Η ανεργία των νέων είναι μία βραδυφλεγής βόμβα στα θεμέλια των κοινωνιών η οποία, εάν δεν απενεργοποιηθεί σύντομα, θα τις καταστρέψει ολοσχερώς – όταν δημιουργηθεί εκείνη η κρίσιμη μάζα, η οποία θα προκαλέσει τη βίαιη έκρηξη της
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
Όπως όλα τα προβλήματα, έτσι και η ανεργία (ανάλυση), δεν είναι ομοιόμορφη. Δεν είναι οριζόντια δηλαδή και ταυτόσημη για ολόκληρη την κοινωνία, αλλά διαφοροποιείται σε πολλά της σημεία. Για παράδειγμα, είναι διαφορετικά τα συναισθήματα των νέων ανέργων, οι οικογένειες των οποίων ήταν ανέκαθεν φτωχές, έχοντας ως εκ τούτου συνηθίσει σε δύσκολες καταστάσεις – σε σύγκριση με αυτά της «γενιάς της ευφορίας», η οποία μετατράπηκε ξαφνικά σε «γενιά της κρίσης».
Τόσο οι δυνατότητες, όσο και οι κίνδυνοι για τους τελευταίους είναι εντελώς διαφορετικοί, αφού είναι πολύ πιο δύσκολο να προσαρμοσθούν στα νέα δεδομένα. Η περιθωριοποίηση, η βαθιά απογοήτευση σε σημείο κατάθλιψης, η φυγή από την πραγματικότητα με τη βοήθεια του αλκοόλ ή των ναρκωτικών νέων ανέργων, οι γονείς των οποίων έχασαν την επιχείρηση ή την υψηλά αμειβόμενη θέση εργασίας τους, είναι απειλές εκθετικά μεγαλύτερες. Τα αποτελέσματα δε για τις κοινωνίες που βιώνουν τέτοιου είδους «καταρρεύσεις» είναι επώδυνα, τραυματικά, εξαιρετικά δύσκολα στη διαχείριση τους.
Η μεγάλη διαδήλωση στις Βρυξέλες, σε μία χώρα που δεν μπορεί να θεωρηθεί φτωχή και χρεοκοπημένη, όπου πάνω από 100.000 άτομα ξεχύθηκαν στους δρόμους για πρώτη φορά, καταστρέφοντας τα πάντα στο πέρασμα τους, τεκμηριώνουν τα συμπεράσματα μας – σύμφωνα με τα οποία «η γενιά της ευφορίας και της κρίσης» αποτελεί τη μεγαλύτερη βόμβα στα θεμέλια αρκετών κρατών, ειδικά των περισσότερο πλούσιων. Αυτή θα οδηγήσει τελικά τις εξελίξεις και από αυτήν θα κριθεί το σύστημα, με τις προοπτικές να μην είναι καθόλου ευοίωνες – όπως φαίνεται και από τη βίαιη διαδήλωση στο Λονδίνο (πηγή).
Περαιτέρω, επειδή η Ελλάδα είναι ο παγκόσμιος πρωταθλητής στην ανεργία των νέων, έχουμε την εντύπωση πως οι άλλες χώρες δεν βιώνουν ανάλογα προβλήματα. Εν τούτοις, το παράδειγμα του Καναδά, όπου η νέοι άνεργοι πλησιάζουν το ποσοστό του 20% (36,7% στο Οντάριο, 56,5% στο Τορόντο), αποδεικνύει πως δεν έχουμε καθόλου δίκιο.
Οι αντιδράσεις τους δε, όταν ο κεντρικός τραπεζίτης της χώρας τους προέτρεψε να εργασθούν χωρίς αμοιβή, έτσι ώστε να εμπλουτίσουν τουλάχιστον το βιογραφικό τους, αντί να τεμπελιάζουν καθημερινά, ήταν πολύ έντονες. Κατά τον κεντρικό τραπεζίτη,
“Όταν διαπιστώνεται από το βιογραφικό κάποιου ότι εργάσθηκε χωρίς μισθό, είναι θετικό αφού είναι το μοναδικό που μπορεί να κάνει ένας άνεργος, για να αποφύγει τη φθορά. Επί πλέον, συγκεντρώνει πραγματικές επαγγελματικές εμπειρίες, ακόμη και όταν απογοητεύεται επειδή δεν πληρώνεται“.
Επίσημα, η ανεργία στον Καναδά είναι 6,8% – με αυτήν των νέων να τοποθετείται στο 13,5%. Εν τούτοις, όπως συνήθως συμβαίνει στις ανεπτυγμένες οικονομίες, οι στατιστικές χειραγωγούνται ακόμη περισσότερο, από όλα τα υπόλοιπα – έτσι ώστε να καθησυχάζουν οι άνθρωποι και να μην επαναστατούν.
Οι απολύσεις όμως που συνεχώς αυξάνονται, ακόμη και στις Η.Π.Α., οι οποίες είναι στην έκτη θέση παγκοσμίως όσον αφορά την παιδική φτώχεια (γράφημα), δίνουν μία άλλη εικόνα – ενώ η χειραγώγηση έχει πάντοτε ημερομηνία λήξης.
.
Κόσμος, φτώχεια – το ποσοστό των παιδιών που ζουν σε οικογένειες με εισόδημα 60% πιο χαμηλό από τον μέσο μισθό.
.
