Η χώρα αποτελεί πρότυπο οικονομικής ανάπτυξης, ευημερίας, κοινωνικής συνοχής και πολιτικής σταθερότητας στον πλανήτη – γεγονός που θα έπρεπε να μας κάνει να ντρεπόμαστε τόσο σαν Έλληνες, όσο και σαν Ευρωπαίοι
(To άρθρο αποτελείται από 3 Σελίδες)
Αρχείο – συλλογή διαχρονικών και εκπαιδευτικών αναλύσεων
.
Η πολιτική σταθερότητα είναι ασφαλώς πολύ σημαντική για την ανάπτυξη μίας χώρας – μπορεί όμως να επιτευχθεί είτε δημοκρατικά, είτε απολυταρχικά. Η αποκατάσταση της στην Τουρκία, μετά τη νίκη του πρωθυπουργού της στις δημοτικές εκλογές, παρά την απίστευτη διαφθορά του κυβερνητικού κόμματος που αποκαλύφθηκε, την απαγόρευση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης ή την αιματηρή καταστολή των αντιδράσεων των Πολιτών απέναντι στη βίαιη κατάλυση της δημοκρατίας που επιχειρείται, αποτελεί ένα δείγμα της ολοκληρωτικής μεθόδου – όπως επίσης το κοινοβουλευτικό πραξικόπημα στην Ελλάδα, για μία ακόμη φορά.
Εάν δε συνειδητοποιήσει κανείς ότι, ο μόνος που αντέδρασε ήταν ο πρώην πρωθυπουργός, ο οποίος έφερε το ΔΝΤ στη χώρα μας, προδίδοντας την, θα νοιώσει εντελώς άβολα – αν και ο Εφιάλτης του Καστελόριζου αποφάσισε πιθανότατα να πει το «ΟΧΙ», επειδή διαπίστωσε εκ των υστέρων πως η χώρα θα μπορούσε πράγματι να κυβερνηθεί απολυταρχικά, οπότε εσφαλμένα παραιτήθηκε.
Ειδικότερα, στην εποχή του υπήρξαν κάποιες μαζικές διαδηλώσεις, είχε δημιουργηθεί το κίνημα των αγανακτισμένων στην πλατεία Συντάγματος, οι βουλευτές του κόμματος του αντιδρούσαν, ενώ η συντηρητική, καθώς επίσης η υπόλοιπη αντιπολίτευση ήταν σύσσωμη εναντίον των μέτρων και του ΔΝΤ.
Στη συνέχεια όμως, παρά τη διαδοχική ψήφιση νομοσχεδίων που καταλύουν εντελώς τη δημοκρατία, την εθνική κυριαρχία και το κοινωνικό κράτος, σταμάτησαν οι αντιδράσεις – εξαιρώντας την παραδοσιακή αντίθεση των αντιπολιτευομένων κομμάτων.
Επομένως, είναι λογικό να θεωρεί λάθος την παραίτηση του – πολύ περισσότερο όταν διαπιστώνει πως οι Έλληνες Πολίτες έχουν συμβιβαστεί με όλα τα μέτρα που λαμβάνονται, έχουν αποδεχθεί την «κοινοβουλευτική δικτατορία» υπό τη σκιώδη διακυβέρνηση των δανειστών, ενώ ονειρεύονται ουτοπικά συνθήκες ανάπτυξης.
Κανένας βέβαια δεν κάνει τον κόπο να σκεφθεί ότι η ανάπτυξη, η οποία είναι η συνισταμένη της κατανάλωσης, των ιδιωτικών επενδύσεων, των δημοσίων δαπανών και των εξαγωγών πλην τις εισαγωγές είναι προβληματική, αφού
.
(α) οι μισθοί είτε μειώνονται, είτε παραμένουν χαμηλοί – οπότε δεν μπορεί να αυξηθεί ούτε η κατανάλωση, ούτε οι ιδιωτικές επενδύσεις, οι οποίες προϋποθέτουν αύξηση της ζήτησης, οπότε κατανάλωση (κανένας επιχειρηματίας δεν επενδύει όταν μειώνεται η ζήτηση),
(β) οι δημόσιες δαπάνες απαγορεύονται από τους δανειστές, οι οποίοι επιμένουν στη διατήρηση της πολιτικής λιτότητας, ενώ
(γ) οι εξαγωγές χωρίς παραγωγική βάση, καθώς επίσης με μία συνεχώς μειούμενη ανταγωνιστικότητα (λόγω φόρων, υψηλών επιτοκίων δανεισμού κλπ. – το κόστος εργασίας είναι ένα μικρό μόνο μέρος του συνολικού κόστους των προϊόντων), θα συνεχίσουν την πτωτική τους πορεία – όπως τουλάχιστον φαίνεται από το ελλειμματικό μας εμπορικό ισοζύγιο, στο γράφημα που ακολουθεί.
.
Ελλάδα – Εμπορικό Ισοζύγιο (σε εκ. ευρώ)
.
Σε όσους θεωρήσουν δε σωστά ότι, είναι θετική η μείωση του ελλείμματος στο εμπορικό μας ισοζύγιο, θα απαντούσαμε πως θα είχαν δίκιο, εάν οφειλόταν στην αύξηση των εξαγωγών και όχι στη μείωση των εισαγωγών, λόγω της πτώσης των εισοδημάτων και επομένως της εσωτερικής ζήτησης. Εκτός αυτού, ανάπτυξη με 1,5 εκ. ανέργους, με δολοφονημένες τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, με αδυναμία δανειοδότησης της πραγματικής οικονομίας, καθώς επίσης με κατεστραμμένη παραγωγική βάση, μόνο με ένα θαύμα μπορεί να επιτευχθεί.
To άρθρο αποτελείται από 3 Σελίδες (…)
