Η κυβερνητική ομάδα
Δυστυχώς η κυβέρνηση δεν έχει απέναντι της μόνο την πέμπτη φάλαγγα, αλλά και μία έκτη – η οποία ευρίσκεται στο εσωτερικό της. Φυσικά δεν πρόκειται για την «αριστερή πλατφόρμα», ούτε για το συνεργαζόμενο μαζί της κόμμα – παρά το ότι το τελευταίο αποτελεί προφανώς κίνδυνο για τη διατήρηση της στην εξουσία, επειδή η ίδια διαθέτει μόλις 149 βουλευτές.
Η ομάδα αυτή αποτελείται από εκείνα τα κυβερνητικά κυρίως στελέχη της, τα οποία είτε δεν πιστεύουν στην εφαρμογή του προγράμματος της, είτε δεν είναι ικανά να το επιτύχουν – μη έχοντας τις απαιτούμενες γνώσεις και εμπειρίες.
Για παράδειγμα, όταν ο πραγματικά συμπαθέστατος υπουργός οικονομικών, ο οποίος άδικα κατακρίνεται για τη συμπεριφορά και το ντύσιμο του, παρακαλάει κυριολεκτικά το Γερμανό ομόλογο του ζητώντας χρόνο, όπου χρόνος σημαίνει χρήμα που δεν έχει στη διάθεση του, «εμβολίζει» κυριολεκτικά τις δεσμεύσεις της κυβέρνησης – πόσο μάλλον όταν συμφωνεί μαζί του, λέγοντας πως εγκρίνει το 60-70% του προγράμματος της Τρόικας!
Προφανώς δεν νομίζουμε ότι το έπραξε σκόπιμα, αλλά αυτό δεν κάνει το τεράστιο λάθος του μικρότερο – αφού θα έπρεπε να γνωρίζει πως, όταν φοβηθείς συναντώντας ένα άγριο σκυλί και το δείξεις, θα σε κατακρεουργήσει. Ο Έλληνας υπουργός είναι βέβαια ακαδημαϊκός ακόμη και συμπεριφέρεται ακαδημαϊκά – καλούμενος να αποδείξει στην πράξη εάν είναι εφαρμόσιμα όλα όσα έλεγε προηγουμένως, αρκετά από τα οποία έχουμε υποστηρίξει εμείς πολύ πριν ο ίδιος τα υιοθετήσει.
Εν τούτοις, απέναντι σε έναν Γερμανό που μάλλον δεν είναι φιλέλληνας και δημοκράτης, δεν μπορεί να διαπραγματεύεται κανείς με αυτόν τον τρόπο, εάν θέλει να έχει κάποιες πιθανότητες επιτυχίας. Εκτός αυτού, δεν αλλάζει τόσο εύκολα τις θέσεις του, τις οποίες έχει θεωρητικά συμφωνήσει με τον πρωθυπουργό – ενώ φυσικά απαγορεύεται να παρακαλάει για «δάνειο-γέφυρα» έως τα τέλη Μαΐου, όταν ο ίδιος αρνήθηκε (σωστά) τη δόση που οφειλόταν στην Ελλάδα.
Με τον τρόπο αυτό έδωσε την ευκαιρία στο Γερμανό να αρνηθεί, υποδεικνύοντας του την εφαρμογή των συμφωνηθέντων – ενώ αποκάλυψε την αδυναμία της Ελλάδας να κάνει πράξη τις κυβερνητικές εξαγγελίες, με άδεια ταμεία. Σε κάθε περίπτωση ο υπουργός οικονομικών της χώρας μας, συνειδητά ή μη, έδωσε ένα δείγμα του μεγέθους της υπόκλισης της Ελλάδας, απέναντι στη Γερμανία – τοποθετώντας την στο 60-70% της προηγούμενης κυβέρνησης (άρθρο).
