγο αργότερα) και πρόσφατα από τη σημερινή κυβέρνηση (που μάλλον δεν θα ολοκληρώσει τη θητεία της), τάσσεται επίσης εναντίον του ΔΝΤ.
Το παράδοξο στην προκειμένη περίπτωση είναι πως το ΔΝΤ είναι το μόνο που έχει αφενός μεν παραδεχθεί επανειλημμένα τα λάθη του, στο θέμα του χειρισμού της ελληνικής κρίσης (ανάλυση), αφετέρου τοποθετείται υπέρ της διαγραφής μέρους του δημοσίου χρέους – όταν την ίδια στιγμή η Γερμανία είναι αντίθετη.
Εύλογα λοιπόν υποθέτει κανείς πως και η σημερινή κυβέρνηση παίζει το παιχνίδι της Γερμανίας, η οποία επίσημα τάσσεται υπέρ του ΔΝΤ, ενώ στην πραγματικότητα θέλει να το διώξει από την Ευρωζώνη – έτσι ώστε να παραμείνει ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης της Ευρώπης, ανακτώντας σταδιακά την ανεξαρτησία της από τις Η.Π.Α.
Κάτι ανάλογο διαπιστώνεται επίσης στο θέμα της ΤΤΙΡ (ανάλυση), μέσω της οποίας η υπερδύναμη προωθεί τη δημιουργία του οικονομικού ΝΑΤΟ, με απώτερο στόχο να διασφαλίσει την κυριαρχία της στην Ευρώπη – παράλληλα να εμποδίσει τυχόν συνεργασία της Γερμανίας με τη Ρωσία στην περιοχή της Ευρασίας, η οποία θα μετέτρεπε αυτόματα τις Η.Π.Α. σε μία περιφερειακή πλέον δύναμη.
Και σε αυτήν την περίπτωση η Γερμανία τάσσεται επίσημα υπέρ της υπογραφής της συμφωνίας, ενώ ταυτόχρονα κάνει ότι μπορεί για να μη δρομολογηθεί – με έμμεσους τρόπους φυσικά (διαδηλώσεις διαμαρτυρίας, ψηφίσματα κλπ.), όπως συμβαίνει με την Ελλάδα, όπου χρησιμοποιεί ως «εργαλείο» τις εκάστοτε κυβερνήσεις της.
Φαίνεται δε πως ο σημερινός πρωθυπουργός, παρά το ότι γνωρίζει την παγίδα, στην οποία οδηγήθηκε ο κ. Σαμαράς (υπόσχεση της Γερμανίας για την αναδιάρθρωση του χρέους, η οποία δεν τηρήθηκε), κάνει το ίδιο λάθος – γεγονός που οδηγεί στο συμπέρασμα ότι, έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για την κυβέρνηση του, ενώ ήδη προωθείται ο διάδοχος του (άρθρο).
Περαιτέρω, επιθυμούμε να τονίσουμε ξανά πως δεν τοποθετούμαστε ποτέ εναντίον της Γερμανίας, αφού κάνει απλά τη δουλειά της όσο καλύτερα μπορεί και όπως η ίδια νομίζει – σε αντίθεση με τις ελληνικές κυβερνήσεις, οι οποίες ανέκαθεν φοβόνταν να λειτουργήσουν ως η πολιτική ηγεσία ενός ανεξάρτητου κράτους (χωρίς αυτό να σημαίνει πως τις θεωρούμε ενδοτικές).
Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι η Ελλάδα, το δικό της παρόν και το μέλλον της – τα οποία δυστυχώς δεν υπηρετούνται σωστά, αφού όλες σχεδόν οι κυβερνήσεις της «άγονται και φέρονται» από ξένες δυνάμεις. Ο σημερινός μοχλός πίεσης τους δε είναι το δημόσιο χρέος, το οποίο διογκώθηκε σκόπιμα – με την επιβολή του εκ προμελέτης εγκλήματος των μνημονίων που, μεταξύ άλλων, μείωσε το ΑΕΠ πάνω από 60 δις €, οπότε επιδείνωσε ραγδαία τη σχέση του με το χρέος.
Μέσω της υπερχρέωσης λοιπόν γίνεται προσπάθεια μετατροπής της χώρας μας σε άβουλη αποικία – αφού προηγουμένως υπεξαιρεθούν έντεχνα η δημόσια περιουσία της, τα ενεργειακά της αποθέματα αξίας άνω των 4,8 τρις € (άρθρο), μεγάλο μέρος της ιδιωτικής περιουσίας και των ελληνικών επιχειρήσεων, καθώς επίσης ολόκληρος ο χρηματοπιστωτικός της τομέας.
