Η ιστορία μας διδάσκει πως το «Χαρτί Χίτλερ» θα «παιχτεί» τόσες φορές και σε τόσα διαφορετικά σημεία, ενώ η πραγματική σημασία του ρητού «μικρό το κακό» θα υπονομευθεί τόσο πολύ, που τελικά η κλιμάκωση θα κερδίσει εύκολα την αναμέτρηση και μαζί της την κοινή λογική
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
Συγκρίνοντας τις παρούσες συγκυρίες με τον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο, ο αρθρογράφος Gabor Steingart, εκδότης της κυριότερης οικονομικής εφημερίδας Handelsblatt της Γερμανίας, κατακρίνει τη στάση της Δύσης (ειδικά αυτή των ΗΠΑ και της Γερμανίας) απέναντι στη κατάσταση που εκτυλίσσεται στην Ουκρανία.
Ο Steingart ξεκινάει το άρθρο του αναφέροντας πως «κάθε πόλεμος συνοδεύεται από μια ιδιόμορφη ψυχική κινητοποίηση: από τον πυρετό του πολέμου. Ακόμη και οι έξυπνοι άνθρωποι δεν είναι απρόσβλητοι στον ελεγχόμενο παροξυσμό του πυρετού αυτού.
Ο Steingart έχει απόλυτο δίκαιο. Ο πόλεμος στο Βιετνάμ και ο πόλεμος στο Ιράκ αποτελούν σχετικές περιπτώσεις. Και οι δύο πόλεμοι, βασίσθηκαν πάνω σε ψεύδη, παραποίηση γεγονότων, γενικευμένη υποτίμηση του σχετικού ρίσκου (των πιθανών αποτελεσμάτων), καθώς επίσης στη γενικευμένη υπερβάλλουσα ανησυχία για τους πιθανούς κινδύνους.
Αναλογιστείτε μονάχα τη γελοία «Θεωρεία Ντόμινο» (Domino Theory) που υιοθέτησαν οι ΗΠΑ για να δικαιολογήσουν τον πόλεμο στο Βιετνάμ, καθώς επίσης τις «ανησυχίες» Bush σχετικά με τα υπάρχοντα όπλα μαζικής καταστροφής, όταν τελικά αποδείχθηκε πως ο Sadam Hussein δεν διέθετε ποτέ τέτοια όπλα.
.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται;
Ο Steingart συνεχίζει:
Θα διακόψουμε για λίγο τη πορεία της μέχρι τώρα πεποίθησής μας: “Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται!». Μπορούμε όμως να είμαστε τόσο σίγουροι γι’αυτό τις μέρες που διανύουμε; Στα πλαίσια των πολεμικών γεγονότων που έλαβαν χώρα στη Κριμαία και την ανατολική Ουκρανία, οι ηγέτες και τα κράτη της Δύσης ξαφνικά έπαψαν να προβληματίζονται με απορίες και σκεπτικισμούς, ενώ κατέληξαν να διαθέτουν όλες τις απαντήσεις. Το Κογκρέσο των ΗΠΑ συζητάει ανοικτά τον πολεμικό εξοπλισμό της Ουκρανίας. Ο πρώην σύμβουλος ασφαλείας της Αμερικής, Zbigniew Brzezinski, προτείνει τον εξοπλισμό των πολιτών της Ουκρανίας με σκοπό τη διεξαγωγή «αντάρτικου» πολέμου. Η Γερμανίδα Καγκελάριος, κατά τη συνήθειά της, είναι κατά πολύ λιγότερο ξεκάθαρη, όχι όμως και λιγότερο δυσοίωνη: «Είμαστε έτοιμοι να λάβουμε αυστηρά μέτρα».
Μερικά από τα γερμανικά δίκτυα γράφουν: Το Tagesspiegel «Αρκετά με τις διαπραγματεύσεις», η FAZ «Πρέπει να δείξουμε δύναμη», η Süddeutsche Zeitung «Τώρα ή ποτέ». Το Spiegel καλεί για ένα «τέλος στη δειλία»: «Το δίχτυ ψευδών του Πούτιν, η προπαγάνδα και η παραπλάνηση έχουν έρθει στο τέλος τους. Τα συντρίμμια της πτήσης ΜΗ17 είναι αποτέλεσμα της συντριβής των διπλωματικών προσπαθειών».