Ανέφερε λοιπόν ουσιαστικά πως η χώρα μας είναι πρόθυμη να τηρήσει το μεγαλύτερο μέρος των μνημονικών δεσμεύσεων, αντικαθιστώντας τις υπόλοιπες με νέες δικές της – έτσι ώστε να διατηρήσει το «πρόσωπο» της, παρά την υποταγή της στους Γερμανούς. Εμείς έχουμε την ελπίδα βέβαια πως δεν πρόκειται για την επίσημη θέση της κυβέρνησης, η οποία ασφαλώς γνωρίζει πως, εάν σκύψεις μία φορά το κεφάλι στην πρωσική κυβέρνηση της Γερμανίας, δεν θα υπάρχει μετά σταματημός.
.
Επίλογος
Η Γερμανία, η οποία προσπαθεί να μας προβάλλει ως ενόχους για τη χρεοκοπία της χώρας μας, ενώ μας αρνείται μία διαγραφή που προσφέρθηκε στην ίδια το 1953, παρά το ότι είχε «αιματοκυλίσει» ολόκληρη την Ευρώπη, ξεχνάει πως χρεοκόπησε τέσσερις φορές στην πρόσφατη ιστορία της – παραμένοντας σε κατάσταση αδυναμίας εξυπηρέτησης των υποχρεώσεων της στο 13% των ετών από το 1800 μέχρι σήμερα (πάνω από 26 χρόνια, γράφημα).
Περαιτέρω, με δεδομένη την κατακόρυφη αύξηση των συνολικών χρεών στον πλανήτη (άρθρο), το πρόβλημα της Ευρώπης δεν είναι φυσικά η Ελλάδα – όπως επίσης ισχυρίζεται η Γερμανία, εκμεταλλευόμενη τις αδυναμίες της πολιτικής μας ηγεσίας, τα τελευταία χρόνια. Το πρόβλημα είναι κατά πολύ μεγαλύτερο, ενώ απλά κρύβεται πίσω από την Ελλάδα – η οποία τοποθετείται κάθε φορά σκόπιμα στο προσκήνιο.
Αργά ή γρήγορα όμως, το γεγονός της τεράστιας υπερχρέωσης του πλανήτη θα βγει στην επιφάνεια, σε όλο το τρομακτικό μέγεθος του – οδηγώντας πολλές χώρες στη χρεοκοπία,καθώς επίσης το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα στα όρια του. Το ενδεχόμενο αυτό είναι ένας ακόμη λόγος, για να παραμείνει σταθερή η κυβέρνηση στη διαγραφή χρέους – χωρίς την οποία είναι αδύνατη η έξοδος της Ελλάδας από την κρίση, πόσο μάλλον η αντιμετώπιση του κραχ που φαίνεται ήδη «δια γυμνού οφθαλμού» στον ορίζοντα.
Είναι υποχρεωμένη λοιπόν να ρισκάρει τη ρήξη, αφού η μοναδική εναλλακτική λύση που προσφέρεται στην Ελλάδα είναι ο αργός θάνατος – μία ρήξη που ασφαλώς θα ήταν εξαιρετικά επώδυνη για την πατρίδα μας, καθώς επίσης για όλους εμάς, αλλά η μοναδική δυνατότητα για να αποφευχθεί η οριστική καταδίκη μας σε ένα άβουλο, λεηλατημένο και εξαθλιωμένο προτεκτοράτο της Γερμανίας ή/και του ΔΝΤ.
Ολοκληρώνοντας, η Ελλάδα έχει επί πλέον το ηθικό έρεισμα να απαιτήσει όλα τα παραπάνω, αφού έχει υποβληθεί σε μία αιματηρή εγχείρηση που διήρκεσε πέντε ολόκληρα χρόνια, χωρίς να διαμαρτυρηθεί κανένας – επειδή όλοι γνώριζαν τις δικές τους ευθύνες. Η εγχείρηση όμως απέτυχε με ευθύνη των χειρουργών, ο ασθενής βρίσκεται σε κώμα, ενώ ακόμη και ο «δόκτορας του σοκ» αναγνωρίζει το δικαίωμα της Ελλάδας στη διαγραφή του χρέους – γεγονός που σημαίνει πως είναι υποχρεωμένοι οι δανειστές της να το καταλάβουν, ιδίως δε οι Πολίτες των χωρών τους.
.
