Η Ελλάδα δεν είναι αδιάβροχη, αντιθέτως είναι περισσότερο εκτεθειμένη λόγω της κρίσης και της απώλειας εθνικής κυριαρχίας. Ήδη η Τουρκία η οποία πιέζεται από τα ανατολικά της σύνορα, προσπαθεί να βρει διέξοδο με δικές της πιέσεις στα δυτικά της σύνορα.
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
Η Ελλάδα της οικονομικής κρίσης, βρίσκεται χωρίς να το επιδιώξει, σε ένα γεωπολιτικό σταυροδρόμι, όπου συναντώνται οι μεγάλοι γεωπολιτικοί παίκτες προσπαθώντας να διαμορφώσουν μια μελλοντική ισορροπία, διαφορετική σε σύγκριση με το παρελθόν. Οι ΗΠΑ εδώ και καιρό, προσπαθούν να μετατρέψουν τη Ρωσία (ακριβέστερα τη ρωσική ομοσπονδία) σε μια μικρή χώρα, κατά το πρότυπο της Τουρκίας μετά τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, το 1922.
Για να πετύχουν το στόχο τους, πρέπει να την εξουθενώσουν οικονομικά ώστε να μην μπορεί να επιδιώξει να διαδεχθεί την διαλυμένη ΕΣΣΔ και να καταστρέψουν την επιρροή της στις πρώην χώρες δορυφόρους στην Ασία και στην Ευρώπη. Αυτό το έχουν ήδη πετύχει και ο Πούτιν κάνει απεγνωσμένες προσπάθειες να ανασυστήσει μέρος αυτής της επιρροής, στη Γεωργία, στην Αρμενία, στο Ουζμπεκιστάν και στις χώρες της Κασπίας, όπου διατηρεί στρατιωτικές βάσεις.
Το δεύτερο μέρος του σχεδίου των ΗΠΑ προβλέπει ότι η Ρωσία θα περικυκλωθεί από τρείς πλευρές, κάνοντας τις τρείς αντίστοιχες χώρες αμερικανικά προτεκτοράτα. Είναι η Ουκρανία, η Τουρκία και το Ιράν, χωρίς τις οποίες δεν μπορεί να εδραιωθεί ο πλανητικός έλεγχος από τις ΗΠΑ. Αυτό άλλωστε δεν έχει επιτευχθεί ποτέ στο παρελθόν, δηλαδή ολόκληρος ο πλανήτης να ελέγχεται από μία και μόνη αυτοκρατορία. Τη μεγαλύτερη σημασία αποδίδουν φυσικά στην Ουκρανία, ώστε να αποκόψουν τη Ρωσία από την Ευρώπη και δεν δίστασαν να οργανώσουν με χρήματα μη κυβερνητικών οργανώσεων την ανατροπή του νόμιμου προέδρου και να τον αντικαταστήσουν με έναν ελεγχόμενο πράκτορα των συμφερόντων τους και ο ίδιος έχει προσωπικά συμφέροντα και από τις μπίζνες με τους Ρώσους.
Οι ΗΠΑ αποφεύγουν την άμεση στρατιωτική ανάμιξη, η οποία έχει ιστορικά αποδειχθεί αναποτελεσματική, από το Βιετνάμ ως το Ιράκ και το Αφγανιστάν και προτιμούν τον οικονομικό πόλεμο και τα οικονομικά όπλα μαζικής καταστροφής. Αν αυτά χρειάζονται και στρατιωτική στήριξη, προτιμούν να χρηματοδοτούν άλλους πρόθυμους να χύσουν το αίμα τους, από τους νεοναζί της Ουκρανίας, απογόνους εκείνων που είχαν συμμαχήσει με τους Ναζί του Χίτλερ εναντίον της ΕΣΣΔ το 1941-1943, ή το «ισλαμικό κράτος» που χρηματοδότησαν μέσω Αράβων και Τούρκων για να το στρέψουν εναντίον του Άσαντ της Συρίας. Αφού απέτυχε στον πολιτικό του στόχο, ή άλλαξε η αμερικανική επιδίωξη ανατροπής του Άσαντ, το έστρεψαν εναντίον του Ιράκ για να δημιουργήσουν ένα ελεγχόμενο κρατίδιο που θα εξασφαλίσει πρόσβαση στη θάλασσα της Μεσογείου για τα πετρέλαια του Κόλπου.
Έτσι εξηγείται το «παράδοξο» γεγονός πως 6-7.000 ελαφρά οπλισμένοι μαχητές, πέτυχαν εντός λίγων ημερών, εκεί όπου απέτυχαν 500.000 βαριά εξοπλισμένοι Αμερικανοί στρατιώτες επί δύο χρόνια. Έτσι εξηγείται πως παρά τις αεροπορικές επιδρομές και τη στρατιωτική βοήθεια προς τους Κούρδους, παρά την υποτιθέμενη διακοπή της χρηματοδότησης και της παροχής πόρων από την Τουρκία και από τα εμιράτα του Κόλπου, καταφέρνει να διατηρεί τις θέσεις του. Παρά την παγκόσμια κατακραυγή για τους αποκεφαλισμούς, το «ισλαμικό κράτος» δεν έχει ολοκληρώσει την κατευθυνόμενη αποστολή του να δημιουργήσει ένα ελεγχόμενο σουνιτικό μόρφωμα, το οποίο θα παρεμβάλλεται ανάμεσα στο Ισραήλ και στις χώρες που θέλουν αλλά δεν μπορούν να το απειλήσουν.
