Η Γερμανία εκμεταλλεύεται τις αδυναμίες της Ελλάδας, καθώς επίσης των υπολοίπων «εταίρων» της – με στόχο την κατάκτηση τους με οικονομικά όπλα, μέσω της εμπειρίας από τη μετατροπή της πατρίδας μας σε προτεκτοράτο της, εκδιώκοντας τις Η.Π.Α.
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
“Θα έπρεπε να αφαιρέσει κανείς όλες τις οικονομικές και πολιτικές δραστηριότητες της ελληνικής κυβέρνησης – ξεκινώντας από την είσπραξη των φόρων και φθάνοντας έως την παροχή κοινωνικών υπηρεσιών.
Το όνειρο μου είναι να διοικείται η Ελλάδα από τη Γερμανία τα επόμενα 10-20 χρόνια. Δυστυχώς, οι Έλληνες πολιτικοί δεν πρόκειται να επιτρέψουν μία τέτοια ολοκληρωτική απώλεια της εθνικής κυριαρχίας της χώρας τους” (Έλληνας οικονομολόγος που εργάζεται στη Βέρνη της Ελβετίας, σε συνέντευξη του το 2012).
.
Ανάλυση
Σύμφωνα με έναν Ελβετό αναλυτή, ο οποίος αναφέρεται στη «διορατική» συνέντευξη του συναδέλφου μας το 2012 με τις παραπάνω επιθυμίες του, το «θεμελιώδες δεινό» της Ελλάδας είναι η «πολιτική μαστροπεία» – με την έννοια της ευνοιοκρατίας της εκάστοτε κυβέρνησης, για τους κομματικούς οπαδούς της.
Για εκείνο το χρονικό διάστημα δε που θα ευρίσκονται πηγές χρηματοδότησης του ελληνικού δημοσίου, η κατάσταση δεν πρόκειται να αλλάξει – εκτός εάν αναλάβει τη διοίκηση της χώρας η Γερμανία, κάτι που μάλλον έχει δρομολογηθεί σήμερα, με την υπογραφή του μνημονίου νούμερο ΙΙΙ.
Από κάτι ανάλογο πιστεύει πως πάσχει η χώρα μας και ο αμερικανός πολιτικός αναλυτής F. Fukuyama στο νέο του βιβλίο «Political Order and Political Decay», αναφερόμενος τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Ιταλία – έχοντας περιγράψει την ασθένεια των δύο χωρών ως την «επιδημία του «πελατειακού κράτους». Ισχυρίζεται δε πως ήδη το 1870 η Ελλάδα απασχολούσε επτά φορές περισσότερους δημοσίους υπαλλήλους από τη Μ. Βρετανία – ενώ οι πρακτικές αυτές οφείλονταν στη μακραίωνη σκλαβιά της χώρας μας από τους Οθωμανούς.
Η «προστασία», όπως αποκαλεί την πολιτική μαστροπεία ο αμερικανός, δανειζόμενος τη λέξη από τις μεθόδους της μαφίας, ήταν κυρίαρχη στις Η.Π.Α. του 19ου αιώνα – όπου αρκετές πόλεις διοικούνταν από μία «κομματική μηχανή», με έναν αρχηγό στην κορυφή της, ο οποίος ήταν ουσιαστικά ένας δημοκρατικά εκλεγμένος φεουδάρχης.
Η μεγάλη ανάπτυξη όμως της αμερικανικής οικονομίας, σε συνδυασμό με την άνοδο της μεσαίας τάξης, η οποία δεν βασίσθηκε στο κράτος, αλλά στις μεταρρυθμίσεις που η ίδια του επέβαλλε, έθεσαν τέλος στην κυριαρχία της κομματικής μηχανής – κάτι που δεν έχει συμβεί στην Ελλάδα, επειδή δεν υπάρχουν οι αντίστοιχες κοινωνικές, καθώς επίσης οι οικονομικές προϋποθέσεις.
Συμπερασματικά λοιπόν, πάντοτε σύμφωνα με τον αμερικανό, το «δηλητηριώδες μίγμα» της σύγχρονης πολιτικής των ελεύθερων δημοκρατικών εκλογών, με την οικονομική οπισθοδρομικότητα, δεν επιτρέπει την πρόοδο της Ελλάδας – στην οποία οι Πολίτες ψηφίζουν ανάλογα με τα ιδιοτελή τους συμφέροντα, έτσι όπως οι ίδιοι τα αντιλαμβάνονται. Παράλληλα, έχουν ελάχιστες γνώσεις σχετικά με την οικονομία της αγοράς, στηρίζοντας όλες τις ελπίδες τους σε ένα απολύτως διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα – τόσο σε εθνικό, όσο και σε τοπικό επίπεδο.
Περαιτέρω, γνωρίζουμε πως τις απόψεις αυτές τις συμμερίζονται αρκετοί Έλληνες, έχοντας την πεποίθηση πως μόνο η Γερμανία μπορεί να επιλύσει το συγκεκριμένο πρόβλημα της Ελλάδας – η οποία δεν είναι μεν ακόμη ένα αποτυχημένο κράτος (failed state), όπως η Σομαλία ή η Ταϊτή, αλλά πλησιάζει τρομακτικά να γίνει.
