Εάν η Ελλάδα οδηγηθεί εκτός της Ευρωζώνης χρεοκοπώντας, με ανοχύρωτο το χρηματοπιστωτικό της κλάδο, καθώς επίσης με άδεια τα δημόσια ταμεία της, τότε είναι καλύτερα να μην αναφερθούν οι συνέπειες – η φερεγγυότητα των τραπεζών
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
“Δεν είναι καθόλου έντιμο να καλούνται οι Πολίτες να επιλέξουν ανάμεσα στη Σκύλλα και στη Χάρυβδη, πόσο μάλλον χωρίς να γνωρίζουν το πρόγραμμα της επόμενης ημέρας – ειδικά αυτοί που έχουν πάψει πλέον να εμπιστεύονται την κυβέρνηση, μετά την πλήρη αποτυχία της τόσο στις διαπραγματεύσεις, όσο και στη διαχείριση της οικονομίας.
Εκτός αυτού, όταν η απόφαση των Ελλήνων προγραμματίζεται να ληφθεί σε χρόνο μηδέν, με κλειστές τράπεζες, σε συνθήκες εθνικής διχόνοιας, τρομοκρατίας και πανικού, καθώς επίσης σε μία «κατάσταση σοκ» της χώρας, η ανεντιμότητα κυβέρνησης και δανειστών υπερβαίνει το κόκκινο – οπότε θα ήταν καλύτερα να επανέλθει η λογική «ένθεν κακείθεν» και να αναβληθεί το δημοψήφισμα, έτσι ώστε να τοποθετηθεί τουλάχιστον σε σωστές βάσεις”.
.
Άρθρο
Θεωρούμε περιττό να αναφερθούμε στις τεράστιες ευθύνες της ελληνικής κυβέρνησης, όσον αφορά τις πρόωρες εκλογές, τις υπερβολικές προεκλογικές της δεσμεύσεις, τη ζημιογόνα διακυβέρνηση της χώρας, καθώς επίσης την καταστροφική διαχείριση των διαπραγματεύσεων – γεγονότα που δεν θα αλλάξουν ακόμη και αν ακολουθήσει ένα αίσιο τέλος, με την επανάληψη των συζητήσεων ή/και με την ενδεχόμενη αποδοχή μίας κάποιας διαγραφής των δημοσίων χρεών.
Οι ζημίες άλλωστε που έχουν προκληθεί στην ελληνική οικονομία, καθώς επίσης στη διεθνή εικόνα της χώρας μας, είναι ανεπανόρθωτες – οπότε το τίμημα είναι ήδη πανάκριβο, ακόμη και αν επιτευχθεί η μείωση του χρέους. Ο διασυρμός δε ενός Έθνους που δεν επέτρεψε ποτέ μέχρι σήμερα στην ιστορία του έναν τόσο μεγάλο εξευτελισμό, δεν είναι ανατρέψιμος – ενώ ο σκοπός δεν αγιάζει ποτέ τα μέσα, ακόμη και αν τα αποτελέσματα θα ήταν θετικά.
Υπενθυμίζουμε πως η σκόπιμη υπαγωγή της Ελλάδας στο ΔΝΤ το 2010, με αντάλλαγμα ένα δάνειο της τάξης των 110 δις € για να μην χρεοκοπήσουν ουσιαστικά οι γερμανικές τράπεζες (άρθρο), μας κόστισε τελικά το ασύλληπτο ποσόν των 1.000 δις € – με κριτήριο την κατάρρευση των τιμών της ακίνητης ιδιωτικής περιουσίας, την αποτέφρωση του χρηματιστηρίου, τις κατακόρυφες μειώσεις των εισοδημάτων, την κάθοδο του ΑΕΠ, την αλματώδη ύφεση, την ανεργία, τις χρεοκοπίες των επιχειρήσεων κοκ.
Επίσης πως η διαγραφή χρεών το 2011 (PSI), ύψους περί τα 130 δις €, οδήγησε τον τραπεζικό κλάδο στη χρεοκοπία, οπότε απαιτήθηκαν πάνω από 40 δις νέα κεφάλαια εις βάρος του δημοσίου χρέους – ενώ έχασαν παράλληλα τα περιουσιακά τους στοιχεία τα ασφαλιστικά ταμεία, με τους δανειστές να έχουν σήμερα το θράσος να τονίζουν την επείγουσα αντιμετώπιση του ασφαλιστικού προβλήματος, το οποίο οι ίδιοι δημιούργησαν σε κάποιο βαθμό.
Στα πλαίσια αυτά, ακόμη και εάν μέσω της «διαπραγματευτικής τακτικής» της σημερινής κυβέρνησης επιτευχθεί, παραμένοντας εντός του ευρώ, η διαγραφή ενός μέρους του χρέους, εις βάρος της οικονομίας, των τραπεζών, του τουρισμού, των απλών Ελλήνων Πολιτών κλπ., τότε θα πρόκειται ξανά για ένα «δώρο άδωρο», για τρίτη συνεχή φορά – γεγονός που ασφαλώς δεν θα χαρακτηρίσει ως έξυπνη ή ικανή την πατρίδα μας.
