Το παιχνίδι των κερδοσκόπων, υπό την προστασία της Τρόικας συνεχίζεται, με θύματα τις χώρες της περιφέρειας – ενώ αλλάζουν ακόμη και οι κυβερνήσεις, όταν κριθεί απαραίτητο, όπως διαπιστώθηκε από την Πορτογαλία
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
“Η διαπίστωση ενός προβλήματος, καθώς επίσης η ακριβής περιγραφή, προηγείται της λύσης του – δεν είναι όμως η λύση, αφού κάτι τέτοιο απαιτεί ενέργειες, οι οποίες θα την δρομολογούσαν.
Στο θέμα λοιπόν του χρέους, ειδικά του δημοσίου, το σπιράλ θα σταματούσε να λειτουργεί, μόνο εάν υπήρχαν μαζικές αθετήσεις πληρωμών – οι οποίες θα οδηγούσαν την ελίτ σε απόγνωση.
Στο σημείο αυτό, η μοναδική ίσως χώρα που έχει σήμερα ηθικό έρεισμα να το κάνει δεν είναι άλλη από την Ελλάδα, η οποία έχει οδηγηθεί ξανά στην υπερχρέωση – με αποκλειστική και μόνο ευθύνη της κυβέρνησης της: της Τρόικας.
Οι Έλληνες, αφού υπέφεραν τα πάνδεινα, έχοντας ακολουθήσει πιστά το πρόγραμμα που τους επέβαλλε η Τρόικα, η οποία παραδέχθηκε επανειλημμένα πως ήταν λανθασμένο, έχουν κάθε δικαίωμα, εάν όχι υποχρέωση, να χρεοκοπήσουν – να αθετήσουν λοιπόν την εξόφληση του υπέρογκου χρέους, το οποίο δημιούργησε η ίδια η Τρόικα, με τις πολιτικές της.
Εάν συμβεί κάτι τέτοιο, εάν αποκτήσουν δηλαδή οι Έλληνες το θάρρος που απαιτεί μία τέτοια απόφαση, το σύστημα της δημιουργίας σκλάβων μέσω του χρέους, πιθανότατα θα καταρρεύσει – με αποτέλεσμα να απελευθερωθεί ολόκληρος ο πλανήτης από το ζυγό της ελίτ. Άλλωστε, έχουν κάθε δικαίωμα να καταστρέψουν ένα σύστημα που προσπαθεί να τους καταστρέψει – όπως πολύ σωστά διακηρύσσουν οι Αμερικανοί Πολίτες σήμερα.
Δεν είναι δε σε καμία περίπτωση υποχρεωμένοι να ανέχονται τη «γερμανική μπότα», ούτε τον υπουργό οικονομικών της χώρας, ο οποίος απαιτεί με θράσος τη συνέχιση των μέτρων εξαθλίωσης, για να συνεχίσει τις θηριώδεις «ελεημοσύνες» του – αντί να τιμήσει τις οφειλές του απέναντι σε ένα Έθνος που κατέστρεψαν οι ναζί πρόγονοί του”.
.
Άρθρο
Ο χώρος που διεξάγεται το παιχνίδι, το ευρωπαϊκό monopoly, είναι εξαιρετικά αγαπητός στους παίχτες – αφού δεν χρειάζεται να πληρώσει κανείς χρήματα για να συμμετέχει, ενώ μπορεί να κερδίσει μεγάλα ποσά. Στην περίπτωση της Πορτογαλίας, η οποία μετέτρεψε το τραπεζικό της σύστημα σε μία τέτοια «παρτίδα» για τους επενδυτές, φαίνεται καθαρά πώς ακριβώς λειτουργεί το σκανδαλώδες παιχνίδι – ενώ ξεκίνησε με μία μικρή σχετικά τράπεζα, με την ΒΡΝ, η οποία είχε βυθιστεί το 2008 στην κρίση, σαν αποτέλεσμα της συμμετοχής της σε υψηλού ρίσκου επενδύσεις ακίνητης περιουσίας.
Ορισμένοι οφειλέτες της ΒΡΝ ήταν ανώτατοι πολιτικοί «λειτουργοί», ενώ η κυβέρνηση αποφάσισε να την κρατικοποιήσει, έτσι ώστε να διασωθεί από τη χρεοκοπία – δήθεν για να προστατεύσει τα χρήματα των καταθετών της (όπως έχει συμβεί και στην Ελλάδα, με μία πολύ μικρή τράπεζα).