Μία αντίστοιχη εντύπωση είχε επίσης ο πρωθυπουργός που οδήγησε την Ελλάδα στο ΔΝΤ, πιστεύοντας πως μόνο ο οργανισμός αυτός θα μπορούσε να καταπολεμήσει το πρόβλημα, συμπεριλαμβανομένης της παντοδυναμίας των συνδικαλιστών – παρά το ότι ασφαλώς γνώριζε πως το Ταμείο είναι ο μπράβος των διεθνών τοκογλύφων, με στόχο την είσπραξη των απαιτήσεων τους, καθώς επίσης τη λεηλασία της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας των κρατών που εισβάλλει.
.
Ο δημόσιος τομέας
Ειδικά όσον αφορά εδώ το θέμα των δημοσίων υπαλλήλων, γνωρίζουμε πως πολλοί αναφέρονται σε ένα υπερδιογκωμένο, παχύ, δυσκίνητο κράτος – το οποίο θα πρέπει να περιορισθεί, εάν θέλει η Ελλάδα να ξεφύγει από την κρίση. Εν τούτοις, πρόκειται για μία λανθασμένη εντύπωση, η οποία καλλιεργείται μάλλον σκόπιμα – αφού οι αριθμοί τεκμηριώνουν κάτι εντελώς διαφορετικό, όπως φαίνεται από το γράφημα που ακολουθεί (πηγή, σελίδα 105 pdf).
.
.
Με βάση το παραπάνω γράφημα του ΟΟΣΑ, ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων στην Ελλάδα το 2011 (γενική κυβέρνηση) ήταν στο 7,9% του εργαζόμενου πληθυσμού – πολύ χαμηλότερος δηλαδή από τον μέσο όρο (κόκκινη στήλη, 15,5%) καθώς επίσης από τη Γερμανία (10,6%).
Στην ίδια μελέτη υπάρχει βέβαια και ένας άλλος πίνακας, ο οποίος αναφέρεται στους κρατικούς υπαλλήλους του ευρύτερου δημόσιου τομέα – ο οποίος όμως δεν είναι καθόλου συγκρίσιμος με τις άλλες χώρες, επειδή αφορά και τις επιχειρήσεις του δημοσίου, τις οποίες πολλά άλλα κράτη έχουν ιδιωτικοποιήσει, στα πλαίσια της εφαρμογής της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας, ενώ η Ελλάδα (ακόμη) όχι.
Όπως έχουμε δε ήδη αναφέρει (ανάλυση), το πρόβλημα της χώρας μας δεν φαίνεται να είναι ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων, αλλά η ελλιπέστατη ανταγωνιστικότητα και παραγωγικότητα τους – η οποία δεν οφείλεται μόνο στους ίδιους αλλά, επίσης, στον κακώς εννοούμενο συνδικαλισμό, στο πελατειακό κράτος, στις ελλειμματικές υποδομές, στην κακή οργάνωση και κατανομή τους, στη διαδικασία των προσλήψεων κοκ.
.
Η επιτήρηση (κατοχή)
Σε σχέση τώρα με τη σημερινή κυβέρνηση, η οποία λέγεται πως εκβιάσθηκε έχοντας τεθεί απέναντι στο δίλημμα «Λιτότητα ή θάνατος», με αποτέλεσμα να συμβιβασθεί άνευ όρων χωρίς καν να της παρασχεθεί η διαγραφή μέρους του χρέους, πιθανολογείται πως έχει αποδεχθεί την τοποθέτηση της χώρας υπό την επιτήρηση των ξένων δυνάμεων – αφενός μεν της Γερμανίας, αφετέρου των Η.Π.Α.
Οι αιτίες δε που οι χώρες αυτές θα εγκρίνουν το τρίτο δάνειο προς την Ελλάδα, ύψους 86 δις €, με τις ίδιες αποτυχημένες συνταγές του παρελθόντος (ανάλυση), φαίνονται να είναι οι εξής:
(α) η μεν πρώτη θέλει να αποφύγει τη «μόλυνση» των υπολοίπων χωρών της Ευρωζώνης από την ελληνική κρίση, ειδικά της Ιταλίας (στην πραγματικότητα να σταθεροποιήσει την ηγεμονική της θέση, θέτοντας εν πρώτοις την Ελλάδα υπό την κατοχή της), ενώ
(β) η δεύτερη τις συνθήκες ακυβερνησίας σε μία χώρα του ΝΑΤΟ, η οποία συνορεύει με μία σειρά «εύφλεκτων» περιοχών – αν και το «παιχνίδι» είναι πολύ μεγαλύτερο (άρθρο).
Σε κάθε περίπτωση, έχει μάλλον εκπληρωθεί η επιθυμία του συναδέλφου μας, αλλά δεν έχει αποφασισθεί ακόμη ποιά θα είναι εκείνη η χώρα, η οποία θα αναλάβει τη διακυβέρνηση της Ελλάδας:
η Γερμανία, η οποία προσπαθεί μέσω της Ευρωζώνης να αποδεσμευθεί εντελώς από τις Η.Π.Α. οργανώνοντας παράλληλα διαδηλώσεις εναντίον της τεράστιας αμερικανικής βάσης στο εσωτερικό της (πηγή), ή οι Η.Π.Α. που δεν θέλουν σε καμία περίπτωση να αυξηθεί περαιτέρω η γερμανική ισχύς.
