Η άλλη όψη του νομίσματος
Προφανώς η Ελλάδα έχει αρκετά από τα προβλήματα, τα οποία της καταλογίζονται – ειδικά το ότι σε μία χώρα, η οποία είναι βιομηχανικά πολύ αδύναμη, οπότε δεν υπάρχουν πολλές θέσεις εργασίας στο συγκεκριμένο κλάδο (η ανεργία των τελευταίων ετών έχει αυξηθεί σχεδόν παράλληλα με την πτώση της βιομηχανικής παραγωγής – γράφημα), είναι εύλογο να υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον για μία θέση στο δημόσιο.
.
.
Το γεγονός αυτό, το οποίο όμως επιδεινώθηκε αντί να καταπολεμηθεί μετά την υπαγωγή της χώρας μας στην Τρόικα, όπως συμπεραίνεται από το γράφημα, έχει σαν αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός πελατειακού κράτους – οπότε την «πολιτική μαστροπεία».
Εν τούτοις, κατά την άποψη μας, το κεντρικό πρόβλημα της πατρίδας μας είναι η μη ύπαρξη λειτουργικών Θεσμών (άρθρο) – κάτι για το οποίο δεν έχει γίνει απολύτως τίποτα, ενώ δεν φαίνεται να επιδιώκεται από τα μνημόνια, επειδή πιθανότατα δεν θα διευκολυνόταν έτσι η κατοχή της Ελλάδας από τους ξένους.
Σε κάθε περίπτωση, τα πολιτικά προβλήματα της Ελλάδας την οδήγησαν μεν σε ένα δημόσιο χρέος της τάξης του 105% του ΑΕΠ της, το οποίο όμως έμεινε σταθερό για πάρα πολλά χρόνια (1995 – 2008, γράφημα) – έχοντας εκτοξευθεί στα ύψη μετά την εισβολή της Τρόικας, την οποία προκάλεσε με παραποιημένα στοιχεία και ψευδείς δυσφημιστικές δηλώσεις η κυβέρνηση του 2010. Συνέχισε δε την ανοδική του πορεία παρά τη διαγραφή άνω των 130 δις € (ανάλυση), οδηγώντας την Ελλάδα σε μία τρομακτική περιπέτεια – με τελική έκβαση τη σημερινή κατοχή της από τους δανειστές της.
.
.
Άρχισε λοιπόν να αυξάνεται γεωμετρικά εκείνη ακριβώς την εποχή (2009), όπου η Γερμανία επέβαλλε στην Ευρωζώνη την πολιτική λιτότητας, σε πλήρη αντίθεση με όλες τις άλλες περιοχές του πλανήτη – μία πολιτική που έχει επανειλημμένα αποδειχθεί πως οδηγεί στο χάος (ανάλυση), μεταξύ άλλων μέσω του αποπληθωρισμού που προκαλεί (ύφεση ισολογισμών).
Η αφορμή της ξαφνικής της απόφασης δόθηκε από την Ελλάδα όπου η Γερμανία, έχοντας υποστεί απίστευτες ζημίες εκ μέρους των Η.Π.Α., μέσω της κατάρρευσης της Lehman Brothers (άνω των 500 δις €), διέκρινε την πρόθεση της υπερδύναμης να «εισβάλλει» στη ζώνη του ευρώ – του μοναδικού νομίσματος που θα μπορούσε να ανταγωνισθεί το δολάριο άμεσα.
.
Ο πολιτικός μαστροπός
Περαιτέρω, αμέσως μετά η Γερμανία διαπίστωσε πως η πολιτική λιτότητας την ωφελούσε αφάνταστα, εις βάρος φυσικά των εταίρων της, καθώς επίσης του υπολοίπου πλανήτη – επειδή αφενός μεν μείωνε τα επιτόκια δανεισμού της (έχει εξοικονομήσει μεταξύ 100 και 200 δις € λόγω των χαμηλότερων τόκων που πληρώνει – πηγή), αφετέρου αύξανε γεωμετρικά τα πλεονάσματα της (άνω των 200 δις € ετησίως!), λόγω της διατήρησης της ισοτιμίας του ευρώ σε χαμηλά επίπεδα, των αδυναμιών των υπολοίπων χωρών της Ευρωζώνης κοκ.