Φυσικά σήμερα οι περισσότεροι ειδικοί αναφέρουν πως επρόκειτο για ένα πολύ μεγάλο λάθος – κάτι που αποδέχεται έμμεσα και η κυβέρνηση της Πορτογαλίας. Εν τούτοις, εκείνη την εποχή, όλοι έδειχναν να φοβούνται πως τυχόν χρεοκοπία της, θα είχε πολύ άσχημα επακόλουθα για την οικονομία της χώρας – ενώ ακόμη και όταν η Πορτογαλία υπήχθη στην Τρόικα, η κυβέρνηση της τοποθετήθηκε εναντίον μίας ελεγχόμενης πτώχευσης της ΒΡΝ.
Μία πρώτη προσπάθεια πώλησης της τράπεζας, έναντι 180 εκ. €, απέτυχε το 2010 – υπενθυμίζοντας πως ο τότε πρωθυπουργός έχει κατηγορηθεί σήμερα για διαφθορά, αφού ανακαλύφθηκε πως έχει αδικαιολόγητες καταθέσεις στην Ελβετία, ύψους 20 εκ. € και προφυλακίσθηκε. Η αξιωματική αντιπολίτευση, η οποία ανέλαβε λίγο αργότερα την εξουσία αποφάσισε, σε συνεργασία με την Τρόικα, να ιδιωτικοποιήσει ξανά την τράπεζα – όσο το δυνατόν γρηγορότερα.
Στο συμβόλαιο μεταξύ της Πορτογαλίας και της Τρόικας καταγράφονταν λεπτομέρειες, οι οποίες ήταν ασυνήθιστες για ένα τόσο ασαφές κείμενο – αφού η ΒΡΝ όφειλε να πουληθεί εντός τριών μηνών, χωρίς κάποιο ελάχιστο όριο στην τιμή πώλησης της, ενώ το δημόσιο δεσμευόταν να αναλάβει όλα τα δυσμενή στοιχεία του ισολογισμού της, τα οποία επιβάρυναν την τράπεζα.
Στην περίπτωση αυτή, όταν δηλαδή έχουν ανακοινωθεί τέτοιες «προδιαγραφές» δημόσια, ο οποιοσδήποτε δυνητικός επενδυτής μπορεί να απαιτήσει τα πάντα, χωρίς να αναλαμβάνει κανένα ρίσκο – όπως εκείνος ο παίχτης που περιμένει να μπει στο παιχνίδι τότε μόνο, όταν η κίνηση του αντιπάλου του εξυπηρετεί απόλυτα τα συμφέροντα του.
.
Η εκποίηση
Συνεχίζοντας, ανακοινώθηκε πως εννέα επιχειρήσεις έδειξαν ενδιαφέρον για την εξαγορά της ΒΡΝ – μεταξύ των οποίων τράπεζες από την Ισπανία, τη Βραζιλία και την Αργεντινή. Φυσικά στο τέλος, όπως διαπιστώθηκε επανειλημμένα και στην Ελλάδα, απέμεινε παραδόξως μόνο ένας σοβαρά ενδιαφερόμενος – μία τράπεζα από τη Αγκόλα, η τέταρτη μεγαλύτερη της νοτιοαφρικανικής χώρας.
Η συγκεκριμένη τράπεζα είχε ήδη ένα υποκατάστημα στην Πορτογαλία (BIC Portugal), το οποίο χρηματοδοτούσε κυρίως εμπορικές συμφωνίες μεταξύ της χώρας, καθώς επίσης της πρώην αποικίας της.
Οι σημαντικότεροι ιδιοκτήτες της BIC, με 25% έκαστος, είναι ένας γνωστός πορτογάλος δισεκατομμυριούχος, καθώς επίσης η κόρη του προέδρου της Αγκόλας – ενώ η τράπεζα ιδρύθηκε το 2005, με μεγαλύτερο δανειολήπτη της την κυβέρνηση της αφρικανικής χώρας (450 εκ. €).
Η «πριγκίπισσα», όπως αποκαλείται στη χώρα της η κόρη του προέδρου, απέκτησε την περιουσία της όπως συνήθως συμβαίνει σε «κλεπτοκρατικά» συστήματα – τα οποία εκμεταλλεύονται τη δημόσια περιουσία κρατών με πλούσιο υπέδαφος. Κέρδισε λοιπόν χρήματα με τη βοήθεια του πετρελαίου και των διαμαντιών – ενώ, όταν οι περισσότεροι Πολίτες της Αγκόλας έχουν εισόδημα λιγότερο από 2 $ την ημέρα (γράφημα), η ιδιωτική περιουσία της υπολογίζεται στα 3 δις $.
.
.
