Το σταυροδρόμι των κεφαλαίων
Ο χρηματοπιστωτικός τομέας της χώρας συμβάλλει κατά 36% στο ΑΕΠ, εξαρτώμενος σχεδόν εξ ολοκλήρου από τις φορολογικές ελαφρύνσεις που παρέχονται, καθώς επίσης από τη διακριτικότητα – έχοντας προσφέρει πάρα πολλά στους 550.000 κατοίκους.
Οι Πολίτες του Λουξεμβούργου, με βάση το κατά κεφαλήν εισόδημα (γράφημα), είναι οι πλουσιότεροι του πλανήτη – αν και μειώθηκε τα τελευταία χρόνια επειδή, λόγω της κρίσης, τα κράτη ελέγχουν πιο αυστηρά τους Πολίτες, καθώς επίσης τις επιχειρήσεις τους.
.
.
Η χώρα διαθέτει χιλιάδες θέσεις εργασίας για τραπεζίτες, δικηγόρους και οικονομικούς ελεγκτές, αφού 149 τράπεζες έχουν εκεί την έδρα τους – ενώ ο κλάδος των επενδυτικών κεφαλαίων είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος παγκοσμίως, μετά τις Η.Π.Α.
Αποτελεί δε ένα διεθνές σταυροδρόμι διακίνησης κεφαλαίων, όπου με τη βοήθεια πολύπλοκων δομών, πολλές επιχειρήσεις μεταφέρουν τα χρήματα τους «κατά το δοκούν» – με αποτέλεσμα οι επενδύσεις των ξένων πολυεθνικών, τα τελευταία δέκα χρόνια, να έχουν τετραπλασιαστεί, φτάνοντας στα 3,2 τρις $.
.
Η πολιτική ισχύς
Το Λουξεμβούργο, ιδρυτικό μέλος της Ευρωζώνης και έδρα του ESM, του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας, καθώς επίσης του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, ήταν για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα ο «διαμεσολαβητής» των δύο ισχυρότερων κρατών της Ευρώπης – της Γαλλίας και της Γερμανίας.
Αποτελεί επίσης το συνδετικό κρίκο που ενώνει την ευρωπαϊκή πολιτική με το χρηματοπιστωτικό τέρας – από το οποίο προστατεύεται, παρέχοντας του κάθε είδους υπηρεσίες.
Η άνοδος του οφείλεται κυρίως στο ότι, ήταν η πρώτη χώρα που εφάρμοσε τη δεκαετία του 1990 την κοινοτική οδηγία, σύμφωνα με την οποία επιτρέπεται στις επιχειρήσεις να φορολογούν τα κέρδη τους στο κράτος που έχουν εγκαταστήσει τα κεντρικά τους και όχι εκεί που πουλούν τα προϊόντα τους. Εκτός αυτού, το Λουξεμβούργο κατάφερε να συνάψει 73 διμερείς συμφωνίες, με σκοπό την αποφυγή της διπλής φορολόγησης των επιχειρήσεων – ενώ είναι σε εξέλιξη ακόμη 19.
Το κύριο χαρακτηριστικό της χώρας, στο οποίο στηρίζεται η επιτυχία της, είναι η αξιοπιστία – η σαφήνεια των νόμων, το σταθερό φορολογικό σύστημα, καθώς επίσης η προθυμία των υπουργείων να επιλύουν άμεσα τα προβλήματα των εταιρειών, όπου εμφανιστούν. Για παράδειγμα, οι επιχειρήσεις μπορούν να προτείνουν μία φορολογική δομή της εταιρίας συμμετοχών που σχεδιάζουν να ιδρύσουν στο Λουξεμβούργο, πριν ακόμη εγκατασταθούν εκεί.
Εάν η δομή αυτή εγκριθεί, ενδεχομένως μετά από κάποιες αλλαγές που απαιτούνται, τότε ισχύει τουλάχιστον για πέντε χρόνια, ως έχει – ενώ τα πάντα λειτουργούν εμπιστευτικά, χωρίς καμία διαρροή. Εκτός αυτού, οι αποφάσεις των φορολογικών αρχών διαρκούν ελάχιστα – όταν σε πολλές άλλες χώρες απαιτούνται ακόμη και δέκα χρόνια, καθώς επίσης συνεχείς δικαστικές αντιπαραθέσεις.