Οι Κούρδοι χωρίς ενιαία ηγεσία και σχέδιο, προσπαθούν να ελιχθούν και να κερδίσουν χρόνο, εδραιώνοντας ένα κρατίδιο στα σύνορα με την Τουρκία και έχοντας τα πετρέλαια της Μοσούλης ως πόρο ζωής και χρηματοδότηση μιάς ελίτ που θα κυβερνά. Η Τουρκία χρησιμοποιεί το «ισλαμικό κράτος» ως μοχλό πίεσης εναντίον των Κούρδων και φυσικά θέλει να αποτρέψει την ίδρυση κουρδικού κράτους, ιδίως ενός κράτους που θα αποτελέσει βάση μελλοντικής εξόρμησης για την «απελευθέρωση» των κουρδικών εδαφών που ανήκουν τώρα στην Τουρκία. Στο εσωτερικό προσπαθεί να ενσωματώσει τους Κούρδους, παραχωρώντας τους δικαιώματα και σχετική αυτοδιοίκηση, αλλά δεν φτάνει ως την αναγνώριση μιάς δίκαιης ομοσπονδίας με τους Κούρδους.
Αυτό με τη σειρά του συμβαίνει γιατί ενώ οι Κούρδοι είναι ένας λαός υπαρκτός στην ιστορία εδώ και αιώνες, οι «Τούρκοι» είναι ένα δημιούργημα της εθνικής κρατικής προπαγάνδας από το 1922 μέχρι σήμερα, όπως συμβολίζει και το όνομα του «πατέρα των Τούρκων» Κεμάλ Ατατούρκ. Τα συνδετικά στοιχεία των πολιτών που έχουν αποκτήσει τα τελευταία 90 χρόνια «τουρκική συνείδηση», είναι η μουσουλμανική θρησκεία (αλλά δεν είναι όλοι σουνίτες) η τουρκική γλώσσα (η οποία δεν είναι η μοναδική γλώσσα) και η ενιαία πολιτική εξουσία. Αν χαθεί η ενιαία πολιτική εξουσία, το τουρκικό κράτος, τότε δεν υπάρχει Τουρκία έτσι όπως την γνωρίζουμε τον εικοστό αιώνα μέχρι σήμερα.
Το προφανές συμφέρον των πολιτών που κατοικούν τη Μικρά Ασία, είναι μια δίκαιη ομοσπονδία, ένα δημοκρατικό κράτος που θα σέβεται όλα τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα όλων των πολιτών, αλλά σε αυτή την αποστολή απέτυχαν διαδοχικά, ο Σουλτάνος, η Ένωση και Πρόοδος, και ο εθνικιστής Κεμάλ Ατατούρκ αν και όλοι το υποσχέθηκαν. Ο Ταγίπ Ερντογάν, υπόσχεται πολύ λιγότερα και κυρίως δεν έχει κάνει τίποτα από όσα υπόσχεται κατά καιρούς για να μπορέσουν να ζήσουν ισότιμα όλοι οι λαοί της Μικράς Ασίας, από Κούρδους έως Αρμένιους, κι από Λαζούς και Πόντιους ή Ρωμιούς.
Μέσα στην αμερικανική ομπρέλα μπορούμε να ξεχωρίσουμε τις επιμέρους επιδιώξεις της Ευρώπης η οποία προσπαθεί να πάρει ένα μερίδιο των ενεργειακών πόρων. Μέσα στην Ευρώπη, μπορούμε να διακρίνουμε την γερμανική επιδίωξη της ηγεμονίας ώστε να εξασφαλίσει για τον εαυτό της το μεγαλύτερο μερίδιο των ενεργειακών πόρων και από τη Ρωσία και από τη Μέση Ανατολή. Όπως η Ουκρανία βρίσκεται ανάμεσα στη ρωσική ενέργεια και σε εκείνους που την επιθυμούν, έτσι και η Ελλάδα, η Κύπρος και η Τουρκία, βρίσκονται ανάμεσα στους ενεργειακούς πόρους της Μέσης Ανατολής και σε εκείνους που τους επιθυμούν. Είναι αντικειμενικά μια πολύ επικίνδυνη κατάσταση.
Επιπρόσθετα, η Ελλάδα έφερε στην επιφάνεια μέσα στην κρίση και τους δικούς της ενεργειακούς πόρους που κρύβονται στον θαλάσσιο και χερσαίο της χώρο χωρίς να έχει τη δυνατότητα να τους υπερασπίσει με δικές της αυτόνομες στρατιωτικές δυνάμεις και με ισχυρές συμμαχίες στις οποίες θα μετέχει ως ισότιμος εταίρος και θα συνδιαμορφώνει την στρατηγική και την τακτική τους. Είναι ο παρίας που στέκεται φοβισμένος στην άκρη του τραπεζιού και ελπίζει ότι οι μεγάλοι παίκτες δεν θα τον ξεχάσουν και θα του πετάξουν ένα κόκκαλο για να μπορεί να γλείψει.