Γνώριζε και γνωρίζει φυσικά πως η πολιτική λιτότητας επιδεινώνει σημαντικά τα ήδη μεγάλα προβλήματα της νομισματικής ζώνης (ανάλυση), τα οποία μπορούν να επιλυθούν μόνο μέσω της δημοσιονομικής και πολιτικής ένωσης της – όπου θα μεταφέρονταν χρήματα από τις πλεονασματικές στις ελλειμματικές χώρες, όπως συμβαίνει ανέκαθεν μεταξύ των ομοσπονδιακών κρατιδίων που χαρακτηρίζουν την ίδια.
Εν τούτοις, δεν φαίνεται να το επιδιώκει, αφού δεν ενδιαφέρεται ουσιαστικά για την επίλυση της ελληνικής κρίσης, παρά το ότι προκαλεί την απώλεια της εμπιστοσύνης των Πολιτών της Ευρωζώνης στις Βρυξέλλες (πηγή) – έχοντας στόχο είτε τη δημιουργία μίας μικρότερης και ισχυρότερης ένωσης των βορείων χωρών, είτε την επιστροφή της στο μάρκο, όταν κρίνει πως το ευρώ δεν την ωφελεί πλέον.
Στην πραγματικότητα λοιπόν συμπεριφέρεται ως ένας αδίστακτος «πολιτικός μαστροπός», εκμεταλλευόμενη τις αδυναμίες τόσο της Ελλάδας, όσο και των υπολοίπων εταίρων της – με πιθανότερο απώτερο στόχο την κατάκτηση τους με οικονομικά όπλα, μέσω της εμπειρίας που συλλέγει από τη μετατροπή της Ελλάδας σε προτεκτοράτο της, εκδιώκοντας τις Η.Π.Α.
.
Η Ελλάδα και το ευρώ
Συνεχίζοντας, τα προβλήματα της Ελλάδας προέρχονται μεν σε κάποιο βαθμό από την ίδια, κυρίως όμως, ειδικά μετά το 2009, από τις ευρωπαϊκές ασυμμετρίες – τις οποίες έχουμε επισημάνει πολλά χρόνια πριν (ανάλυση). Σε κάθε περίπτωση, είναι αδύνατον πλέον να επιλυθούν χωρίς την ταυτόχρονη απόλυση των προβλημάτων της νομισματικής ένωσης, λόγω του «κανόνα του ευρώ» που ισχύει για όλα τα κράτη της – υπενθυμίζοντας τα εξής:
“Η επόμενη κακή έκπληξη ήταν η διαπίστωση, σύμφωνα με την οποία το ευρώ είχε ένα κρυφό μέχρι τότε χαρακτηριστικό: δέσμευε τα κράτη που το είχαν υιοθετήσει πολύ πιο βίαια, από ότι ο κανόνας του χρυσού.
Με απλά λόγια, δεν μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν καμία από τις γνωστές μεθόδους καταπολέμησης των κρίσεων – ούτε την υποτίμηση του νομίσματος, ούτε τη μείωση των επιτοκίων, ούτε τη νομισματική επέκταση, με το τύπωμα νέων πληθωριστικών χρημάτων (μέσω του οποίου μειώνονται ουσιαστικά και τα χρέη).
Επομένως, οι πολιτικοί της Ευρωζώνης ήταν μόνο τυπικά υπεύθυνοι για τις οικονομίες των χωρών τους – αφού στην πραγματικότητα δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα σε περιόδους κρίσης, εκτός από τις κενές δηλώσεις με λόγια χωρίς νόημα.
Στα πλαίσια αυτά το ευρώ, το οποίο είχε αρχικά υιοθετηθεί για να εγγυάται την οικονομική σταθερότητα, αποδείχθηκε πως ήταν ένας καταστροφικός μηχανισμός αστάθειας και αποσύνθεσης – δημιουργώντας αυτόματα κρίσεις, λόγω της υποχρέωσης όλων των χωρών να ακολουθούν την ίδια νομισματική πολιτική, είτε σε περιόδους κρίσεων, είτε στα έτη της ανάπτυξης.
Για τον ίδιο ακριβώς λόγο, το ευρώ εμπόδιζε την αντιμετώπιση αυτών των κρίσεων, ενώ η μοναδική χώρα που είχε κατ’ ανάγκη ανακαλύψει τις καταστροφικές του ιδιότητες ήταν η Γερμανία – λόγω του κόστους της ένωσης της με την ανατολική της πλευρά, η οποία απαιτούσε πάρα πολλά χρήματα (πάνω από 2 τρις € συνολικά).
