Η Δημοκρατία, με απόλυτα δική της ευθύνη, φαίνεται πως πεθαίνει – μαζί της κινδυνεύει και η οικονομία της ελεύθερης αγοράς, η οποία επέτρεψε δυστυχώς την αντικατάσταση της από τον καταστροφικό καπιταλισμό και τους άπληστους τοκογλύφους
(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)
.
“Εάν συνειδητοποιήσει κανείς πως η ζωή είναι «πεπερασμένη», καθώς επίσης εάν καταλάβει το βαθύτερο νόημα των λόγων του Ομήρου, μέσα από τα χείλη του Αχιλλέα στην Τροία, σύμφωνα με τα οποία «Οι Θεού μας ζηλεύουν ακριβώς επειδή πεθαίνουμε», παύει να νοιώθει το διαβρωτικό συναίσθημα του φόβου – οπότε «ανδρώνεται», απελευθερώνεται και κάνει αυτό που πραγματικά θεωρεί σωστό“.
.
Άποψη
Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, οι οποίες ευχόμαστε να μην επαληθευτούν, βιώνουμε ήδη τον επιτάφιο της Δημοκρατίας – όχι μόνο στην Ελλάδα ή στην Ευρώπη, αλλά σε ολόκληρη τη Δύση.
Η «Χρυσή Μεσότητα» του Αριστοτέλη, η οποία εκφράστηκε σε κάποιο σχετικά ικανοποιητικό βαθμό τις μεταπολεμικές δεκαετίες από τα συντηρητικά και σοσιαλιστικά πολιτικά κόμματα, φαίνεται πια καθαρά πως απέτυχε – έχοντας βυθίσει τις χώρες που επικράτησε σε μία τεράστια κρίση υπερχρέωσης (μετατρέποντας τους Πολίτες σε «σκλάβους χρέους»), η οποία προκλήθηκε κυρίως από την καταστροφική αναδιανομή των εισοδημάτων, από την πολιτική διαφθορά, από την ανήθικη διαπλοκή, καθώς επίσης από την απληστία της παγκόσμιας ελίτ.
Στη θέση της φαίνεται πως θα εγκατασταθούν σταδιακά τα άκρα, ο ολοκληρωτισμός για να είμαστε πιο ακριβείς – όπως ακριβώς συνέβη μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, σε ορισμένα κράτη.
Ειδικότερα, ο κομμουνισμός «ανέτειλε» μετά το σκοτάδι, στο οποίο βυθίστηκε η Ευρώπη από το 1914 έως το 1918, ανδρώθηκε κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης και της τεράστιας ανεργίας που προκάλεσε, «βιάστηκε» κυριολεκτικά από τον Στάλιν και κατέρρευσε τη δεκαετία του 1990 – αδυνατώντας να μετεξελιχθεί και να αντέξει τον ανταγωνισμό του καπιταλισμού της καταστροφής.
Ο αντίστοιχος της Κίνας μετατράπηκε στο σημερινό κόκκινο καπιταλισμό, αμέσως μόλις άνοιξε τα σύνορα του, συμμετέχοντας στην παγκοσμιοποίηση – σε ένα διεφθαρμένο, ολιγαρχικό σύστημα, με έντεκα διαφορετικές τάξεις.
Κάτι ανάλογο συνέβη και με τον εθνικοσοσιαλισμό, ο οποίος όμως «έζησε» πολύ λιγότερο, αφού ο Χίτλερ δεν τον «βίασε» απλά, αλλά κατάφερε να τον δολοφονήσει – σφραγίζοντας τον τάφο του για πολλές δεκαετίες με το ολοκαύτωμα των Εβραίων, καθώς επίσης με τα αποτρόπαια εγκλήματα των ναζί, σε ένα μεγάλο μέρος του πλανήτη.
Ο άνθρωπος όμως πάντοτε ξεχνάει, δεν μελετάει σχεδόν ποτέ την Ιστορία του, δεν μαθαίνει και επαναλαμβάνει τα ίδια λάθη, αφού περάσουν μερικές δεκαετίες. Επειδή δε έχει μεσολαβήσει περισσότερος χρόνος από την κατάρρευση του εθνικοσοσιαλισμού, συγκριτικά με τον (υπαρκτό) κομμουνισμό, η αναβίωση του μάλλον θα προηγηθεί – κρίνοντας τουλάχιστον από αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα και στην Ευρώπη.
