(β) Την εκδίωξη της Τρόικας, της Γερμανίας και του ΔΝΤ συγκεκριμένα, έτσι ώστε η Ελλάδα να ανακτήσει την εθνική της κυριαρχία – υπενθυμίζοντας πως ο εξαιρετικός σημερινός υπουργός εξωτερικών, τον οποίο τυχαίνει να γνωρίζουμε προσωπικά, με το βιβλίο του «Αποικία χρέους», θεωρεί ουσιαστικά πως η πατρίδα μας είναι υπό κατοχή.
Όπως γράφει, “Στην ΕΕ κυριαρχεί όλο και περισσότερο η τάση μία άνισης διαβάθμισης των κρατών-μελών της, ενώ δημιουργείται μία αλυσίδα, στην κορυφή της οποίας βρίσκεται η Γερμανία και στο κάτω μέρος ο ευρωπαϊκός Νότος. Οι ισχυρές χώρες της ΕΕ, ιδιαίτερα η Γερμανία, χαρακτηρίζονται πλέον από έναν οικονομικό πολιτιστικό εθνικισμό, ακόμη και από ρατσισμό.
Η τάση της ΕΕ να αναπτυχθεί σε αυτοκρατορία, συνδέεται με την εξέλιξη της Γερμανίας σε ένα είδος αυτοκρατορικού κράτους – μίας νέας Ρώμης που είναι το πραγματικό κέντρο του ευρωπαϊκού γίγνεσθαι. Αυτή η αλλαγή συνδέεται με τη μετατροπή της Ελλάδας σε αποικία χρέους” – σε μία χώρα υπό κατοχή λοιπόν, όπως δυστυχώς επιβεβαίωσε ο νέος υπουργός οικονομικών της Ελλάδας, χαρακτηρίζοντας το Γερμανό ομόλογο του, τον κ. Σόιμπλε, ως τον πνευματικό ηγέτη της Ευρώπης!
Προφανώς δε θα συνεχίσει να είναι υπό κατοχή, εάν δεν διαγράψει ένα μεγάλο μέρος του χρέους, καθώς επίσης εάν επιτρέπει στους ξένους την πρόσβαση τους στο υπουργείο οικονομικών ή σε όποια άλλη «νευραλγική» δημόσια υπηρεσία – κάτι που υποψιαζόμαστε ότι συμβαίνει ξανά, ακούγοντας για την «επίσκεψη» στελεχών του αμερικανικού υπουργείου οικονομικών στη χώρα μας. Επίσης όταν διαβάζουμε πως ο νέος υπουργός οικονομικών, ζήτησε από το Γερμανό ομόλογο του να «συνδράμει» στην οργάνωση των εφοριών της Ελλάδας – έτσι ώστε να είναι πιο αποτελεσματικές!
Φυσικά είναι πολύ ενωρίς για να κρίνουμε εάν πράγματι συμβαίνουν όσα προαναφέραμε, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι, θα ανεχθούμε από την κυβέρνηση τη μη τήρηση της δέσμευσης της – ή τη χειραγώγηση μας με σαθρές δικαιολογίες, οι οποίες δεν θα ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.
(γ) Τη μη ιδιωτικοποίηση των κοινωφελών, των κερδοφόρων, καθώς επίσης των στρατηγικών επιχειρήσεων της Ελλάδας – όπως είχε επιβληθεί δικτατορικά στην προηγούμενη κυβέρνηση από την Τρόικα, στα πλαίσια του «ευρωπαϊκού monopoly» που διεξάγεται (άρθρο).
Ειδικά εδώ έχουμε την άποψη πως δεν θα υποχωρήσει εύκολα ούτε η πρωσική ηγεσία της Γερμανίας, ούτε το αμερικανικό ΔΝΤ – ενώ ελπίζουμε να μην συμβιβαστεί η κυβέρνηση, επιχειρώντας να μας τις προβάλλει ως δήθεν απαραίτητες. Σε κάθε περίπτωση, η αποκρατικοποίηση των συγκεκριμένων επιχειρήσεων θα ήταν έγκλημα για την Ελλάδα – το οποίο θα μπορούσε να θεωρηθεί ακόμη και ως μία πράξη εσχάτης προδοσίας.
Όσον αφορά την υπόλοιπη δημόσια περιουσία, προφανώς πρέπει και μπορεί να ιδιωτικοποιηθεί. Όπως πολύ σωστά όμως είπε προεκλογικά η κυβέρνηση, όχι άμεσα, επειδή οι τιμές των παγίων περιουσιακών στοιχείων έχουν καταρρεύσει λόγω της κρίσης – οπότε δεν θα επρόκειτο για πώληση, αλλά για ξεπούλημα.
(δ) Την εύρεση βιώσιμων λύσεων για το ιδιωτικό χρέος – όπου δεν θα περιμέναμε να τηρήσει τις υποσχέσεις της για «σεισάχθεια», αφού δεν διαθέτει τα απαιτούμενα κεφάλαια. Κάτι τέτοιο άλλωστε θα προκαλούσε είτε τη χρεοκοπία του τραπεζικού μας συστήματος, οπότε την πτώχευση της χώρας, είτε την επιβολή νέων φόρων για να διασωθούν οι τράπεζες – οπότε θα ήταν «δώρο άδωρο».
Περιμένουμε όμως τη μεγάλη επιμήκυνση των δόσεων αποπληρωμής, με επιτόκια χαμηλότερα από τον πληθωρισμό. Εν ανάγκη αρνητικά, όπως η Δανία, εάν συνεχιστεί ο αποπληθωρισμός – έτσι ώστε να μην αυξάνονται τα χρέη, οδηγώντας τους Έλληνες στην απόγνωση.
