Τα τελευταία στάδια μίας μεγάλης οικονομικής κρίσης είναι οι γεωπολιτικές ανακατατάξεις, οι εγχώριοι, καθώς επίσης οι διεθνείς θρησκευτικοί πόλεμοι – ο σκανδιναβικός εφιάλτης και οι επτά τρόποι χρηματοδότησης του ισλαμικού χαλιφάτου
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
“Η θεωρία της ισλαμικής συνωμοσίας και του πολέμου των πολιτισμών, παρέχει μια ολιστική ερμηνεία της ανθρωπότητας – καθοριστική για τον πλανήτη, μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Δεν υπάρχει πλέον μία, πυροδοτούμενη με ανταγωνιστικές ιδεολογίες, σύγκρουση Ανατολής-Δύσης μεταξύ δύο υπερδυνάμεων, αλλά ένας πόλεμος ανάμεσα σε δύο πολιτισμούς. Ακόμη χειρότερα, μεταξύ του σύγχρονου πολιτισμού, καθώς επίσης ενός αρχαϊκού τύπου βαρβαρότητας.
Με την προσέγγιση πως το Ισλάμ ευρίσκεται σε πόλεμο με τις «αμερικανικές αξίες», η θεωρία ξεκινάει από το ότι, το Ισλάμ δεν είναι σε θέση να εκμοντερνιστεί. Η κουλτούρα του δεν διαχωρίζεται από την αραβική κοινωνία του 8ου αιώνα, τις δομές της οποίας διαιωνίζει και αποθανατίζει – ειδικά την κατώτερη θέση της γυναίκας (από την οποία πηγάζει «η κουλτούρα του βιασμού», εφόσον αντιστέκεται).
Μπορεί δε να εξαπλωθεί μόνο με βίαιους τρόπους, σύμφωνα με το μοντέλο των πολέμων των προφητών – επίσης, μέσω του εποικισμού (εγκατάσταση εποίκων σε ξένες χώρες, δημιουργία μειονοτήτων, διεύρυνση).
Η συγκεκριμένη θεωρία συνωμοσίας ισχυρίζεται παράλληλα ότι, η «Αμερική» είναι ο πυλώνας της Ελευθερίας, της Δημοκρατίας και της Ευημερίας – ενσαρκώνει τον εκσυγχρονισμό, ενώ αποτελεί το απώτατο σημείο της προόδου, καθώς επίσης το τέλος της ιστορίας!
Περαιτέρω, η 11η Σεπτεμβρίου του 2001 χαρακτηρίζεται ως η πρώτη μάχη του πολέμου των πολιτισμών, όπως το Pearl Harbor ήταν η πρώτη μάχη των Η.Π.Α. στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Αυτό σημαίνει ότι, ο συγκεκριμένος πόλεμος δεν είναι όμοιος με τους προηγούμενους.
Κατά τη διάρκεια των δύο προηγουμένων παγκοσμίων πολέμων, οι στρατιωτικές συμμαχίες οδηγήθηκαν σε μία σύγκρουση γιγάντων. Στα χρόνια του ψυχρού πολέμου, οι πολεμικές διαμάχες περιορίσθηκαν σε εδάφη της περιφέρειας, ενώ η κεντρική αντιπαράθεση αφορούσε τον ιδεολογικό αγώνα δύο υπερδυνάμεων.
Κατά τη διάρκεια του τέταρτου παγκοσμίου πολέμου (ο τρίτος ήταν ο ψυχρός), ο οποίος ήδη προετοιμάζεται, «εξαφανίσθηκαν» οι κλασσικές στρατιωτικές μάχες, έχοντας αντικατασταθεί από ασύμμετρους πολέμους. Μία και μοναδική δύναμη, ως ηγέτης όλων των πολιτισμένων χωρών, πολεμάει με μία μη κρατική τρομοκρατία, η οποία είναι πανταχού παρούσα.
Δεν πρόκειται όμως για έναν πόλεμο μεταξύ της κρατικής αυθαιρεσίας, καθώς επίσης ομάδων του πληθυσμού. Αντίθετα, είναι μία εξέγερση της Δημοκρατίας εναντίον της ισλαμικής τυραννίας, η οποία καταπιέζει ασφυκτικά τον αραβικό-μουσουλμανικό κόσμο, προσπαθώντας να επιβάλλει τη δημιουργία ενός παγκόσμιου Χαλιφάτου – μίας βίαιης ισλαμικής αυτοκρατορίας δηλαδή, η οποία ολοκληρώνεται με το δόγμα της αποκάλυψης” (πηγή: T. Meyssan με παρεμβάσεις ).
.
Άρθρο
Η παραπάνω θεωρία συνομωσίας, η οποία αναλύεται με λεπτομέρεια στο κείμενο του Γάλλου συγγραφέα, πρέπει να αντιμετωπίζεται ως τέτοια – αφού όλες οι αναφορές αυτού του είδους έχουν συνήθως στόχο τον εκφοβισμό και την τρομοκράτηση του πλήθους, με απώτερο σκοπό την εξυπηρέτηση διαφόρων συμφερόντων.
