Η Ευρωζώνη θα μπορούσε θεωρητικά να πληρώνει απ’ ευθείας τις εξωτερικές υποχρεώσεις της Ελλάδας, για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα – εντός του οποίου ίσως «εφευρισκόταν» και υιοθετούταν μία μέθοδος ελεγχόμενης χρεοκοπίας ενός κράτους.
(To άρθρο αποτελείται από 3 Σελίδες)
.
“Τα αντίθετα είναι αυτά που αιωνίως συγκρούονται και συγκροτούν τον κόσμο μας. Αυτή η αδιάκοπη εναλλαγή των αντιθέτων, δίνει το ρυθμό της κοσμικής μεταβολής και δημιουργεί το χρόνο. Τα πάντα ρέουν, όλα αλλάζουν, όλα μεταβάλλονται – αυτή δε η μεταβολή, είναι η πηγή της ανανέωσης και της νεότητας. Κάτω από αυτήν την οπτική γωνία, η σταθερότητα είναι συνώνυμη με το θάνατο” (από τον Ηράκλειτο).
.
Άρθρο
Η Ευρωζώνη δεν μπορεί να αποπέμψει την Ελλάδα, αφενός μεν επειδή δεν το επιτρέπουν οι συμβάσεις (άρθρο), αφετέρου λόγω του ότι θα ήταν υπερβολικά ανήθικο να σταματήσει την παροχή ρευστότητας στις ελληνικές τράπεζες, αναγκάζοντας τη χώρα να υιοθετήσει τη δραχμή – πόσο μάλλον όταν μία τέτοια ανορθόδοξη, δολοφονική μέθοδος, θα προκαλούσε πολύ μεγάλα, καταστροφικά ίσως «ρήγματα» στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Ταυτόχρονα, η Ευρωζώνη δεν μπορεί να επιτρέψει τον «εκβιασμό» της από μία υπερχρεωμένη χώρα μέλος της, η οποία απαιτεί μία τρίτη διαγραφή μεγάλου μέρους του δημοσίου χρέους της, χωρίς κανένα αντάλλαγμα, παράλληλα με τον επί πλέον δανεισμό της. Εάν το έκανε, τότε θα ξεκινούσε ένας φαύλος κύκλος – όπου οι χώρες μέλη της Ευρωζώνης, η μία μετά την άλλη, θα απαιτούσαν μία ανάλογη αντιμετώπιση.
Από την άλλη πλευρά, η ΕΚΤ απαγορεύεται να αγοράζει τα ομόλογα της Ελλάδας, χωρίς να υπάρχει ένα πρόγραμμα εξυγίανσης της οικονομίας της, το οποίο δεν θα ήταν υποχρεωτικά το εγκληματικό της Τρόικα – ενώ οι εμπορικές τράπεζες δεν μπορούν επίσης να αγοράζουν ομόλογα του ελληνικού δημοσίου, τοποθετώντας τα ως εγγύηση στην ΕΚΤ, για την παροχή δανείων.
Περαιτέρω, η Ευρωζώνη δεν θέλει ενδεχομένως να αναλάβει το ρίσκο της στάσης πληρωμών μίας χώρας της, η οποία πιθανότατα θα ήταν πολύ πιο καταστροφική τόσο για την ίδια, όσο και για τον υπόλοιπο πλανήτη, συγκριτικά με τη χρεοκοπία της Lehman Brothers – ενώ δεν φαίνεται να της το επιτρέπει το ΔΝΤ (Η.Π.Α.), το οποίο μάλλον υποστηρίζει την ελληνική αντιπολίτευση (άρθρο).
Εάν υποθέσουμε τώρα πως ισχύουν όλα τα παραπάνω, τότε μία από τις θεωρητικές λύσεις που θα είχε στη διάθεση της η νομισματική ένωση, θα ήταν ίσως η συνέχιση της παροχής ρευστότητας στις ελληνικές τράπεζες, υπό την προϋπόθεση της μη αγοράς εκ μέρους τους ομολόγων του δημοσίου – παράλληλα με την απ’ ευθείας πληρωμή εκ μέρους της (ESM) των εξωτερικών υποχρεώσεων της χώρας προς τα κράτη μέλη της, το ΔΝΤ, την ΕΚΤ και τους παλαιούς επενδυτές, για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα, εντός του οποίου θα «εφευρισκόταν» ίσως και θα υιοθετούταν ένας τρόπος, μία μέθοδος καλύτερα ελεγχόμενης χρεοκοπίας ενός κράτους.
Στην υποθετική αυτή περίπτωση, η Ευρωζώνη θα πλήρωνε θεωρητικά μόνη της τις εξωτερικές υποχρεώσεις της Ελλάδας, τις οποίες έτσι ή αλλιώς πληρώνει και σήμερα, μέσω των δανείων που της παρέχει – ενώ το απόλυτο ύψος τους δεν είναι τόσο μεγάλο, τουλάχιστον για το 2015 (γράφημα), ώστε να τη θέσει σε κίνδυνο.
.
(*Πατήστε στον πίνακα για μεγέθυνση)
.
Περαιτέρω, εάν συνέβαινε κάτι τέτοιο, η Ελλάδα θα τοποθετούταν ουσιαστικά στην «καραντίνα», υποχρεωμένη να καλύπτει όλες τις δημόσιες δαπάνες της, εκτός των τοκοχρεολυσίων, με δικά της μέσα – αδυνατώντας να χρεοκοπήσει και χωρίς να επηρεάζει τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης, ούτε το κοινό νόμισμα. Το χρέος της βέβαια θα παρέμενε και θα αυξανόταν κατά τους τόκους – κρεμάμενο σαν τη δαμόκλεια σπάθη επάνω από τα κεφάλια των επομένων γενεών.
Φυσικά, το κράτος δεν θα μπορούσε να δανειστεί νέα χρήματα ούτε από τις ελληνικές τράπεζες, ούτε από τις διεθνείς αγορές με βιώσιμα επιτόκια – αφού θα μετατρεπόταν σε έναν «εσαεί υποψήφιο χρεοκοπίας», εκτός εάν κατάφερνε πράγματι να αναμορφώσει μόνο του την οικονομία του, παράγοντας πλεονάσματα.
Στα πλαίσια αυτά, θα ήταν εντελώς αδιάφορο για τη νομισματική ένωση το αποτέλεσμα των εκλογών στην Ελλάδα, οι προεκλογικές υποσχέσεις των πολιτικών κομμάτων και όλα τα υπόλοιπα – ειδικά οι συνεχείς «υποτροπές» της ελληνικής κρίσης, οι οποίες δημιουργούν διαρκώς νέα προβλήματα σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο.