Ως εκ τούτου, η χώρα είχε υιοθετήσει πρώτη την εσωτερική υποτίμηση από το 2000 εις βάρος των άλλων, τη λιτότητα, το μισθολογικό dumping, καθώς επίσης το μερκαντιλισμό – με απώτερο στόχο τη χρηματοδότηση της ένωσης της από τους εταίρους και εμπορικούς συνεργάτες της.
Έτσι βρέθηκε αυτόματα σε πολύ καλύτερο σημείο από όλα τα άλλα κράτη, με αποτέλεσμα να τρέφεται από την κρίση τους με συνεχώς αυξανόμενο ρυθμό μετά το 2008 – προσπαθώντας ταυτόχρονα να μειώσει την έκθεση της (τραπεζικά δάνεια κλπ.) στις άλλες χώρες.
Ολοκληρώνοντας, το ευρώ είχε μία ακόμη πιο καταστροφική ιδιότητα, συγκριτικά με τον κανόνα του χρυσού – δεν επέτρεπε την έξοδο καμίας χώρας που το είχε υιοθετήσει, εγκλωβίζοντας τες στην κυριολεξία. Η εναλλακτική δυνατότητα του είναι το άλμα στο κενό, το οποίο μπορεί να αποδειχθεί αυτοκτονικό – επειδή το παλαιό νόμισμα όλων των κρατών έχει πάψει πλέον να υπάρχει”.
Με βάση τα παραπάνω, η Ελλάδα είναι παγιδευμένη, απελπιστικά εγκλωβισμένη στο ευρώ, στο χρέος και στα μνημόνια (ανάλυση) – κινδυνεύοντας είτε να μετατραπεί στην Ουκρανία της Μεσογείου, σε ένα πεδίο σύγκρουσης δηλαδή των Η.Π.Α. με τη Γερμανία, είτε να περιέλθει στην κατοχή του «πολιτικού μαστροπού» της Ευρωζώνης, της Γερμανίας, ακολουθούμενη αμέσως μετά από την Ιταλία, την Ισπανία, τη Γαλλία κοκ.
.
Επίλογος
Εύλογα αναζητούνται λύσεις για να ξεφύγει η πατρίδα μας από την παγίδα, στην οποία έχει οδηγηθεί – κάτι που είναι όμως σχεδόν αδύνατο, αφού δεν υπάρχουν εντός της Ευρωζώνης εάν δεν αλλάξει ριζικά η δομή της, ενώ είναι αδύνατον να φύγει από το ευρώ, χωρίς να δημιουργηθούν καταστροφικές συνθήκες στην ήδη «αποψιλωμένη» οικονομία της: πιθανότατα θανατηφόρες.
Στα πλαίσια αυτά, η υπογραφή του τρίτου μνημονίου, το οποίο θα της εξασφαλίσει απλά την επώδυνη επιβίωση της το ανώτατο για 2-3 χρόνια, έναντι εγκληματικά υψηλών ανταλλαγμάτων (βαθύτερη ύφεση, αποκρατικοποιήσεις σε εξευτελιστικές τιμές, υπερβολική φορολόγηση, περαιτέρω μειώσεις των εισοδημάτων, περιορισμός του κοινωνικού κράτους κλπ.), δεν είναι προφανώς ότι καλύτερο θα μπορούσε να της συμβεί.
Εκτός εάν βέβαια κερδίσει χρόνο, για να εξασφαλίσει μία αντιμετώπιση αντίστοιχη με αυτήν της Γερμανίας το 1953 – ενδεχομένως με τη βοήθεια των υπολοίπων χωρών της Ευρωζώνης, μέσω του άξονα Γαλλίας και Ιταλίας, ο οποίος μάλλον ενισχύεται από τις Η.Π.Α.
Άλλες βιώσιμες λύσεις δεν φαίνεται αυτή τη στιγμή να υπάρχουν, εάν θέλει κανείς να είναι ρεαλιστής – αφού η αποδέσμευση της Ελλάδας από τους δανειστές της προϋποθέτει τη χρηματοδότηση της από τις ελεύθερες αγορές, η οποία είναι σήμερα αδύνατη, καθώς επίσης μεγάλες επενδύσεις, για την επιστροφή της στην ανάπτυξη.