Η συγκεκριμένη πάντως προκαλεί το φόβο απέναντι στους ξένους, ιδίως στους μουσουλμάνους, ειδικά σε μία εποχή όπως η σημερινή, όπου μεγάλα κύματα μεταναστών και προσφύγων εισέρχονται στην Ευρώπη – με ευθύνη όμως όλων εκείνων των δυτικών κρατών που βομβαρδίζουν τις χώρες τους, εξαναγκάζοντας τους να τις εγκαταλείψουν για να σωθούν από το θάνατο, τη φτώχεια και την εξαθλίωση (εικόνα).
Εν τούτοις, ορισμένα κράτη που ευρίσκονται στα ανώτατα όρια των δυνατοτήτων τους, υποχρεώνονται να αλλάξουν τακτική – όπως, για παράδειγμα, η Σουηδία (άρθρο), ο πρωθυπουργός της οποίας δήλωσε πρόσφατα τα εξής: “Θα πρέπει να παραδεχθώ δυστυχώς ότι, οι Σουηδοί ήταν αφελείς” (πηγή).
Με τα λόγια αυτά «αποχαιρέτησε» ουσιαστικά τη φιλελεύθερη μεταναστευτική πολιτική, η οποία χαρακτήριζε τη χώρα του για πολλές δεκαετίες, κλείνοντας ερμητικά τα σύνορα της – αδυνατώντας να αντιμετωπίσει το πρόβλημα των 190.000 μεταναστών που ζήτησαν άσυλο αυτό το έτος (πηγή), όταν οι προβλέψεις δεν ξεπερνούσαν τους 80.000 ανθρώπους.
Με δεδομένο δε το ότι, η Σουηδία θεωρείται ως η δυτική μητρόπολη των βιασμών (πηγή), δεύτερη στον πλανήτη μετά το «Βασίλειο του Λεσόθο» στην Αφρική το 2010 (πηγή), με την εγκληματικότητα να έχει αυξηθεί κατά 300% (πηγή), καθώς επίσης με τους βιασμούς κατά 1.472%, φαίνεται πως η κυβέρνηση της θεωρεί ότι, η πολυπολιτισμική κοινωνία είναι ο «ένοχος» των προβλημάτων της – χωρίς φυσικά να μπορούμε να κρίνουμε εάν ισχύει ή όχι, αρκούμενοι στην παρουσίαση στατιστικών (γράφημα – το 2011 29.000 Σουηδέζες κατέθεσαν μήνυση για βιασμό, ενώ αρκετές φορούν μία ειδική «ζώνη αγνότητας» / πηγή).
.
Μετάφραση διαγράμματος – ο αριθμός των βιασμών σε εθνικό επίπεδο, ο αριθμός των καταγεγραμμένων αδικημάτων από την αστυνομία (αριθμός ανά 100,000 κατοίκους) – Ηνωμένα Έθνη (2012)
.
Περαιτέρω, παρακαλώντας να διαβαστούν οι πηγές που τεκμηριώνουν τα παραπάνω, έτσι ώστε να μην κατηγορηθούμε άδικα για αυθαιρεσία τονίζουμε ξανά ότι, δεν γνωρίζουμε ποια είναι ακριβώς η ερμηνεία του φαινομένου της έκρηξης βίας – σε μία από τις πιο πολιτισμένες, καθώς επίσης κοινωνικά δικαιότερες χώρες του πλανήτη, η οποία βέβαια βιώνει μία μεγάλη φούσκα ακινήτων (πηγή: Economist), ενώ το ιδιωτικό χρέος της είναι τεράστιο (άρθρο).
Έχουμε όμως την άποψη, χωρίς να ισχυριζόμαστε πως δεν κάνουμε λάθος ότι, η συμβίωση ανθρώπων με εντελώς διαφορετικές κουλτούρες, καθώς επίσης με διαφορετικά επίπεδα εξέλιξης, δεν είναι καθόλου εύκολη – πόσο μάλλον όταν οι νεοεισερχόμενοι, καλώς ή κακώς, δεν έχουν καμία πρόθεση να αφομοιωθούν στα κράτη που εγκαθίστανται, διατηρώντας τις δικές τους συνήθειες και τη δική τους νοοτροπία.
Με απλά λόγια, η μετακίνηση πληθυσμών μεταξύ παρόμοιων σχετικά περιοχών, με ανάλογη νοοτροπία και βαθμό εξέλιξης, δεν αποτελεί σχεδόν ποτέ πρόβλημα – κάτι που δεν συμβαίνει σε όλες τις άλλες περιπτώσεις. Το γεγονός αυτό σημαίνει ταυτόχρονα ότι, η παγκοσμιοποίηση έχει όρια – ενώ δεν πρέπει να εξελίσσεται με ρυθμό που αδυνατούν να ακολουθήσουν οι μέσοι άνθρωποι, όποιας εθνικότητας και αν είναι.