Με δεδομένη δε τη γεωπολιτική σπουδαιότητα της γεωγραφικής θέσης της Ελλάδας, τόσο ως ενεργειακού κόμβου για την τροφοδοσία της Ευρώπης, όσο και σε σχέση με τις ανακατατάξεις στη Μέση Ανατολή (Τουρκία, Αραβία, Ισραήλ, Β. Αφρική), είναι λογική η τοποθέτηση της στο στόχαστρο – ενώ, εκτός από τη λεηλασία της, προωθείται παράλληλα η μετατροπή της σε μία πολυπολιτισμική κοινωνία μέσω της εγκατάστασης εποίκων, έτσι ώστε να ελέγχεται πολύ πιο εύκολα από τις δυνάμεις κατοχής.
Στα πλαίσια αυτά, θεωρούμε σκόπιμη την υπενθύμιση ενός παλαιότερου σεναρίου μας, αναμορφωμένου, το οποίο αφορά τις Η.Π.Α., την Ευρώπη, τη Γερμανία και την πατρίδα μας – έτσι ώστε να κατανοήσουμε ορισμένες σημαντικές πτυχές της όλης διαδικασίας, ακόμη και αν είναι υποθετικές.
.
ΣΕΝΑΡΙΟ
Κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 1950 οι Η.Π.Α., με τη βοήθεια των μυστικών υπηρεσιών τους, δημιουργούν μία οργάνωση, η οποία προβλέπει (α) αφενός μεν την εκμετάλλευση της τεράστιας αγοράς της Ευρώπης σε περιόδους οικονομικής ανάπτυξης, (β) αφετέρου τη διάλυση της, σε τυχόν εποχή μεγάλης οικονομικής κρίσης – ενώ διευκολύνουν το γερμανικό οικονομικό θαύμα, λόγω της θέσης της Γερμανίας, καθώς επίσης των γεωπολιτικών «υπηρεσιών» της, κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου.
Την βοηθούν λοιπόν το 1953 (επίσημη χρεοκοπία της) να επιτύχει τη διαγραφή ενός μεγάλου μέρους των χρεών της, την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των υπολοίπων με ιδανικές συνθήκες (χαμηλό επιτόκιο, δόσεις ίσες με το 4% των εξαγωγών της), την επαναβιομηχανοποίηση της (σχέδιο Μάρσαλ), καθώς επίσης τη μη πληρωμή των πολεμικών επανορθώσεων, σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες – με την επιφύλαξη της «επαναδιαπραγμάτευσης» των αποζημιώσεων, στην περίπτωση μίας ενδεχόμενης ένωσης της με την Ανατολική πλευρά της (κάτι που τελικά απέφυγε η Γερμανία το 1990).
Φυσικά η ναζιστική της ηγεσία είχε φροντίσει ήδη να φυγαδεύσει τα κλεμμένα στο εξωτερικό (χρυσό, έργα τέχνης κλπ.), έχοντας μεταξύ άλλων προειδοποιήσει τους μεγάλους βιομηχάνους της από το 1944, έτσι ώστε να επενδύσουν τα χρήματα τους σε άλλες χώρες – με στόχο αργότερα, όταν η Γερμανία θα απελευθερωνόταν, ενώ θα δημιουργούνταν οι κατάλληλες συνθήκες, να τα μεταφέρουν ξανά στην πατρίδα τους.
Προς το τέλος τώρα του 1970 εμφανίζεται στην Ελλάδα ένας εκπαιδευμένος στις Η.Π.Α. χαρισματικός πολιτικός ηγέτης, ο οποίος διαφθείρει ένα σχετικά μεγάλο μέρος του πληθυσμού – εθίζοντας το στην άμετρη κατανάλωση, στην ιδιοτελή ψήφο, στον αμετροεπή συνδικαλισμό, στα χρέη και στην εύκολη ζωή. Αυξάνει τους μισθούς χωρίς κανένα κριτήριο παραγωγικότητας, διογκώνει τις κρατικές δαπάνες, καθώς επίσης τα ελλείμματα και διορίζει μία στρατιά ανεπαρκών δημοσίων υπαλλήλων – οι οποίοι στελεχώνουν μία «λεγεώνα», πιστή στις εντολές του αρχηγού της.
Τα έμπιστα μέλη της «λεγεώνας» τοποθετούνται σε καίριες θέσεις, οι οποίες εξασφαλίζουν στο κόμμα εξουσίας τη συνεχή επανεκλογή του – με την αδιαφανή χρηματοδότηση του να στηρίζεται στην υπόγεια διαπλοκή, καθώς επίσης στη διαφθορά. Μέσα σε λιγότερο από δέκα χρόνια, το δημόσιο χρέος της Ελλάδας εξακοντίζεται στα ύψη, από μηδενική σχεδόν αφετηρία (γράφημα) – στο 100% του ΑΕΠ της δηλαδή, όπου παρέμεινε ουσιαστικά έως το 2007.