(ε) Τους ισοσκελισμένους δημοσιονομικούς προϋπολογισμούς – όχι μόνο τους πρωτογενείς δηλαδή (προ τόκων), αλλά τους κανονικούς. Η Ελλάδα δεν πρέπει σε καμία περίπτωση πια να ξοδεύει περισσότερα από όσα εισπράττει – αφού θα ήταν ανέντιμο τόσο απέναντι στους εταίρους ή/και δανειστές της, όσο και στους ίδιους τους Έλληνες, καθώς επίσης στις επόμενες γενιές.
Άλλωστε, αυτό ακριβώς μας οδήγησε στη χρεοκοπία, μετατρέποντας μας σε σκλάβους χρέους (άρθρο) – ενώ μας εγκλώβισε στο ευρώ και στα μνημόνια, οδηγώντας εκατομμύρια Πολίτες στην εξαθλίωση και χιλιάδες στην αυτοκτονία.
Με δεδομένο τώρα το ότι, η γερμανική πλέον Ευρωζώνη πιθανότατα θα διαλυθεί, εάν δεν ενωθεί πολιτικά και δημοσιονομικά ή εάν η Γερμανία επιμένει να ζει εις βάρος όλων των «εταίρων» της, είναι απαραίτητη η προετοιμασία της Ελλάδας για ένα τέτοιο ενδεχόμενο – ενώ ίσως υποχρεωθεί είτε σε μεμονωμένη έξοδο της, είτε σε διπλό νόμισμα, εάν διακοπεί η παροχή ρευστότητας από την ΕΚΤ προς τις τράπεζες της.
Εκτός αυτού, η αναβολή των πληρωμών των τοκοχρεολυσίων είναι το μοναδικό διαπραγματευτικό χαρτί της σημερινής κυβέρνησης, εάν θέλει κανείς να είναι ρεαλιστής, όσον αφορά τη διαγραφή χρέους – οπότε οφείλει να υπάρχει ένα ανάλογο σχέδιο Β, χωρίς το οποίο η διαπραγμάτευση με τη Γερμανία είναι ουτοπική.
Ολοκληρώνοντας, όλα τα υπόλοιπα, όπως ο σταδιακός περιορισμός της ανεργίας, η αναβίωση του παραγωγικού μας ιστού, η δημιουργία πλούτου στη χώρα, η διενέργεια κερδοφόρων επενδύσεων, η φορολογική συνείδηση κοκ., δεν αφορούν μόνο την κυβέρνηση, αλλά όλους εμάς τους Πολίτες – αφού δεν είναι δυνατόν να περιμένουμε από την Πολιτική την επίλυση των συγκεκριμένων προβλημάτων μας, παραμένοντας ουδέτεροι θεατές και απαιτώντας θαύματα εκ μέρους της.
Στα πλαίσια αυτά, η ευθύνη της κυβέρνησης είναι η εύρεση λύσεων για τη χρηματοδότηση της ανάπτυξης, ενδεχομένως με τη βοήθεια ενός Marshall Plan – το οποίο δεν είναι απαραίτητο να προέλθει μόνο από την Ευρώπη ή από τις Η.Π.Α. Επίσης, η δημιουργία ενός ορθολογικού επιχειρηματικού και φορολογικού πλαισίου που θα επιτρέπει τη δραστηριοποίηση όλων των Ελλήνων – ειδικά των νέων.
.
Η πέμπτη φάλαγγα
Είναι γνωστό πως ένα κράτος δεν κινδυνεύει μόνο από τους εξωτερικούς εχθρούς του, εάν θεωρήσουμε ως τέτοιους τη Γερμανία και το ΔΝΤ αλλά, επίσης, από τους «αντιφρονούντες» στο εσωτερικό του – εν προκειμένω από την αξιωματική αντιπολίτευση σήμερα, η οποία φαίνεται πως χαίρεται να προβλέπει την «κυβίστηση» της κυβέρνησης, επαινώντας δυστυχώς, αν και έμμεσα, αυτούς που επιμένουν στη συνέχιση της εγκληματικής πολιτικής της Τρόικας.
Δεν είναι βέβαια μόνο η αξιωματική αντιπολίτευση, αλλά και ορισμένα ΜΜΕ, τα οποία είτε είχαν ταθεί από την αρχή υπέρ των μνημονίων, είτε είναι φιλικά προσκείμενα προς τα κόμματα που σήμερα δεν κυβερνούν. Ουσιαστικά λοιπόν συνεργάζονται με τους εχθρούς της Ελλάδας, χωρίς να συνειδητοποιούν ότι, χρησιμοποιούνται από αυτούς – στα πλαίσια του γνωστού μας «διαίρει και βασίλευε».
Πρόκειται επομένως για μία «πέμπτη φάλαγγα», με τη φράση να δηλώνει την προπαγάνδα προς όφελος του εχθρού (πηγή) – κάτι που δεν πρέπει να επιτρέψουμε όλοι εμείς οι Έλληνες, αφού θα εμποδίσει το έργο της κυβέρνησης, ενώ ασφαλώς θα διευκολύνει τόσο τη Γερμανία, όσο και το ΔΝΤ, να επιβάλλουν τους δικούς τους όρους.
Φυσικά θα μας οδηγούσε ξανά σε μία χρεοκοπία, η οποία θα ήταν κατά πολύ χειρότερη από τη σημερινή – ενώ θα λεηλατούταν τόσο η δημόσια, όσο και η ιδιωτική μας περιουσία, με αποτέλεσμα να «καούν» όλες οι ελπίδες μας για το μέλλον.