Αναλυτικότερα, ίσως πολλοί από εμάς ξεχνούν πως ο εθνικοσοσιαλισμός, ο οποίος αργότερα μετεξελίχθηκε στο φασισμό και στο ναζισμό, οικοδομήθηκε επάνω στα ερείπια που δημιούργησε ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος και η παντοδυναμία του τοκογλυφικού κεφαλαίου – το οποίο εκτόξευσε στα ύψη την ανεργία, βύθισε τη Γερμανία στο χρέος, την εξευτέλισε, εξαθλίωσε τα πλήθη και προκάλεσε τελικά την οργισμένη, μαζική αντίδραση τους.
Στα πλαίσια αυτά, οι σχετικά ανάλογες σημερινές συνθήκες, ως αποτέλεσμα ενός παγκόσμιου πολέμου, οικονομικού αυτή τη φορά, εμπλουτισμένου με μία απίστευτη πολιτική διαφθορά και διαπλοκή, έχουν αναστήσει το πεθαμένο σύστημα – το οποίο γοητεύει ξανά μεγάλες μερίδες του πληθυσμού, υποσχόμενο την τιμωρία των υπευθύνων, το διωγμό της κυρίαρχης τάξης, την καταπολέμηση της πολιτικής διαφθοράς, την αναβίωση του Έθνους, τη φυλετική υπερηφάνεια, καθώς επίσης τη δίκαιη αναδιανομή των περιουσιακών στοιχείων.
Νέοι άνθρωποι, υπό την καθοδήγηση έμπειρων ρατσιστικών «πυρήνων», αναλαμβάνουν τα ηνία διακηρύσσοντας, σε πλήρη αντίθεση με τις δημοκρατικές αρχές που θέσπισε για πρώτη φορά η αρχαία Αθήνα, πως «το μέρος υφίσταται για χάρη του όλου, αλλά το όλον δεν υφίσταται για χάρη του μέρους» – απλούστερα, πως το άτομο είναι ένα μηδενικό, ενώ το σύνολο είναι αυτό που πρέπει να κυβερνάει, ενδιαφερόμενο κυρίως για τη χώρα και πολύ λιγότερο για τους πολίτες της ως αυτόνομες, ελεύθερες μονάδες.
Την ίδια στιγμή βέβαια παρατηρείται, διαπιστώνεται καλύτερα μία παράλληλη προσπάθεια, η οποία θα μπορούσε να αποτελέσει την αφετηρία για την αναβίωση του ολοκληρωτικού κομμουνισμού – ξανά από σχετικά νεαρά άτομα, τα οποία υποστηρίζουν μία ήπια «αριστερή αλλαγή», χωρίς να προκληθεί «σεισμός» στα θεμέλια του υφιστάμενου συστήματος (κάτι που φυσικά είναι αδύνατο).
Τα «συνθήματα» της συγκεκριμένης αριστεράς είναι σχεδόν ανάλογα με τα αντίστοιχα των εθνικοσοσιαλιστών: τιμωρία των υπευθύνων, διωγμός της κυρίαρχης τάξης, δίκαιη αναδιανομή των περιουσιακών στοιχείων, καταπολέμηση της πολιτικής διαφθοράς κοκ. – με εξαίρεση κυρίως τη φυλετική διάσταση και την απροκάλυπτη βία των ακροδεξιών.
Περαιτέρω, η κίνηση αυτή είναι πολύ πιο ήπια (light), ενώ δίνει μεγάλη έμφαση σο διεθνισμό, στην αλληλεγγύη και στον αλτρουισμό – οπότε συμπεραίνει κανείς πως πρόκειται για μία μεταβατική κατάσταση η οποία, εάν δεν μετεξελιχθεί σε έναν αμιγή, ολοκληρωτικό κομμουνισμό, δεν πρόκειται να επιβιώσει.
Απλούστερα, στο παράδειγμα της Ελλάδας, έχουμε την υποψία πως αν εκλεγεί ποτέ η αξιωματική αντιπολίτευση ως έχει, θα αποτελέσει μία βραχυπρόθεσμη μεταβατική κατάσταση – την οποία θα διαδεχθεί είτε ο εθνικοσοσιαλισμός, είτε ο κομμουνισμός, είτε η «δικτατορία της ελίτ» (είτε επειδή οι τοκογλύφοι «θα βγάλουν την πρίζα» από κάποια κράτη, όπως συνέβη στην Κύπρο και αλλού, επιβάλλοντας τα καθεστώτα της επιλογής τους, είτε επειδή θα υποκύψουν στη βία).
To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες (…)
