Μία αποπληθωριστική εκκαθάριση του χρέους είναι ένας κύκλος του διαβόλου, ένας φαύλος κύκλος. Καμία δύναμη δεν μπορεί να οδηγήσει την οικονομία πίσω, στο σημείο ισορροπίας της. Το πλοίο θα γέρνει όλο και περισσότερο, μέχρι να ανατραπεί
(To άρθρο αποτελείται από 3 Σελίδες)
.
“Ο αποπληθωρισμός δεν είναι κάτι πολύ σοβαρό, όταν δεν εμφανίζεται σε εποχές που υπάρχει ταυτόχρονα ένας υψηλός όγκος απλήρωτων υποχρεώσεων. Μόνο σε συνδυασμό με συνθήκες υπερχρέωσης, ο αποπληθωρισμός εξελίσσεται σε μία καταστροφική δύναμη” (Irving Fisher).
.
Ανάλυση
Ο παραπάνω αμερικανός οικονομολόγος, ένας από τους κορυφαίους της εποχής του, είναι ο πρώτος που χρησιμοποίησε μαθηματικές μεθόδους, για να τεκμηριώσει τη θεωρία της ισορροπίας – όπου η προσφορά και η ζήτηση, όταν οι τιμές φτάσουν σε ένα ορισμένο επίπεδο, εξισορροπούν μεταξύ τους.
Θεωρείται δε ως ο «πνευματικός πατέρας» του μονεταρισμού, έχοντας διατυπώσει πρώτος την «ποσοτική εξίσωση» – σύμφωνα με την οποία η ποσότητα χρήματος επί την ταχύτητα κυκλοφορίας, είναι ίση με το εθνικό προϊόν επί το επίπεδο των τιμών (M*V=Y*P).
Μέσα από τις μελέτες του πείσθηκε αρχικά απόλυτα ότι, η σταθερότητα των τιμών είναι η κεντρική προϋπόθεση της ομαλής λειτουργίας της Οικονομίας – κάτι που ακολούθησε πιστά αργότερα ο βασικός υποστηρικτής του μονεταρισμού, ο M. Friedman. Οφείλουμε να συμπληρώσουμε εδώ ότι, η βασική υποχρέωση της ΕΚΤ, «κατ’ επιταγή» της Γερμανίας, είναι η σταθερότητα των τιμών, ενώ της Fed η απασχόληση – μία σημαντικότατη διαφορά μεταξύ της Ευρωζώνης και των Η.Π.Α.
Συνεχίζοντας, στη δεκαετία του 1920 ο κ. Fisher, καθηγητής στο Yale, ήταν ο πρωταγωνιστής, ο σταρ καλύτερα μεταξύ των οικονομολόγων – ασχολούμενος επίσης με εφευρέσεις, όπως με τη δημιουργία ενός συστήματος αρχειοθέτησης, η πώληση της «πατέντας» του οποίου τον έκανε εκατομμυριούχο.
Εκείνη την εποχή, οι άνθρωποι βίωναν μία ανάπτυξη της αμερικανικής οικονομίας, χωρίς ιστορικό προηγούμενο – οπότε ο Fisher επένδυσε τα χρήματα του στο χρηματιστήριο, αυξάνοντας σημαντικά τον πλούτο του. Προς τα τέλη της δεκαετίας δε ανήκε σε εκείνους τους ειδικούς των μετοχών, οι οποίοι καλούνταν συνεχώς από τα ΜΜΕ για να εκφράσουν τις απόψεις τους, σε σχέση με την εξέλιξη των δεικτών των χρηματιστηρίων.
Τελικά, στις 21 Οκτωβρίου του 1929 ανέφερε σε μία συνέντευξη του τις εξής δεκαέξι λέξεις, οι οποίες έμελε να αλλάξουν για πάντα τη ζωή του: “Οι τιμές των μετοχών έφτασαν σε ένα σημείο, το οποίο μοιάζει με ένα μόνιμα υψηλό οροπέδιο“. Τάθηκε λοιπόν υπέρ της άποψης πως οι τιμές θα παρέμεναν σταθερές ή υψηλότερες, για ένα μεγάλο (μόνιμο) χρονικό διάστημα – τρεις ημέρες ακριβώς πριν ξεκινήσει το μεγάλο κραχ του 1929, κατά τη διάρκεια του οποίου ο βιομηχανικός δείκτης των Η.Π.Α. (Dow Jones) έχασε το 80% της αξίας του.