.
Πολλά τα ερωτήματα, λίγες οι απαντήσεις
Έχω θέσει έναν σημαντικό αριθμό ερωτήσεων μέχρι τώρα. Το ίδιο έχει κάνει και ο Steingart στο κείμενό του:
«Έχουν τελικά όλα ξεκινήσει με τη ρωσική εισβολή στη Κριμαία ή υπήρξαν προηγουμένως προσπάθειες αποσταθεροποίησης της Ουκρανίας εκ μέρους της Δύσης; Ή μήπως απλά δύο μεγάλες δυνάμεις συναντήθηκαν ταυτόχρονα στην ίδια πόρτα στη μέση της νύκτας, με παρόμοιες προθέσεις απέναντι σε μια ανυπεράσπιστη τρίτη χώρα, που τώρα πληρώνει το τίμημα του αδιεξόδου με τη πρώτη φάση ενός εμφυλίου πολέμου;»
.
Το «χαρτί» του Χίτλερ
Όπως συχνά συμβαίνει το τελευταίο διάστημα, πολλοί «παίζουν το χαρτί» Χίτλερ. Ο Steingart αναφέρθηκε και σε αυτό:
«Όταν η Hillary Clinton συγκρίνει τον Πούτιν με τον Χίτλερ, το κάνει με αποκλειστικό σκοπό τη ψηφοθηρία απέναντι στους ρεπουμπλικανούς ψηφοφόρους – στους πολίτες της χώρας δηλαδή που δεν διαθέτουν διαβατήριο (συντηρητικοί). Για πολλούς από αυτούς, ο Χίτλερ αποτελεί το μόνο γνωστό ξένο πρόσωπο και ως εκ τούτου ο Αδόλφος Πούτιν καταλήγει είναι ένα ευπρόσδεκτο πλασματικό πρόσωπο. Στα πλαίσια αυτά, η Clinton και ο Ομπάμα έχουν θέσει έναν πολύ ρεαλιστικό στόχο: να αποσπάσουν ψήφους, να κερδίσουν στις επερχόμενες εκλογές, καθώς επίσης να κερδίσουν άλλη μια προεδρική νίκη για τη παράταξη των Δημοκρατικών».
Η Άνγκελα Μέρκελ δύσκολα όμως μπορεί να επωφεληθεί από τις παρούσες συγκυρίες (και ειδικά από τον χαρακτηρισμό «Αδόλφο Πούτιν»). Η γεωγραφία επιβάλλει στη Γερμανίδα Καγκελάριο μια πιο σοβαρή προσέγγιση.
.
Αυτό-τιμωρία
Το ελεύθερο εμπόριο, κατ’ ορισμό, θεωρείται ως κάτι θετικό. Και οι δύο πλευρές επωφελούνται από τις εμπορικές σχέσεις, διαφορετικά δεν θα εμπορεύονταν. Κατ’ επέκτασιν, οι κυρώσεις θα πρέπει λαμβάνονται ως ένα αρνητικό στοιχείο. Δεν ωφελούν καμία από τις δύο πλευρές.
Παρεμπιπτόντως, τι οφέλη εισέπραξαν οι ΗΠΑ, επιβάλλοντας κυρώσεις στο Ιράν, πέραν του να αυξήσουν τις τιμές των καυσίμων για όλους και να δημιουργήσουν έχθρα με τη χώρα;
Ο Steingart θέτει καλαίσθητα το παρόν ζήτημα:
«Ακόμη και η ιδέα πως η άσκηση οικονομικής πίεσης και πολιτικής απομόνωσης θα είχε ως αποτέλεσμα την υποταγή της Ρωσίας, δεν είχε στη πραγματικότητα ελεγχθεί προσεκτικά ως ρεαλιστικό σχέδιο. Ακόμη και εάν η δύση πετύχαινε το σκοπό της, τι θετικό θα μπορούσε να αποφέρει μια Ρωσία γονατιστή; Πως θα μπορούσαμε να ζήσουμε μαζί σε μια κοινή «ευρωπαϊκή οικία» με έναν ταπεινωμένο λαό, του οποίου ο ηγέτης έχει χαρακτηριστεί ως παρίας και που οι ψηφοφόροι του θα κληθούν να τον υποστηρίξουν στις επερχόμενες εκλογές;»
To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες (…)
