Απαιτείται ένα νέο Bretton Woods, έτσι ώστε αφενός μεν να αποκατασταθούν ξανά οι «Θεσμοί» του, αφετέρου να υπάρξουν λύσεις στο πρόβλημα της υπερχρέωσης, καθώς επίσης της άνισης αναδιανομής των εισοδημάτων
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
Η Δύση, οι Η.Π.Α. με τους μάλλον υποτελείς συμμάχους τους δηλαδή, με την ΕΕ και με την Ιαπωνία, κυριαρχεί τους τελευταίους αιώνες στον πλανήτη – ενώ όλες οι άλλες περιοχές υποτάσσονταν, τουλάχιστον μέχρι στιγμής. Ένα από τα βασικότερα στοιχεία της ηγεμονίας της ήταν αναμφίβολα η οικονομική της δύναμη, με βάση την οποία επέβαλλε τόσο το χρηματοπιστωτικό της σύστημα, όσο και τα νομίσματα της παγκοσμίως – το δολάριο, το ευρώ, το γεν, το ελβετικό φράγκο ή την κορώνα.
Ισχυρά χρηματιστήρια, μονοπωλιακές εταιρείες αξιολόγησης, πάμπλουτα ασφαλιστικά ταμεία, μεγάλες επενδυτικές εταιρείες, κερδοσκοπικά κεφάλαια υψηλού ρίσκου, δυναμικές κεντρικές τράπεζες, τεράστιες εμπορικές, υπερδιογκωμένες αγορές παραγώγων κοκ., θωρακίζουν το δυτικό σύστημα, αυξάνοντας εκθετικά την ηγεμονική του θέση στον πλανήτη – η οποία δεν αμφισβητήθηκε από καμία άλλη χώρα, μέχρι το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης.
Η κατάρρευση του 2008 έφερε στην επιφάνεια τα μεγάλα προβλήματα της Δύσης – τα οποία έγιναν πλέον ορατά δια γυμνού οφθαλμού, από το επόμενο ισχυρότερο «σύμπλεγμα χωρών» του πλανήτη: από τις αναπτυσσόμενες οικονομίες των BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα και Νότια Αφρική).
Στα πλαίσια αυτά, ακολούθησε η πρώτη αμφισβήτηση της «παλαιάς τάξης πραγμάτων», του δυτικού συστήματος δηλαδή, από τη Ρωσία, η οποία είναι η μοναδική που διαθέτει ορισμένα επί πλέον «προνόμια» – ενεργειακό πλούτο, από τον οποίο εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό η Ευρώπη, καθώς επίσης ένα ισχυρό στρατιωτικό οπλοστάσιο, εμπλουτισμένο με σύγχρονα πυρηνικά όπλα.
Το «θράσος» όμως της Ρωσίας, παρά το ότι της έγινε επιτρεπτό μέχρι πρόσφατα, τιμωρήθηκε πολύ αυστηρά από τη Δύση, με αφορμή την προσάρτηση της Κριμαίας – με τη βοήθεια των κυρώσεων, καθώς επίσης της χειραγώγησης της τιμής του πετρελαίου. Τελευταία με την υποτίμηση της πιστοληπτικής της ικανότητας, η οποία οδήγησε ξανά το ρούβλι σε νέα χαμηλά – αυξάνοντας τις πιθανότητες χρεοκοπίας της (CDS, γράφημα), λόγω των εξωτερικών της οφειλών (700 δις $), παρά το ότι έχει σχεδόν μηδαμινό δημόσιο χρέος.
.
.
Το γεγονός βέβαια, σύμφωνα με το οποίο θεωρείται υποψήφια χρεοκοπίας (πηγή), όπως η Ουκρανία, η Βενεζουέλα, η Αργεντινή και η Ελλάδα, δεν είναι τόσο αντικειμενικό – αν και τίποτα δεν μπορεί να αποκλεισθεί, εάν δεν βοηθηθεί τελικά από την Κίνα, τη μοναδική ίσως χώρα που έχει τη δυνατότητα να αμφισβητήσει αποτελεσματικά τις Η.Π.Α. (άρθρο).
.
Οι θρησκευτικοί κίνδυνοι
Περαιτέρω, εάν δεν ισχύουν οι περιρρέουσες θεωρίες συνομωσίας, σύμφωνα με τες οποίες οι τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι ήταν «στημένο παιχνίδι», με στόχο την οριστική διακοπή των σχέσεων της ΕΕ με τη Ρωσία (ειδικά επειδή ο πρόεδρος της Γαλλίας ήταν ο πρώτος ηγέτης που ζήτησε το σταμάτημα των κυρώσεων), τότε επρόκειτο για μία «θρησκευτική αμφισβήτηση» της Δύσης, από το ισλαμικό κράτος – το οποίο έχει ισχυροποιηθεί σημαντικά στη Μέση Ανατολή.
Η αμφισβήτηση αυτή προέρχεται προφανώς από την οικονομική αδυναμία πολλών αναπτυγμένων χωρών, σαν αποτέλεσμα της υπερχρέωσης – ενώ πιθανότατα θα υπάρξουν αρκετά ακόμη «τρομοκρατικά χτυπήματα», μετά το μεγάλο αντίκτυπο που είχε το πρόσφατο.
Εάν δεν καταπολεμηθεί λοιπόν η βασική αιτία του προβλήματος, η υπερχρέωση, η οποία «στραγγαλίζει» τις δυνατότητες ανάπτυξης (το κλάσμα Χρέος/ΑΕΠ λύνεται μόνο από τον παρανομαστή του), εάν δηλαδή επιλεχθούν μέτρα καταστολής αντί πρόληψης, όπως συμπεραίνεται από την πρόταση της Ισπανίας για την επιβολή διασυνοριακών ελέγχων εντός της ΕΕ, η κατάσταση πιθανότατα θα επιδεινωθεί.
Στα πλαίσια αυτά απαιτείται ένα νέο Bretton Woods, όπως αυτό που διεξήχθη μετά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, έτσι ώστε αφενός μεν να αποκατασταθούν ξανά οι Θεσμοί του (ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα), οι οποίοι μετά το 1970 έχουν μεταλλαχθεί σε όργανα επιβολής της εξωτερικής πολιτικής των Η.Π.Α., αφετέρου να υπάρξουν ριζικές λύσεις στο πρόβλημα των χρεών, καθώς επίσης της εξαιρετικά άνισης αναδιανομής των εισοδημάτων.
Εάν δεν συμβεί κάτι τέτοιο, τότε το χρηματοπιστωτικό σύστημα της Δύσης θα καταρρεύσει παταγωδώς – με αποτέλεσμα να γίνει στόχος τόσο των ανερχομένων δυνάμεων του πλανήτη, ειδικά της Κίνας, όσο και των φανατικών θρησκευτικών ομάδων που αναπτύσσονται ραγδαία στις φτωχότερες περιοχές, στους μετανάστες ή στα κατώτερα εισοδηματικά στρώματα.
Εδώ δεν θα μπορούσε να αποκλεισθεί μία εισβολή τεραστίων διαστάσεων στην Ευρώπη, από τις χώρες της Ασίας, καθώς επίσης της Β. Αφρικής – ούτε η «κατάληψη» μεγάλων περιοχών από την Κίνα η οποία, ειδικά στις χώρες του ευρωπαϊκού νότου, αγοράζει ότι βρει, συνήθως σε τιμές ευκαιρίας, λόγω της κρίσης.