Κάτι σχετικά ανάλογο βιώνουμε σήμερα και στην Ευρώπη, αν και έχουμε την εμπειρία του παρελθόντος, λαμβάνοντας μέτρα για την «καταπολέμηση του κακού» – όπου όμως ο αποπληθωρισμός είναι γεγονός, παρά τα καλά νέα από την αγορά των ομολόγων (ή μάλλον λόγω των «καλών» αυτών νέων).
.
Το ρίσκο του χρέους, σταθμισμένο ως προς το ΑΕΠ
.
Σύμφωνα με το γράφημα, το ρίσκο του χρέους, σταθμισμένο ως προς το ΑΕΠ, έχει μειωθεί σημαντικά – οπότε οι επεμβάσεις της ΕΚΤ έχουν στεφθεί με επιτυχία. Είναι όμως έτσι ή μήπως η εικόνα είναι απατηλή;
.
Η μεγάλη πτώση
Συνεχίζοντας στο 1930, ο οικονομολόγος έχασε από το κραχ, καθώς επίσης από τη Μεγάλη Ύφεση που ακολούθησε, ολόκληρη την περιουσία του – ενώ για πολλές εβδομάδες έλεγε δημόσια ότι, το χρηματιστήριο είχε υποστεί μία χρονικά περιορισμένη «διόρθωση», οπότε θα επανερχόταν γρήγορα στα προηγούμενα επίπεδα.
Αργότερα βέβαια, αφού μετατράπηκε στη συμβολική φιγούρα εκείνου του κερδοσκόπου ο οποίος, τυφλωμένος από το πάθος του, οδηγείται στο γκρεμό, έχοντας απαξιωθεί εντελώς ως οικονομολόγος από την κοινή γνώμη και τους συναδέλφους του, διατύπωσε τα παρακάτω:
“Μία αποπληθωριστική εκκαθάριση του χρέους είναι ένας κύκλος του διαβόλου, ένας φαύλος κύκλος. Καμία δύναμη δεν μπορεί να οδηγήσει την οικονομία πίσω, στο σημείο ισορροπίας της. Το πλοίο θα γέρνει όλο και περισσότερο, μέχρι να ανατραπεί.
Εάν πιστεύει κάποιος ότι, σε μία τέτοια κατάσταση θα πρέπει να αφήσουμε τη φύση να ακολουθήσει την πορεία της, χωρίς να κάνουμε τίποτα για να την αλλάξουμε, είναι τόσο ανόητος όσο εκείνος ο γιατρός, ο οποίος συμβουλεύει τον ασθενή του που πάσχει από βαριά πνευμονία να την αγνοήσει“.
Ειδικότερα, στα πιο σκοτεινά χρόνια της Μεγάλης Ύφεσης, έχοντας τις δικές του προσωπικές εμπειρίες, ο Fisher άλλαξε ριζικά τις θέσεις του για την Οικονομία – παύοντας να πιστεύει στη θεωρία της ισορροπίας, καθώς επίσης στις «ορθολογικές προσδοκίες».
Απαρνούμενος τα μαθηματικά μοντέλα στο κείμενο του «Η θεωρία του αποπληθωρισμού και του χρέους» (Debt Deflation Theory), αναφέρθηκε στο θέμα τεκμηριώνοντας το εμπειρικά – χωρίς να το αποδεικνύει δηλαδή με μαθηματικές εξισώσεις, καλώντας παράλληλα τους συναδέλφους του να αποδείξουν το αντίθετο, εάν μπορούσαν φυσικά.
To άρθρο αποτελείται από 3 Σελίδες (…)
