Το πετρέλαιο ιστορικά αποδείχθηκε μεγάλο προσόν για ισχυρά κράτη και ηγεμόνες όταν μπορούσαν να το ελέγξουν ανεξάρτητα, αλλά αποδείχθηκε η βόμβα που τους εξαφάνισε, μόλις δεν είχαν αυτόνομη στρατιωτική δύναμη για να το υπερασπιστούν με δικές τους δυνάμεις. Δείτε τη Λιβύη και το Ιράκ ως τα πιο πρόσφατα παραδείγματα χωρών που δεν ήταν σε θέση με το στρατό τους να υπερασπιστούν τα πετρέλαιά τους, αν και στο παρελθόν τα είχαν καταφέρει πολύ καλά.
Δείτε τις περιπέτειες που έχει περάσει από το 1950 η Περσία, εξαιτίας των πετρελαίων της τα οποία θέλουν οι ξένοι. Αν και είναι μια μεγάλη, ισχυρή και ομοιογενής χώρα με τεράστια ιστορία και πολιτισμό πίσω της, είδε τον Μωσαντέκ να εκδιώκεται από τη CIA τη δεκαετία του 1950 και χρειάστηκε το 1979 μια ισλαμική επανάσταση για να ανακτήσει την κυριαρχία του, αλλά και από τότε είναι με το όπλο στο χέρι για να επιζήσει το κράτος. Αντιμετώπισε δεκαετή εξοντωτικό πόλεμο με τον Σαντάμ Χουσεΐν του Ιράκ και ως τώρα το εμπράργκο των ΗΠΑ και των συμμάχων τους οι οποίοι απειλούσαν ως πρόσφατα (οπότε εκλέχθηκε μια πιο φιλοδυτική κυβέρνηση) με στρατιωτική επέμβαση αν και δεν την τόλμησαν.
Η κατάσταση ομοιάζει με κάποιον πολίτη που κουβαλάει πάνω του μεγάλη ποσότητα μετρητών ή χρυσού, οπότε και χρειάζεται να είναι οπλισμένος για να αποτρέψει πιθανούς κλέφτες. Αν είναι άοπλος, αυξάνονται οι πιθανοί εχθροί του. Αν είναι οπλισμένος, κινδυνεύει μόνον από εκείνους που είναι και οπλισμένοι και ισχυρότεροι και αποφασισμένοι να ρισκάρουν τη ζωή τους.
Η Ελλάδα λόγω της κρίσης, δεν έχει την αποτρεπτική ισχύ που είχε το 2008 αν και τότε δεν ήταν ασφαλώς μια ισχυρή περιφερειακή χώρα. Ήταν πάντοτε μια μικρή χώρα, η οποία με δυσβάσταχτους στρατιωτικούς εξοπλισμούς και δαπάνες και ενταγμένη σε πολιτικές συμμαχίες όπως το ΝΑΤΟ και η ΕΕ, προσπαθούσε να επιβιώσει σε μια «ειρηνική» εποχή.
Η σημερινή ρευστότητα, αλλάζει και τα σύνορα των κρατών, όπως αποδείχθηκε στη Γιουγκοσλαβία, στην Κριμαία, στη Γεωργία, και τώρα στο Ιράκ, όπως δεν το κατάφερε ούτε ο Β’ Παγκόσμιος πόλεμος! Πρέπει να ανατρέξουμε στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο για να βρούμε τέτοιες δραματικές αλλαγές συνόρων και διάλυση κρατών στην Ευρώπη και στον ευρύτερο μεσογειακό χώρο.
Όπως τονίζουν διπλωματικές πηγές, έχουμε μπροστά μας μια πολυπαραγοντική εξίσωση, μια ακολουθία παικτών οι οποίοι έχουν συγκλίνοντα και αποκλίνοντα συμφέροντα, τα οποία υποστηρίζουν με τις ένοπλες δυνάμεις τους. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πότε θα επιτευχθεί μια νέα ισορροπία, ούτε ποια θα είναι η μελλοντική κατάσταση. Οι κίνδυνοι και οι απειλές δεν αφορούν μόνον την Ελλάδα αλλά και άλλες χώρες της περιοχής.
Πάντως η Ελλάδα δεν είναι αδιάβροχη, αντιθέτως είναι περισσότερο εκτεθειμένη λόγω της κρίσης και της απώλειας εθνικής κυριαρχίας προς όφελος της γερμανικής Ευρώπης και των ΗΠΑ. Είναι επείγον να ανακτήσει μέρος της κυριαρχίας της και δεν αποκλείεται να γίνει και στόχος νέος πιέσεων για αυξημένες στρατιωτικές δαπάνες, ώστε να μπορέσει να υπερασπίσει και με την ισχύ των όπλων τις λύσεις που επιθυμεί.
Ήδη η Τουρκία η οποία πιέζεται από τα ανατολικά της σύνορα, προσπαθεί να βρεί διέξοδο με δικές της πιέσεις στα δυτικά της σύνορα, όπως πρέπει να ερμηνεύσουμε τις προκλήσεις της στην Κύπρο και στην ΑΟΖ της Ελλάδας.
Η κατάσταση πάντως είναι πολύ πιο επικίνδυνη σε σύγκριση με τις προηγούμενες δεκαετίες, γιατί τότε μεν αποκλειόταν οποιαδήποτε αλλαγή συνόρων, ενώ τάρα οι αλλαγές συνόρων είναι στην ημερήσια διάταξη. Μπορεί από την αρχή αυτή της κρίσης να προβλέπαμε και να προειδοποιούσαμε για πιθανούς εθνικούς κινδύνους, αλλά τώρα φαίνεται ότι είναι η στιγμή να τους ζήσουμε.