.
Η αλλαγή πορείας
Όπως φαίνεται, το Λουξεμβούργο θα συνεχίσει να είναι μία επιτυχημένη χώρα, ακόμη και αν περιορισθούν οι φορολογικές ελαφρύνσεις που προσφέρονται στις ξένες επιχειρήσεις, οι οποίες είναι εγκαταστημένες εκεί – επειδή έχει καταφέρει πλέον να οικοδομήσει ένα σύστημα φιλικό προς την επιχειρηματικότητα, με δημόσιες υπηρεσίες που λειτουργούν γρήγορα, αξιόπιστα και αποτελεσματικά.
Με απλούστερα λόγια, η χώρα στηρίχθηκε μεν στη νόμιμη φοροδιαφυγή, καθώς επίσης στις υπηρεσίες που προσέφερε στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, αλλά δεν έμεινε αδρανής, δρέποντας μόνο τους καρπούς των «επιτυχιών» της – γνωρίζοντας πως σε μία εποχή που τα «πάντα ρέουν» όλο και πιο γρήγορα, πρέπει κανείς να αποκτά συνεχώς περισσότερα ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα, έτσι ώστε να ισορροπεί την απώλεια των παλαιοτέρων.
Αυτό αποδεικνύεται από την εξέλιξη του ΑΕΠ της (γράφημα), το οποίο συνέχισε να είναι ανοδικό παρά την κρίση, με ένα μικρό διάλειμμα το 2010. Εάν δε σκεφθεί κανείς πως το ΑΕΠ αυτό (60,38 δις $) επιτυγχάνεται με μόλις 209.000 εργαζομένους, όταν το αντίστοιχο της Ελλάδας είναι 241,7 δις $ με σχεδόν 5.000.000 εργαζομένους, θα κατανοήσει την τεράστια διαφορά με τη χώρα μας.
.
.
Σε κάθε περίπτωση, το Λουξεμβούργο φαίνεται να αλλάζει πλέον πορεία – κατανοώντας πως δεν πρέπει να θέσει σε κίνδυνο την οικονομία του, σε μία εποχή που τα κράτη επιχειρούν να θέσουν κάποια όρια στη φορολογική ασυδοσία.
.
Επίλογος
Δυστυχώς, οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν συνειδητοποιούν πως οι ευθύνες για τη μιζέρια που διακρίνει την πατρίδα μας, είναι αποκλειστικά και μόνο δικές τους – αφού σε αυτές οφείλεται η τρομακτική έλλειψη σταθερού επιχειρηματικού, φορολογικού και νομικού πλαισίου που εμποδίζει την ανάπτυξη μας.
Όσο και αν πιστεύει δε κανείς πως τα προβλήματα της χώρας μας είναι οικονομικά, λόγω της ευρείας παραπληροφόρησης, κάνει μεγάλο λάθος – αφού είναι σαφώς πολιτικά, από όποια πλευρά και αν τα εξετάσει κανείς.
Ειδικότερα, οι διαρκώς μεταβαλλόμενοι φόροι, η αστάθεια, η μεγάλη εχθρότητα προς τις επιχειρήσεις, η πλήρης ανυπαρξία πλαισίων, η διαφθορά του δημοσίου, οι συνδικαλιστικές «παροξύνσεις», η ανέκαθεν αρνητική στάση της εκάστοτε αντιπολίτευσης προς τις κατά καιρούς κυβερνήσεις κοκ., είναι εκείνα τα «μολυσμένα αγκάθια», τα οποία εμποδίζουν την πατρίδα μας να μεγαλουργήσει – που κορυφώνουν την ανεργία και που διώχνουν τους νέους, καθώς επίσης τους έντιμους, ικανούς Έλληνες σε ξένα κράτη.
Ολοκληρώνοντας, δυστυχώς γελάει κανείς απογοητευμένος κάθε φορά, ακούγοντας ορισμένα πολιτικά κόμματα να αυτοαποκαλούνται προοδευτικά – όταν οι ενέργειες τους, η νοοτροπία τους, καθώς επίσης τα προγράμματα διακυβέρνησης τους είναι τόσο αναχρονιστικά, όσο ίσως σε καμία άλλη χώρα της Δύσης.
.