.
.
Υπενθυμίζουμε εδώ πως μέχρι την τελευταία (2010), οι χρεοκοπίες της Ελλάδας ήταν το αποτέλεσμα των συνεχών «πολέμων» για τη διατήρηση της ανεξαρτησίας της – ενώ καμία χώρα δεν είχε εξευτελίσει ποτέ τους Πολίτες της, οι οποίοι ζούσαν πάντοτε μέσα στα πλαίσια των οικονομικών δυνατοτήτων τους.
Την ίδια εποχή (δεκαετία του ’80), τα παιδιά του Σικάγου (νεοφιλελεύθερη σχολή), παίρνουν τα ηνία της πολιτικής στις Η.Π.Α., ιδιωτικοποιώντας σχεδόν όλες τις κερδοφόρες κρατικές δραστηριότητες. Στις υπόλοιπες χώρες του πλανήτη, στις οποίες δραστηριοποιείται επεκτατικά η υπερδύναμη, τοποθετούνται κατά προτίμηση σοσιαλιστικές κυβερνήσεις, με τη συμμετοχή εκπαιδευμένων στις Η.Π.Α. οικονομολόγων – επειδή αυτές μπορούν να εφαρμόζουν ευκολότερα τη νεοφιλελεύθερη πολιτική, έχοντας μεταξύ άλλων τον έλεγχο των εργατικών συνδικάτων.
Αργότερα, στα τέλη της δεκαετίας του 1980, η τότε Δυτική Γερμανία υποχρεώνεται από τη Γαλλία να συμμετέχει στη μελλοντική δημιουργία της Ευρωζώνης, στο κοινό νόμισμα καλύτερα (ευρώ) – ως αντάλλαγμα ουσιαστικά για την ένωση της με την Α. Γερμανία. Οι Γάλλοι κυρίως θεώρησαν ότι, το κοινό νόμισμα θα αποτελούσε ισχυρή προστασία τους απέναντι στις ανέκαθεν επεκτατικές τάσεις της Γερμανίας – ενώ υπέφεραν κατά κανόνα από το ισχυρό νόμισμα (μάρκο) της γείτονας χώρας.
Οι Βρετανοί είχαν βέβαια αντίθετη άποψη, ανέστειλαν τη σύνδεση της λίρας με την ευρωπαϊκή νομισματική μονάδα (ecu), όταν δέχθηκαν την επίθεση στη στερλίνα από τον G. Soros και δεν συμμετείχαν στο ευρώ – αφενός μεν επειδή δεν εμπιστεύονταν τη Γερμανία, αφετέρου λόγω του ότι θεωρούσαν πως επρόκειτο για ένα θνησιγενές νόμισμα.
Από την άλλη πλευρά οι Γερμανοί αντιλήφθηκαν ότι, μέσω της Ευρωζώνης θα μπορούσαν να χρηματοδοτήσουν καλύτερα την πανάκριβη «προσάρτηση» της ανατολικής τους πλευράς – εάν υιοθετούσαν την πολιτική του μερκαντιλισμού, με τη βοήθεια κυρίως του μισθολογικού dumping. Δρομολογούν λοιπόν λίγο πριν το ξεκίνημα της Ευρωζώνης την «ατζέντα 2010», μέσω της οποίας επιβαρύνουν ουσιαστικά τους εταίρους τους με το κόστος της ένωσης τους – ενώ, μετά το ξέσπασμα της κρίσης του 2008, εφαρμόζουν νέες μεθόδους.
Τέλος η Ελλάδα, αρχές του 2000, πριν ακόμη καταφέρει δηλαδή να γίνει ισότιμο μέλος της Ευρωζώνης, αναζητάει λύσεις για την παραποίηση κάποιων λογιστικών στοιχείων της – τα οποία θα μείωναν το δημόσιο χρέος της, με τη βοήθεια της δημιουργικής λογιστικής.
Η Ελληνίδα υπεύθυνος της Goldman Sachs στο Λονδίνο, διαπιστώνοντας έκπληκτη τις τεράστιες αδυναμίες της στατιστικής υπηρεσίας της Ευρωζώνης, καθώς επίσης όλων των υπολοίπων ελεγκτικών μηχανισμών της ΕΕ, δημιουργεί ένα προϊόν (swap), το οποίο επιτρέπει την απόκρυψη ενός μέρους των χρεών της Ελλάδας – μία εξαιρετικά κερδοφόρα τοποθέτηση για τον εργοδότη της, αφού μεταφέρονται χρέη στο μέλλον, με πολύ υψηλά επιτόκια.