Εάν όμως, παρ’ ελπίδα, η Ελλάδα οδηγηθεί εκτός του ευρώ χρεοκοπώντας, με ανοχύρωτο το χρηματοπιστωτικό της κλάδο, καθώς επίσης με άδεια δημόσια ταμεία, ειδικά από τη σημερινή κυβέρνηση, τότε είναι καλύτερα να μην αναφέρει κανείς τις συνέπειες – αφού θα κατηγορηθεί εύλογα για υπερβολική τρομοκράτηση των Ελλήνων.
.
Η λειτουργία των τραπεζών στην Ευρωζώνη
Ανεξάρτητα τώρα από τα παραπάνω, θα επικεντρωθούμε στις τράπεζες, καθώς επίσης στις ευθύνες της Ευρωζώνης, στην οποία παραδώσαμε καλόπιστα τη νομισματική κυριαρχία της χώρας μας – το προνόμιο της αποκλειστικής έκδοσης χρημάτων, καθώς επίσης της κεντρικής τράπεζας, της ΕΚΤ, η οποία είναι ο μοναδικός υπεύθυνος για τη ρευστότητα του χρηματοπιστωτικού συστήματος και για τη νομισματική πολιτική.
Στα πλαίσια αυτά, όταν σε οποιαδήποτε χώρα του πλανήτη διαπιστωθούν τραπεζικές επιθέσεις, κάτι που συνέβη ξανά στην Ελλάδα από τα τέλη του 2014, έχοντας ξεκινήσει από το 2010 (γράφημα), η κεντρική της τράπεζα επεμβαίνει άμεσα για να αποκαταστήσει τη ρευστότητα – εν προκειμένω η ΕΚΤ, με το σύστημα παροχής εκτάκτου ανάγκης (ELA).
.
.
Η αιτία είναι το ότι, καμία τράπεζα παγκοσμίως δεν διαθέτει τις καταθέσεις των πελατών της σε μετρητά – ενώ, όπως έχουμε αναλύσει πολλές φορές, οι τράπεζες δεν εγκρίνουν δάνεια ανάλογα με τα χρήματα που έχουν στο ταμείο τους αλλά από το πουθενά, υποχρεούμενες για κάθε 100 € πίστωση να καταθέτουν μόλις 1 € ως εγγύηση στην ΕΚΤ.
Περαιτέρω, η ταχύτητα κυκλοφορίας των μετρητών χρημάτων σε μία χώρα μπορεί να αλλάξει οποιαδήποτε στιγμή – όπως στην περίπτωση της Ελλάδας, στην οποία μειώθηκε δραματικά, αφού οι αναλήψεις τους τελευταίους μήνες ξεπέρασαν τα 40 δις €. Έτσι αφαιρέθηκε το ποσόν αυτό από το κυκλοφοριακό σύστημα της οικονομίας, υποχρεώνοντας παράλληλα τις τράπεζες να το διαθέσουν.
Ο τρόπος τώρα, με τον οποίο τα κατάφεραν οι τράπεζες, ήταν η τροφοδοσία τους από την ΕΚΤ, έναντι εγγυήσεων – των απαιτήσεων δηλαδή που οι ίδιες έχουν απέναντι στους πελάτες τους (δάνεια κάθε είδους). Παρά το δε το ύψος των ποσών που απαιτήθηκαν από τις ελληνικές τράπεζες ήταν ασυνήθιστα μεγάλο, επρόκειτο για μία απολύτως φυσιολογική διαδικασία – η οποία αποτελεί βασικό «εργαλείο» όλων των κεντρικών τραπεζών που παρέχουν τη ρευστότητα που λείπει στις εμπορικές, για να πληρώσουν τους καταθέτες τους.
Η διαδικασία αυτή δεν έχει καμία άμεση σχέση με τη φερεγγυότητα των τραπεζών – επειδή μία τράπεζα μπορεί να είναι φερέγγυα, να μην απειλείται δηλαδή με χρεοκοπία ακόμη και αν μειώνονται οι καταθέσεις της, εάν τα δάνεια που παρέχει στους πελάτες της είναι ασφαλή.
Δυστυχώς όμως, επειδή η κοινή γνώμη δεν είναι σωστά ενημερωμένη, αφού οι περισσότεροι πολιτικοί, καθώς επίσης αρκετά ΜΜΕ δεν μπορούν να διακρίνουν τη διαφορά μεταξύ παροχής ρευστότητας και βοήθειας αποφυγής της χρεοκοπίας (διάσωσης), η χρήση του ELA «δαιμονοποιείται» – όπως πολλά άλλα οικονομικά εργαλεία.
Είναι αναμενόμενο άλλωστε κάτι τέτοιο, από ανθρώπους που αναλαμβάνουν υπεύθυνες θέσεις, χωρίς να διαθέτουν τις απαιτούμενες γνώσεις και δεξιότητες – στηριζόμενοι συνήθως στις γνωριμίες, στη διαπλοκή, σε στενά κομματικά κριτήρια κοκ. Αυτό είναι ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα της χώρας μας, το οποίο έχουμε αναλύσει σε ανάλογο κείμενο μας (άρθρο).
