Το «σιωνιστικό σχέδιο» προέβλεπε κυρίως τη διάλυση όλων των Αραβικών κρατών, μέσω του Ισραήλ, σε μικρές μονάδες – σε υποτελή, αδύναμα κράτη, όπως επιδίωκε πριν από έναν αιώνα η Βρετανία, ανασχεδιάζοντας την περιοχή
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
Σύμφωνα με πολλά διεθνή ΜΜΕ, η Μέση Ανατολή σχεδιάζεται να διαχωριστεί κατά μήκος των εθνικών και θρησκευτικών συνόρων σε «υποτελή κράτη», έτσι ώστε να περιορισθούν οι εντάσεις στην περιοχή (πηγή).
Πρόκειται ουσιαστικά για μία προσπάθεια «βαλκανιοποίησης» ενός χώρου, πολύ σημαντικού ενεργειακά, στον οποίο διεξάγονται συνεχώς βίαιες συγκρούσεις – για το διαμελισμό του δηλαδή, όπως φαίνεται από το χάρτη που ακολουθεί.
.
Μ. Ανατολή – οι χώρες που κερδίζουν συνεχώς έδαφος (μαύρο) και οι χώρες που χάνουν έδαφος (κόκκινο)
.
Περαιτέρω, η γεωγραφική θέση και η ισχύς της Συρίας μετατρέπουν τη χώρα σε ένα στρατηγικό κέντρο της Μέσης Ανατολής – ενώ η διάλυση της θα δημιουργούσε ένα «δεδικασμένο» για την περιοχή, καθώς επίσης για τα κράτη, με τα οποία συνορεύει. Υπενθυμίζουμε εδώ τα εξής:
.
“Η εποχή της πρώτης παγκοσμιοποίησης (τέλη του 19ου αιώνα) τελείωσε ξαφνικά, απότομα και απρόβλεπτα, με το ξέσπασμα του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου. Λίγες ημέρες πριν, τα χρηματιστήρια λειτουργούσαν απρόσκοπτα – σταματώντας εντελώς τις συναλλαγές, μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα.
Μετά τον πόλεμο ακολούθησε η χρεοκοπία της Γερμανίας, η Μεγάλη Ύφεση, η άνοδος του ναζισμού, ο 2ος Παγκόσμιος Πόλεμος κοκ. – με το ξεκίνημα της περιόδου της δεύτερης παγκοσμιοποίησης να τοποθετείται στη δεκαετία του 1970, όπου εγκαταλείφθηκε από τις Η.Π.Α. ο κανόνας του χρυσού, ενώ καταργήθηκαν σταδιακά οι έλεγχοι, καθώς επίσης οι «ρυθμίσεις» των χρηματοπιστωτικών αγορών.
Η πρώτη μεγάλη κρίση της δεύτερης αυτής εποχής ήταν η πετρελαϊκή του 1973, η οποία κατέληξε στο κραχ του 1987 – όπου, μεταξύ άλλων, κατέρρευσαν οι τιμές στα διεθνή χρηματιστήρια. Η κρίση αυτή μπόρεσε τελικά να ελεγχθεί, επειδή το παγκόσμιο συνολικό χρέος, δημόσιο και ιδιωτικό (ανάλυση), ήταν ακόμη σε φυσιολογικά επίπεδα – μίας τάξης μεγέθους του 180% του παγκόσμιου ΑΕΠ.
Ακολούθησαν πολλές άλλες «καπιταλιστικές κρίσεις», οι οποίες οφείλονταν κυρίως στην άναρχη, ασύμμετρη παγκοσμιοποίηση – στη ανεξέλεγκτη σύνδεση δηλαδή όλων των οικονομιών του πλανήτη μεταξύ τους, κυρίως μέσω του αχόρταγου, παρανοϊκού «χρηματοπιστωτικού κτήνους», καθώς επίσης των πολυεθνικών επιχειρήσεων.
Προηγήθηκαν οι χώρες της Ν. Αμερικής, ακολούθησαν οι Ασιατικές (ενδιάμεσα είχαμε την τραπεζική κρίση στη Σκανδιναβία, κατέρρευσε ο κομμουνισμός, ενώ «άνοιξαν τα σύνορα» της Α. Ευρώπης και της Κίνας), το Μεξικό, η Ρωσία κλπ., μέχρι τη στιγμή που ξέσπασε η μεγαλύτερη κρίση όλων – η κρίση υπερχρέωσης του 2008, η οποία συνεχίζεται μέχρι σήμερα, δυστυχώς κλιμακούμενη.
Η κρίση αυτή είναι εξαιρετικά δύσκολο να καταπολεμηθεί – αφού τα χρέη της Δύσης είναι πλέον εκτός ελέγχου, έχοντας ξεπεράσει το 320% του παγκόσμιου ΑΕΠ. Εάν λοιπόν σε αυτήν προστεθεί μία δεύτερη πετρελαϊκή κρίση, ενδεχομένως από το σχεδιαζόμενο πόλεμο στη Συρία, έχουμε την άποψη ότι, η δεύτερη εποχή της παγκοσμιοποίησης θα τελειώσει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, όπως η πρώτη – απότομα, ξαφνικά, απρόβλεπτα, με έναν 3ο Παγκόσμιο Πόλεμο”.
.
Ολοκληρώνοντας, τόσο η γερμανίδα καγκελάριος (άρθρο), όσο και ο Ρώσος πρόεδρος (άρθρο), προειδοποίησαν για τους κινδύνους να ξεσπάσει ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος – πριν ακόμη αναζωπυρωθεί η κρίση στη Μέση Ανατολή, τυχόν κλιμάκωση της οποίας θα προκαλέσει, μεταξύ άλλων, μία νέα πετρελαϊκή κρίση. Η δε λέσχη του διαβόλου είναι σίγουρα πανικοβλημένη – γνωρίζοντας τι ακριβώς διαδραματίζεται (άρθρο)
.
Το σχέδιο
Συνεχίζοντας στη Μέση Ανατολή σήμερα, μέχρι στιγμής το Ιράκ δεν έχει καταρρεύσει, λόγω των διεθνών πιέσεων που ασκούνται – ενώ υπήρχαν ανέκαθεν φόβοι πως δεν θα τα κατάφερνε μόνο του να επιβιώσει, παρά τον ενεργειακό πλούτο του. Μεταξύ άλλων, ο εμφύλιος πόλεμος που διεξάγεται στη Συρία απειλεί να το παρασύρει στη δίνη της καταστροφής – αφού το Ιράκ είναι σήμερα περισσότερο από ποτέ διαιρεμένο, λόγω των αντιπάλων θρησκευτικών ομάδων που συγκρούονται μεταξύ τους.
Εν τούτοις, για ορισμένους αυτό ήταν ανέκαθεν το σχέδιο, το οποίο είχε εκπονηθεί από τη νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση του προέδρου Bush – ενώ είχε παρουσιαστεί το 1996 στο υπόμνημα με τον τίτλο: «Μία καθαρή ρήξη: Μία καινούργια στρατηγική για την ασφάλεια της αυτοκρατορίας».
Το παραπάνω υπόμνημα συντάχθηκε υπό την καθοδήγηση της «Ομάδας εργασίας για μία νέα ισραηλινή στρατηγική για το έτος 2000» – απαιτώντας, μεταξύ άλλων, την «αποκαθήλωση» του Σαντάμ Χουσεΐν, καθώς επίσης τον πόλεμο εναντίον της Συρίας και του σημερινού μονάρχη της.
To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες (…)
